Με το Χ στις αποσκευές της θα ταξιδέψει η ομάδα μας στη Θεσσαλονίκη σε ένα παιχνίδι όπου αν και προηγήθηκε με 2-1 την στιγμή που ο αντίπαλος έπαιζε με 10 παίκτες τελικά έμεινε με την ισοπαλία. Μάλιστα η ομάδα της Τρίπολης παρόλο που έμεινε για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα με 10 παίκτες όχι μόνο δεν κλείστηκε πίσω αλλά μετά την ισοφάριση, κυνήγησε και το τρίτο γκολ που παραλίγο θα το πετύχαινε. Δεδομένων των συνθηκών με την εμφανής έλλειψη κινήτρου και τις πολλές αλλαγές από τον πάγκο μπορούμε να πούμε ότι ο ΑΡΗΣ στάθηκε καλά.

Παρά την ασταμάτητη βροχή οι 2 ομάδες παίζοντας ελεύθερα χωρίς άγχος και σκοπιμότητα είχαν καλό ρυθμό σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα με την μπάλα να πηγαίνει πάνω κάτω. Σε αρκετές φάσεις βέβαια φάνηκε η ποιοτική διαφορά που είχαν μερικοί παίκτες του Αστέρα Τρίπολης σε σχέση με τους δικούς μας ενώ φάνηκε ακόμη πιο καθαρά πως μερικοί παίκτες πραγματικά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από ότι μας έχουν δείξει. Απαρατήρητος πέρασε ο Γκόλιας, μέτριος ο Καραγκούνης παρά το κερδισμένο πέναλτι, κακός ο Βλάχος όπως και ο Νταμαρλής που αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο, λίγος ο Γιαννίτσης ενώ και ο Μαργαρίτης που σχεδόν τον είχαμε ξεχάσει δεν πρόλαβε να δείξει τίποτα το ιδιαίτερο. Αντιθέτως ο Τριανταφυλλάκος έδειξε να έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό του, έχοντας αρκετά καλή απόδοση σε όλη την διάρκεια του αγώνα και πετυχαίνοντας μάλιστα το πρώτο εύστοχο πέναλτι της χρονιάς! Πολύ καλός ο Μανιάς που πέτυχε ένα πολύ ωραίο γκολ, με τον Μπακασέτα να τον ακολουθεί σε απόδοση αλλά να μην καταφέρνει να σκοράρει. Και ο Μπουγαϊδης είχε σχετικά καλή παρουσία παρόλο που πολλές φορές έμοιαζε απελπιστικά μόνος στην άμυνα. Δίκαιο το αποτέλεσμα σε ένα παιχνίδι καλύτερο από ότι το περιμέναμε.

Συγκλόνισε ο κόσμος του ΑΡΗ που τραγουδούσε στην βροχή, στέλνοντας παράλληλα τα γνωστά μηνύματα κατά της διοίκησης Σκόρδα. Ευελπιστώ ο κόσμος του ΑΡΗ να συνεχίσει μαζικά να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα παρά τα όποια προβλήματα και πίκρες ώστε να μην γυρίσουμε στα "πέτρινα χρόνια" με το άδειο Κλ.Βικελίδης και την πλήρη απαξίωση του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ. Από εκεί και πέρα καλό είναι και αυτοί που βρίσκονται κοντά στην ομάδα εκτός από "κατάθεση ψυχής" στην κερκίδα να αρχίσουν να προβληματίζονται για την επόμενη ημέρα της ΠΑΕ και να μην εξαντλούν την ενέργεια τους μόνο σε αφορισμούς. Αυτές τις στιγμές δεν περισσεύει κανείς και για να έχει ουσία η επόμενη ημέρα του ΑΡΗ, την λύση θα πρέπει να την βρούμε ΟΛΟΙ μαζί.

Σε έναν αγώνα όπου άπαντες στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο έδωσαν μεγαλύτερη σημασία στο οδικό ταξίδι της ομάδος για την Αθήνα παρά στο ίδιο το παιχνίδι ο ΑΡΗΣ μας παρουσιάστηκε σαφώς καλύτερος από ότι θα περιμέναμε. Λίγο η έλλειψη κινήτρου από τον Ολυμπιακό, λίγο τα κράξιμο προς τους παίκτες για την τραγωδία της Τετάρτης, λίγο το φιλότιμο που πιθανόν να "έβγαλε" ο Φοιρός στους παίκτες μας και αντί για μια πανωλεθρία όπως πολλοί θα περίμεναν είδαμε έναν ΑΡΗ να στέκεται καλά, να απειλεί με σημαντικές ευκαιρίες, να έχει δοκάρι και να αναγκάζονται οι βοηθοί του Δελφάκη να σταματήσουν 2 φορές τον Μανιά με ανύπαρκτα οφσάιντ λίγο πριν βγει τετ α τετ σε πολύ εύκολες φάσεις.

