Ολοκληρώθηκε μια ακόμη χρονιά για τον μπασκετικό ΑΡΗ με την ομάδα μας να γνωρίζει την αναμενόμενη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό σε ένα αδιάφορο όπως εξελίχθηκε παιχνίδι. Ακόμη και έτσι ο κόσμος που βρέθηκε στο Παλέ δημιούργησε μια ζεστή ατμόσφαιρα και στο τέλος του αγώνα χειροκρότησε τον Γ.Καστρίτη, τους συνεργάτες και τους παίκτες  του για την όλη προσπάθεια κατά την φετινή σεζόν.

ΗΘΕΛΑΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ

Διαδικαστικό χαρακτήρα είχε από την αρχή μέχρι το τέλος η αναμέτρηση με τους παίκτες μας να μην μπορούν να καλύψουν ούτε σήμερα τις χτυπητές αδυναμίες τους κοντά στο καλάθι. Ενώ η χαρακτηριστική αστοχία μας στα μακρινά σουτ δεν μας επέτρεψε έστω και ανά διαστήματα όπως είχε στο ΣΕΦ να είμαστε ανταγωνιστικοί.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, Η ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Δεν αμφιβάλει κανείς ότι η ομάδα σήμερα ήθελε να προσφέρει κάτι καλύτερο στον κόσμο που βρέθηκε στο γήπεδο αλλά όπως φάνηκε δεν μπορούσε… Ωστόσο ο κόσμος δεν πτοήθηκε από τη ροή του αγώνα, είχε παλμό και πρόσφερε στο φινάλε το ζεστό χειροκρότημα στην ομάδα. Κρατάμε τις ωραίες μπασκετικές στιγμές που ζήσαμε φέτος με αυτή την ομάδα, αφήνουμε στην άκρη την απογοητευτική τελική κατάταξη και το πρόωρο φινάλε στην σεζόν.

Λαβωμένος εδώ και καιρό ο ΑΡΗΣ προετοιμαζόταν για αυτό το έτσι και αλλιώς δύσκολο παιχνίδι και λαβωμένος πάλεψε όσο μπορούσε. Η βαριά ήττα δεν αποφεύχθηκε κάτι που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο ακόμη και αν η ομάδα δεν κατέβαινε με αποστολή ανάγκης.

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ, ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Με τους Σανόγκο, Χρηστίδη να είναι εξαρχής εκτός αγώνα και τον Χόχλερ να χάνεται στην πορεία η αδυναμία του ΑΡΗ μας κάτω από το καλάθι ήταν εμφανής. Και όταν πέρα από τα καρφώματα του Χάλ οι υπόλοιποι μπορούν να σουτάρουν άνετα γιατί το επιθετικό ριμπάουντ είναι πολύ πιθανό τότε λογικό είναι να μην μπορούμε να κοιτάξουμε τον αντίπαλο στα μάτια.

ΠΑΛΕΨΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ

Εξαρχής ήταν άνιση η μάχη, οι τραυματισμοί την έκαναν αδύνατη. Παρόλα αυτά οι παίκτες του Γ.Καστρίτη πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις δείχνοντας κατά διαστήματα ένα καλό πρόσωπο. Αυτό το καλό πρόσωπο που δείξαμε σε πολλά παιχνίδια, σε μια χρονιά που με λίγη περισσότερη προσοχή θα μπορούσε να τελειώνει καλύτερα.

ΥΓ. Ραντεβού το Σάββατο στο Παλέ!

Όπως ακριβώς με τον Ιωνικό έτσι και σήμερα ο ΑΡΗΣ μας παίρνοντας ενέργεια από τον κόσμο του έδειξε το καλό του πρόσωπο και κέρδισε εύκολα τον Προμηθέα! Αποθεώθηκε ο Νίκος Γκάλης και η παρέα του στο τελετουργικό της απονομής του 22^ου τίτλου της ομάδας. Μια αδικία 37 ετών που δείχνει πολλά για εκείνη την εποχή που ο ΑΡΗΣ μεγαλουργούσε μιας και ακόμη και τότε που είχε όλη την Ελλάδα στο πλευρό του υπήρχαν οι κομπλεξικοί που ότι μπορούσαν να του κλέψουν το κλέβανε.

