Μπορεί αυτή η υπόσχεση να πήρε χίλιες δύο αναβολές και να πέρασε από χίλια δύο κύματα αλλά τελικά ο Δημήτρης Γουλιέλμος την υλοποίησε και αυτό είναι που μετράει. Μετά από περίπου 1.5 χρόνο και 2 χρονιές όπου ο ΑΡΗΣ εκ των συνθηκών είχε στόχο απλά την επιβίωση του πλέον φαίνεται να επιστρέφει και στην πράξη στην κανονικότητα. Στην κανονικότητα μιας ομάδας χωρίς περιορισμούς στις μεταγραφές, με έναν σοβαρό προπονητή(και όχι μαθητευόμενο μάγο ή αμπελοφιλόσοφο) που μπορεί να σχεδιάσει την ομάδα που θέλει. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πράγματα που επιβεβαιώνουν την "κανονικότητα" αλλά καλό είναι να τα βλέπουμε ένα ένα. Το σημαντικό μετά από όλη αυτή την περιπέτεια που αν δεν εξελισσόταν καλά θα έβαζε τον ΑΡΗ στο νέο πρωτάθλημα ως φαβορί για τον υποβιβασμό είναι ότι μπορούμε να ανασάνουμε με ανακούφιση και να δούμε την επόμενη μέρα με αισιοδοξία!

Και αφού ξεμπερδέψαμε με τα διαδικαστικά τα εξωαγωνιστικά ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε με αυτό που πραγματικά γουστάρουμε και μας είχε λείψει και δεν είναι άλλο από τον ΑΡΗ που θα δούμε πάνω στα παρκέ τη νέα αγωνιστική σεζόν που ξεκινάει την επόμενη Κυριακή! Το Α και το Ω σε αυτή την νέα προσπάθεια είναι ο Σούλης Μαρκόπουλος. Ένας έμπειρος προπονητής της παλιάς σχολής που εμπνέει σε όλους μας εμπιστοσύνη και δίνει τη σιγουριά ενός μπασκετικού συνόλου που θα μπορεί να κάνει τουλάχιστον τα βασικά χωρίς να μας πονάνε τα μάτια. Οι νέες μεταγραφές ως επί το πλείστον δεν έχουν ανακοινωθεί για τυπικούς λόγους κάτι που αναμένεται να γίνει με γοργούς ρυθμούς μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα. Οι παλιοί Μποχωρίδης, Φλιώνης, Σλαφτσάκης πλέον θα έχουν στο πλευρό τους, τους  Σακελλαρίου, Τάλτον, Μόρις, Γκετσεβίτσιους, Μιλόσεβιτς, Ντραγκίσεβιτς, Γκάγκιτς που δίνουν άλλη δυναμική στην ομάδα αλλά και τους νεαρούς Σιδεροηλία, Βλάσιο και Βουλγαρόπουλο που αναμένεται να πάρουν την πρώτη μεγάλη ευκαιρία στην καριέρα τους. Ένα σύνολο που με μια πρώτη ματιά μπορεί να στερείται αθλητικότητας αλλά σίγουρο έχει πολύ υψηλό μπασκετικό IQ που για εμάς τους πιο παλιούς είναι σχεδόν τα πάντα στο άθλημα που λατρεύουμε και δυστυχώς στον ΑΡΗ απουσιάζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Οι Τάλτον και Μόρις θα είναι η αμερικάνικη ιπποδύναμη στη μηχανή του ΑΡΗ. Τον μεν Τάλτον τον γνωρίζουμε καλά και παρόλο που δεν είναι ο παίκτης που εντυπωσιάζει με την απόδοση του σίγουρα όμως προσφέρει μια σταθερότητα και ασφάλεια στην θέση του πόιντ γκαρντ. Ο Μόρις από την άλλη θα είναι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα του νέου ΑΡΗ. Ένας παίκτης από τον μαγικό κόσμο του NBA, συμπαίκτης του Αντεντοκούμπο για ένα χρονικό διάστημα που σε πολύ καλή ηλικία κάνει το άλμα στην Ευρώπη ευελπιστώντας για μια καλύτερη καριέρα από το να είναι μεταξύ G-League και πάγκους του NBA. Ευχής έργον λοιπόν να το πετύχει αυτό μέσα από τον ΑΡΗ μας! Επειδή όμως το ρίσκο είναι δεδομένο αποκτήθηκε και μια ασφαλή λύση που ακούει στο όνομα Γκετσεβίτσιους που μαζί με τον Μποχωρίδη καλύπτουν επάξια τη θέση 2 και σε κάποια χαμηλά σχήματα και τη θέση 3.  Μια περιφέρεια που κλείνει με τον έμπειρο Σακελλαρίου αλλά και τον Φλιώνη που περιμένουμε τη νέα χρονιά να παρουσιαστεί καλύτερος. Και φυσικά υπάρχει και το πολυεργαλείο Σλαφτσάκης που μπορεί να δώσει λύσεις στη θέση 3. Στους ψηλούς τώρα τα λόγια είναι περιττά. Μιλόσεβιτς, Ντραγκίσεβιτς και Γκάγκιτς είναι 3 παίκτες που υπό τις οδηγίες του Μαρκόπουλου μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα προσφέροντας με συνέπεια σκοράρισμα κοντά στο καλάθι που χρόνια έχουμε να δούμε. Ένα κενό σίγουρα υπάρχει στη θέση 3, εκεί όπου εκκρεμεί η υπόθεση Γιάνκοβιτς. Ένας παίκτης που πέρσι έκανε εξαιρετική χρονιά με τον Χολαργό(4ος σκόρερ στο πρωτάθλημα) προσφέροντας ποικιλοτρόπως και είναι βέβαιο ότι στα χέρια του Μαρκόπουλου θα αξιοποιηθεί σαφώς καλύτερα σε σχέση με το προηγούμενο πέρασμα του από τον ΑΡΗ. Μακάρι να έρθει αλλά ακόμη και με το υπάρχον ρόστερ ο ΑΡΗΣ φαίνεται(στα χαρτιά) ότι θα είναι άκρως ανταγωνιστικός τη νέα σεζόν …και θα σέβεται τα χιλιοταλαιπωρημένα ματάκια και στομάχια μας.

Από την στιγμή που όλα δείχνουν να έχουν μπει στο σωστό δρόμο και οι υποσχέσεις να έχουν γίνει πράξεις ήρθε η ώρα να γίνει το ντου στα διαρκείας. Ένα ντου από όλο αυτό τον κόσμο που είχε αγανακτήσει με τον "εσωτερικό" εμπαιγμό και τον αγωνιστικό εξευτελισμό των τελευταίων χρόνων. Η δυναμική του κόσμου του ΑΡΗ είναι τεράστια και η στήριξη του κόσμου στην ομάδα αδιαπραγμάτευτη …αρκεί φυσικά αυτό να μην εκλαμβάνεται ως αδυναμία και να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Τα αφήνουμε όλα πίσω, αγκαλιάζουμε την προσπάθεια της διοίκησης και με μια φωνή αρχίζουμε σιγά σιγά να ψελλίζουμε ότι ο ΑΡΗΣ επιστρέφει. Στην κανονικότητα σε πρώτη φάση, βήμα βήμα μέχρι να αρχίσουμε να μιλάμε ξανά για τον ΑΡΗ που οραματιζόμαστε.