Τυπική διαδικασία το παιχνίδι με τον ΑΡΗ να παλεύει μέσα στο γήπεδο να περισώσει την αξιοπρέπεια του. Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που ήθελε αλλά δεν μπορούσε ούτε καν να απειλήσει. Το παιχνίδι των αντεπιθέσεων έβγαινε με ευκολία στο πρώτο ημίχρονο και με λίγη τύχη ή προσοχή περισσότερο ο Μανιάς θα μπορούσε να κάνει το 0-1. Έτσι απλά για να πανηγυρίσουμε ένα γκολ μιας και ο Δελφάκης όσο περνούσε η ώρα ανέβαζε στροφές. Τα 2 οφσάιντ του Μανιά σε εύκολες φάσεις, το ανάποδο φάουλ που έδωσε στον Σούνα στην φάση με τον Κάμπελ, τα πολλά αστεία φάουλ υπέρ του Ολυμπιακού στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα και η υπερβολική κόκκινη κάρτα του Ηρακλή είναι ένα δείγμα γραφής του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα βαθμολογικά αδιάφορο παιχνίδι ανάμεσα στον πρωταθλητή και στον ουραγό της βαθμολογίας τότε ας μην απορούν οι φίλοι των ερυθρολεύκων γιατί δεν μπόρεσαν να αποκλείσουν ούτε την χειρότερη Μάντσεστερ της τελευταίας 20ετίας. Δεν έχει κανένα νόημα πλέον να συνεχίσουμε να κατακεραυνώνουμε τα "δικά μας παιδιά" για τις εμφανίσεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο αλλά ευελπιστώ  τα τελευταία 2 χρόνια να μας γίνουν μάθημα για τη συνέχεια και να παίζουν οι καλύτεροι και οι πιο φορμαρισμένοι. Όχι επειδή ο ένας είναι δηλωμένος Αρειανός, ο άλλος επειδή ο μπαμπάς του έχει καλές σχέσεις με τον τάδε και ο τρίτος γιατί με την Κ20 έβγαζε μάτια... Αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες για όλους. Μπράβο στον Φοιρό που κατάφερε σύμφωνα με αυτά που είδαμε σήμερα να κατεβάσει έναν ΑΡΗ αξιόμαχο και όχι ένα ρεντίκολο σαν και αυτό της Τετάρτης κόντρα στον Εργοτέλη.

Οι αγωνιστικές περνάνε, το πρωτάθλημα τελειώνει και ακόμη φύλλο δεν κουνιέται σχετικά με το αύριο του ΑΡΗ. Μια αστεία δήλωση του Λ.Σκόρδα που την ίδια στιγμή που αδυνατεί να εξασφαλίσει τα αεροπορικά έξοδα για την μεταφορά της ομάδος στην Αθήνα θέλει να διασφαλίσει το μέλλον του ΑΡΗ και ένας Κούγιας που για την ώρα εκτός από ωραία λόγια δεν μας έχει πει τίποτα επί της ουσίας. Οι υβριστές συνεχίζουν να υβρίζουν, οι ανύπαρκτοι συνεχίζουν να είναι ανύπαρκτοι, ο ΑΡΗΣ βυθίζεται και η ζωή συνεχίζεται...

Μόνο ως ασέβεια προς τον κόσμο του ΑΡΗ μπορεί να χαρακτηριστεί η σημερινή εμφάνιση της ομάδος που χωρίς ίχνος ντροπής και φιλότιμου αντιμετώπισαν εντελώς σαν αγγαρεία το παιχνίδι με τον Εργοτέλη γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους 3500 Αρειανούς που βρήκαν το ψυχικό σθένος να παραβρεθούν στο γήπεδο. Κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν ο Σ.Παπαδόπουλος σε συνεννόηση με τους παίκτες του και σε συνεργασία με την διοίκηση μας ενημέρωναν εξαρχής ότι δεν έχουν την διάθεση να παλέψουν τα εναπομείναντα παιχνίδια και ότι απλά θα δοθεί χρόνος σε παίκτες που δεν πήραν ευκαιρίες και σε πειραματικά σχήματα... Φυσικά με αυτή τη λογική θα έπρεπε να υπάρχει και ένα συμβολικό εισιτήριο, αν όχι ελεύθερη είσοδος μιας και από την στιγμή που δεν βλέπεις την ομάδα σου να παλεύει για τη νίκη και σίγουρα δεν μπορεί να σου προσφέρει θέαμα, ποιος ο λόγος να υπάρχει το εισιτήριο...

Ότι και να πούμε για το παιχνίδι είναι λίγο. Μόλις στα πρώτα 5' όλοι καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε η παραμικρή διάθεση από τους παίκτες μας να παλέψουν για τη νίκη με αποτέλεσμα στο πρώτο ημίχρονο ο Εργοτέλης να κάνει το παιχνίδι του, να πετύχει 2 γκολ ενώ θα μπορούσε να πετύχει και άλλα. Στην επανάληψη όπου οι παίκτες του Εργοτέλη έριξαν ταχύτητα και οι δικοί μας πήραν μέτρα φάνηκε ότι με την ψυχολογία που κατέβηκαν να αγωνιστούν δεν  υπήρχε περίπτωση να κάνουν κάτι καλύτερο. Επί 90' μόλις 2 ευκαιρίες δημιούργησαν, ενώ τα δεκάδες άστοχα γεμίσματα και τα κακοχτυπημένα  στημένα  απλά ήταν απόδειξη της κακής αγωνιστικής κατάστασης ολόκληρης της ομάδος. Λογικό είναι όταν σε βρίσκουν σε τέτοια τραγική κατάσταση ομαδούλες σαν τον Εργοτέλη να εκμεταλλεύονται την κατάσταση, να σε κερδίζουν πανάξια μέσα στην έδρα σου και παράλληλα να σου πουλάνε και τρέλα με αχρείαστες αστείες καθυστερήσεις σε ένα παιχνίδι που και 4 ημίχρονα ακόμη να είχε το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζε...