ΑΛΛΟΣ ΑΡΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΟΥ

Την διαφορετική νοοτροπία που δείχνει σχεδόν όλη την χρονιά στα εντός και στα εκτός έδρας επιβεβαίωσε ο ΑΡΗΣ μας και σήμερα απέναντι στον Προμηθέα. Από την αρχή μπήκε ορεξάτος, με δύναμη και αποφασιστικότητα ώστε να φθάσει στη νίκη. Με ηγέτη τον Τολιόπουλο και τους υπόλοιπους να προσφέρουν όλοι σημαντικές βοήθειες σε άμυνα και επίθεση δεν άφησε κανένα περιθώριο στον αντίπαλο του. Μοναδικό εμπόδιο ήταν η χαλάρωση όταν η διαφορά ξεπερνούσε το +15 αλλά και αυτό καταφέραμε στην πορεία του παιχνιδιού να διαχειριστούμε και να μην αγχωθούμε για τη νίκη.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΜΙΑ ΑΔΙΚΙΑ 37 ΕΤΩΝ

Συγκινητικές στιγμές εξελίχθηκαν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, με τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη να σηκώνει τον 22^ο τίτλο της ομάδας ψηλά και το λάβαρο του Super Cup του 1986 να παίρνει τη θέση του στην οροφή του Παλέ! Ζεστό το χειροκρότημα του κόσμου και ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτή την ομάδα για τις στιγμές που μας χάρισε. Στιγμές που όσο και αν προσπάθησαν οι επόμενοι κανείς δεν κατάφερε ούτε την μυρωδιά της εποχής να πλησιάσει. Πέρα από την αποκατάσταση της αδικίας που είχε γίνει τότε και ο τίτλος δεν είχε αναγνωριστεί όπως θα έπρεπε υπάρχει και ένα ηχηρό χαστούκι σε όλους αυτούς τους «πονεμένους» της εποχής εκείνης που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία. Μιλάνε για τον ΑΡΗ της Ελλάδος λες και ο ΑΡΗΣ ήταν κάποιο «κατεστήμενο» εκείνης της εποχής ανάλογο των «μεγάλων» της σημερινής. Άντε φανταστείτε τώρα να πάρει ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός έναν τίτλο μέσα στο γήπεδο και την ΕΟΚ ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική αρχή να ανακαλύπτει κάποιον λόγο για να μην τον αναγνωρίσει. Γελάνε και οι πέτρες… Ο ΑΡΗΣ τότε, όπως πάντα ότι κέρδισε και ότι κερδίζει το κάνει με την αξία του κόντρα σε όλα και όλους!

ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΤΟΥ 1986

Όσο και αν απέχει η σημερινή ομάδα από εκείνες τις σπουδαίες στιγμές, οι χρυσές σελίδες που έχει γράψει ο Αυτοκράτορας παραμένουν ανεξίτηλες στις μνήμες και στις καρδιές μας και μοιάζουν ικανές να εμπνεύσουν τον σύλλογο ακόμη και σήμερα. Παρασυρόμενοι από το κλίμα ενθουσιασμού που υπήρχε στο κατάμεστο Παλέ οι παίκτες του Γ.Καστρίτη κέρδισαν με ευκολία τον Προμηθέα βάζοντας και αυτοί το λιθαράκι τους στην γιορτή που είχε στηθεί. Συγκίνηση και δέος για τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη και την παρέα του που σήκωσαν το super cup του 1986 με καθυστέρηση 37 ετών.  Ευλογημένοι όσοι τα ζήσαμε!

Συνεχίστηκε η αρνητική παράδοση απέναντι στον Κολοσσό Ρόδου με μια ακόμη πικρή ήττα που στοιχίζει σημαντικά βαθμολογικά για την ομάδα μας. Ένας ΑΡΗΣ που είχε κέφια στην επίθεση αλλά στην άμυνα απέτυχε παταγωδώς σχεδόν από τα πρώτα λεπτά που πάτησε στα παρκέ. Πολλά τα φθηνά λάθη, μεγάλη αδράνεια στις διεκδικήσεις και μια εικόνα συνολικά κατώτερη του αναμενομένου.

ΕΙΧΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΛΑΝΟ

Ορεξάτος φάνηκε να μπαίνει ο ΑΡΗΣ μας στο παιχνίδι και χτίζοντας μια μικρή διαφορά 5 πόντων στα πρώτα λεπτά έδειξε ότι κατέβηκε αποφασισμένος για τη νίκη. Η συνέχεια όμως με τον ΑΡΗ να προσπαθεί να ανεβάσει τη διαφορά και τον Κολοσσό σαν τσιμπούρι να παραμένει μια ανάσα από την ισοφάριση έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά. Μια εικόνα που συνεχίστηκε για αρκετά λεπτά με τον Κολοσσό να προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα και τον ΑΡΗ μας να παραμένει σταθερός στα λάθη του.

ΧΩΡΙΣ ΑΜΥΝΑ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

Όσες λύσεις και αν βρίσκαμε στην επίθεση στην άμυνα τα καταστρέφαμε όλα με περίσσια ευκολία. Οι παίκτες μας κυνηγούσαν λυσσαλέα αλλά χωρίς μυαλό και ένα πλάνο στη σκέψη τους. Αποτέλεσμα όλου αυτού οι αντίπαλοι μας να διαβάσουν την άμυνα μας και να βρίσκουν το ένα ελεύθερο σουτ μετά το άλλο. Είτε κοντά στο καλάθι είτε μακριά ο ΑΡΗΣ αδυνατούσε να μαρκάρει και αυτό ήταν κάτι που αντί να διορθωθεί μέσα στο παιχνίδι διαρκώς χειροτέρευε.

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Καθαρά μένοντας στο αγωνιστικό κομμάτι ο ΑΡΗΣ μας έχει μπει σε ένα μοτίβο εδώ και κάμποσες αγωνιστικές που όπως φαίνεται δεν οδηγεί πουθενά. Σε ένα χρονικό σημείο στο πρωτάθλημα όπου η λογική λέει ότι οι ομάδες θα έπρεπε να έχουν οι φορμαριστεί ή να οδεύουν προς αυτό το σημείο, ο ΑΡΗΣ μας δείχνει να «αδειάζει» ολοένα και περισσότερο. Κάτι για το οποίο έχει μεγάλη ευθύνη και ο Καστρίτης μιας και δεν έχει καταφέρει να πείσει τους παίκτες του ότι στον ΑΡΗ εκτός από χειροκροτήματα υπάρχουν και απαιτήσεις. Απαιτήσεις και προσδοκίες που μάλλον οι παίκτες μας δεν αφουγκράζονται.

ΞΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΟΥ ΑΜΥΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Οι άμυνες κερδίζουν τα παιχνίδια λένε οι περισσότεροι οι προπονητές με κάτι αγώνες σαν τον σημερινό μας στη Ρόδο να αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Όταν πετυχαίνεις 90 πόντους αλλά επιτρέπεις στον αντίπαλο σου να σκοράρει περισσότερους, τότε μάλλον πνευματικά δεν ήσουν έτοιμος για ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Και αυτές οι λεπτομέρειες όπως και η συνολική εικόνα(μαζί με τις τελευταίες αγωνιστικές) θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά ενόψει της νέας σεζόν.

Σε ξέφρενο πάρτι από το πρώτο τζάμπολ μέχρι και αρκετή ώρα μετά τη λήξη της αναμέτρησης εξελίχθηκε το παιχνίδι με τον Ιωνικό όπου ο ΑΡΗΣ μας κυριάρχησε με το ευρύ 103-64! Οι παίκτες στο παρκέ χόρευαν, ο κόσμος στην κερκίδα παραληρούσε και κάπως έτσι με μπόλικο πάθος, αγάπη, αφοσίωση, υπερηφάνεια αλλά και αυθορμητισμό ομάδα και κόσμος γιόρτασαν τα 109 χρόνια ζωής της μεγαλύτερης ομάδας στον πλανήτη!