ΥΓ. Και κάπως έτσι τα πρώτα επίσημα παιχνίδια της χρονιάς με μπαογκ και Ηρακλή(2 φορές εντός και εκτός) αποκτάνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον!

ΥΓ2. Ξεκάθαρη η θέση μας ότι έτσι όπως διεξάγονται οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις ο ΑΡΗΣ πρέπει πάντα να έχει παρουσία. Φέτος η ΚΑΕ αποφάσισε να μην ρισκάρει. Ο χρόνος και η συνέπεια της θα επιβεβαιώσει την ορθότητα της απόφασης.

ΥΓ3. Χίλια δύο είναι τα παράλογα και οι εύλογες απορίες. Από το χρονικό σημείο της άρσης των μπαν μέχρι και το υπό χρονική πίεση χτίσιμο της νέας ομάδος. Ωστόσο τα αφήνουμε όλα πίσω μας και κοιτάμε μπροστά.

ΥΓ4. Ντου στα διαρκείας!

Αρκετές ώρες έπρεπε να περάσουν από το ντέρμπι ώστε με περισσότερη ηρεμία και καθαρό μυαλό να σχολιάσουμε το χθεσινό ντέρμπι της πόλης. Εκεί όπου ο ΑΡΗΣ σε ακόμη ένα τραγικό παιχνίδι, δυσφήμιση του αθλήματος κόντρα στον συμπολίτη κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη νίκη και να κάνει το 1-0 σε αυτή τη σειρά των αγώνων. Η παθιασμένη εμφάνιση του Ξανθόπουλου, οι λύσεις από τον Γιάνκοβιτς, η εμπειρία του Σίμτσακ και η "αφύπνιση" του Κάμινγς στο τέλος οδήγησαν τελικά στην επικράτηση σε ένα παιχνίδι που θα μας μείνει στο μυαλό για το "ρεσιτάλ αυτοκτονίας" των τελευταίων δευτερολέπτων στην κανονική διάρκεια του αγώνα όπου το -7 εξανεμίστηκε με μαγικό τρόπο... όταν ένα φάουλ σε μια από τις τελευταίες επιθέσεις του μπάογκ θα ήταν αρκετό για να μας χαρίσει τη νίκη...

Δεν θα αναλωθούμε στο να επαναλάβουμε για την φιλοσοφία γύρω από την οποία χτίστηκε ο φετινός ΑΡΗΣ, τους παίκτες που επιλέχθηκαν και την νοοτροπία του Δ.Πρίφτη αλλά όταν βλέπεις τον ΑΡΗ να ξεκινάει έτσι το παιχνίδι όπως ξεκίνησε χθες καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνες με μια φυσιολογική ομάδα που προετοιμάστηκε εδώ και 3 εβδομάδες περίπου για αυτό το σημαντικό παιχνίδι αλλά με ένα σύνολο ανθρώπων που τρέμουν και είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν και μόνο στην σκέψη της ήττας και των επακόλουθων της. Λογικό είναι όταν αυτή είναι η ψυχολογία σου ο Κάμιγνκς να κάνει 2 γρήγορα ανόητα φάουλ, στην άμυνα να μην βγάζεις την απαιτούμενη ενέργεια και στην επίθεση να έχεις θολωμένο μυαλό. Τα 4 στα 26 τρίποντα είναι ένα δείγμα γραφής της ψυχολογίας των παικτών μας... ενώ η χρησιμοποίηση του Σκότ για 3'35'' αλλά και του Τζάκσον για μόλις 8' απλά κάνει ξεκάθαρο το γιατί ο φετινός ΑΡΗΣ έχει αποτύχει... Όταν μάλιστα στον πάγκο έχεις και έναν προπονητή που αδυνατεί να δώσει εντολή για 1 φάουλ στις τελευταίες επιθέσεις, μετά από τάιμ άουτ οι παίκτες του δεν μπορούν να κάνει ούτε την επαναφορά από τα πλάγια,  δικαιολογεί την παρουσία του Σκότ με το εκπληκτικό "δεν του δόθηκε χρόνος"(να το πούμε στον προπονητή να τον βάλει περισσότερο μπας και βρει ρυθμό) και ο παίκτης ο οποίος μονίμως συγκεντρώνει την οργή του και τον στέλνει στον πάγκο με το παραμικρό λάθος είναι σύμφωνα με το Ranking της στατιστικής ο κορυφαίος του γηπεδού τότε λογικά όπως οι "ρεαλιστές" μας φωνάζουν εδώ και χρόνια δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτή την ομάδα. Ούτε καν κόντρα σε αντιπάλους σαν τον μπάογκ των 350.000€  που με παίκτες σαν τον Σόμπι(από αυτούς που δεν υπάρχουν στην αγορά όταν ψωνίζει ο ΑΡΗΣ), τον Άσκα και τον Μακφάντεν που ήρθαν καθυστερημένα(ιδίως οι 2 πρώτοι) σε παίζει μέσα στην έδρα σου θεωρώντας την ομάδα τους καλύτερη(όπως άλλωστε το δήλωσαν) γιατί πολύ απλά τους το επιτρέπεις. Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω η χθεσινή νίκη ήταν ακόμη ένας άθλος, μια υπέρβαση, μια σφαίρα του extra...

Μάλλον κάτι σαν και αυτό που είδαμε χθες θα εννοούσε ο Ν.Λάσκαρης όταν στην πρόσφατη τοποθέτηση του είχε μιλήσει για κακές νίκες και καλές ήττες και όσο και αν διαφωνούμε για το κομμάτι της τοποθέτησης που αναφέρεται σε "καλές ήττες" για τις κακές νίκες συμφωνούμε απόλυτα με τον πρόεδρο. Θα με συγχωρέσουν όμως οι φίλοι συνΑρειανοί που από χθες πανηγυρίζουν τη νίκη σαν τρελοί αλλά αυτός ο ΑΡΗΣ έτσι όπως λειτουργεί συνολικά μου προκαλεί  θλίψη.... Και το γεγονός ότι μερίδα του κόσμου το αποδέχεται και το δικαιολογεί όλο αυτό που παρακολουθούμε φέτος με απογοητεύει όσο τίποτα άλλο... Ας ευχηθούμε την Τετάρτη που ο ΑΡΗΣ δεν θα παίζει με την πλάτη στον τοίχο να βγάλει το καλό του πρόσωπο μέσα στο κρατικό και να τελειώσει εκεί τη σειρά. Γιατί αν αυτοί οι παίκτες με αυτόν τον προπονητή φθάσουν σε  τρίτο παιχνίδι "τελικό" μέσα στο κατάμεστο Παλέ υπό το φόβο της επισημοποίησης της αποτυχίας με τους πλέον δραματικούς τίτλους αμφιβάλλω αν θα καταφέρουν να σταθούν όρθιοι πάνω στο παρκέ για να διεκδικήσουν τη νίκη... 

ΥΓ. Συνήθως ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ όταν παρακολουθεί ένα παιχνίδι κάθεται στα επίσημα παρέα με τη διοίκηση του γηπεδούχου...

ΥΓ2. Γενικά την φάση του να φοράς φανέλα άλλης ομάδος με κίτρινα και να έρχεσαι στο γήπεδο ποτέ δεν την γούσταρα γιατί θεωρώ τον ΑΡΗ την μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη οπότε το να κυκλοφορώ με φανέλα άλλης ομάδος δεν με εκφράζει. Το να δω όμως συνΑρειανό στο Παλέ σε παιχνίδι με τον μπάογκ να φοράει φανέλα Φενερμπαχτσέ.... πραγματικά με ξεπερνάει...