Δεν νομίζω να είναι υπερβολικό να ζητάμε από τους παίκτες μας να παλεύουν μέσα στο γήπεδο παρόλο που έχουν κριθεί τα πάντα. Από την άλλη αυτή η εικόνα μέσα στο γήπεδο αντικατοπτρίζει στο απόλυτο την εξωαγωνιστική μας εικόνα με το διοικητικό χάος και μια "παρέα" που υβρίζει τους πάντες χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση για το τι θέλει για την επόμενη ημέρα του ΑΡΗ. Τον ποιον δεν θέλουν τον έχουν καταλάβει και οι πέτρες. Το τι θέλουν για την επόμενη ημέρα θα μας το πουν καμιά φορά ή οι ύβρεις και ο καταλογισμός ευθυνών είναι αρκετά για την επανεκκίνηση του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ;

Κυκλοθιμικούς μας έχει καταντήσει ο φετινός ΑΡΗΣ με την αγωνιστική παρουσία σχεδόν όλων των τμημάτων να μην μας αφήνουν να σηκώσουμε κεφάλι αλλά και την ίδια στιγμή κάποια ευχάριστα διαλλείματα όπως η χθεσινή γιορτή ή η πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου μπάσκετ μας οδηγούν σε ξεσπάσματα χαράς με ημερομηνία λήξης. Με βάση αυτό το σκεπτικό περιμένω τόσο σήμερα απέναντι στον Εργοτέλη όσο και στα εναπομείναντα παιχνίδια η ομάδα μας να κάνει ότι μπορεί για να κερδίσει ανεξάρτητα αν πλέον το βαθμολογικό ενδιαφέρον έχει χάθει.

Δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το αγωνιστικό μιας και όπως είπαμε δεν έχει και τόσο σημασία οφείλουν όμως οι παίκτες μας να δείξουν σεβασμό στον κόσμο του ΑΡΗ. Όχι μόνο σε αυτούς που θα βρεθούν σήμερα στο γήπεδο αλλά σε όλο τον πικραμένο κόσμο του ΑΡΗ. Η επιστροφή του Μπουγαϊδή και του Μπακασέτα δίνει άλλη δυναμική στην ομάδα ενώ ο βαθμολογικά αδιάφορος Εργοτέλης φαντάζει εύκολο θύμα. Αρκεί φυσικά οι παίκτες μας να δείξουν διάθεση για νίκη και όχι να βγουν στο γήπεδο για να κάνουν άλλη μια αγγαρεία.

"ΑΡΗ θυμίσου μια ζωή μαζί σου" φωνάζουμε στα δύσκολα και πολλοί από εμάς το εφαρμόζουμε εδώ και πολλά χρόνια στην πράξη.  Αν λοιπόν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψεις ποτέ την ομάδα και είσαι υπεράνω αγωνιστικών στόχων και διοικητικών καταστάσεων τότε σήμερα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποδείξεις ότι το λες και το εννοείς. Δεν χρειάζεται να περιμένεις του χρόνου να δεις σε ποια κατηγορία θα σε στείλουν οι φωστήρες παράγοντες σου για να δείξεις την στήριξη σου στην ομάδα. 17.15 στο Κλ.Βικελίδης η Αρειανάρα αγωνίζεται κόντρα στον Εργοτέλη και όπου παίζει ο Θεός δεν θα είναι μοναχός!

Άλλη μια άνευρη εμφάνιση, άλλη μια φθηνή ήττα και οι τίτλοι τέλους μιας προδιαγραμμένης πορείας που είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι έχουν αρχίσει να πέφτουν. Τα γνωστά αγωνιστικά προβλήματα στον χώρο της άμυνας και του κέντρου, η έλλειψη αξιόπιστων λύσεων από τον πάγκο και η έλλειψη καθαρού μυαλού από όλους όσους αποτελούν τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ οδήγησαν στην ήττα παρόλο το 0-1 του πρώτου ημιχρόνου. Ο κόσμος έδωσε δυναμικό παρών στην Κομοτηνή αλλά ούτε αυτό όπως φάνηκε αποτέλεσε έξτρα κίνητρο για τους παίκτες μας να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Για την αξιοπρέπεια και τις όποιες μαθηματικές ελπίδες κατέβηκε η ομάδα μας σήμερα στο γήπεδο αλλά όπως φάνηκε οι παίκτες μας έκαναν περισσότερο αγγαρεία παρά προσπάθεια για να περισώσουν ότι μπορούν σε αυτή τη μίζερη χρονιά. Οι εμπνεύσεις του Σ.Παπαδόπουλου εδώ και καιρό δεν πιάνουν τόπο ενώ όπως φαίνεται και μέσα στο γήπεδο οι παροτρύνσεις των ανθρώπων της διοίκησης και του προπονητή προς τους παίκτες με εξαίρεση το παιχνίδι με τον μπαογκ πέφτουν στο κενό. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό που είδαμε σήμερα, σε ένα παιχνίδι όπου περιμέναμε κάτι καλύτερο στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο όπου προηγηθήκαμε πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί πίσω στο σκορ είτε με το παραλίγο αυτογκολ του Καμινιώτη, είτε στο 32' με το δοκάρι του Ίγκορ. Μια φάση όπου βλέποντας στο replay την αντίδραση της άμυνας μας καταλαβαίνεις πόσο δίκιο είχαν όλοι όσοι από το καλοκαίρι φώναζαν ότι χωρίς έμπειρους αμυντικούς ομάδα δεν στήνεται... Στη συνέχεια ο Κύργιας μπορεί να εκμεταλλεύτηκε την λάθος έξοδο του τερματοφύλακα του Πανθρακικού αλλά με την εικόνα που είχε η ομάδα μας συνολικά λίγοι νομίζω πίστευαν ότι θα κρατήσουμε το σκορ. Με μια αδικαιολόγητη αλλά συνηθισμένη καθίζηση στην επανάληψη ο Πανθρακικός πήρε τα ηνία του αγώνα και άρχισε να πιέζει για την ισοφάριση. Το αχρείαστο φάουλ του Βλάχου  έδωσε το δικαίωμα για το 1-1 ενώ ο Σ.Διούδης για ακόμη μια φορά προτίμησε να μην βγει δίνοντας την ευκαιρία στον Ίγκορ να κάνει το 2-1. Φυσικά και σε αυτή τη φάση η άμυνα κοιμήθηκε... Ελάχιστοι παίκτες διασώθηκαν σήμερα αλλά νομίζω μετά από ακόμη ένα οδυνηρό αποτέλεσμα δεν έχει σημασία να τους αναφέρουμε καν.