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΡΟΛΟ

Ο Ιωνικός είχε εξαρχής τα θέματα του με την απουσία των Μαυροκεφαλίδη και Μάντζαρη την ίδια στιγμή που οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη έψαχναν την ευκαιρία για να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους. Κάτι άλλωστε που φάνηκε από την αντίδραση του Τολιόπουλου στο πρώτο εύστοχο τρίποντο του μετά από σωρεία αποτυχημένων σουτ στις τελευταίες αναμετρήσεις. Ο ΑΡΗΣ μέσα από την καλή του άμυνα βρήκε τη διάθεση και το κίνητρο που ήθελε επιστρέφοντας στις καλές εμφανίσεις. Ο κόουτς βρήκε την ευκαιρία να μοιράσει τον χρόνο σε όλους τους παίκτες και να δώσει και την ευκαιρία στους μέχρι προσφάτως τραυματίες Χάγκινς, Σανόγκο και Καββαδά να πάρουν χρόνο συμμετοχής χωρίς να υπάρχει πίεση. Όλοι όσοι αγωνίσθηκαν έδειξαν διάθεση και έπαιξαν σε υψηλή ένταση βοηθώντας ο καθένας με τον τρόπο του ώστε να έρθει αυτή η εμφατική νίκη. Ο Ιωνικός δεν μπόρεσε να ακολουθήσει σε κανένα σημείο του αγώνα τον ρυθμό μας και εμείς έχοντας σωστή αγωνιστική νοοτροπία δεν τους χαριστήκαμε και τα κεράσαμε για τα γενέθλια μας 39 πόντους στο κεφάλι!

ΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΞΑΔΑΣ

Μετά τις 3 συνεχόμενες ήττες ήρθε η στιγμή για το  ξέσπασμα που προσδοκούσαμε σε αυτές τις τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος.  Θύμα αυτού του ξεσπάσματος ο ταλαίπωρος Ιωνικός όπου σαν σάκος μποξ είδε τον ΑΡΗ να τον τρέχει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα και η διαφορά να καταλήγει στους 39 πόντους! Σημαντική νίκη ψυχολογίας στην ύστατη προσπάθεια για πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα.  Ξέφρενο πάρτι στο Παλέ που συνεχίστηκε και μετά τη λήξη του αγώνα, με τα συνθήματα για τα 109 χρόνια ζωής της καψούρας μας και το pyro show να είναι η ξεχωριστή πινελιά μιας σπουδαίας ημέρας για κάθε Αρειανό!

Τρίτωσε το κακό για τον ΑΡΗ μας όπου αυτή τη φορά αντί για τους διαιτητές, ο κακός μας εαυτός ήταν που μας στέρησε τη νίκη. Άδεια πνευματικά και σωματικά έδειχνε η ομάδα μέσα στο γήπεδο όπου σχεδόν σε κανένα κομμάτι του παιχνιδιού δεν μπόρεσε να δείξει κάτι το θετικό. Απογοήτευση στον κόσμο που βλέπει ότι τελικά οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από την ίδια την ομάδα τελικά καταλήγουν στο κενό.

ΑΔΕΙΟΣ ΑΠΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ

Αλλιώς τον μάθαμε τον ΑΡΗ του Γ.Καστρίτη και αλλιώς τον είδαμε σήμερα να αγωνίζεται από το ξεκίνημα του παιχνιδιού. Φανερή έλλειψη συγκέντρωσης σε κάθε μας κίνηση σε άμυνα και επίθεση. Άμυνα για γέλια που την έκαναν άνω κάτω με ευκολία οι παίκτες του Λαυρίου, φθηνά λάθη με κάθε ευκαιρία και μια εκνευριστική αστοχία από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακόμη και όταν το Λαύριο μας χάριζε δωράκια με τις άστοχες βολές ή καταφέρναμε να βγάλουμε 1-2 καλές άμυνες στην επίθεση τα σκατώναμε με χαρακτηριστική ευκολία. Άφαντος ο Νότε, εγκλωβισμένος ο Τολιόπουλος, ούτε λέιαπ ο Μήτρου Λόνγκ, διστακτικός ο Νετζήπογλου, με τα γνωστά σκαμπανεβάσματα  ο Γκούντουιν. Με εξαίρεση κάποια ξεσπάσματα του Χόχλερ και λίγη βοήθεια από τον Καββαδά δεν είδαμε απολύτως τίποτα.  Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιάννης Καστρίτης όπου επέμεινε υπερβολικά σε αυτή την άμυνα που δεν οδηγούσε πουθενά και ξέχασε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον Γκούντουιν στον πάγκο.

ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΑΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ

Όλοι μας από ότι φαίνεται υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας. Κάποιες εμφανίσεις κατάφεραν να μας πείσουν ότι αυτός ο ΑΡΗΣ έχει τέτοιο τσαγανό που δεν μασάει ούτε από απουσίες σαν και αυτές του Χάγκινς και του Σανόγκο. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Από τότε που τραυματίστηκε ο Χάγκινς ο ΑΡΗΣ παλεύει να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα. Δεδομένα που μεταβάλλονται από την στιγμή που επέστρεψε ο Χάγκινς αλλά και τραυματίζεται ξανά… Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Σανόγκο όπου σε αρκετά παιχνίδια είχε καθοριστική συμβολή. Και όπως παρασυρθήκαμε και εμείς έτσι κάπως παρασύρθηκε και η διοίκηση που την καλή διάθεση που έδειξε με την απόκτηση του Πάκ και την παρολίγο του Πούριφοϊ τελικά την άφησε στην άκρη. Έστω ένας ξένος στην περιφέρεια ή έστω κάτω από το καλάθι θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε μια χρονιά με κάμποσους τραυματισμούς. Ενώ ίσως να δημιουργούσε και μια πίεση και στους υπόλοιπους ξένους παίκτες ώστε να μην θεωρούν την θέση τους δεδομένη.

ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Πισωγύρισμα προς την απογοήτευση ήταν το σημερινό για τον ΑΡΗ μας που δεν μπόρεσε ούτε για λίγο να πείσει ότι μπορούσε να πάρει τη νίκη. Άνευρος, άτσαλος, άστοχος και χωρίς ίχνος συγκέντρωσης για 40’. Λόγοι και επεξηγήσεις για την βαθμολογική θέση που βρίσκεται η ομάδα υπάρχουν.  Δικαιολογία όμως για αυτό που παρακολουθήσαμε σήμερα δεν υπάρχει καμία …ιδιαίτερα για έναν ΑΡΗ μαχητή όπως είναι ο φετινός.

Την ήττα στις λεπτομέρειες γνώρισε στην παράταση ο ΑΡΗΣ μας στην Καρδίτσα σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και μπόλικα ηρεμιστικά… Πως αλλιώς θα μπορούσες να αντέξεις ένα ακόμη «χειρουργείο» από τη διαιτητική τριάδα που και σήμερα κατέβηκε στο γήπεδο με συγκεκριμένη αποστολή. Πάλεψε η ομάδα με όλες τις δυνάμεις της και αν και κατάφερε να ξεπεράσει τους αναπάντεχους τραυματισμούς των Χάγκινς και Σανόγκο στο ξεκίνημα του αγώνα αλλά και την μέτρια απόδοση του φθάνοντας μια ανάσα από τη νίκη, στο τέλος οι 3 διαιτητές ήταν αυτοί που τελικά επικράτησαν.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ

Δεν μπορεί να βρει την ηρεμία της ομάδα φέτος μιας και οι τραυματισμοί αποτελούν μόνιμο πρόβλημα. Από εκεί έμοιαζε η ομάδα σχεδόν πλήρης(έλειπε μόνο ο Καββαδάς) στο ξεκίνημα της αναμέτρησης ο Χάγκινς τραυματίστηκε ενώ λίγα λεπτά αργότερα και ο Σανόγκο ένιωσε πόνους και έμεινε εκτός για τη συνέχεια. Έτσι σε ένα παιχνίδι όπου η ομάδα φαινόταν ότι είχε εξαρχής πρόβλημα στην οργάνωση της επίθεσης έχασε και το πιο καθαρό μυαλό που διαθέτει στα πόιντ γκαρντ. Και στους ψηλούς όμως τα γρήγορα φάουλ του Γκούντουιν χωρίς τον Σανόγκο στον πάγκο άλλαξε τις ισορροπίες στα αμυντικά πλάνα του Καστρίτη.

ΠΟΡΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΓΙΞΕ ΤΗ ΝΙΚΗ

Η κατάσταση έμοιαζε δύσκολη με την ομάδα να δυσκολεύεται πολύ στην επίθεση αλλά και στην άμυνα να τρέμει τα σφυρίγματα των διαιτητών που σφύριζαν μόνο έδρα. Το σύνολο όμως το Γ.Καστρίτη δεν έχει μάθει να τα παρατάει και στην αστοχία της επίθεσης απάντησε με ακόμη καλύτερη άμυνα, κλεψίματα και αιφνιδιασμούς που μας οδήγησαν στο +8. Σε εκείνο το σημείο η διαιτησία έδειξε ξεκάθαρα τις διαθέσεις της και πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της για να γυρίσει το παιχνίδι. Ανύπαρκτα φάουλ, ανάποδα αντιαθλητικά, τεχνική ποινή και μια γενικότερη συμπεριφορά από έναν γκρι θίασο διαιτητών που σφύριζαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι… με στόχο φυσικά να κερδίσει η Καρδίτσα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Μεγάλα τα σκαμπανεβάσματα της απόδοσης των περισσότερων παικτών από παιχνίδι σε παιχνίδι και αυτό πληρώσαμε και σήμερα. Όπως φυσικά πληρώσαμε και τους τραυματισμούς των Χάγκινς και Σανογκό που άφησαν γυμνή την ομάδα σε 2 σημαντικότατες θέσεις. Ιδιαίτερα στα πόιντ γκαρντ χωρίς την ηρεμία του Χάγκινς η ομάδα στην επίθεση λειτουργεί πολύ σπασμωδικά. Ίσως να πρέπει ο Καστρίτης να δώσει ακόμη περισσότερο ρόλο στον Φίλιο με στόχο να βρει έναν πιο ψύχραιμο οργανωτή από τον χωρίς φρένο Τολιόπουλο και τον άτσαλο Μήτρου Λόνγκ. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα στην επίθεση και βραχυκυκλώνει όλη την σκέψη της ομάδας. Τώρα για τους ψηλούς ίσως ο Καββαδάς να είναι έτοιμος με το Λαύριο και τουλάχιστον ποσοτικά να υπάρχει μια ακόμη λύση.

ΤΑ «ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ» ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ

Μπράβο στην ομάδα που πάλεψε κόντρα  στους αναπάντεχους τραυματισμούς αλλά και κόντρα σε αυτή την μόνιμη αλητεία των διαιτητών φθάνοντας μια ανάσα από τη νίκη...  Ναι, ακόμη και έτσι μπορούσαμε να κερδίσουμε αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα σφαλτσοσφυρίγματα που έκριναν το τελικό αποτέλεσμα. Αν δεν ήταν οι διαιτητές ακόμη και με την μέτρια εικόνα μας το παιχνίδι θα έληγε με 15 πόντους διαφορά. Αν δεν θέλει η διοίκηση να αντιδράσει πιο έντονα στον οχετό της διαιτησίας ας ψάξει να βρει τους τρόπους ώστε να κάνει ομάδα που να κερδίζει και τους διαιτητές αν έτσι μόνο γίνεται…

ΥΓ. Ας ξαναβγεί ο κ.Ζεϊμπέκης 2 παιχνίδια μετά τις περίφημες δηλώσεις του να μας ξανακουνήσει το δάχτυλο για την διαιτησία… Η πλέον έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και δεν ασχολείται με τους γκρινιάρηδες τους Αρειανούς;