Σε μια ώρα περίπου η αγαπημένη μας ομάδα έχει αγώνα στο Nick Galis Hall, ένα παιχνίδι που δεν θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε από κοντά και θα αρκεστούμε στην νερόβραστη αποσπασματική τηλεοπτική μετάδοση  από το συνδρομητικό. Ένα παιχνίδι κόντρα στον ουραγό του πρωταθλήματος που ανεξάρτητα από τις συνήθεις δηλώσεις του κόουτς περί πολύ δύσκολου αντιπάλου κτλ κτλ εμείς δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα αλλά θα προτιμήσουμε να ασχοληθούμε με αυτό που μας καίει περισσότερο και έχει να κάνει με τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε επιτέλους ο ΑΡΗΣ να κάνει γερά βήματα προόδου. Βήματα προόδου που θα μπορεί να τα καταλαβαίνει και ο κάθε αδαής με το άθλημα και την λειτουργία μιας επαγγελματικής ομάδος και δεν θα χρειάζεται ένα τσούρμο "ειδικούς" να του αναλύουν το γιατί πρέπει να πανηγυρίζει και να είναι αισιόδοξος για το μέλλον παρακολουθώντας τον ΑΡΗ της φετινής χρονιάς.

Την ίδια στιγμή που σε όλο τον πλανήτη διαβάζουμε καθημερινά για τις ευθύνες των προπονητών που μπαίνουν άμεσα στο στόχαστρο και αλλάζουν σαν τα πουκάμισα με την πρώτη στραβή μετά τις αποτυχίες των ομάδων τους στον ΑΡΗ ακόμη και τώρα υπάρχει όλο αυτό το σύστημα που παλεύει να υψώσει ασπίδα προστασίας γύρω από τον προπονητή της ομάδος. Όχι ότι είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για το χάλι που παρακολουθούμε φέτος και για την αλόγιστη σπατάλη των χρημάτων του Νίκου Λάσκαρη σε μια χρονιά οικονομικής εξυγίανσης χωρίς το παραμικρό όφελος αλλά ΄θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι όταν το καλοκαίρι αποφασίσθηκε να δοθούν τα κλειδιά του μπασκετικού ΑΡΗ εν λευκώ στον Δ.Πρίφτη χωρίς να υπάρχει η παραμικρή στελέχωση της ομάδος και του τεχνικού τιμ από πιο έμπειρους ή τουλάχιστον εξίσου έμπειρους με τον Δ.Πρίφτη αυτή ήταν μια απόφαση που πάρθηκε σε συνεργασία με τον προπονητή και είναι 100% βέβαιο ότι υπήρχε η πεποίθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει. Τα αποτελέσματα δυστυχώς τα βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο. Ντροπιαστική ήττα με κατεβασμένα στα χέρια σε τελικό μέσα στο Παλέ, αποκλεισμός με κατεβασμένα τα χέρια από μια Γαλλική ομάδα που μέσα στο παρκέ δεν τρόμαξε κανέναν με το παιχνίδι και μια πορεία στο πρωτάθλημα που ως τώρα μόνο πόνο προσφέρει στον κόσμο του ΑΡΗ. Μέχρι πριν λίγο καιρό το γνωστό "σύστημα" που ωραιοποιεί τα πάντα στον μπασκετικό ΑΡΗ και προσπαθεί να υπνωτίσει τον πιο μπασκετικό λαό της Ελλάδος έλεγε με στόμβο και έγραφε με μεγάλα γράμματα "αν φύγει ο προπονητής θα είναι η καταστροφή"... πλέον που η καταστροφή έχει επέλθει οι δικαιολογίες έχουν στερέψει... Και εκεί που νομίζεις ότι πάνω από τις στάχτες της φετινής χρονιάς η αλλαγή σελίδας είναι μονόδρομος για ένα καλύτερο αύριο βλέπουμε μια άνευ λογικής και προηγουμένου προσπάθεια να συντηρηθεί μια κατάσταση που όχι μόνο καλό δεν κάνει σήμερα αλλά το σημαντικότερο από όλα δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στο μέλλον αυτής της ομάδος. Ναι για τον κόουτς σίγουρα  θα είναι καλό να μην γράψει απόλυση στο βιογραφικό του,  όπως και για κάποιους παίκτες που τα έχουν καλά με τον κόουτς θα είναι εξαιρετικό λίγο πριν αποχεραιτήσουν να γράψουν μερικά λεπτά συμμετοχής ακόμη φορώντας μια τόσο τιμημένη φανέλα όπως αυτή του ΑΡΗ... Ο ΑΡΗΣ μας όμως τι μπορεί να κερδίσει από την παραμονή του προπονητή στον πάγκο; Ο Δ.Πρίφτης θα είναι αυτός που θα "αγκαλιάσει" και θα δώσει ξαφνικά χρόνο στον Φλιώνη και τον Χρηστίδη και στην "επένδυση" στο μέλλον; Ο ίδιος ο κόουτς που όποιος παρακολουθεί από κοντά την ομάδα καταλαβαίνει ότι έχει πρόβλημα με αρκετούς παίκτες μέσα στην ομάδα θα αξιολογήσει το αν ο Γιάνκοβιτς αξίζει να παραμείνει και τη νέα χρονιά; αν πχ. ο Ντραγκίσεβιτς μπορεί να θεωρηθεί μια καλή λύση για τον πάγκο της ομάδος για τον ΑΡΗ της επόμενης χρονιάς; ή θα δώσει έκθεση αξιολόγησης στον Παπακυριάκη και στη διοίκηση για το αν θα πρέπει πάση θυσία να παραμείνει ο Κάμινκγς; Και το πιο αστείο από όλα... ο ίδιος ο άνθρωπος που επέλεξε όλους αυτούς τους παίκτες που δεν του κάνουν σύμφωνα με τον ίδιο το καλοκαίρι, που έδιωξε τα πιο ακριβά συμβόλαια της ομάδος Μπάκνερ και Μάρμπλ, που επέλεξε τον Τζάκσον για αλλαγή του Σίμτσακ και τον τραυματιά Γκόρντον σε μια χρονιά γεμάτη τραυματισμούς θα του δοθεί το δικαίωμα να επιλέξει τον αντικαταστάτη του Γκόρντον τώρα που ο ίδιος ο παίκτης προς τιμήν του παραδέχθηκε(και αποχώρησε) ο ίδιος όλα όσα έβλεπε όλος ο κόσμος αλλά δεν τα γνώριζε το τεχνικό τιμ; Απορίας άξιο σε τι ακριβώς μπορεί να βοηθήσει η παρουσία του Δ.Πρίφτη στον πάγκο της ομάδος μέχρι το καλοκαίρι όπου σύμφωνα με τους "ειδικούς" θα χωρίσουν οι δρόμοι του με τον ΑΡΗ. Εκτός και αν φυσικά πολλούς εντός και εκτός της ομάδος τους βολεύει να υπάρχει ο φταίχτης Δ.Πρίφτης και να συγκεντρώνει μέχρι το τέλος όλα τα πυρά του κόσμου ώστε με το που φύγει το καλοκαίρι να έρθει και η "κάθαρση". Εχει μια λογική αλλά περισσότερο με κουτόχορτο ακούγεται...