Κακή εμφάνιση, ακόμη πιο κακή ήττα και πλέον θα πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια την σκληρή πραγματικότητα. Η επόμενη ημέρα και η νέα εποχή που εδώ και καιρό αρκετοί συνΑρειανοί μας ανυπομονούν να ζήσουν είναι πιο κοντά από ποτέ. Είναι αρκετά λυπηρό που ο ΑΡΗΣ για 3η φορά στην ιστορία του οδηγείται στην πτώση αλλά είναι ακόμη πιο λυπηρό να βλέπεις συνΑρειανούς μια τέτοια ημέρα να αισθάνονται δικαιωμένοι και να βρίσκουν την ευκαιρία να διατυμπανίσουν την αντίθεση τους σε πρόσωπα και καταστάσεις. Όλα αυτά όμως επιλεκτικά, με αρκετές παρενθέσεις και χωρίς φυσικά κάτι το εποικοδομητικό για την επόμενη ημέρα. Από αύριο λοιπόν, με πιο καθαρό μυαλό ένας νέος κύκλος συζητήσεων ξεκινάει. Αρχίζουμε από τον καταλογισμό ευθυνών και καταλήγουμε στην επόμενη ημέρα του ΑΡΗ, ευελπιστώντας ότι το αύριο του ΑΡΗ δεν θα θυμίζει σε τίποτα όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια... Επιτέλους κάποιος να σεβαστεί τον κόσμο του ΑΡΗ, να του μιλήσει με ειλικρίνεια και να του δείξει τον δρόμο της ανάκαμψης. Όχι άλλα "περιτυλίγματα"και επικοινωνιακά τρικ. Δεν τα αντέχουμε...

ΥΓ. Αν και τα έχουμε ξαναζήσει, με τα γνωστά αποτελέσματα ο επίσημος ΑΡΗΣ, αρχίζοντας από την διοίκηση της ΠΑΕ θα πρέπει να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα που υπάρχει ώστε η ομάδα μας να παραμείνει στην κατηγορία. Να αυξηθούν οι ομάδες; να μην πάρουν άδεια οι ομάδες που είναι να ανέβουν από την Football League; να τιμωρηθούν άλλες ομάδες για πλαστές φορολογικές ενημερότητες ή άλλες παραβάσεις; Όταν ο Αστέρας Τρίπολης το έχει πετύχει και οι Ολυμπιακός Βόλου, Καβάλα και Ηρακλής έχουν ανέβει κατηγορία με πολιτική απόφαση, τότε και ο πολυπληθής ΑΡΗΣ οφείλει να το απαιτήσει!

Παρά την σπουδή που υπάρχει από αρκετούς "κύκλους" εντός και εκτός ΑΡΗ για την επόμενη ημέρα του ποδοσφαιρικού τμήματος, διοίκηση, προπονητής και παίκτες οφείλουν να παλέψουν για τη νίκη σε όλα τα εναπομείναντα παιχνίδια. Αν όχι για τις όποιες μαθηματικές ελπίδες μας έχουν απομείνει, σίγουρα πρέπει για τον πληγωμένο κόσμο της ομάδος που ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες ψάχνει την ευκαιρία όπως στο αυριανό παιχνίδι για να ταξιδέψει  χιλιόμετρα και να βρεθεί στο πλευρό του κιτρινόμαυρου Θεού. 

Ο Πανθρακικός τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι από τις πιο αδιάφορες ομάδες του πρωταθλήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ανοίξει τα πόδια για να περάσουμε όπως γίνεται σε πολλά άλλα παιχνίδια. Άλλωστε για να λέμε και του στραβού το δίκιο ακόμη και εκεί που οι αντίπαλοι μας έδειξαν την απαιτούμενη χαλαρώτητα εμείς παρουσιαστήκαμε κατώτεροι του αναμενομένου και μείναμε στο Χ.  Όλα αυτά πλέον δεν έχουν σημασία και ο Σ.Παπαδόπουλος με τους παίκτες του θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη την βαθμολογία και να δουν κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Οι απουσίες των Μπουγαϊδη, Μπακασέτα, Αγκάνθο και Πουλίδο γνωστές, ενώ η επιστροφή του Τριανταφυλλάκου στην δράση και στην αποστολή της ομάδος αποτελεί είδηση. Κατά τα άλλα η όλη εικόνα που θα δείξει η ομάδα μας αποτελεί ένα ερωτηματικό. Θα δούμε ξενερωμένους παίκτες με το μυαλό στην επόμενη ημέρα και στη συνέχεια της καριέρας τους ή μήπως θα τους δούμε "νευριασμένους" όπως στο ντέρμπι με τον συμπολίτη; Αν από την αρχή της χρονιάς έβγαζαν αυτό το πάθος και αυτή την ποδοσφαιρική αλητεία σίγουρα ο ΑΡΗΣ θα είχε καλύτερη τύχη. Και φυσικά θα υπήρχε και λογική στην πρωτιά στις κόκκινες κάρτες σε αντίθεση με τώρα που πρόκειται απλά για μια απόδειξη της πλαστογραφίας του πρωταθλήματος. Ευελπιστούμε ο Σ.Παπαδόπουλος να μην υποπέσει για πολλοστή φορά στα ίδια λάθη. Όταν οι ίδιοι παίκτες συνεχώς σπαταλάνε τις ευκαιρίες που παίρνουν απο τον προπονητή τους δεν βλέπω τον λόγο μέχρι το τέλος να συνεχίσει να τους εμπιστεύεται. Δεν έχουμε καμία εμμονή σε πρόσωπα. Δικά μας παιδιά ο Σουνάς και ο Αγγελούδης αλλά δυστυχώς φέτος έχουν προσφέρει μόνο απογοήτευση. Ενώ και η συμμετοχή του Καραγιάννη την προηγούμενη αγωνιστική ήταν μια έκπληξη. Δεν με ενδιαφέρει το προσωπικό κίνητρο του κάθε παίκτη αλλά όταν αγωνίζεται με τη φανέλα του ΑΡΗ, ακόμη και αν ο ΑΡΗΣ είναι τελευταίος οφείλει να τα δώσει όλα μέσα στο γήπεδο.

