Όπως τότε όταν αγωνιζόταν με τα χρώματα του ΑΡΗ ή της Εθνικής Ελλάδος έτσι και τώρα παρόλο που έχει βγάλει τα αθλητικά του παπούτσια και έχει κρεμάσει την φανέλα του με το νούμερο 6 με ότι και αν ασχοληθεί ή απλά εμπλακεί το όνομα του ο Νίκος Γκάλης είναι ο πρώτος μεταξύ των κορυφαίων. Η ψηφοφορία που τρέχει από το γνωστό ESPN  και περιλαμβάνει και το όνομα του Νίκου Γκάλη ανάμεσα στους υποψήφιους για την ύψιστη τιμή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει την ζωή του στο μπάσκετ που είναι η είσοδος του στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

Πρώτος με 98.1% της σχετικής λίστα με τους διεθνείς υποψήφιους βρίσκεται ο Νίκος Γκάλης σε σύνολο 38.000 περίπου ψήφων αφήνοντας πίσω του στην δεύτερη θέση τον Βλάντε Ντίβατς με 1.1% και λίγο πιο κάτω άλλους θρύλους του αθλήματος όπως είναι οι Όσκαρ Σμίντ και Σαρούνας Μαρτσουλιόνις. Το ρίγος που μας πιάνει όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να ζήσουμε ή έστω να προλάβουμε λίγο από την χρυσή εποχή του Νίκου Γκάλη και την μπασκετική επανάσταση που ξεκίνησε με μπροστάρη τον  Νικ και τα άλλα παιδιά με την φανέλα του ΑΡΗ και της Εθνικής Ελλάδος είναι απλά η επιβεβαίωση του μεγαλείου του συγκεκριμένου μπασκετικού Θεού. Το πιο περίεργο και λυπηρό όμως είναι ότι οι νεότερες γενιές όχι απλά δεν γνωρίζουν τι εστί Νίκος Γκάλης αλλά και ολόκληρο βιβλίο να διαβάσουν για τον ζωντανό θρύλο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ πάλι δύσκολα θα μπορέσουν να κατανοήσουν ή ακόμη και να πιστέψουν αυτά που θα διαβάσουν ή θα τους εξιστορήσουν οι παλιότεροι που τα ζήσανε. Άντε να πείσεις έναν 20χρονο σήμερα ότι ο μπασκετικός ΑΡΗΣ δεν ήταν απλά συνώνυμο αλλά ξεπερνούσε την Εθνική Ελλάδος, συσπείρωνε όλους τους Έλληνες εκτός από μια ελάχιστη μειοψηφία των οπαδών του συμπολίτη και ήταν ο βασικός λόγος για να στηθούν χιλιάδες μπασκέτες σε ολόκληρη την χώρα, το άθλημα να γίνει επαγγελματικό και γενιές ολόκληρες να ανδρωθούν με μια πορτοκαλί μπάλα με σπυριά στα χέρια. Που να σε πιστέψουν ότι κάθε Πέμπτη που αγωνιζόταν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών(εκεί που έπαιζαν μόνο οι πρωταθλητές και όχι όποιος έχει κλειστό συμβόλαιο όπως συμβαίνει σήμερα) η πόλη ερήμωνε, θεατρικές παραστάσεις σταματούσαν, οι κινηματογράφοι καθιέρωσαν το φθηνό εισιτήριο και ολόκληρη η Ελλάδα ήταν καρφωμένη στις τηλεοράσεις της για να δει τον  τον μεγάλο ΑΡΗ του τεράστιου Νίκου Γκάλη. Από μικρά παιδάκια μέχρι γιαγιάδες και παπούδες. Από την Θεσσαλονίκη που ήταν το κέντρο της μπασκετικής Ευρώπης μέχρι και το τελευταίο χωριό ή βραχονησίδα στην άκρη της Ελλάδος και όχι μόνο... Όπου πήγαινε ο Νίκος Γκάλης είτε με τον ΑΡΗ είτε με την Εθνική Ελλάδος είχε την υποδοχή Εθνικού ήρωα. Και στους Αμερικάνους(μιας και Αμερικάνικη είναι η διοργάνωση και το ESPN) όπου επικεντρώνονται κυρίως στο NBA με μια πολύ διαφορετική μπασκετική φιλοσοφία τα συγκεκριμένα γεγονότα δεν μπορούν να περιγραφούν. Σίγουρα τα βίντεο ντοκουμέντα που υπάρχουν εκατοντάδες στο internet δείχνουν το αστήρευτο μπασκετικό ταλέντο του Νίκου Γκάλη αλλά δεν αποτυπώνουν την προσφορά του στο άθλημα και σε ένα ολόκληρο έθνος.

Πολύ κοντά στην ύψιστη τιμή βρίσκεται ο Νίκ που με την είσοδο του στο Basketball Hall Of Fame θα βρεθεί ανάμεσα σε κορυφαία ονόματα του χώρου όπως οι Μάτζικ Τζόνσον, Ντράζεν Πέτροβιτς, Άτσα Νίκολιτς και πολλοί άλλοι. Ευκαιρία λοιπόν τόσο η πολιτεία όσο και η επιτροπή που ανέλαβε την διοργάνωση του φιλικού προς τιμήν του μεγαλύτερου Έλληνα αθλητή να επισπεύσει τις διαδικασίες και να κάνει κάτι που να αρμόζει στην λαμπρή ιστορία που έγραψε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος! Έστω και καθυστερημένα αυτό το ιστορικό λάθος που έχει γίνει με την μη τίμηση του Νίκου Γκάλη και το "κρέμασμα" της θρυλικής φανέλας με το νούμερο 6 στο ταβάνι του Παλέ ανάμεσα στα λάβαρα  πρέπει να διορθωθεί.

ΥΓ. Όσοι δεν έχουν ψηφίσει στην συγκεκριμένη ψηφοφορία μπορούν να το κάνουν εδώ