Ότι καλύτερο μπορούσε έκανε ο ΑΡΗΣ απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης για το super cup, γνωρίζοντας την ήττα με 81-68. Δεδομένη η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στις 2 ομάδες, όπως δεδομένα και τα σφυρίγματα των διαιτητών. Υπό αυτές τις συνθήκες όμως ο ΑΡΗΣ ίσως και να πραγματοποίησε την καλύτερη έως τώρα εμφάνιση. Υπήρχαν και πάλι οι τρανταχτές αδυναμίες αλλά αυτή η εικόνα ήταν σίγουρα βελτιωμένη σε σχέση με ότι έχουμε δει ως τώρα.

ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Ότι ακριβώς είδαμε στο πρώτο δεκάλεπτο απέναντι στην Βενέτσια είδαμε και σήμερα κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ο ΑΡΗΣ μπήκε ορεξάτος, βομβάρδισε έξω από τα 6.75 αλλά κάτω από το καλάθι είχε τεράστια προβλήματα. Η άμυνα και τα ριμπάουντ ήταν η πληγή από τα αποδυτήρια για τον ΑΡΗ μας.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΤΡΙΠΟΝΤΑ, ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΑ ΣΦΥΡΙΓΜΑΤΑ

Στο 2^ο δεκάλεπτο επί της ουσίας κρίθηκαν όλα. Από την μια τα μακρινά σουτ σταμάτησαν να βρίσκουν στόχο, από την άλλη Τσαρούχα και Καρπάνος μοίραζαν φάουλ στους παίκτες μας με κάθε ευκαιρία επιτρέποντας στον Παναθηναϊκό να επιδοθεί σε ένα ρεσιτάλ βολών. Η διαφορά ξέφυγε, οι αντίπαλοι μας βρήκαν ρυθμό και το παιχνίδι εξελίχθηκε σε τυπική διαδικασία. Τόσο τυπική διαδικασία που μέχρι και οι διαιτητές όταν η διαφορά πήγε στο +20 γύρισαν τον διακόπτη σφυριγμάτων βλέποντας πιο ορθολογικά το παιχνίδι.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Απαλλαγμένος από το πρέπει της νίκης αλλά και της εμφάνισης λόγω του αντιπάλου ο ΑΡΗΣ έδειξε ένα πολύ πιο ώριμο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια που παρακολουθήσαμε. Μπορεί ο Νόλεϊ να σπατάλησε επιδεικτικά τον χρόνο που του δόθηκε οι υπόλοιποι όμως σε διάφορα κομμάτια του αγώνα έδειξαν κάποια θετικά στοιχεία. Ο Μποχωρίδης ούτε καν σε φιλικό παιχνίδι δεν είχε καταφέρει να παρουσιάσει ένα τόσο θετικό πρόσωπο αλλά σήμερα θύμισε τον παίκτη που μας έκανε υπερήφανους μέσα στο παρκέ με τα κατορθώματα του. Ο Μπάνκς με εξαίρεση τα πρώτα λεπτά του αγώνα ήταν ένας κανονικός σέντερ. Χωρίς παιχνίδι με την πλάτη στην επίθεση αλλά κατά τα άλλα κανονικός σέντερ. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο κέρδος σήμερα. Μέχρι και ο Ρόμπερτς που στα προηγούμενα παιχνίδια έμοιαζε αόρατος σήμερα φώναξε παρών. Και ο Χατζηδάκης είχε θετική παρουσία. Ναι μεν η τριάδα Ντετζόυλιους – Γούντμπερι -  Νόλεϊ ήταν τραγική αλλά στην περιφέρεια όταν επιστρέψει και ο Χότζ θα έχει λύσεις η ομάδα, κάτω όμως από το καλάθι μέχρι σήμερα υπήρχε το απόλυτο χάος. 

ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Ένα δεκάλεπτο άντεξε ο ΑΡΗΣ στο παιχνίδι… κάτι το αναμενόμενο κόντρα σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό(και την κουστωδία του). Αυτό όμως που είχε σήμερα την αξία του και πρέπει να κρατήσουμε ήταν η συνολική εικόνα που σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια(φιλικά και επίσημα) ήταν βελτιωμένη. Ιδιαίτερα κάτω από το καλάθι όπου το πρόβλημα έμοιαζε τεράστιο είδαμε τον Μπάνκς να προσφέρει σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Στον μικρό τελικό της ταλαιπωρίας, οι παίκτες του Καστρίτη θα έχουν μια ακόμη ευκαιρία που θα πρέπει να εκμεταλλευτούν. Θέλει πολύ δουλειά ακόμη αλλά ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο δυσοίωνα όσο φαινόντουσαν μέχρι το σημερινό τζάμπολ.

ΥΓ. Σε φόρμα οι 3 διαιτητές. Επιβεβαίωσαν από το πρώτο επίσημο παιχνίδι ότι και την νέα αγωνιστική  χρονιά θα είναι οι πρωταγωνιστές…

ΥΓ2. Αν και κάτοχος διαρκείας, η ανάγνωση των τιμών για το Eurocup μου προκάλεσαν ένα σοκ. Σοβαρά τώρα 25€; 

Μπορεί η ομάδα μας να ηττήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τον Παναθηναϊκό και τους 3 διαιτητές που στο πρώτο ημίχρονο στήριξαν τον αντίπαλο μας που ζοριζόταν… αλλά ο «αχάμπαρος» κόσμος του ΑΡΗ και το ζεστό χειροκρότημα που πρόσφεραν απλόχερα στον Γ.Καστρίτη και τους παίκτες του με τη λήξη του αγώνα έκλεψαν την παράσταση. Σε ένα παιχνίδι πραγματική γιορτή που ούτε η εύκολη επικράτηση του Παναθηναϊκού και οι προκλητικοί διαιτητές ήταν ικανοί να χαλάσουν.

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ

Δεν μας απογοήτευσαν οι 3 διαιτητές, επιβεβαιώνοντας με το «καλημέρα» ότι στην ατζέντα των πράσινων και των κόκκινων ήταν το “sweep” και αυτοί ήταν εκεί για να το διασφαλίσουν. Κατάφεραν από νωρίς να μοιράσουν εκνευρισμό και να περιορίσουν τον ενθουσιασμό των παικτών μας. Ο ΑΡΗΣ είχε μπει δυνατά και αποφασισμένα ώστε να δώσει χαρά στον κόσμο και αυτό το έδειχναν οι παίκτες μας σε κάθε τους κίνηση. Το ελαφρύ προβάδισμα στα πρώτα 15’ μπορεί να μην έλεγε πολλά αλλά τα «νευράκια» των παικτών του Παναθηναϊκού και του Άταμαν που πίεζαν τους διαιτητές για να ανεβάσουν απόδοση έδειχνε ότι οι αντίπαλοι μας μάλλον δεν περίμεναν την αντίσταση μας.