Εδώ στο PlanetARIS.gr μας αρέσει να ακούγονται και να γράφονται πολλές απόψεις για τον ΑΡΗ μας και στηρίζουμε κάθε κιτρινόμαυρη "φωνή". Υπάρχουν όμως στιγμές που αισθανόμαστε προσβεβλημένοι ως οπαδοί με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι επαγγελματίες(και όχι μόνο) που ασχολούνται με το κιτρινόμαυρο ρεπορτάζ. Πόσο ειρωνικό είναι να διαβάζεις και να ακούς για την προσπάθεια της κατάκτησης της 3ης θέσης στο πρωτάθλημα, την σημαντικότητα των αγώνων με τον συμπολίτη που λογικά θα ακολουθήσουν και τα σχετικά από τους ίδιους ανθρώπους που πέρσι που ο ΑΡΗΣ κατέληξε τέταρτος στα πλέϊοφς χάνοντας από την ΑΕΚ την 3η θέση είχαν στήσει ολόκληρη καμπάνια για να πείσουν τον κόσμο του ΑΡΗ ότι αυτές οι σειρές αγώνων είναι αδιάφορες...  Και για να μην ξεχνιόμαστε μέχρι και ο ίδιος ο προπονητής είχε αναφερθεί με απορία για τον λόγο που υπάρχει αυτή η σειρά αγώνων. Προφανώς όμως φέτος που βολεύει μιας και είναι η τελευταία ελπίδα κάποιων έστω στα λόγια να πουν(και να προσπαθήσουν να μας πείσουν) ότι έγινε κάτι καλό αυτή την χρονιά. Κάποια στιγμή θα πρέπει όπως λέει και ο κόουτε να γίνουμε ρεαλιστές, να αποφασίσουμε να αφήσουμε στην άκρη τα ψέματα και τις δικαιολογίες και να επικεντρωθούμε σε αυτά που πραγματικά μπορούν να βοηθήσουν τον ΑΡΗ να προοδεύσει. Δεν υπάρχει λόγος να χαθεί άλλος χρόνος...

ΥΓ. Ο πανίσχυρος Παναθηναϊκός με το τεράστιο μπάτζετ ηττήθηκε από μια ομάδα με λίγο μεγαλύτερο μπάτζετ από το δικό μας. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι ο Πασκουάλ έγινε ξαφνικά άχρηστος αλλά ούτε και ότι ο Γιασκεβίτσιους έγινε κορυφαίος προπονητής. Μας δείχνει όμως ότι όταν έχεις στην ομάδα σου ανθρώπους με @@ που έχουν την νοοτροπία νικητή μέσα τους και πιστεύουν στη νίκη περισσότερο από ότι στα μπάτζετ και τα πολυετή πλάνα μπορείς να πετύχεις πολλά!

ΥΓ2. Μεταξύ μας τώρα... αν ο ΑΡΗΣ φέτος είχε την πορεία της ΑΕΚ σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη... τι θα ήταν πιο πιθανό; να ψάχναμε την φόρμουλα για να φύγει από τον πάγκο της ομάδος όπως γίνεται τώρα με τον Ζντόβς ή να "απαιτούσαμε" για 10ετές συμβόλαιο στον coach of the year;

ΥΓ3. Τι πιο λυπηρό από το να ακούς συνΑρειανούς όχι μόνο να αναρωτιούνται γιατί ο Νίκος Λάσκαρης να βάλει τα λεφτά του στην ομάδα αλλά να παραθέτουν και επιχειρήματα γιατί ΔΕΝ πρέπει να το κάνει... Ε να το κλείσουμε τότε ρε μάγκες το "μαγαζί"...

Επιστροφή στις νίκες για την αγαπημένη μας ομάδα που επικράτησε του Κοροιβου Αμαλιάδας με 100-79 σε ένα παιχνίδι που εξελίχθηκε πολύ πιο δύσκολα από όσο δείχνει το τελικό σκορ. Η πολύ καλή εμφάνιση του Γιάνκοβιτς αλλά και οι βοήθειες που έδωσαν οι Κάμινγκς, Ντραγκίσεβιτς και Τζάκσον έκαναν τη διαφορά και ο ΑΡΗΣ μας ξαναεπέστρεψε την 4η θέση. Το τρίποντο του Ζάρα λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης ξόρκισε το φάντασμα της κατοστάρας που είχε εξελιχθεί σε σήριαλ σε προηγούμενα παιχνίδια.

Μια από τις γνωστές αλλοπράσαλες εμφανίσεις του ΑΡΗ μας είδαμε και σήμερα μέχρι τις αρχές του Β ημίχρονου με τίποτα σχεδόν να μην λειτουργεί σωστά. Η δυσκολία με την οποία περνούσαμε το κέντρο και τα πολλά λάθη ήταν το βασικό χαρακτηριστικό μας. Κάτι που σε συνδυασμό με την εκνευριστική ευστοχία των αντιπάλων μας είχε ως αποτέλεσμα να βρεθούμε μέχρι και με 5 πόντους πίσω στα πρώτα λεπτά της 3ης περιόδου. Σε εκείνο το σημείο γύρισε ο διακόπτης και είδαμε έναν εντελώς διαφορετικό ΑΡΗ μέχρι το τέλος της αναμέτρησης. Η άμυνα έγινε πολύ πιο σκληρή και αποτελεσματική ενώ στην επίθεση οι παίκτες μας με κάθε ευκαιρία χτυπούσαν κοντά στο καλάθι. Τζάκσον και Σίμτακ είχαν ουσία στο παιχνίδι τους, έλεγξαν τα ριμπάουντ και έδωσαν την ευκαιρία στην ομάδα να αντεπιτεθεί. Ο Γιάνκοβιτς με 21 πόντους(8 στα 8 δίποντα) ήταν ο παίκτης που αναζητούσαμε εδώ και πολλές αγωνιστικές, ο Κάμινγκ άρχιζε να βάζει την μπάλα στο καλάθι, ο Ντραγκίσεβιτς άφησε τα τρίποντα και σκόραρε από κοντά και κάπως έτσι το -5 έγινε +21. Το τρίποντο του Ζάρα που οδήγησε στην κατοστάρα πρόσφερε χαμόγελα στον σκασμένο κόσμο που βρέθηκε σήμερα στο Παλέ παρά την όποια πίκρα του...