Ας κάνουμε 1-2 αγωνιστικές υπομονή μέχρι και μαθηματικά να έχουν ξεκαθαρίσει τα πάντα και μετά θα έχουμε όλο τον χρόνο δικό μας για να αρχίσουμε τις κατάρες στους υπεύθυνους της πτώσης αλλά και να ψαχτούμε για την επόμενη ημέρα.  Η δημιουργία κλίματος πριν καλά καλά ο ΑΡΗΣ εξαντλήσει τις πιθανότητες του μόνο κακό κάνει. Τώρα βέβαια αυτό δεν γινόταν κατανοητό πριν τον αγώνα με τον Πλατανιά, τώρα θα γίνει που φθάσαμε μια ανάσα από το τέλος? Ξεχνάμε τα πάντα, γινόμαστε ένα με τα αδέρφια που θα ταξιδέψουν στην Κομοτηνή και όλοι μια γροθιά με τους παίκτες μας παλεύουμε για τη νίκη. Είτε αυτή έχει σημασία, είτε όχι... γιατί ΑΡΗ μου δεν γίνεται αλλιώς...

Λίγος φάνηκε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα που απέναντι σε έναν ανύπαρκτο μπαογκ που ήρθε να πάρει το Χ μιας και δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα για περισσότερα από 40'. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την εμφάνιση του πολυδιαφημισμένου συμπολίτη που θα ερχόταν στο γήπεδο μας και θα έκανε πάρτι αλλά δυστυχώς το μόνο που μας μένει είναι η πίκρα ακόμη μιας βραδιάς χωρίς νίκη και να αρχίσουμε να συμβιβαζόμαστε με αυτή την τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα. 

Το παιχνίδι από πριν μύριζε μπαρούτι και ως ένα σημείο είδαμε περισσότερο μια κλωτσοπατινάδα παρά αγώνα ποδόσφαιρου. Μπορεί η ατμόσφαιρα να ήταν εκρηκτική αλλά σε καμία περίπτωση δεν έγινε τίποτα το τρομερό στο Κλ.Βικελίδης και αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί τα ελάχιστα αντικείμενα που έπεσαν στον αγωνιστικό χώρο θα περνούσαν απαρατήρητα αν οι παίκτες του μπαογκ δεν ερχόντουσαν αποφασισμένοι για να προκαλέσουν και να δυναμιτίσουν το κλίμα. Ψευτοτσαμπουκάδες, διαμαρτυρίες σε κάθε φάση στον διαιτητή και "παιχνίδι" με τον κόσμο στην κερκίδα από το πρώτο λεπτό. Μέσα σε όλα αυτά παίχτηκε και λίγο ποδόσφαιρο με τον ΑΡΗ να πετυχαίνει 2 γκολ το ένα δυστυχώς στην εστία μας. Στην επανάληψη οι αδυναμίες της ομάδος μας φάνηκαν ξεκάθαρα μιας και ενώ παίζαμε με παίκτη παραπάνω δεν μπορέσαμε ουσιαστικά να απειλήσουμε. Και πως να απειλήσεις όταν εκτός του Τάτου και λίγο του Αγκάνθο που συμμετείχε σε κάποιους συνδυασμούς μεσοεπιθετικά αλλά και τους Μανιά και Τσουμάνη που ήταν σχετικά δραστήριοι όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν αρκετά νωχελικοί. Ενώ βλέποντας την απόδοση του Σουνά που πήρε ακόμη μια ευκαιρία από τον προπονητή του καταλαβαίνεις οτί σε αυτά τα παιχνίδια η τεχνική και το ταλέντο περνάνε σε δεύτερη μοιρά και η δύναμη, το πάθος αλλά και η προσωπικότητα που βγάζει ο παίκτης μέσα στο γήπεδο είναι αυτά που κάνουν την διαφορά. Αν φοβάσαι να πάρεις πρωτοβουλίες, να δημιουργήσεις ή να σουτάρεις για να κυνηγήσεις το γκολ τότε απλά σπαταλάς μια θέση στην 11αδα. Και για αυτό ευθύνη φέρει ο Σ.Παπαδόπουλος που συνεχίζει να εμπιστεύεται παίκτες που ολόκληρη την χρονιά δεν έχουν δείξει τίποτα. Μέχρι και η αλλαγή του Καραγιάννη είναι απλά η απόδειξη ότι ο προπονητής μας βρίσκεται σε απόγνωση. Δεν γίνεται παίκτες που ο ίδιος έχει κάνει εισήγηση να αποχωρήσουν τον Ιανουάριο ξαφνικά να συμμετέχουν στην αποστολή και σε παιχνίδια σαν το σημερινό. Όλα αυτά δείχνουν την προχειρότητα και τον πανικό του Σ.Παπαδόπουλο που από την στιγμή που δεν έχει τους παίκτες που θέλει στη διάθεση του οδηγείται σε λάθος αποφάσεις και πειράματα χωρίς λογική.

