Σε αγώνα που θύμιζε περισσότερο γυναικείο μπάσκετ ο ΑΡΗΣ επιδόθηκε σε έναν άνευ λογικής διαγωνισμό τρίποντων καταφέρνοντας να χάσει για 2η φορά από έναν κωμικοτραγικό μπαογκ που τέλειωσε το παιχνίδι με 0/22 τρίποντα. Σκορποχώρι η ομάδα, παίκτες χωρίς ρόλους, ομάδα χωρίς σύστημα, πάγκος χωρίς προπονητή... Μετά τις 2 ήττες από τους Γερμανούς του Χέρμπερτ, τον διασυρμό από τα Τρίκαλα(που ηττήθηκε σήμερα εντός έδρας από το Λαύριο) ζήσαμε και αυτόν τον μπάογκ να μας κερδίζει 2 φορές και μάλιστα χωρίς να σκοράρει έξω από τα 6.75.

Εντυπωσιακά ξεκίνησε η ομάδα έχοντας εξαιρετικά ποσοστά στα τρίποντα και δείχνοντας τη διάθεση να τρέξει με κάθε ευκαιρία. Με τον ΑΡΗ μας όμως να επιμένει στα τρίποντα και να μην ψάχνει εναλλακτικούς δρόμους προς το αντίπαλο καλάθι όλα έδειχναν ότι τα μακρινά σουτ σταμάτησαν να μπαίνουν θα είχαμε πρόβλημα. Ο συμπολίτης μπορεί να μην μπορούσε με τίποτα να σκοράρει έξω από τα 6.75, να έχανε τα άχαστα κάτω από το καλάθι αλλά με την επιμονή του να φέρνει την μπάλα κοντά στο καλάθι μας έβρισκε τους τρόπους για να σκοράρει. Σε αυτή την εικόνα βοήθησε σημαντικά η εμμονή του Δ.Πρίφτη να δώσει με χαμηλά σχήματα(ούτε καν τον Μούρτο δεν έβαλε να παίξει άμυνα)  από το ξεκίνημα ένα πλεονέκτημα στον Πέινερς που συνεχώς βρισκόταν στην επίθεση με πιο κοντό παίκτη αλλά και να παίξει για μεγάλο χρονικό διάστημα με τον Σίμτσακ όπου στην άμυνα κάτω από το καλάθι υστερεί σημαντικά. Ο συμπολίτης έμεινε κοντά στο σκορ, τα ποσοστά μας έξω από τα 6.75 συνεχώς μειωνόταν, σύστημα ή έστω σκέψη για να περάσει η μπάλα κοντά στο καλάθι δεν υπήρχε και έτσι απλά χάθηκε το παιχνίδι. Χωρίς ενέργεια οι περισσότεροι παίκτες μας, έδειχναν να μην πιστεύουν στη νίκη ακόμη και όταν πήραν σημαντική διαφορά στο πρώτο ημίχρονο. Ακατανόητο το γιατί ένας παίκτης σαν τον Γιάνκοβιτς δεν μπορεί να έχει ενεργό ρόλο σε αυτόν τον ΑΡΗ  όπως εξίσου ακατανόητο το γιατί δίνονται χρήματα για να έρθουν παίκτες σαν τον Καββαδά και τον Τζάκσον όταν ο κόουτς "βολεύεται" περισσότερο με αυτά που μπορεί να του δώσει ένας παίκτης σαν τον 37χρονο Σίμτσακ... 

Ο ΑΡΗΣ ήταν τραγικός και σήμερα όπως τραγικός είναι σχεδόν στα περισσότερα παιχνίδια από το ξεκίνημα της χρονιάς. Το παιχνίδι κρίθηκε στις λεπτομέρειες και μπορεί με ένα εύστοχο ή χαμένο σουτ ή και ένα ανάποδο σφύριγμα να παίρναμε τη νίκη. Νίκες σαν πολλές από αυτές που έχουμε πάρει χωρίς όμως η ομάδα να πείθει κανέναν. Το χειρότερο από όλα είναι ότι για να φθάσουμε στο σημείο να παραδεχθούμε τα οφθαλμοφανή πρέπει να ντροπιαστούμε από τους Φράπορτ, τα Τρίκαλα και τον συμπολίτη. Ναι η ομάδα έχει άλλα 3 πολύ σημαντικά παιχνίδια σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ναι η ομάδα πρέπει να συνεχίσει να παλεύει και δεν μπορεί να τα παρατήσει. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και το τι παρακολουθούμε φέτος.... την προσπάθεια του ΑΡΗ να επιστρέψει στην κορυφή ή την μεγάλη ευκαιρία στην καριέρα ενός επαγγελματία προπονητή για να ξεφύγει από την μετριότητα; 

ΥΓ. "Ότι σου δίνει ο αντίπαλος προπονητής πρέπει να το παίρνεις" Τα ακούσαμε στο Ρέθυμνο, το ακούσαμε στο πρώτο παιχνίδι στο Παλέ το ακούσαμε και σήμερα... Μήπως ρε κόουτς δεν πρέπει να παίρνεις ότι σου δίνει ο αντίπαλος προπονητής και να κάνεις κάτι δικό σου;

ΥΓ2. Προφανώς για άλλους παίκτες είναι αρκετό και θετικό το ότι καταφέρνουν και αναπνέουν πάνω στο παρκέ ενώ για άλλους αν σε αυτά τα δίλεπτα διαλλείματα από τον πάγκο δεν καταφέρουν να σηκώσουν την ομάδα στην πλάτη τους είναι άχρηστοι και δεν κάνουν...

ΥΓ3. Ντροπή στον Μαρκόπουλο που ρίχνει ένα αμούστακο παιδάκι σαν τον Κόνιαρη στα βαθειά... θα το καταστρέψει το παιδί....

ΥΓ4. Φταίνε οι διαιτητές... μας χάλασε τη χημεία ο Γκόρντον...  έλειπε ο Σανικίντζε... στα @@ μας το σημερινό, αδιάφορο παιχνίδι ήταν... το Στρασβούργο να κερδίσουμε την Τρίτη και όλα καλά.

ΥΓ5. Ησυχία, μην γκρινιάζει κανείς. Θετική ενέργεια όλοι γιατί διαφορετικά θα αγχωθούν τα παιδιά και ο κόουτς και δεν θα παίζουν καλά...