Πέρασε και αυτό το παιχνίδι αφήνοντας μας για ακόμη μια φορά ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια η ικανοποίηση για τη νίκη και την εμφάνιση της ομάδος για περίπου 15' και προβληματισμός για αυτά που είδαμε για σχεδόν 25΄. Το ξέσπασμα του Δ.Πρίφτη στην συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το παιχνίδι και για όσους "διαβάζουν" πέρα από τους τίτλους φανερώνει και γιατί τραβάει αυτά που τραβάει αυτή η ομάδα και ο κόσμος της. Έλειψη ρεαλισμού, μιζέρια και γκρίνια βλέπει ο Δ.Πρίφτης στον κόσμο του ΑΡΗ ενώ πήρε την ευθύνη(στα λόγια) πάνω του για ότι συμβαίνει φέτος. Προφανώς ο κόουτς δυσκολεύεται να κατανοήσει πως φαίνεται στον κόσμο του ΑΡΗ το να πανηγυρίζεις την 4η θέση στην Basket League των τεσσάρων ομάδων, την  "σφαίρα του έξτρα" στην Ευρώπη, την συμμετοχή στον τελικό με ένα δύσκολο παιχνίδι μέσα στην έδρα σου και την απονομή των μεταλίων για αυτή τη συμμετοχή... Ενώ ο ρεαλισμός λέει ότι όταν το καλοκαίρι με το καλό χωρίσουν οι δρόμοι ΑΡΗ - Πρίφτη, ο κόουτς έχοντας πλέον εμπλουτίσει το βιογραφικό του με τίτλους όπως το coach of the year, το μετάλιο της συμμετοχής στον τελικό και πολύτιμες εμπειρίες από την Ευρώπη όντας στην "ηλεκτρική καρέκλα" μιας μεγάλης ομάδας όπως είναι ο ΑΡΗΣ θα μπορέσει με ευκολία να συνεχίσει την σταδιοδρομία έχοντας κάνει ένα σπουδαίο βήμα στην καριέρα του. Αντιθέτως ο ΑΡΗΣ μας θα μαζεύει τα κομμάτια του και θα ξαναπροσπαθεί να χτίσει από το μηδέν έχοντας κάνει τουλάχιστον ένα βήμα πίσω...

ΥΓ. Μπράβο σε όλους όσους έπνιξαν την πίκρα τους και ήρθαν σήμερα στο γήπεδο!

ΥΓ2. Από τώρα τρέμουμε για την επόμενη σεζόν και τα "αντίποινα" στην Αμαλιάδα για τους 100 πόντους που τους ρίξαμε στο κεφάλι...

ΥΓ3. Ενδιαφέρον στατιστικό που θα μπορούσε να τσεκάρει η ΚΑΕ είναι το πόσοι από αυτούς που τους δόθηκαν εισιτήρια για τον τελικό ήρθαν και σήμερα... έτσι για την επιβεβαίωση.

Την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος κατάφερε να πάρει ο ΑΡΗΣ μας σε ένα παιχνίδι θρίλερ που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Η ομάδα είχε ψυχή, δεν εγκατέλειψε όταν το ματς φάνηκε να στραβώνει, πήρε δύναμη από την κερκίδα και πάτησε για ακόμη μια φορά το αεκάκι! Δικαιολογημένοι, τρελοί πανηγυρισμοί στο Παλέ από παίκτες, τεχνικό τιμ, διοίκηση και κόσμο μιας και η σημερινή νίκη δίνει ελπίδα για κάτι κάλο σε μια χαμένη(όπως φαινόταν ως τώρα) χρονιά γεμάτο λάθη και ατυχίες.

Κάτι από τον ημιτελικό με τον Πανιώνιο στο Παλέ πριν 3 χρόνια θύμισε ο ΑΡΗΣ μας με το εκρηκτικό του ξεκίνημα δείχνοντας αποφασισμένος να καθαρίσει το παιχνίδι πολύ πιο εύκολα από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της ομάδος.  Η ευστοχία στα μακρινά σουτ, η καλή άμυνα και η διψήφια διαφορά που χτίσαμε από νωρίς έδειχνε ότι πατούσαμε καλά. Σε εκείνο όμως το σημείο το υπερβολικό ροτέισον αποσυντόνισε την ομάδα και μαζί με την προκλητική διαιτησία έδωσαν την ευκαιρία στην ΑΕΚ να μπει στο παιχνίδι. Στο Β ημίχρονο η ΑΕΚ προσπάθησε να ξεφύγει στο σκορ(+8) και εκεί ακριβώς ο ΑΡΗΣ έδειξε χαρακτήρα και με μπροστάρηδες τους Τζένκινς, Γιάνκοβιτς και Κάμινγκς κατάφεραν να γυρίσουν το παιχνίδι. Στο θρίλερ των τελευταίων δευτερολέπτων ο Ούκιτς πέτυχε ένα πολύ δύσκολο και τυχερό καλάθι αλλά ο Κάμινγκς με μια εξαιρετική προσπάθεια γεμάτο δύναμη και αυτοπεποίθηση έστειλε τον ΑΡΗ στον τελικό! Αναμφισβήτητα κορυφαίος ο Κάμινγκς που πέτυχε κρίσιμους πόντους, πολύ καλός και ο Τζένκινς που σήμερα εκτός από πόντους έπαιξε καλή άμυνα, βοήθησε στα ριμπάουντ και είμαι μια γεμάτη εμφάνιση. Ο Γιάνκοβιτς μπορεί να μην ήταν πολύ εύστοχος σήμερα αλλά βοήθησε πάρα πολύ σε όλους τους τομείς. Ενώ και ο Μπάκνερ στο τελευταίο(?!?!) του παιχνίδι με την κιτρινόμαυρη φανέλα ήταν ουσιαστικός στο παιχνίδι του. Σημαντική ήταν και η βοήθεια που πρόσφεραν από τον πάγκο οι Σίμτσακ και ο Ξανθόπουλος. Όσο για τον κόουτς μας μπέρδεψε λίγο με το ροτέισον του, τον παραγκωνισμό του Καββαδά και την μη χρησιμοποίηση του Ξανθόπουλου στα τελευταία λεπτά που θα μπορούσε να βοηθήσει σε άμυνα και επίθεση αλλά το αποτέλεσμα έστω και οριακά ευτυχώς για όλους μας τον δικαίωσε!

Σπουδαία η σημερινή βραδιά για όλους τους Αρειανούς ανεξάρτητα από τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες του καθενός. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να σταθούμε στη σημερινή νίκη λες και πετύχαμε κάτι παραπάνω από το δικαίωμα στην διεκδίκηση ενός τίτλου. Αυτός είναι ο βασικός στόχος και η πρόκριση ήταν απλά το απαραίτητο βήμα. Ας σοβαρευτούμε λιγάκι σαν ομάδα, ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και ας γίνουν οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν ώστε ο ΑΡΗΣ να κατέβει ως διεκδικητής του κυπέλλου και πάνω στο πάρκε και όχι μόνο στην θεωρία. Άλλωστε αν η διοίκηση, το τεχνικό τιμ και οι παίκτες φτιάχτηκαν σήμερα με τον κόσμο και τα γούστα μετά την λήξη του αγώνα, ας απλά σκεφτούν τι έχει να γίνει αν σηκώσουμε και μια κούπα ύστερα  από τόσα χρόνια!

ΥΓ. Βελτιωμένος ο Μπάκνερ στα τελευταία παιχνίδια αλλά εξακολουθεί να απέχει πολύ από τον σέντερ που είχαμε στο μυαλό μας όταν αποκτήθηκε το καλοκαίρι. Πόσο δε μάλλον και για τον παίκτη με το μεγαλύτερο συμβόλαιο στον φετινό ΑΡΗ. Πακετάκι, κορδελίτσα, φιογκάκι και άντε γειά...

ΥΓ2. Πραγματικά πολύ κακοί οι Έλληνες διαιτητές...

Νίκη χωρίς άγχος για την ομάδα μας στην Πάτρα, όπου παίζοντας κατά διαστήματα εξαιρετικό μπάσκετ έδειξε ότι ίσως όταν τελειώσουμε με τους τραυματισμούς και τις πιθανές αλλαγές στο ρόστερ ίσως και να καταφέρουμε να δούμε τον ΑΡΗ που περιμέναμε από το ξεκίνημα της χρονιάς. Η διαστημική απόδοση του πρώτου ημιχρόνου αλλά και η αντίδραση της ομάδος όταν η βροχή τριπόντων των αντιπάλων άρχισε να αποδίδει είναι αυτά που κρατάμε πέρα από τη νίκη, όπως και την επιστροφή των Καββαδά και Γιάνκοβιτς με τον δεύτερο να είναι πολύ καλός παρά την  απουσία του εδώ και 3 αγώνες.