Ηφαίστειο ήταν το Κλ.Βικελίδης σήμερα με τον κόσμο σκασμένο να πανηγυρίζει σαν τρελός το 1-0 του Τάτου. Δυστυχώς το φινάλε ήταν το γνωστό πικρό που γευόμαστε σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια από την αρχή της χρονιάς. Η απογοήτευση είναι χαραγμένη στα πρόσωπα όλων μας και πλέον θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σιγά σιγά την επόμενη ημέρα. Μια επόμενη ημέρα που εδώ και αρκετές αγωνιστικές κάποιοι συνΑρειανοί μας μόνο αυτή σκέφτονται και ίσως αυτά τα αποτελέσματα να βοηθάνε τις όποιες σκέψεις έχουν. Δεν εγκαταλείπουμε την μάχη, στεκόμαστε δίπλα στην Αρειανάρα και ευχόμαστε και αυτοί που είναι στη διοίκηση ή αυτοί που θα έρθουν αύριο μεθαύριο να κάνουν ότι μπορούν για να προασπίσουν τα συμφέροντα του συλλόγου. Σε αυτό το σάπιο πρωτάθλημα έχουμε δει πολλά "θαύματα" να γίνονται. Γιατί λοιπόν να μην γίνει και ένα για τον ΑΡΗ... Όσο για τον συμπολίτη απλά φάνηκε ξεκάθαρα πόσο γυμνή ομάδα είναι χωρίς το κοράκι στο πλευρό της. Όταν δεν μπορείς να δίνεις διαρκώς μπουνιές και εγκληματικά χτυπήματα τιμωρούνται τότε το μόνο που μπορεί να κάνει ο διεκδικητής του πρωταθλήματος και του Champions League είναι να πανηγυρίζει ισοπαλίες σαν την σημερινή κόντρα στον ουραγό του πρωταθλήματος.

Όταν μοιάζουν όλα να έχουν χαθεί, το τέλος να πλησιάζει και αισθάνεσαι ότι έχεις πιάσει πάτο για τα καλά τότε απαλλαγμένος από τον φόβο της αποτυχίας(μιας και έχεις ήδη αποτύχει) μπορεί επιτέλους να βρεις τις δυνάμεις και τα ψυχικά αποθέματα για να κάνεις όλα αυτά που δεν έκανες μια ολόκληρη χρονιά. Αυτό ακριβώς περιμένω από τους παίκτες μας μιας και κακά τα ψέματα το αυριανό παιχνίδι είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για όλους όσους απαρτίζουν τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ για μια σταγόνα εξιλέωσης σε σχέση με τις πίκρες που μας έχουν προσφέρει από την αρχή της χρονιάς. Όχι ότι αν κερδίσουμε την Κυριακή σωθήκαμε ή θα κάνουμε κάτι μοναδικό που θα συζητιέται για πολλά χρονιά αλλά έστω και το να επιστρέψουμε το βράδυ της Κυριακής στα σπίτια μας με ένα προσωρινό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας είναι κάτι. 

Αγωνιστικά δεν μπορούμε να πούμε και πολλά μιας και από την μια ο συμπολίτης είναι καλύτερη ομάδα και από την άλλη αυτό το βρωμερό σύστημα που έχει στοχοποιήσει τον ΑΡΗ φρόντισε να μας αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο μιας και για ακόμη μια αγωνιστική θα στερηθούμε τους Μπουγαϊδη και Μπακασέτα. Η συμμετοχή των Αγκάνθο, Γιαννίτση και Καμινιώτη είναι στα θετικά αλλά όλα θα φανούν στην διάθεση που θα δείξουν οι παίκτες μας. Δεν νομίζω ο Σ.Παπαδόπουλος να κάνει άλλα πειράματα ανάλογα με αυτό του Κύργια σαν δεξί μπακ που είδαμε για ακόμη μια φορά κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αντιθέτως ευελπιστώ να δω τα τρεξίματα και την πίεση ψηλά που είδαμε στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό παρόλο που το τελικό αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε. Το να μπει η ομάδα παθητικά όπως μπήκε στα παιχνίδια με την Βέροια και τον ΟΦΗ σίγουρα δεν πρόκειται να μας προσφέρει κάτι. Ας κάτσουν να σκεφτούν λίγο οι παίκτες μας την μεγάλη ευκαιρία που έχουν μπροστά τους ώστε να χαρίσουν σε όλους εμάς λίγη χαρά. Ας σκεφτούν τις πίκρες που τόσο καιρό μας προσφέρουν, ας θυμηθούν όλες τις αδικίες που έχουν υποστεί από την αρχή της χρονιάς, ας σκεφτούν το διασφαλισμένο από τα τηλεοπτικά πριμ που τους έταξε η διοίκηση ή απλά ας παίξουν για τους εαυτούς τους για να μας πείσουν ότι η τελευταία θέση τους αδικεί. Ο προπονητής διάλεγει τους παίκτες αλλά όποιος και αν αγωνιστεί θα πρέπει να είναι έτοιμος να ματώσει μέσα στο γήπεδο. Αν διστάζει, δεν είναι σίγουρος ή έχει άλλα στο μυαλό του ας κάτσει σπίτι του. Εμείς περιμένουμε αύριο να δούμε 11 μαχητές πάνω στο χόρτο να κατατροπώνουν τους οχτρούς!