Άλλη μια σελίδα «ένδοξης» ιστορίας του σύγχρονου μπάσκετ γράφτηκε σήμερα στο Nick Galis Hall με την Τσαρούχα να κλέβει την παράσταση(πέρα από τον ιδρώτα) των παικτών των 2 ομάδων και να αποφασίζει σκανδαλωδώς την εκκένωση του γηπέδου. Η αντίδραση του κόσμου στα σφαλτσοσφυρίγματα των 3 διαιτητών δεν άρεσε στην Τσαρούχα και «άδειασε» το γήπεδο σε μια σιχαμένη επίδειξη δύναμης από την ίδια αλλά και το «συμμοριάκι» της διαιτησίας. Στα αγωνιστικά ο ΑΡΗΣ δεν μπόρεσε να βρει λύσεις κάτω από το καλάθι και ούτε ήταν σε τόσο καλή ημέρα επιθετικά ώστε να ξεπεράσει τα εμπόδια των διαιτητών και μοιραία γνώρισε την ήττα.

ΜΠΗΚΕ ΟΡΕΞΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

Δυνατά μπήκε η ομάδα, πήρε το προβάδισμα και έδειχνε ξεκάθαρη διάθεση να ανεβάσει και άλλο τη διαφορά. Η εξαιρετική άμυνα των πρώτων λεπτών αλλά και η αποτελεσματικότητα στην επίθεση έπειθε ότι ο ΑΡΗΣ σήμερα μπορεί να τα καταφέρει παρά την απρόσμενη σημαντικότατη απουσία του Γκούντουιν.

ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΣΦΥΡΙΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Και ενώ ο ΑΡΗΣ είχε βρει ρυθμό τελικά το Περιστέρι ξεκίνησε την αντεπίθεση του χωρίς καν να χρειαστεί να κάνει κάτι το εξαιρετικό. Μερικά επιθετικά φάουλ και φάουλ επαφής ήταν αρκετά. Το Περιστέρι τα πήρε τα δωράκια της διαιτησίας , δεν σπατάλησε τις ευκαιρίες του και κατάφερε να προσπεράσει στο σκορ. Μάλιστα το διαιτητικό κρεσέντο συνεχίστηκε μέχρι που το Περιστέρι έφθασε στο +15 και εκεί αποφάσισαν να δώσουν κάτι και στην άλλη πλευρά.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ ΣΤΗ ΤΣΑΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΑΚΙ ΤΗΣ

Και ενώ το παιχνίδι έδειχνε να χάνεται από νωρίς στο Β ημίχρονο ξαφνικά ο ΑΡΗΣ κατάφερε να βρει γρήγορους πόντους και μαζί με κάποιες καλές άμυνες να δείξει ότι δεν έχει εγκαταλείψει την μάχη. Κάπως έτσι αναγκάστηκε η Τσαρούχα να «επέμβει» ξανά και με ένα ακόμη σφύριγμα ανακάλυψη εις βάρος του ΑΡΗ να ξεσηκώσει ολόκληρο το γήπεδο 7’ περίπου πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Τα υβριστικά που ακούστηκαν «σόκαραν» την έμπειρη διαιτητή και αυτή αποφάσισε να εκκενώσει το γήπεδο. Μετά από περίπου 75’ το παιχνίδι ξανάρχισε ο ΑΡΗΣ πάλεψε να κάνει την ανατροπή και αν και έφθασε μια ανάσα από το να το γυρίσει τελικά μας έλειψαν τα «μεγάλα» σουτ.

ΔΕΝ ΕΙΧΕΙ ΛΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Σίγουρα η απουσία του Γκούντουιν ήταν ένα σοκ. Πέρα όμως από αυτό και τη δεδομένη λειψανδρία στους ψηλούς ο ΑΡΗΣ σήμερα είχε και τεράστιο πρόβλημα συγκέντρωσης. Αργές επιθέσεις χωρίς καλή κυκλοφορία της μπάλας και μπόλικες απελπισμένες προσπάθειες υπό την πίεση των 24’’ . Ίσως η χειρότερη εμφάνιση του Χάγκινς που στα οργανωτικά του καθήκοντα πάτωσε εντελώς.  Απών πνευματικά και σωματικά  ο Τολιόπουλος όπως και ο Χόγκλερ που δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν καθόλου. Όαση ο Νότε στην καλύτερη του εμφάνιση με τα κιτρινόμαυρα όπου σκόραρε 37 πόντους αλλά ήταν απελπιστικά μόνος του. Σχετικά καλή παρουσία είχαν οι Μήτρου Λόνγκ και ο Σανόγκο αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν δώσει περισσότερα. Σε μέτρια βραδιά και ο Καστρίτης, κάπου ξέχασε τον Νετζήπογλου αλλά και δεν τόλμησε να αλλάξει κάτι στην άμυνα του παρόλο που φαινόταν ότι οι  Φραντσίσκο και Ντένμον ήταν πολύ «άνετοι» μέσα στο γήπεδο.