Ο Δ.Πρίφτης λόγω της απουσίας του Τζένκινς και του Μούρτου(τραυματίας ?) αναγκάστηκε να αλλάξει τα πλάνα του και να αρχίσει με ένα σχήμα που δεν μας συνηθίζει. Και αν η παρουσία του Ξανθόπουλου ήταν κάτι που το περιμέναμε το να ξεκινήσει βασικός ο Σίμτσακ ήταν μια έκπληξη. Με τον Βασίλη Ξανθόπουλο να συνεχίζει να διανύει μια εκπληκτική περίοδο φόρμας η ομάδα ρόλαρε εξαιρετικά σε όλες τις γραμμές εξαιρετικά. Όταν μάλιστα κάθισε στον πάγκο και ο Κάμινγκς είδαμε έναν ΑΡΗ να κυριαρχεί με τεράστια ευκολία τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Οι σωστές τοποθετήσεις των ψηλών κοντά στο καλάθι και η καλή κυκλοφορία της μπάλας έδωσαν εύκολους πόντους και καλή ψυχολογία σε όλη την ομάδα που σούταρε με εντυπωσιακά ποσοστά. Μάλιστα το θετικό της όλης υπόθεσης δεν είναι ότι αυτά τα καλά ποσοστά είχαν να κάνουν με μακρινά σουτ αλλά με συνεργασίες και σωστά τελειώματα κοντά στο καλάθι. Ξανθόπουλος, Ντραγκίσεβιτς, Γιάνκοβιτς και Τσαϊρέλης δεν άφηναν τις ευκαιρίες που τους έδινε η αντίπαλη άμυνα ανεκμετάλλευτες και σκόραραν με κάθε ευκαιρία. Μέχρι και ο Σίμτσακ μπόρεσε να κάνει τις ασιστ που πήρε πόντους πιστοποιώντας ότι ο ΑΡΗΣ έπαιζε σωστά σαν ομάδα! Ακόμη και ο Ζάρας επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις δίνοντας βοήθειες κυρίως στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδος. Ο Καββαδάς στον χρόνο που αγωνίσθηκε δεν φάνηκε επηρεασμένος αλλά μάλλον ο Δ.Πρίφτης δεν ήθελε να τον πιέσει και για αυτό τον άφησε στον πάγκο. Στο Β ημίχρονο ο εγκλωβισμένος από την άμυνα μας Απόλλων αποφάσισε να το ρίξει στα τρίποντα της απελπισίας και σε συνδυασμό με την χαλάρωση των παικτών μας κατάφερε να  μειώσει από το -27 στο -7 αλλά μέχρι εκεί. Στο σημείο εκείνο η ομάδα σοβαρεύτηκε, βρήκε λύσεις στην επίθεση όπου είχε ρίξει ρυθμούς και καθάρισε το παιχνίδι. 

Κάθε νίκη της ομάδος μας την απολαμβάνουμε, όταν όμως συνοδεύεται και από καλή εμφάνιση τότε είμαστε ακόμη πιο χαρούμενοι. Είναι λογικό με όλους αυτούς τους τραυματισμούς να είναι αδύνατο για 40' να παίζει τόσο καλά όπως στο πρώτο ημίχρονο. Το ότι έπαιξε όμως έτσι για ένα μεγάλο διάστημα μας δείχνει ότι η ομάδα έχει δυνατότητες και μπορούν αυτοί οι παίκτες με αυτόν τον προπονητή να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να βελτιωθούν. Από την άλλη παρακολουθώντας σήμερα το παιχνίδι θα ήταν ψέμα να μην αναφερθούμε στον ρόλο των Αμερικάνων. Τζένκινς και Μπάκνερ απουσίαζαν, ενώ ο Μάρμπλ και ο Κάμινγκς που αγωνίστηκαν δεν μπορείς να πεις ότι ήταν αρνητικοί. Παρόλα αυτά η επίδραση τους στο παιχνίδι ήταν ελάχιστη... Μάλιστα θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι όταν οι 2 Αμερικάνοι ήταν στον πάγκο η ομάδα έπαιζε πολύ καλύτερα. Είναι κρίμα λοιπόν ο φετινός ΑΡΗΣ να πετυχαίνει ότι πετυχαίνει και να παλεύει να φθάσει όπου και αν στοχεύει χωρίς ουσιαστικά να έχει τις βοήθειες που θα έπρεπε να έχει από τους Αμερικάνους. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τους τραυματισμούς... Μακάρι να βρεθεί κάποια λύση και έστω με λίγη καθυστέρηση να γίνει κάποια αλλαγή στο ρόστερ. Είναι κρίμα να περιορίζονται οι δυνατότητες της ομάδος και μαζί και οι φιλοδοξίες μας για την φετινή χρονιά επειδή έγιναν το καλοκαίρι κάποιες "επιπόλαιες" επιλογές. Κρατάμε τη νίκη και συνεχίζουμε ακόμη πιο δυνατά!

Τα χαμόγελα για την επιστροφή των Καββαδά και Γιάνκοβιτς σε αγωνιστικούς ρυθμούς μετριάστηκαν από την νέα απώλεια παίκτη, με τον Τζένκινς να μένει εκτός αποστολής λόγω ...ερεθισμένου καρπού σύμφωνα με την ενημέρωση από την ΚΑΕ. Έστω και έτσι ο ΑΡΗΣ μετράει έναν παίκτη παραπάνω και μάλιστα σε μια θέση όπως αυτή του σέντερ όπου κυριολεκτικά πονάει σε ένα χρονικό σημείο όπου η νίκη είναι κάτι παραπάνω απαραίτητη για να συνεχίσει ήρεμη η ομάδα την "προετοιμασία" της για τα κρίσιμα παιχνίδια του Ιανουαρίου.

Ο Απόλλων Πατρών μπορεί να μην διανύει τις καλύτερες ημέρες του αλλά παραμένει μια δύσκολη ομάδα για τα δεδομένα της basket league και παραδοσιακά μια αφιλόξενη έδρα για τον ΑΡΗ μας. Όπως όμως και στα προηγούμενα παιχνίδια η δυναμική και η κατάσταση του αντιπάλου όταν μιλάμε για ομάδες του επιπέδου του Απόλλων Πατρών περνάει σε δεύτερη μοίρα μιας όλα θα εξαρτηθούν και σε αυτή την αναμέτρηση από την δική μας εικόνα. Ο σοβαρός ΑΡΗΣ δεν χρειάζεται καν να πιάσει κάποια σπουδαία απόδοση για να πάρει τη νίκη. Αρκεί όμως να μην παρουσιάσει τις παιδικές του ασθένειες. Γιάνκοβιτς και Καββαδάς είναι 2 πολύτιμα πολυεργαλεία στα χέρια του Δ.Πρίφτη που μπορούν να δώσουν λύσεις σε άμυνα και επίθεση. Σίγουρα το ιδανικό σενάριο θα ήταν η ομάδα ύστερα από καιρό να έπαιζε υπερπλήρης αλλά καλώς ή κακώς ο ΑΡΗΣ φέτος έχει μάθει να ζει με αυτά τα προβλήματα. Και ακόμη και αν πρόκειται για τον Τζένκινς η αλήθεια είναι ότι αρκετά είναι τα παιχνίδια που οι 4 Αμερικάνοι περνάνε απαρατήρητοι σε τέτοιο βαθμό όπου μέχρι και ο κόουτς τους αφήνει στην άκρη. Όπως και να έχει, εύκολα ή δύσκολα θα πρέπει πάση θυσία να κερδίσουμε το αυριανό παιχνίδι λόγω της ξεχωριστής βαθμολογικής και ψυχολογικής σημασίας που έχει.