Αν και πραγματικά αυτό το ντέρμπι ξεχωρίζει από τα προηγούμενα λόγω της ιδιαίτερης σημασίας του αγώνα, η αμηχανία, ο προβληματισμός και η απογοήτευση για όλα όσα συμβαίνουν στην αγαπημένη μας ομάδα ήταν αυτά που επικράτησαν ολόκληρη την εβδομάδα. Είναι λυπηρό  πριν το ντέρμπι που θα κρίνει τις ελάχιστες μαθηματικές ελπίδες που μας απομένουν να ζούμε ημέρες 2009... όπως τότε που κάποιοι "Αρειανοπατέρες" ξεκίνησαν τον δικό τους αγώνα για τις δικές τους φιλοδοξίες εκτός του αγωνιστικού χώρου. Πνίγουμε την απογοήτευση μας για όλα αυτά, παθαίνουμε αμνησία για ένα 24ωρό και το μόνο που μας μένει στο άδειο μας μυαλό είναι το παιχνίδι με αυτή την μισητή ομάδα που εκφράζει όλα αυτά που σιχαινόμαστε στον αθλητισμό και την Ελληνική κοινωνία γενικότερα. Απάντηση στον υπερόπτη κρατικοδίαιτο συμπολίτη μέσα στο γήπεδο! ΝΤΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ ΡΕ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

Με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από ότι στα προηγούμενα παιχνίδια κατέβηκε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα και αν κρίνουμε καθαρά από το τελικό αποτέλεσμα τότε σίγουρα μιλάμε για άλλη μια μεγάλη αποτυχία που χαντακώνει ακόμη περισσότερο την ομάδα και τον χιλιοταλαιπωρημένο κόσμο της. Ο φορμαρισμένος Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος από το ξεκίνημα του αγώνα και αφού με το γκολ λίγο πριν την λήξη του ημιχρόνου κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ της ισοφάρισης κυριάρχησε στην επανάληψη αφήνοντας τον Σ.Παπαδόπουλο και τους παίκτες του να σκεφτούν τα λάθη που οδήγησαν σε αυτή την βαριά ήττα.

Επειδή εδώ στο PlanetARIS.gr μας αρέσουν οι αιρετικές απόψεις και έχουμε μάθει να μην κρίνουμε τα πάντα από το τελικό αποτέλεσμα θα αναλύσουμε το παιχνίδι από  μια πολύ διαφορετική οπτική γωνία. Μπορεί το σχήμα και οι αλχημείες του Σ.Παπαδόπουλου να φώναζαν άμυνα αλλά αυτό που είδαμε μέσα στο γήπεδο ήταν κάτι το διαφορετικό. Με τον Α.Τάτο στην κορυφή της επίθεσης και σχεδόν ολόκληρη την ομάδα να πιέζει ψηλά είδαμε έναν ΑΡΗ που να θέλει να αιφνιδιάσει τον Παναθηναϊκό και να του βάλει δύσκολα από το ξεκίνημα του αγώνα. Η πίεση ως ένα σημείο απέδωσε μιας και ήταν αρκετές οι φορές που οι αμυντικοί του ΠΑΟ αναγκαζόντουσαν να γυρνάνε την μπάλα πίσω στον τερματοφύλακα ή να κάνουν λάθος μεταβιβάσεις. Αρκετές φορές κλέψαμε στην μπάλα στον χώρο του κέντρου ενώ βγήκαν και αρκετοί συνδυασμοί. Όταν όμως έχεις απέναντι σου μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό με παίκτες κυρίως μεσοεπιθετικά αρκετά γρήγορους και τεχνίτες τότε κάθε στιγμή αδράνειας μπορεί να την πληρώσεις όπως και έγινε. Με έναν αντίπαλο σαν τον σημερινό όπου έχει γρήγορους παίκτες, παίζει με την μπάλα κάτω και αναπτύσσεται από τα πλάγια με αρκετά μεγάλη επιτυχία το να βάλεις τον Κύργια σαν δεξί μπακ ήταν εξαρχής μια άστοχη κίνηση. Όπως επίσης και η τοποθέτηση του Βλάχου σαν εξτρέμ όπου δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα.  Ο ΑΡΗΣ χρειαζόταν μια άμυνα με μεγαλύτερη ταχύτητα και καλύτερα αντανακλαστικά που δυστυχώς δεν είχε. Μάλλον το σκάουτινγκ και το διάβασμα του παιχνιδιού από το τεχνικό τιμ δεν δούλεψε και τόσο καλά... Πάντως βλέποντας τον τρόπο που πίεζε ο ΑΡΗΣ σήμερα είναι απορίας άξιο γιατί στα προηγούμενα παιχνίδια με σαφώς χειρότερους αντιπάλους από τον σημερινό Παναθηναϊκό αντί να πιέζουμε όπως σήμερα καθόμασταν και περιμέναμε τα λεπτά να περάσουν. Ευελπιστώ στα επόμενα παιχνίδια ο ΑΡΗΣ να πιέζει όπως σήμερα και όχι να περιμένει πίσω από τη γραμμή του κέντρου λες και το Χ μας βολεύει.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει τα δικά του οικονομικά προβλήματα και να βρίσκεται μακριά από τις θέσεις που διαχρονικά κατέχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά σε σχέση με τον ταλαιπωρημένο ΑΡΗ μας φαίνεται αρκετά επίπεδα καλύτερος. Σαφώς πιο ποιοτικοί παίκτες όπου ανά πάσα στιγμή μπορούν να  κάνουν τη διαφορά σε μια αναμέτρηση όπως ακριβώς έκαναν τόσο την προηγούμενη αγωνιστική απέναντι στον αήττητο Ολυμπιακό όσο και σήμερα με τον προβληματικό ΑΡΗ αντίπαλο. Εμείς όπως από την αρχή της χρονιάς θα πρέπει να πορευτούμε με ότι όπλα έχουμε. Το παιχνίδι με τον συμπολίτη μυρίζει μπαρούτι από τώρα και μόνο η νίκη μπορεί να περισώσει κάτι από τον πληγωμένο εγωισμό μας. Ας αρχίσουν να το σκέφτονται από τώρα οι παίκτες μας μπας και την επομένη αγωνιστική χαμογελάσουμε έστω και για λίγο...