Η ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΕΚΟΨΑΝ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Σε αντίθεση με το καλό του επιθετικό ξεκίνημα στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα μας με το που πάτησε το παρκέ στο Β ημίχρονο άρχισε να «τρομοκρατεί» τα στεφάνια με την αστοχία του.  Το 14% στα μακρινά σουτ δεν άφηνε περιθώρια για πολλά, μιας και αργά ή γρήγορα ο Παναθηναϊκός θα άρχισε να βρίσκει τον στόχο και θα ξέφευγε όπως και έκανε. Όταν μάλιστα σου λείπουν και 2 από τα βασικά γρανάζια της άμυνας όπως είναι ο Χάρελ και ο Σανόγκο, πόσο να αντέξεις να κρατάς χαμηλά με την άμυνα τον «επτασφύριχτο»; Ωστόσο οι παίκτες του Γ.Καστρίτη πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις και αυτό ήταν κάτι που το αναγνώρισε ο κόσμος που βρέθηκε στο γήπεδο. Δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε λεπτομερώς για το ποιος ξεχώρισε και ποιος όχι. Δεν είδαμε κάτι διαφορετικό από ότι βλέπουμε σχεδόν όλη την χρονιά. Μόνο ο Σόουζα ίσως να ξεχωρίζει σε σχέση με ότι πρόσφερε κατά την διάρκεια της σεζόν. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές, οι ίδιοι που θέλουν αλλά δεν μπορούν, οι ίδιοι εξαφανισμένοι. Όπως και να έχει όμως, όλοι πάλεψαν και αυτό είναι που μετράει σε ένα παιχνίδι όπως το σημερινό.

ΤΟ ΖΕΣΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΕΣΙΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Μόνο αν είσαι Αρειανός μπορείς να καταλάβεις αυτήν την αγάπη και το δέσιμο με την ομάδα είτε μιλάμε για το μπάσκετ είτε μιλάμε για το ποδόσφαιρο. Απλά στο μπάσκετ η σχέση της ομάδας με τον κόσμο δεν είναι τόσο μονόπλευρη και για αυτό οι έντονες εκδηλώσεις αγάπης με κάθε ευκαιρία και το «συγχωροχάρτι» στις στραβές δίνονται πιο εύκολα εκεί. Και αυτό σήμερα που ζήσαμε στο Παλέ ήταν άλλη μια επιβεβαίωση. Αυτή η ζεστή οικογένεια του ΑΡΗ αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τελευταίο σημερινό παιχνίδι στο Παλέ τον Καστρίτη,  το υπόλοιπο τεχνικό τιμ και τους παίκτες αναγνωρίζοντας την τίμια προσπάθεια που έκαναν φέτος. Μια προσπάθεια που μπορεί στο ταμείο στο φινάλε της χρονιάς να μην εξιτάρει κανένα Αρειανό αλλά η εικόνα πάνω στο παρκέ σε πολλά παιχνίδια φέτος μας έκανε να ξεχειλίσουμε από υπερηφάνεια. Μας έκανε να θυμηθούμε συναισθήματα που κάπου στο βάθος τα είχαμε στριμώξει και αυτό είναι αρκετό ώστε να μπει ένα τεράστιο θετικό πρόσημο στη φετινή σεζόν. Μπράβο ρε μάγκες, άντε με το καλό και το διπλό στο Περιστέρι!

ΥΓ. Κούρασαν και σήμερα οι διαιτητές με τα σφυρίγματα τους… ευτυχώς τόσο ο κόσμος όπως και όλη η ομάδα μας ήταν σε ένα χαλαρό mood, προετοιμασμένοι άπαντες για τις προκλήσεις, και οι αντιδράσεις όλων που βρέθηκαν στο Παλέ σήμερα είχαν το χαβαλέ τους. Όπως και του Άταμαν που του ευχόμαστε ολόψυχα να βρει ανάλογες διαιτησίες στους τελικούς αλλά με κόκκινη χροιά. 

ΥΓ2. Κάτι πρέπει να παίζει με τα instant replay… μάλλον κάποιο μοντάζ γίνεται πριν το δουν οι διαιτητές. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τζάμπα τα κράζουμε τα παιδιά.

ΥΓ3. Ας παραδειγματιστούμε όλοι από όσους βρέθηκαν στο γήπεδο σήμερα σε ένα παιχνίδι υπό ιδιαίτερες συνθήκες με τη νίκη εξαρχής να μοιάζει σχεδόν αδύνατη. Με την κερκίδα δυναμική από την αρχή μέχρι το τέλος, το ένα σύνθημα να δίνει πάσα στο άλλο και στο τέλος ένας τεράστιος ενθουσιασμός και ένα μοναδικό συναίσθημα γεμάτο ΑΡΗ! Μπορεί η αποτυχία στο ποδόσφαιρο να μας πλήγωσε όλους αλλά ας μην ξεχνιόμαστε ποιος είναι ο ΑΡΗΣ και ο κόσμος του. Αυτά που έχει περάσει ο Αρειανός οι άλλοι «μεγάλοι» δεν θα τα άντεχαν ούτε για μια ημέρα. Ναι χάθηκε μια μάχη, αλλά όσο είμαστε όρθιοι ο πόλεμος συνεχίζεται! Μέχρι τα όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση!

Δεν κρατιόταν οι φίλοι του Παναθηναϊκού να αποθεώσουν την ομάδα τους μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Κατάλληλη ευκαιρία για αυτό αποτέλεσε ο πρώτος ημιτελικός απέναντι στον ΑΡΗ μας, όπου ο Παναθηναϊκός επικράτησε εύκολα με 89-71. Σε ρυθμούς «κούπας» και οι 3 διαιτητές που φρόντισαν από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα αυτή η γιορτή να μην χαλάσει… καταγράφοντας μάλλον και ένα ρεκόρ όπως αυτό το 22-0 υπέρ του Παναθηναϊκού στις βολές! Αχάμπαροι οι παίκτες του Γ.Καστρίτη έκαναν το παιχνίδι τους, πνίγοντας τα νεύρα τους από τα σφυρίγματα και βάζοντας δύσκολα στον πρωταθλητή Ευρώπης και αναγκάζοντας τους διαιτητές να καθαρίσουν για αυτόν.