Τα προηγούμενα χρόνια διαρκώς μιλούσαμε για οικογένειες, αποδυτήρια, χημείες και παίκτες που "θυσιαζόντουσαν" για τον σύλλογο. Πιθανόν παρασυρόμενοι και από την γενικότερη αγωνιστική εικόνα της ομάδας φέτος η αίσθηση που έχουμε είναι εντελώς αντίθετη και βλέπουμε παίκτες που τους πονάει το νύχι και μένουν με μεγάλη ευκολία εκτός αποστολής. Όσοι πάντως υπολογίζονται από τον προπονητή και θα αγωνιστούν στο αυριανό παιχνίδι οφείλουν να τα δώσουν όλα όπως και σε κάθε παιχνίδι που φοράνε την φανέλα του Αυτοκράτορα. Γερά για τη νίκη για ένα ακόμη χαρούμενο σαββατοκύριακο σε μπάσκετ και μπάλα!

Το να υποτιμάς τον αντίπαλο ποτέ δεν είναι καλό. Αν όμως ο φετινός ΑΡΗΣ ακόμη και σε αυτή την κατάσταση με τους τόσους τραυματίες και την συνολικά προβληματική εικόνα αγχώνεται για το αν θα κερδίσει τους απίθανους Σλοβένους, τότε μάλλον το πρόβλημα είναι σαφώς μεγαλύτερο από ότι πιστεύουμε. Επειδή όμως ο "ρεαλισμός" είναι από τα βασικά μότο του μπασκετικού ΑΡΗ, σήμερα το βράδυ οι παίκτες του Δ.Πρίφτη θα έχουν μια ιδανική ευκαιρία για μια καλή προπόνηση. Μια προπόνηση στην οποία θα πρέπει εκτός από την αυτονόητη νίκη να αποδείξουν ότι η εμφάνιση κόντρα στον Κολοσσό ήταν η αρχή της ανάκαμψης και όχι ένα πυροτέχνημα.

Όταν αρκετές φορές αναφερόμαστε στα βασικά που πρέπει να κάνει η ομάδα και ότι οι χαμηλές πτήσεις του φετινού ΑΡΗ δεν οφείλονται στους τραυματισμούς αλλά απλά οι τραυματισμοί μεγέθυναν το γενικότερο πρόβλημα εννοούμε ακριβώς αυτό που είδαμε απέναντι στον Κολοσσό. Εκεί όπου έχοντας ακόμη έναν νέο τραυματία(Γιάνκοβιτς) κατάφερε να παίξει καλή άμυνα, να κυκλοφορήσει σωστά την μπάλα στην επίθεση και να δείξει και χαρακτήρα ως ομάδα κάτι που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στην στατιστική του αγώνα. Αυτά ακριβώς πρέπει να δούμε και σήμερα ανεξάρτητα από το ποιοι θα αγωνισθούν. Σίγουρα το καλοκαίρι κάποιοι αποκτήθηκαν για πρωταγωνιστές και κάποιοι για ρολίστες αλλά από την στιγμή που αυτό το πλάνο για την ώρα δεν προχωράει τότε ο Δ.Πρίφτης οφείλει να διαφοροποιήσει τα πλάνα. Να βάλει κανονικά στο ροτέισον της ομάδος και τον Φλιώνη και τον Χρηστίδη. Άλλωστε αν δεν γίνει φέτος σε μια χρονιά που μοιάζει να πηγαίνει στο καλάθι των αχρήστων και ιδιαίτερα σε παιχνίδια σαν το σημερινό τότε μάλλον δεν θα γίνει ποτέ... Απλά σοβαρός να είναι ο ΑΡΗΣ σήμερα και η νίκη θα έρθει πολύ εύκολα.

Ανεξάρτητα από τη νίκη στο πρωτάθλημα που συνοδεύτηκε και με καλή εμφάνιση ο τρόπος που "παρουσιάζεται" να λειτουργεί το μπασκετικό τμήμα ξενίζει και προβληματίζει... Χάνει ο ΑΡΗΣ δημιουργείται από τους ίδιους τους ανθρώπους της ομάδος ένα κλίμα αμφισβήτης, καταμερσιμού ευθυνών(ή καλύτερα στοχοποίησης) και αλλαγών. Αλλαγές που παρουσιάζονται ως μονόδρομος και ξεκάθαρη διοικητική και προπονητική απόφαση... Περνάνε οι μέρες, έρχεται και καμιά νίκη όπως αυτή με τον Κολοσσό και όλα ξεχνιούνται. Ξαφνικά το "συζητήσεις για λύση συμβολαίου' γίνεται "δεν μπορούμε να σπάσουμε το συμβολαίο" και καταλήγει σε "ψήφο εμπιστοσύνης" στον παίκτη μέχρι νεοτέρας... Μακάρι να βρει ο ΑΡΗΣ τον δρόμο του πάνω στο παρκέ και να αρχίσουμε επιτέλους να απολαμβάνουμε το "καλό και ελκυστικό μπάσκετ" αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει η ομάδα να αρχίσει να λειτουργεί επαγγελματικά σε όλα τα έπιπεδα. Νίκη σήμερα και βλέπουμε...

Όσο και αν αρέσκονται αρκετοί εντός και εκτός ομάδος να κρυφτούν πίσω από δικαιολογίες το ξεκάθαρο αγωνιστικό πρόβλημα που υπάρχει στον φετινό ΑΡΗ δεν μπορεί να μεταλλαχθεί... Αγωνιστικό πρόβλημα που μεταφράζεται σε ένα μετριότατο ξεκίνημα σε μια χρονιά γεμάτη φιλοδοξίες. Ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό φαντάζει ως μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για να πάρει η ομάδα μια μεγάλη νίκη και να στείλει το μήνυμα παντού ότι η χρονιά δεν είναι χαμένη. 

Από τότε που αποχώρησε ο Αργύρης Πεδουλάκης από τον Παναθηναικό η ομάδα της Αθήνας έχει μεταμορφωθεί 100% προς το θετικό. Οι ίδιοι παίκτες που είχαν διασυρθεί από τον Ολυμπιακό στην αρχή της σεζόν έφθασαν στο σημείο να χτυπάνε το κεφάλι τους για ανόητες ήττες κόντρα σε πολύ πιο φορμαρισμένες και δυνατές ομάδες. Ακόμη όμως και έτσι ο μεγάλος πονοκέφαλος του προπονητή δεν πρέπει να είναι σημερινός μας αντίπαλος αλλά η ίδια η ομάδα μας με την προβληματική εικόνα που βγάζει. Η χαλαρή άμυνα, οι κακές επιστροφές, τα μπλάκ άουτ στην επίθεση και η έλλειψη συγκέντρωσης είναι αυτά που θα πρέπει αρχικά να διορθώσουν το τεχνικό τιμ και οι παίκτες μας εάν θέλουν να φανούν ανταγωνιστικοί. Διαφορετικά δύσκολα να έχουμε τύχη στην σημερινή αναμέτρηση. Σίγουρα ότι είμαστε το απόλυτο αουτσάιντερ θα βοηθήσει, αρκεί όμως να είμαστε και σοβαροί.