ΥΓ. Αν υπάρχει κάτι καλό που μπορώ να πω για τον Γιάννη Παπαδόπουλο και το πέρασμα του από τον ΑΡΗ μας, το μόνο στο οποίο θα σταθώ ήταν η απόφαση του να φύγει και οι δηλώσεις του όπου παραδέχθηκε ότι δεν άντεχε την πίεση του κόσμου. Μακάρι να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα και να τον ακολουθούσαν αρκετοί από τους παίκτες που αγωνίζονται φέτος στον ΑΡΗ μπας και μένανε αυτοί που το λέει η καρδιά τους. Τουλάχιστον να ξέρουμε ότι αυτοί που αγωνίζονται είναι μαχητές και όχι φοβισμένα παιδάκια.

Ασφυκτιά ο ΑΡΗΣ μας στην τελευταία θέση της βαθμολογίας με τις μαθηματικές ελπίδες όσο περνάνε οι αγωνιστικές να στερεύουν και αυτές. Διοικητικά με όλα αυτά που δεν γίνονται από τη διοίκηση Σκόρδα αλλά και με όλες τις "τρικλοποδιές" που βάζουν διαρκώς όλοι οι υπόλοιποι που διεκδικούν την διοίκηση της ΠΑΕ  μαζί με τους παρατρεχάμενους τους δεν περιμένουμε κάτι για αυτό όλες τις ελπίδες μας τις έχουμε εναποθέσει πάνω στον Σ.Παπαδόπουλο και τους παίκτες του. Όχι ότι και αυτοί με την σειρά τους δεν μας έχουν απογοητεύσει αλλά με όλα όσα συμβαίνουν στον ΑΡΗ φέτος ίσως να είναι και οι τελευταίοι που φταίνε.

Με τον φορμαρισμένο Παναθηναϊκό να θέλει να δώσει συνέχεια στην μεγάλη νίκη επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη αν θέλουμε να κερδίσουμε κάτι από αυτό το παιχνίδι θα πρέπει να τους αιφνιδιάσουμε. Δίλλημα για το αν θα πρέπει ο Σ.Παπαδόπουλος να ρισκάρει κατεβάζοντας την ομάδα πιο επιθετικά ή πιο αμυντικά κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ο ΑΡΗΣ χρειάζεται 3ποντα και όχι τον βαθμό της ισοπαλίας. Μπορεί σε αγώνες όπως με τον Απόλλων, την Καλλονή τον Πλατανιά ακόμη και η ισοπαλία να έπαιζε σημαντικό ρόλο αλλά με τον Παναθηναϊκό δεν νομίζω ότι ο στόχος θα πρέπει να είναι το Χ. Για παράδειγμα ο ΑΡΗΣ παιχνίδια όπως με τον Παναιτωλικό εκτός  και την Ξάνθη και τον ΟΦΗ εντός τα αντιμετώπισε αρκετά φοβισμένα, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στα μετόπισθεν με αποτέλεσμα να μαζέψει 3 βαθμούς. Αν αντι για αυτό έπαιζε φουλ επίθεση από το ξεκίνημα του αγώνα και απαιτούσε τη νίκη τουλάχιστον με Ξάνθη ή ΟΦΗ θα το πετυχαίναμε, άρα οι 3 βαθμοί πάλι θα ερχόντουσαν. Ενώ αρκετά διδακτικό θα έπρεπε να ήταν για εμάς το παιχνίδι με τη Βέροια όπου ενώ περιμέναμε μια Βέροια φοβισμένη που θα κλειστεί πίσω στην άμυνα μας ανάγκασε ένα ολόκληρο ημίχρονο να προσπαθούμε να αποφύγουμε το γκολ! Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε σήμερα, αιφνιδιάζοντας τον Παναθηναϊκό από το ξεκίνημα του αγώνα. Διαφορετικά ο φετινός ΑΡΗΣ με τις απουσίες που έχει δύσκολα να αντέξει το ενενηνταλεπτο.  Όσο αφορά τους παίκτες που θα επιλέξει ο προπονητής μας αν και πριν ξεκινήσει ο αγώνας ακούγονται πολλές γκρίνιες για εμένα είναι σχεδόν τυπικό το θέμα. Η ουσία είναι τι προσανατολισμό θα έχει η ομάδα. Θα βγει μπροστά να διεκδικήσει τη νίκη ή θα δούμε φουλ άμυνα ελπίζοντας σε 2 ή 3 αντεπιθέσεις που ίσως να οδηγήσουν στο νικητήριο γκολ; 

Ο Μάνταλος ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν απέβαλλε τους Μπουγαϊδη και Μπακασέτα, αλλά αυτό είναι το Ελληνικό πρωτάθλημα και από τη στιγμή που αδυνατούμε να αντιδράσουμε κάπως έτσι θα πρέπει να συνεχίσουμε. Πλέον αυτό που ψάχνουμε είναι ένα θαύμα και οι μόνοι που μπορούν να μας οδηγήσουν στο θαύμα είναι οι παίκτες μας. Όχι για τα 400.000 ευρώ που έταξε ο Λ.Σκόρδας την ίδια στιγμή που άπαντες είναι απλήρωτοι αλλά για να αποδείξουν οι ίδιοι παίκτες σε όλο τον κόσμο ότι η τελευταία θέση δεν τους αξίζει. Ο ΑΡΗΣ χρειάζεται νίκες για να σωθεί και μια νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό μπορεί να τα γυρίσει όλα ανάποδα. Για αυτό ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ ΔΙΠΛΟ ΣΤΗ ΛΕΟΦΩΡΟ!