ΓΚΡΙ ΦΙΕΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Καμία κριτική δεν χωράει στο παιχνίδι ως προς τη διακύμανση του σκορ και την όλη του εξέλιξη. Ο ΑΡΗΣ μας ήταν αυτός που έπρεπε και πάλευε από την αρχή μέχρι το τέλος για να μείνει κοντά στο σκορ. Πάλευε κόντρα στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό αλλά και κόντρα στους πρωταθλητές αλητείας Έλληνες διαιτητές. Χωρίς ίχνος ντροπής έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να διασφαλίσουν ότι η γιορτή του Παναθηναϊκού δεν θα χαλάσει από τον Καστρίτη και τους παίκτες του. Τα υπερδιπλάσια φάουλ και το 22-0 στις βολές του ημιχρόνου δεν αφήνει περιθώρια στον σχολιασμό σχετικά με την σημερινή ήττα. Άλλη μια «εύκολη» ήττα του ΑΡΗ και της ελληνικής καλαθοσφαίρισης. Μπράβο σε όλη την ομάδα, μακάρι να παρουσιαστεί έτσι και την Κυριακή. 

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Άγνωστο αν ο ρόλος του απόλυτου αουτσάιντερ ήταν αυτό που επέτρεψε στους παίκτες του ΑΡΗ να δείξουν τέτοια συγκέντρωση και αποφασιστικότητα στο παιχνίδι ή κάπου εκεί στο 3^ο παιχνίδι με την Πάτρα ο διακόπτης γύρισε οριστικά και ο ΑΡΗΣ επανήλθε για τα καλά στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Με εξαίρεση κάποια φθηνά λάθη στα πρώτα 15’ όλη η ομάδα έδειξε μια απίστευτη προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο, χωρίς το παραμικρό ίχνος διάθεσης να εγκαταλείψει. Ούτε όταν οι 3 διαιτητές έκαναν τα δικά τους και οι αντίπαλοι μας έβρισκαν την ευκαιρία είτε με βολές είτε με μακρινά σουτ να ανεβάζουν την διαφορά. Ο ΑΡΗΣ ήταν εκεί, πεισματάρης να μην εγκαταλείπει και να αναγκάζει τους 3 διαιτητές για ακόμη μια φορά να ιδρώσουν για να βγάλουν το εξτραδάκι. Μπράβο σε όλη την ομάδα, μακάρι να παρουσιαστεί έτσι και την Κυριακή. 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τι να πεις πραγματικά για αυτή την «πράσινη αρμάδα»; Από την κορυφή της Ευρώπης στα «σκοτεινά υπόγεια» του ελληνικού μπάσκετ. Εκεί όπου ούτε το instant replay σε πανελλήνια μετάδοση είναι ικανό ρίξει λίγο φως για να αλλάξει την απόφαση των 3 «πρασινοσκούφηδων» με τη σφυρίχτρα. Πόσο μάλλον σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι γιορτή. Γιορτή για τους «πράσινους», παρωδία για οποιοδήποτε άλλο φίλο του μπάσκετ.

ΥΓ. Να πούμε ένα μπράβο στον ΠΑΟ για την κατάκτηση της ευρωλίγκας. «Επτάστερος» στην Ευρώπη, «Επτασφύριχτος» στην Ελλάδα! Ανεβάζει ποικιλοτρόπως το ελληνικό μπάσκετ.

ΥΓ2. Άραγε όταν  τα «κοράκια» ξεπερνούν τους εαυτούς τους όπως με αυτό το 22-0 βολές και το 7-15 φάουλ του ημιχρόνου αλλά και την απίθανη απόφαση μετά από instant replay για την αγκωνιά του Λεσόρ – αμυντικό(!!!) φάουλ Σλαφτσάκη, παίρνουν κάποιο μπόνους; πριμ υψηλής απόδοσης και τέτοια; Ήρεμα ρωτάω.

Κατώτερος των περιστάσεων παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα στον τελικό του κυπέλλου, δίνοντας το δικαίωμα στη διαιτητή Φραπάρ και στον Παναθηναϊκό να του στερήσουν τον τίτλο. Το γκολ στην τελευταία φάση της αναμέτρησης, όπως και οι 2 αποβολές μέσα σε 5΄ που προηγήθηκαν κατέστρεψαν κάθε πλάνο του Μάντζιου, που μάλλον στην προσπάθεια του να οχυρώσει τακτικά την ομάδα ξέχασε ότι στα μεγάλα παιχνίδια χρειάζονται και άλλα στοιχεία πέρα την τακτική. Έντονες(και δικαιολογημένες) οι αντιδράσεις του Καρυπίδη, του Μάντζιου και των παικτών με τη λήξη του αγώνα προς τη Γαλλίδα διαιτητή που πρωταγωνίστησε στο προμελετημένο έγκλημα που παρακολουθήσαμε.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ, Η ΕΙΚΟΝΑ ΦΩΝΑΖΕ ΑΜΥΝΑ

Με τον Μανού Γκαρθία και τον Νταρίντα να ξεκινάνε βασικοί, όπως και ο Σαμόρα όλοι πιστέψαμε ότι ο ΑΡΗΣ θα έμπαινε με το μαχαίρι στα δόντια απαιτώντας τη νίκη. Ωστόσο από τα πρώτα λεπτά ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι ήθελε το παιχνίδι της υπομονής χωρίς να ρισκάρει. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τους αντιπάλους μας μιας και ούτε ο Παναθηναϊκός είχε τη διάθεση να πιέσει ή να επιτεθεί μαζικά. Μπορεί το θέαμα να μην ήταν αρεστό αλλά σε μεγάλο βαθμό έδειχνε να αποδίδει. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ακίνδυνος και εγκλωβισμένος ενώ ο ΑΡΗΣ που έψαχνε τη στιγμή του κατάφερε να φθάσει μια ανάσα από το πολυπόθητο γκολ με τον Λοντίγκιν όμως να αποκρούει την πολύ ωραία κεφαλιά του Φαμπιάνο και τον Μορόν σε δεύτερο χρόνο να μην μπορεί να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

ΤΟ ΑΧΑΣΤΟ ΤΟΥ ΖΑΜΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΠΕΤΣΟΚΟΜΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΡΑΠΑΡ

Ιδανικά ξεκίνησε το Β ημίχρονο για τον ΑΡΗ  μας με την 2^η κίτρινη κάρτα που οδήγησε στην αποβολή του Κώτσιρα να μας δίνει το αριθμητικό πλεονέκτημα απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έτσι και αλλιώς έμοιαζε ακίνδυνος. Αυτό το πλεονέκτημα προσπάθησε να εξαργυρώσει η ομάδα με τον Σουλεϊμάνωφ να γυρίζει ιδανικά στον Ζαμόρα στο ύψος της μικρής περιοχής με το σουτ όμως που επιχείρησε να καταλήγει απελπιστικά έξω… Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν τραγικό. Μέσα σε 5’ ο ΑΡΗΣ έμεινε με 9 παίκτες με μια 2^η κίτρινη κάρτα εφεύρεση στον Νταρίντα (που όσο και να βλέπεις το replay δεν καταλαβαίνεις γιατί έχει τιμωρηθεί) αλλά και μια βλακώδη ενέργεια του Ζουλ που αντέδρασε με τον χειρότερο τρόπο στο σκληρό φάουλ που δέχθηκε από τον Μπακασέτα.  Ήταν φανερό ότι η Γαλλίδα διαιτητής έψαχνε την ευκαιρία να σπρώξει τον Παναθηναϊκό και την βρήκε από τον Ζουλ χωρίς να χρειαστεί να κάνει τα «μαγικά» της όπως έκανε στην αποβολή του Νταρίντα. Ενώ και λίγο πριν το 90’ που το παιχνίδι φαινόταν να οδηγείται στην παράταση «έπνιξε» την πεντακάθαρη 2^η κίτρινη κάρτα στον Μπερνάρ που με σκληρό εσκεμμένο φάουλ έκοψε την προσπάθεια του Μορόν να βγάλει την ομάδα στην αντεπίθεση. Το γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα ήταν μια από αυτές τις τρελές και ταυτόχρονα πικρές στιγμές που έχουμε βιώσει σε τελικούς, νοκ άουτ αγώνες και γενικότερα κρίσιμα παιχνίδια.

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ, ΞΕΧΑΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ

Εκ του αποτελέσματος όλα σήμερα πήγαν στραβά. Ακόμη και αν μέχρι το σημείο που έμεινε η ομάδα μας με 9 παίκτες είχε περισσότερες και σημαντικότερες ευκαιρίες από τον αντίπαλο τελικά η προσέγγιση του αγώνα αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος λάθος. Επιλέχθηκε η πιο επιθετική ενδεκάδα για να παίξει άμυνα χωρίς όμως σε κανένα σημείο του αγώνα να έχει τη διάθεση να το δείξει με τον τρόπο που αγωνιζόταν. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στα πλέιοφς είχαμε και 2 παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό με 2 διαφορετικές προσεγγίσεις. Στο Κλ.Βικελίδης η ομάδα έπαιξε επιθετικά, «πάτησε» τον Παναθηναϊκό αλλά στο τέλος ηττήθηκε με 0-2. Αντιθέτως στη Λεωφόρο η ομάδα έπαιξε πιο «τακτικά» και έφθασε σε μια εύκολη νίκη παρά το εύθραυστο τελικό 0-1. Κατά τα άλλα… ναι, καλή η τακτική αλλά σε αυτά τα παιχνίδια θέλει και άλλα πράγματα. Θέλει δύναμη, θέλει πάθος, θέλει αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα που δεν την είχαμε και ως ένα βαθμό την είχε ο αντίπαλος. Αν έβαζε το γκολ ο Ζαμόρα… αν δεν είχε αποβληθεί άδικα ο Νταρίντα… αν δεν έκανε την ανόητη ενέργεια ο Ζουλ… αν ο Μάντζιος λειτουργούσε πιο έξυπνα και έβγαζε τους παίκτες που είχαν δεχθεί κίτρινη κάρτα μετά την αποβολή του Κώτσιρα μιας και ήταν ξεκάθαρο ότι η διαιτητής έψαχνε την ευκαιρία να επιβάλει την «ισορροπία»… αν έβαζε Βέλεθ όταν μειναμε με 9... Με τα αν δουλειά δεν γίνεται…  Το πρόβλημα είναι γενικότερο και έχει να κάνει με την νοοτροπία του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ που δεν συμβαδίζει με την νοοτροπία του κόσμου του. Το πως μπορεί να διορθωθεί θα πρέπει να το δούμε από αύριο.

ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Πικρή γεύση για ακόμη μια φορά ο τελικός κυπέλλου για τον ΑΡΗ μας που δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες του διψασμένου για έναν τίτλο κόσμου του. Προσδοκίες που είχε δημιουργήσει αυτός ο προπονητής με αυτούς τους παίκτες. Μάλλον όμως δεν είχαν υπολογίσει ότι σήμερα έπρεπε να δώσουν το κάτι παραπάνω ώστε να κερδίσουν και τη Γαλλίδα διαιτητή που μέσα σε 5’ άρπαξε την ευκαιρία για να αφήσει την ομάδα μας με 9 παίκτες. Απογοήτευση, στεναχώρια, αγανάκτηση…  σε μια προβληματική χρονιά από το ξεκίνημα που ούτε στο φινάλε κατάφερε να σωθεί. Συνεχίζουμε όμως... αναμένοντας το επόμενο σπουδαίο ραντεβού με την ιστορία.

ΥΓ. Με τον ορισμό μιας ουδέτερης έδρας όπως είναι το Πανθεσσαλικό αντί για το ΟΑΚΑ, προς στιγμή πιστέψαμε ότι οδηγούμαστε σε έναν τελικό όπου θα παιχτεί στα ίσια. Με το που ξεκίνησε όμως το παιχνίδι το 50-50 πήγε περίπατο.

ΥΓ2. Το διαβάσαμε και αυτό… πολύ κακή η διαιτητής, σωστά όμως τα σφυρίγματα!

ΥΓ3. Σωστή(και δικαιολογημένη) η αντίδραση της ομάδας μετά τη λήξη του αγώνα. Παρόλα αυτά η αντίδραση που θα προτιμούσαμε να δούμε θα έπρεπε να ήταν πριν την έναρξη του αγώνα από τη διοίκηση αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα από τους παίκτες μας.

Έφθασε η ώρα του μεγάλου τελικού! Η ημέρα που εδώ και μήνες περιμένουμε με περίσσια ανυπομονησία όλοι μας. Το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία!

Αυτή τη φορά τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά.

Το 50-50 σε ότι αφορά τις συνθήκες του τελικού έχει διασφαλιστεί.

Δεν είναι μια μάχη όπου συμμετέχεις ως το απόλυτο αουτσάιντερ.

Δεν είναι μόνο η δίψα και ο ενθουσιασμός της ομάδας και του κόσμου.

Σε αυτό το ραντεβού ΑΡΗ μου πρέπει να είσαι συνεπής!

Για 1914 λόγους και ακόμη περισσότερους, αυτή η μάχη θα πρέπει να κερδηθεί.

Πάμε ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ να το σηκώσουμε!

Με τις μηχανές να παραμένουν σβηστές και στο φινάλε των play in κόντρα στον αδιάφορο και υπερόπτη Παναθηναϊκό ο ΑΡΗΣ πρόσθεσε άλλη μια κακή εμφάνιση αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό ενόψει των πλέιοφς που ξεκινάνε την Παρασκευή. Αν μάλιστα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε και τις δηλώσεις του Καστρίτη που ακολούθησαν την αναμέτρηση μάλλον δύσκολα να περιμένουμε κάτι διαφορετικό στη συνέχεια.

ΥΠΕΡΟΠΤΗΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΑΡΗΣ

Με το «αδιάφορο» να είναι το σήμα κατατεθέν του σημερινού αγώνα και τον Παναθηναϊκό να είναι καβάλα στο άλογο στον δρόμο για το Final 4 της Ευρωλίγκας οι αντίπαλοι μας κατέβηκαν ξεκάθαρα χωρίς την διάθεση να ζοριστούν. Με τον Σαμοντούροφ να παίρνει 33’ και τον Μπαρτσελόφσκι 28’ ο Άταμαν αντιμετώπισε με μια υποτιμητική διάθεση τον ΑΡΗ μας …αλλά η εξέλιξη του αγώνα τον δικαίωσε. Ο ΑΡΗΣ ήταν τόσο κακός σήμερα που σου έδινε μια αίσθηση ότι όποιον και αν  είχε απέναντι του θα έχανε.  Άστοχος, επιπόλαιος, τσαπατσούλης και χωρίς ίχνος συγκέντρωσης από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν αγχώσαμε ούτε για μια στιγμή τους αντιπάλους μας μιας και από μόνοι μας σκοντάφταμε στην προσπάθεια να μπούμε μέσα στην διεκδίκηση της νίκης.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ

Είναι πραγματικά λυπηρό αυτό που συμβαίνει με τον φετινό ΑΡΗ αλλά και πρωτόγνωρο. Στο χρονικό σημείο που όλες οι ομάδες στοχεύουν να φθάσουν στην κορυφή της απόδοσης τους, ο ΑΡΗΣ καταφέρνει και παρουσιάζεται σε κάθε παιχνίδι και χειρότερος. Ή τουλάχιστον εξίσου κακός όπως κόντρα στο Μαρούσι και στον Κολοσσό. Και όπως τονίσαμε και τότε δεν έχει να κάνει με το τελικό αποτέλεσμα αλλά με μια συνολική εικόνα που ουρλιάζει ότι υπάρχει σοβαρό αγωνιστικό πρόβλημα. Ούτε ένα στοιχείο στο παιχνίδι του δεν έχει βελτιώσει η ομάδα τους τελευταίους μήνες. Είτε είχε παιχνίδια είτε έκανε απλά προπονήσεις το αποτέλεσμα αποκαρδιωτικό. Και τώρα προσευχόμαστε ο διακόπτης να γυρίσει …αν και ο κόουτς άρχισε να εκφράζει τις αμφιβολίες για το αν τελικά θα συμβεί αυτό.

ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ

Σε μόνιμη αγωνιστική πτώση παραμένει ο ΑΡΗΣ μας που ούτε κόντρα στον αδιάφορο και υπερόπτη Παναθηναϊκό κατάφερε να πείσει ότι τον ενδιαφέρει η συνέχεια του πρωταθλήματος. Ακόμη και αν ο κόουτς δηλώνει ικανοποιημένος από τους παίκτες του για την προσπάθεια και την συγκέντρωση σε αυτά τα παιχνίδια, η εικόνα δείχνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι που ελπίζουμε να αλλάξει στα πλέιοφς αν δεν θέλουμε να τελειώσει η σεζόν με αυτόν τον απογοητευτικό τρόπο. Όχι γιατί θα χάσουμε κάποιον τίτλο ή κάποια έξοδο στην Ευρώπη αλλά γιατί εδώ και καιρό ο ΑΡΗΣ που θαυμάσαμε και αποθεώσαμε κατά τη διάρκεια της σεζόν, απλά αγνοείται.

ΥΓ. Δικαιολογημένο το ξέσπασμα του Καστρίτη προς τους παίκτες του. Με αυτά που έβλεπε προς να κρατηθεί; Εμείς να δούμε πόσο ακόμη θα κρατιόμαστε…

ΥΓ2. Ο Παπαθεοδώρου καλά έκανε και είπε τα αυτονόητα. Εμείς πότε θα αρχίσουμε να μιλάμε;

Με γκολ από τα αποδυτήρια ο ΑΡΗΣ μας πέρασε νικηφόρα από τη Λεωφόρο, εκτροχιάζοντας την προσπάθεια του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα και οδηγώντας τον στην εσωστρέφεια του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μια οργανωμένη επίθεση, μια μαγική ασίστ του Γκαρθία και μια τέλεια κεφαλιά από τον Σαμόρα. Έτσι απλά πήραμε το προβάδισμα και σχεδόν το ίδιο απλά το κρατήσαμε μέχρι το τέλος.  Νίκη ψυχολογίας, με καλή εμφάνιση κόντρα στην ομάδα που θα αντιμετωπίσουμε στον τελικό, σε ένα παιχνίδι που καιγόταν πολύ περισσότερο από όσο τον ενδιέφερε.

ΓΚΟΛ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΜΕ ΓΚΑΡΘΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΣΑΜΟΡΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ

Το απόλυτο σοκ πρόσφερε ο ΑΡΗΣ μας στον Παναθηναϊκό μόλις στην πρώτη του επίθεση. Η ομάδα κυκλοφόρησε σωστά την μπάλα, ο Γκαρθία βρήκε τον χώρο που χρειάστηκε για να βγάλει μια μαγική πάσα προς τον Σαμόρα που κινήθηκε ιδανικά  και με το κεφάλι έγραψε το 0-1! Σκορ που έμεινε μέχρι και το τελικό σφύριγμα της λήξης.

ΕΔΩΣΕ ΤΕΣΤ ΑΝΤΟΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΕ ΜΕ ΑΡΙΣΤΑ

Η συνέχεια θύμιζε κάτι σαν τεστ αντοχών με τον ΑΡΗ μας χωρίς να νιώθει την παραμικρή πίεση για το αποτέλεσμα να θέλει απλά να τσεκάρει πόσο εύκολα μπορεί να διαχειριστεί την αναμενόμενη πίεση του Παναθηναϊκού. Πέρα από τις ελάχιστες καλές στιγμές στο πρώτο ημίχρονο  που είχε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο και κάποιες χαμένες κεφαλιές στα στημένα ο ΑΡΗΣ αντέδρασε ιδανικά. Έκλεισε τους χώρους, κράτησε σωστά τις αποστάσεις, κυκλοφόρησε γρήγορα την μπάλα και στις λεπτομέρειες δεν βρήκε το δεύτερο γκολ. Ένα δεύτερο γκολ που μπορούσε πολύ εύκολα να βρει στο λάθος του Ντραγκόφσκι, στη σουτάρα του Σαμόρα που σταμάτησε στο δοκάρι αλλά και στο άστοχο σουτ του Γκαρθία στο ριμπάουντ. Ενώ όσο κυλούσε ο χρόνος η ομάδα έβρισκε ολοένα και περισσότερους χώρους αλλά έκανε στο τέλος κακές επιλογές.  Από την άλλη πλευρά μια απελπισμένη προσπάθεια του Παναθηναϊκού με γεμίσματα από μακριά αλλά και μερικές «οσκαρικές» βουτιές μπας και δώσουν την στον Αγκάγιεφ να ολοκληρώσει την αποστολή του. Μέχρι και στο κομμάτι της διαιτησίας οι παίκτες μας αντέδρασαν ψύχραιμα και δεν άφησαν τα απίθανα σφυρίγματα να τους αποσυντονίσουν. Η ομάδα είχε τόση αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι της που έμοιαζε ότι ακόμη και 2 ημίχρονα να υπήρχαν, πιο πιθανό θα ήταν να πετύχει και άλλα γκολ παρά να δεχθεί.

ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΡΥΘΜΟΥΣ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΡΟΤΕΪΣΟΝ

Αρκετοί από τους σημερινούς παίκτες στο αρχικό σχήμα πιθανόν να δούμε και στην ενδεκάδα του τελικού αλλά και μόνο που ξεκινάς χωρίς το βαρύ πυροβολικό σου Λορέν Μορόν είναι αρκετό για να καταλάβει και ο πλέον άσχετος ότι και σήμερα ο Μάντζιος προχώρησε σε διαχείριση δυνάμεων και ετοιμότητας.  Η αλλαγή του πολύ καλού Γκαρθία μόλις στο 59’ και η συμμετοχή μετά από κάτι περισσότερο από 2 μήνες του Ντουκουρέ όπως και ο νέος σχηματισμός που δοκιμάσθηκε για μεγάλο κομμάτι του αγώνα το επιβεβαιώνουν. Και όμως ο ΑΡΗΣ λειτούργησε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή με τον κάθε παίκτη να εξυπηρετεί με ακρίβεια έναν συγκεκριμένο σκοπό. Μέχρι και ο Ντουκουρέ έδειξε έτοιμος να βοηθήσει. Όπως και ο Σαμόρα που στον σημερινό του ρόλο πραγματοποίησε ίσως την καλύτερη του εμφάνιση με τα χρώματα του ΑΡΗ.  Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Ζουλ που σήμερα έτρεξε και έκοψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Την ίδια στιγμή που το δίδυμο Φαμπιάνο και Μπράμπετς έχει «ξαναδέσει» την άμυνα και στο κέντρο Γκαρθία και Νταρίντα συνδυάζονται ολοένα και καλύτερα. Ευχής έργον να συνεχίσουμε στους ίδιους ρυθμούς.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ "ΑΜΑΥΡΩΝΕΙ" ΤΑ ΠΛΕΪΟΦΣ

Άλλος ένας wanna be πρωταθλητής κράσαρε πάνω στον ΑΡΗ μας που συνεχίζει να «αμαυρώνει» τα πλέιοφς παίζοντας στα ίσια… όλα τα παιχνίδια. Και ας έχει στο μυαλό του μόνο τον τελικό και όλα τα πλάνα του προπονητή να επικεντρώνονται μόνο σε αυτόν. Αδιάφοροι οι 3 βαθμοί, όχι όμως αδιάφορη αυτή η σπουδαία νίκη. Σπουδαία νίκη, γιατί συνοδεύτηκε με καλή εμφάνιση κόντρα σε έναν Παναθηναϊκό που έπαιζε τα ρέστα του για το πρωτάθλημα …και όπως και να το κάνουμε μας δίνει το καλύτερο ντοπάρισμα ενόψει τελικού. Έτσι ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

ΥΓ. Τώρα που έχασε ο Παναθηναϊκός, ο Αγκάγιεφ θα πληρωθεί ή όχι;

ΥΓ2. Από ΑΥΤΟΥΣ τους ξένους διαιτητές προτιμάμε τους Έλληνες, εννοούσε ο Κάρυ.

ΥΓ3. Και μετά σου λέει ο άλλος… τι γκρινιάζεις; ξένος δεν ήταν ο διαιτητής;

Ούτε την ισοπαλία δεν κατάφερε να πάρει ο ΑΡΗΣ μας απέναντι στον Παναθηναϊκό σε ένα παιχνίδι όπου άξιζε τη νίκη. Κόντρα σε έναν αντίπαλο όπου καιγόταν για τη νίκη και έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τον μεγάλο τελικό, η ομάδα έπαιξε επιθετικά, δημιούργησε μπόλικες καλές φάσεις κυνηγώντας με μανία το γκολ αλλά 2 κακές στιγμές του Μπράμπετς διαμόρφωσαν αυτό το 0-2. Απογοήτευση για τον τρόπο που ήρθε αυτή η ήττα από την άλλη όμως υπάρχει ικανοποίηση για την απόδοση της ομάδας που με λίγη αποτελεσματικότητα(ή τύχη) παραπάνω θα μπορούσε να είχε κερδίσει σε ένα βαθμολογικά αδιάφορο παιχνίδι.

ΕΠΕΒΑΛΛΕ ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ

Παθητικό με αντεπιθέσεις τον περιμέναμε τον ΑΡΗ ως συνήθως σε αυτά παιχνίδια αλλά ο Μάντζιος μάλλον ήθελε να μπερδέψει τον αντίπαλο του. Λίγοι θα περίμεναν ότι ο ΑΡΗΣ θα αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο τον Παναθηναϊκό και πιθανόν αυτό να ήταν και το στοιχείο που άλλαξε εξαρχής τις ισορροπίες της αναμέτρησης. Η ομάδα με Γκαρθία και Νταρίντα στο κέντρο είχε πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας και μαζί με τον δραστήριο Μορόν τραβούσαν μπροστά και τους υπόλοιπους που σε κάθε ευκαιρία ανέβαιναν ψηλά. Ενώ στην άμυνα οι Φαμπιάνο και Μπράμπετς έμοιαζαν απροσπέλαστοι  παρά  τις δυνατές «μπούκες» του Ιωαννίδη προς την περιοχή μας.  Οι ευκαιρίες και τα σουτ δεν κατέληγαν σε γκολ και αυτό ήταν το μόνο ανησυχητικό αν και υπήρχε η πίστη ότι τελικά θα βρούμε δίχτυα.

Ο ΜΠΡΑΜΠΕΤΣ ΞΕΛΑΣΠΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Και ενώ το γήπεδο έμοιαζε ανηφορικό για τον Παναθηναϊκό ήρθε η τραγική λάθος πάσα του Μπράμπετς στο 59΄ για να τον βάλει μπροστά στο σκορ κόντρα στη ροή της αναμέτρησης. Στη συνέχεια οι παίκτες μας προσπάθησαν να το φέρουν στα ίσα αλλά λίγο ο Ντρακόφσκι με τις καλές τοποθετήσεις του, λίγο η τύχη και η ισοφάριση δεν ήρθε ποτέ. Μάλιστα στις καθυστερήσεις ήρθε και το 2^ο δώρο από τον Μπράμπετς όπου μετά από δύσκολη απόκρουση του Κουέστα έστειλε την μπάλα στα δίχτυα μας ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο μια ημέρα που σίγουρα ο Τσέχος θα θέλει να ξεχάσει. Και μαζί και όλοι εμείς.

ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΦΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟ ΓΚΟΛ

Ο ΑΡΗΣ είχε φέρει το παιχνίδι σχεδόν εκεί που ήθελε. Ο Παναθηναϊκός από «φαβορί» είχε μετατραπεί σε «αουτσάιντερ» και το μόνο που έλειπε ήταν το γκολ που θα επιβεβαίωνε την ανωτερότητα μας. Ένα γκολ που δεν ήρθε σε αντίθεση με 2 ατομικά λάθη που διαμόρφωσαν το τελικό σκορ. Ένα σκορ καθόλου αντιπροσωπευτικό της εικόνας των 2 ομάδων. Πέτυχε σε μεγάλο βαθμό το τέχνασμα του Μάντζιου να αιφνιδιάσει επιτρέποντας στην ομάδα να παίξει πιο ανοιχτά. Έλειψε η συγκέντρωση στην τελική φάση όπως έλειψε και η τύχη. 2 είναι όμως τα στοιχεία που θα πρέπει να κρατήσουμε από το παιχνίδι. Ένα ότι ο ΑΡΗΣ μπορεί να παίξει στα ίσια(και όχι με κλεφτοπόλεμο) τον Παναθηναϊκό. Δύο ότι θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματικός ενόψει τελικού. Τίποτα άλλο. Αδιάφορο παιχνίδι, παίξαμε καλά, αξίζαμε τη νίκη …χάσαμε, συνεχίζουμε.

ΜΟΝΟ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΣ

Το πόσο μπορείς να διαχωρίσεις την εμφάνιση της ομάδας από το τελικό αποτέλεσμα είναι μεγάλη κουβέντα. Ο ΑΡΗΣ ήθελε τη νίκη και το απέδειξε με τον τρόπο που αγωνίσθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος. Άξιζε τη νίκη, τελικά όμως δεν πήραμε ούτε το Χ. Καλή η προσπάθεια σήμερα σε ένα παιχνίδι όπου δεν υπήρχε άλλο κίνητρο πέρα από την αξιοπρέπεια μας. Στον τελικό όμως η προσπάθεια από μόνη της αν δεν έρθει η νίκη δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία. Άλλο όμως παιχνίδι ο τελικός και άλλο το σημερινό.

Μόλις 2’ άντεξε ο ΑΡΗΣ μας απέναντι στον Παναθηναϊκό με το γκολ του Μπακασέτα να μας βάζει από τα αποδυτήρια πίσω στο σκορ. Συνήλθε στη συνέχεια, είχε τις στιγμές του αλλά είχε και τον Αλ Χακίμ απέναντι του να μην του επιτρέπει να μπει στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά η ομάδα δεν ήταν αυτή που έπρεπε και μόνο ως «διδακτική» θα πρέπει να την δούμε την σημερινή ήττα.

ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΠΑΤΗΣΕ ΧΟΡΤΑΡΙ

Αρκετές φορές τονίζουμε ότι είναι σημαντικό η ομάδα να μπαίνει στα παιχνίδια δυνατά ώστε να προβληματίζει από νωρίς τον αντίπαλο. Αντ αυτού είδαμε τον απόλυτο αιφνιδιασμό με το 1-0 μόλις στο 3’ και το μπάχαλο που ακολούθησε στην αμυντική μας λειτουργία να είναι οι συνέπειες της χαλαρότητας που δείξαμε με το που πατήσαμε στο χορτάρι.

ΣΥΝΗΛΘΕ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ

Αφού ξεπεράσαμε τον πανικό του πρώτου εικοσαλέπτου αρχίσαμε να δείχνουμε τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε σαν ομάδα. Με σωστές τοποθετήσεις και καλή κυκλοφορία της μπάλας ο ΑΡΗΣ μας πήρε την κατοχή, ανέβηκε πιο ψηλά και έψαξε το γκολ της ισοφάρισης. Η κεφαλιά του Ρόουζ, τα σουτ του Νταρίντα, το γύρισμα του Μορόν, η προσπάθεια του Σαμόρα ήταν μερικές από τις στιγμές που ο ΑΡΗΣ θα μπορούσε με λίγη τύχη παραπάνω να είχε ισοφαρίσει.

ΕΙΧΕ ΠΡΟΘΕΣΗ Ο ΑΛ ΧΑΚΙΜ ΝΑ «ΣΤΗΡΙΞΕΙ» ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Μπορεί το παιχνίδι να ξεκίνησε ιδανικά για τον Παναθηναϊκό και να μην φαίνεται να κινδυνεύει με την απόδοση που είχαμε αλλά στην πορεία άλλαξαν τα πράγματα. Εκεί άρχισε να διακρίνεται ολοένα και πιο έντονα η διάθεση του διαιτητή να φρενάρει την προσπάθεια μας. Ξεκάθαρα φάουλ και κίτρινες κάρτες που «πνιγόντουσαν» με τεράστια ευκολία σε αντίθεση με το ανύπαρκτο φάουλ από όπου προέκυψε το 2-0. Και όταν τα σκληρά και εσκεμμένα φάουλ σου δεν τιμωρούνται με κίτρινες κάρτες τότε μπορείς ανενόχλητος να παίζεις την «επιθετική» σου άμυνα και να κόβεις με ευκολία κάθε προσπάθεια αιφνιδιασμού του αντιπάλου. Γιατί αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός υπό την ανοχή του Αλ Χακίμ. Σε διαφορετική περίπτωση, δύσκολα να είχε τελειώσει το παιχνίδι με 10 παίκτες.

ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ

Δεν είναι μυστικό ότι ο Μάντζιος(όπως και όλος ο σύλλογος ΑΡΗΣ) έχει ως προτεραιότητα το κύπελλο και ο τρόπος που διαχειρίζεται τα παιχνίδια του πρωταθλήματος έχουν αυτόν τον στόχο. Έτσι και σήμερα επέλεξε μια περίεργη ενδεκάδα θέλοντας να δώσει χρόνο σε παίκτες που απουσίαζαν και χρειάζονται αγωνιστικό ρυθμό.  Αν αυτός ο αγώνας ήταν ο τελικός κυπέλλου, αυτή την 11αδα θα κατέβαζε ο Μάντζιος; Όχι! Και αυτό δικαιολογεί πολλά από αυτά που είδαμε σήμερα. Ωστόσο θα πρέπει να μας προβληματίσει η εικόνα της άμυνας μας σε αρκετά σημεία του αγώνα. Και οι 4 της άμυνας έδειχναν ώρες ώρες να τα έχουν χαμένα και να μην ξέρουν πως να κινηθούν μέσα στο γήπεδο. Κατά τα άλλα… διδακτική ήττα και συνεχίζουμε.

ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΚ ΤΟΥ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΥ ΣΤΟ «ΤΕΙΧΟΣ» ΑΛ ΧΑΚΙΜ

Μπήκε νωθρός στο παιχνίδι και το πλήρωσε με γκολ από τα αποδυτήρια. Όταν αφυπνίστηκε όμως και άρχισαν οι «πράσινοι» να αγχώνονται βγήκε μπροστά ο Σουηδοϊρακινός διαιτητής και «καθάρισε» το παιχνίδι. Πολλά τα φαλτσοσφυρίγματα από τον διαιτητή όπως και πολλά τα λάθη από την ομάδα μας κυρίως στον τρόπο που αμυνόταν. Συνέχισε το πλάνο διαχείρισης ο Μάντζιος ξεκαθαρίζοντας όμως μετά τη λήξη της αναμέτρησης, ότι μετά την πρόκριση θα δούμε έναν κανονικό ΑΡΗ που θα διεκδικεί τη νίκη με όλες τις δυνάμεις του. Μέχρι τότε, προέχει το κύπελλο.

ΥΓ. Το «όπιο του λαού» λένε είναι το ποδόσφαιρο… κάτι ημέρες όμως σαν την σημερινή όπου η θλίψη για τις 57 χαμένες ψυχές και η οργή για το «έγκλημα των Τεμπών» ξεχειλίζει καλό είναι να γίνεται μια παύση. Μπας και βγαίνοντας για λίγο από τον μικρόκοσμο μας προβληματιστούμε και αφυπνιστούμε.

Δεν κατάφερε ο ΑΡΗΣ για 2^η φορά μέσα σε λίγες ημέρες να «σοκάρει» τον Παναθηναϊκό γνωρίζοντας μια λίγο πολύ αναμενόμενη ήττα. Η κούραση ήταν εμφανής στους παίκτες του Καστρίτη που αν και προσπάθησαν σε άμυνα και ριμπάουντ, στην επίθεση μετά τον Τολιόπουλο υπήρχε το χάος. Και αν η διαχείριση δυνάμεων αποτελούσε εξαρχής ένα ζήτημα, η διαχείριση των φάουλ λόγω της «πράσινης ευαισθησίας» των 3 διαιτητών έκανε την κατάσταση πολύ δύσκολη.

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ

Αποφασισμένος να παλέψει μπήκε ο ΑΡΗΣ από την πρώτη στιγμή βγάζοντας περίσσια ενέργεια σε κάθε φάση. Το +3 περίπου 2’ πριν την λήξη του πρώτου δεκαλέπτου χάρη στον «αφηνιασμένο» Τολιόπουλο  έδειχνε ότι η ομάδα πατούσε καλά. Ωστόσο σε πολλές φάσεις φάνηκε οι παίκτες μας να μην έχουν καθαρό μυαλό και να πηγαίνουν πολύ άγαρμπα πάνω στους αντιπάλους τους. Κάτι που έδωσε την καλύτερη πάσα στους 3 διαιτητές να φορτώσουν από νωρίς τους παίκτες μας με φάουλ.  Το εκμεταλλεύτηκε αυτό ο Παναθηναϊκός και κατάφερε να προσπεράσει και να ελέγξει το παιχνίδι.

ΑΣΤΟΧΙΑ, ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΦΑΟΥΛ

Η άμυνα έκανε καλά την δουλειά της όποτε οι 3 διαιτητές δεν έστελναν τους αντιπάλους μας στις βολές αλλά στην επίθεση υπήρχε χοντρό θέμα.  Ο Τολιόπουλος συνέχιζε να παλεύει αλλά έμοιαζε απελπιστικά μόνος στην επίθεση. Η αστοχία στα ελεύθερα μακρινά σουτ και η αδυναμία μας να απειλήσουμε κοντά στο καλάθι ήταν η «δικλείδα ασφαλείας» για τον Παναθηναϊκό που με ευκολία συντηρούσε μια διψήφια διαφορά. Και όποτε πηγαίναμε να βρούμε ρυθμό είχαμε και τους 3 διαιτητές να κάνουν τα δικά τους με σφυρίγματα που ξεπερνούσαν κάθε λογική.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟ ΤΟ ΧΑΟΣ

Σε καμία περίπτωση ένα παιχνίδι σαν το σημερινό δεν μπορεί να αποτελέσει το κριτήριο για σχόλιο επί του αγωνιστικού. Επειδή όμως ο Γκάλινατ αργεί να επιστρέψει θα πρέπει ο Καστρίτης να πιέσει μερικούς από τους παίκτες του να βγουν μπροστά. Τρομερός και σήμερα ο Τολιόπουλος αλλά δεν γίνεται να τα περιμένεις όλα από αυτόν. Και το πρόβλημα δεν μοιάζει να είναι η έλλειψη επιθετικού ταλέντου αλλά η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Πρέπει ο Σταρκ, ο Χάρελ και ο Μπλούμπεργκς να γίνουν πιο επιθετικοί. Να αρχίσουν να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες χωρίς την πίεση του χρόνου. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει ανεξάρτητα από τον αντίπαλο.

ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ

Από όποια πλευρά και αν το δεις, με τις συνθήκες με τις οποίες διεξάγεται το Final 8 ο ΑΡΗΣ έψαχνε ένα θαύμα για να κατακτήσει το κύπελλο. Μέσα σε 4 ημέρες έπρεπε να δώσει 3 πολύ δυνατά παιχνίδια με τα 2 κόντρα σε ομάδες με πολύ πιο πλούσιο ρόστερ. Ακόμη και έτσι στάθηκε στο ύψος του και σήμερα απέναντι στον Παναθηναϊκό και αν ήταν λίγο πιο εύστοχος θα μπορούσε να ξεμπροστιάσει ακόμη περισσότερο τον αντίπαλο μας και τους 3 διαιτητές του. Μπράβο σε όλη την ομάδα για την χαρά που μας έδωσε κόντρα στον συμπολίτη και την συνολική προσπάθεια. Πλησιάζει η στιγμή που αυτές οι περίεργες συνθήκες δεν θα μας αγγίζουν.

ΥΓ. Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να γκρινιάζουν όλες οι ομάδες που συμμετέχουν στο πανηγύρι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού όπου όλα είναι κομμένα ραμμένα στα μέτρα τους. Από την άλλη όμως το να έχεις μια ακόμη ευκαιρία να γλεντήσεις του δίπλα είναι κάτι το ανεκτίμητο!