Όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε την φετινή χρονιά παιχνίδια με χαρακτήρα «must-win” ή «τελικού» δυστυχώς μόλις από την έναρξη του Β γύρου ο ΑΡΗΣ μας μπαίνει σε αυτή την διαδικασία. Μόνο με νίκη σήμερα η ομάδα θα ξεκολλήσει από τον πάτο της βαθμολογίας και θα βάλει τις βάσεις για μια πιο ήρεμη συνέχεια …ώστε να αποφύγει ένα δραματικό φινάλε ανάλογο των τελευταίων ετών.
Με τους Λίτλ και Μιλόσεβιτς να δίνουν κανονικά το παρών στην σημερινή αναμέτρηση ο Σάββας Καμπερίδης καταστρώνει τα δικά του πλάνα νίκης. Πλάνα νίκης που θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από την κατάσταση που θα παρουσιαστούν οι παίκτες του και τα επίπεδα συγκέντρωσης που θα δείξουν κατά την διάρκεια του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μιλόσεβιτς που στο τελευταίο παιχνίδι που έσφιξε τα δόντια για να αγωνιστεί ήταν σκιά του εαυτού του. Ενώ η αστάθεια των περισσότερων παικτών στην απόδοση τους είναι ένα ακόμη στοιχείο που θα κρίνει το παιχνίδι. Μια ο Τσάλμερς, μια ο Σούλερ, μια ο Ντεκόζι, μια ο Λίτλ αποδίδουν καλά. Ποτέ όμως δεν έχουμε δει 2-3 από τους Αμερικάνους μας να παίζουν καλά στο ίδιο παιχνίδι. Και φυσικά είναι το κομμάτι της άμυνας όπου αρκετές φορές έχουμε δείξει ότι μπορούμε να παίξουμε δυνατά και αποτελεσματικά αλλά τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε. Το Μεσολόγγι από την άλλη έχει τα δικά του προβλήματα και βρίσκεται και αυτό στον πάτο της βαθμολογίας αλλά σαν εικόνα ομάδος για την ώρα φαντάζει πιο συμπαγής και λειτουργική. Όλα αυτά όμως θα φανούν πάνω στο παρκέ, εκεί όπου αισιοδοξούμε να δούμε τον ΑΡΗ να επιστρέφει στις νίκες ύστερα από καιρό.
Αν ο πρωταρχικός στόχος της ομάδος φέτος ήταν να μην μπλέξει σε περιπέτειες τότε σίγουρα έχουμε ήδη αποτύχει. Και μόνο που φθάσαμε στο σημείο να αγχωνόμαστε για την εντός έδρας αναμέτρηση με το Μεσολόγγι δείχνει πολλά. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη πολλά παιχνίδια και εφόσον η ομάδα βρει τα πατήματα της πάνω στο παρκέ μπορεί να ξεμπλέξει. Επιβάλλεται να γίνει η αρχή σήμερα πάση θυσία και αυτήν ακριβώς την αυτοθυσία θέλουμε να δούμε από όλη την ομάδα σήμερα. Άντε ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ σύνελθε και πάτησε τους!
ΥΓ. Σε όλους μας αρέσουν αυτές οι δημόσιες εμφανίσεις του Παναγιώτη Γιαννάκη και όλη αυτή η αναδρομή στο ένδοξο και μοναδικό ιστορικό παρελθόν του Αυτοκράτορα του Ελληνικού αθλητισμού. Ακόμη και αν «ξεπετάγονται» μέσα από αυτό δυσάρεστες αναμνήσεις από ανθρώπους σαν τον Μητρούδη και τον Μπουτάρη σχετικά με το έγκλημα της φυγής του μπασκετικού Θεού Νίκου Γκάλη. Το ότι σε όλες αυτές τις συζητήσεις δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο σήμερα και δεν στέλνεται ένα σύντομο μήνυμα προς την Πολιτεία για την αδικία προς τον ΑΡΗ στο θέμα του Παλέ, κάτι δείχνει…