Όταν η Τσέχικη Νίμπουργκ παρουσιάζεται από τον προπονητή μας ως μια δυνατή ομάδα που θα πρέπει ο ΑΡΗΣ να παλέψει πολύ σκληρά για να κερδίσει τότε καταλαβαίνουμε ότι όταν η συζήτηση πηγαίνει σε μια ομάδα του επιπέδου του Παναθηναϊκού τότε μιλάμε για κάτι που ξεπερνάει τις ανθρώπινες δυνατότητες και τα δεδομένα όπως τα γνωρίζουμε στον πλανήτη Γη... Για τέτοιας δυναμικότητας ομάδα μιλάμε και όταν αντιμετωπίζεις έτσι έναν αντίπαλο δύσκολα να έχεις καλύτερη τύχη από μια αξιοπρεπή ήττα... Μακάρι παίκτες και προπονητής με την απόδοση τους να μας διαψεύσουν και να δείξουν ότι μπορούν και κάτι παραπάνω από μια τιμητική εμφάνιση... Εμείς πάντως θα είμαστε εκεί να τους στηρίξουμε όπως κάνουμε πάντα ανεξάρτητα από πρόσωπα, αντιπάλους, νίκες και ήττες...

ΥΓ. Τι πιο τίμιο από την Εθνική Ελλάδος να έχει για προπονητή της τον coach of the year του Ελληνικού πρωταθλήματος! Έτσι θα φανεί κιόλας ότι αυτές οι ψηφοφορίες έχουν και κάποια αξία και υπάρχει ουσιαστική αναγνώριση για την δουλειά ενός προπονητή. Και δυστυχώς ο ΑΡΗΣ χρειάζεται προπονητή που να είναι 100% συγκεντρωμένος στο έργο του...

Την πιο δύσκολη ομάδα του ομίλου αντιμετωπίζει σήμερα το βράδυ στο Nick Galis Hall η αγαπημένη μας ομάδα, σε ένα παιχνίδι όπου η νίκη μοιάζει μονόδρομος. Όχι τόσο βαθμολογικά μιας και σε αυτόν τον όμιλο ο ΑΡΗΣ δεν ανησυχεί αλλά γιατί μια νίκη κόντρα σε έναν δυνατό αντίπαλο θα πιστποιήσει ότι η ομάδα βελτιώνεται. Κάτι που το είδαμε έστω και σε ελάχιστο βαθμό και κόντρα στον Ολυμπιακό. 

Η Μπάνβιτ είναι σαφώς πιο δυνατή σε σχέση με την ομάδα που αντιμετωπίσαμε 2 φορές πέρσι στο Eurocup αλλά σίγουρα πρόκειται για μια ομάδα στα μέτρα του ΑΡΗ. Η αήττητη πορεία της σε Τουρκία και Ευρώπη δείχνει ότι είναι μια δυνατή ομάδα αλλά όπως φάνηκε και στο τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι που έδωσε απέναντι στην Τσέχικη Νίμπουργκ όπου και δυσκολεύτηκε να κερδίσει δεν πρόκειται για κάποια ομάδα φόβητρο. Αυτό όμως που μας τρομάζει φέτος είναι ο κακός μας εαυτός. Το άσχημο πρόσωπο που έχουμε δείξει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια φέτος, με εξαίρεση ίσως ένα δύο. Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό υπήρχε πάθος, οι παίκτες μας έβγαλαν μπόλικη ενέργεια πάνω στο παρκέ, την ίδια στιγμή που παίκτες που ενσωματώθηκαν καθυστερημένα στην ομάδα όπως ο Ντραγκίσεβιτς άρχισαν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Κάτι ανάλογο ευελπιστούμε να αρχίσει από σήμερα να γίνεται και με τον Γιάνκοβιτς όπου καλό θα είναι να πάρει τον σωστό ρόλο στην ομάδα και να μην χαραμιστεί στη θέση 4 σαν αλλαγή του Ντραγκίσεβιτς. Κατά τα άλλα στο ίδιο έργο θεατές θα είμαστε για ακόμη μια φορά, ανεμένοντας με αγωνία να δούμε αν σήμερα θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του αγώνα οι 4 Αμερικάνοι. Κάμινγκς, Μάρμπλ και Τζένκινς έχουν δείξει κάποια καλά στοιχεία αλλά απέχουν έτη φωτός ακόμη από το να δικαιώσουν τους ανθρώπους που τους επέλεξαν. Ο Μπάκνερ από την άλλη παρά τα τρομερά αθλητικά προσόντα μοιάζει ως ο πιο αδύναμος κρίκος στην ομάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ιδίως από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Καββαδάς και έχει πέσει μεγαλύτερο ευθύνης πάνω του. Και μόνο που η ομάδα με τον Σίμτσακ μέσα ρολάρει πολύ καλύτερα λέει πάρα πολλά για τις επιδόσεις του Μπάκνερ. Συνολικά πάντως οφείλει η ομάδα να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια μπας και κάποια στιγμή αρχίσουμε να αισιοδοξούμε για τη φετινή χρονιά.

Αν και η ήττα με τον Ολυμπιακό χαρακτηρίζεται από αρκετούς μίζερους συνΑρειανούς μας ως ήττα εντός προγράμματος, η προσπάθεια να αναδειχθεί η Μπάνβιτ ως άλλη μια Ευρωπαϊκή υπερδύναμη μάλλον πέφτει στο κενό. Η ομάδα οφείλει όχι απλά να νικήσει σήμερα αλλά να κάνει και μια πειστική εμφανίση ώστε να επανέλθει η ηρεμία στο σύλλογο και να δούν και οι τυφλοί ότι οι "δουλευταράδες" όντως δουλεύουν... Ας μην σκεφτόμαστε το σενάριο της ήττας ούτε για πλάκα. Με το κύπελλο Ελλάδος να προχωράει με γοργούς ρυθμούς σε σχέση με την πίστωση χρόνου που χρειάζεται η φετινή ομάδα,  η Ευρώπη φαίνεται τουλάχιστον ως τώρα η μοναδική ελπίδα μας για διάκριση. Ας μην την σπαταλήσουμεκαι αυτή την ευκαιρία.

ΥΓ. Πέρα από τους στόχους(αυτούς που φοβόμαστε να πούμε επίσημα αλλά τους συζητάμε καφενειακά) που σιγά σιγά απομακρύνονται υπάρχει και ο κόσμος της ομάδος που τα τελευταία χρόνια έχει έρθει πιο κοντά στην ομάδα. Όπως φάνηκε και στον αγώνα με τον Ολυμπιακό παρά την πίκρα του σχεδόν γέμισε το Παλέ. Εμείς οι άρρωστοι ότι και αν γίνει θα είμαστε εκεί. Με 1500 άτομα στο Παλέ όμως η ομάδα δεν γίνεται πάει μπροστά. Για αυτό ας προσέξουν άπαντες στην ομάδα να μην ξενερώσουν και άλλο τον κόσμο...