ΜΕ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

Αυτή τη φορά ο ΑΡΗΣ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα του και ιδιαίτερα την απουσία του Γκούντουιν που άφησε ένα τεράστιο κενό κάτω από το καλάθι και μόλις 3 διαθέσιμους παίκτες για τις θέσεις 4-5.  Το Περιστέρι εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία μας κοντά στο καλάθι όπως και τα «δώρα» των διαιτητών και κατάφερε από εκεί που ήταν ζορισμένο να το γυρίσει. Βέβαια αν δεν υπήρχε Τσαρούχα και εκκένωση του γηπέδου θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι… Κρίμα για τους νεότερους που γνωρίζουν το άθλημα με πρωταγωνιστές αντί τους παίκτες που αγωνίζονται πάνω στα παρκέ, κάποιους κομπλεξικούς  διαιτητές σε ειδικές αποστολές.   

ΥΓ. Έτσι είναι  αν συνηθίζεις να σφυρίζεις σε άδεια γήπεδα. Βλέπεις κόσμο στις κερκίδες και αγχώνεσαι.

Με μια βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό ολοκληρώθηκαν οι υποχρεώσεις του ΑΡΗ στο Final 8 του κυπέλλου Ελλάδος. Το κακό ξεκίνημα της 1^ης περιόδου αποδείχθηκε βαρίδιο στην προσπάθεια της ομάδας και παρά την φιλότιμη προσπάθεια στα επόμενα 3 δεκάλεπτα δεν μπορέσαμε ποτέ να μπούμε στο παιχνίδι. Ωστόσο και σήμερα ο ΑΡΗΣ έδειξε πολύ καλά στοιχεία και ότι πλέον έχει αποκτήσει και έναν χαρακτήρα που του επιτρέπει να αντιμετωπίζει ακόμη και τα πιο δύσκολα παιχνίδια με μεγάλη ωριμότητα.

ΤΟ ΑΓΧΩΜΕΝΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟΥΣ ΨΗΛΟΥΣ

Πέρα από την δεδομένη διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στις 2 ομάδες αλλά και τις σημαντικές απουσίες του ΑΡΗ μας εξαρχής υπήρχε ένα σημαντικό ερωτηματικό σχετικά με την αντιμετώπιση του Φάλ κάτω από το καλάθι. Εκεί ο ΑΡΗΣ δεν είχε απάντηση, ο Φάλ ήταν ανίκητος, ο Μπαρτζώκας ως έμπειρος προπονητής και αντιλαμβανόμενος τις δυνατότητες του ΑΡΗ τον άφησε μέσα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη πολύ πιο εύκολα από όσο θα περίμενε. Από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε την προσπάθεια των παικτών του Γιάννη Καστρίτη που ξεπερνώντας το αρχικό σοκ κατάφεραν να παίξουν καλό μπάσκετ και να κοντράρουν στα επόμενα 3 δεκάλεπτα τον Ολυμπιακό. Και μόνο το επιμέρους σκορ να κοιτάξει κανείς βγάζοντας το πρώτο δεκάλεπτο θα δει ότι ο ΑΡΗΣ έμεινε στο -13 πίσω από τον αντίπαλο του. Διαφορά που και αυτή διαμορφώθηκε κυρίως στο τελευταίο δεκάλεπτο όπου η κούραση και η χαλάρωση είχε κάνει την εμφάνιση της. Και όλα αυτά  σε ένα παιχνίδι όπου κάθε σφύριγμα με αμφιβολία ή αν προτιμάτε «κουκούτσι» με τεράστια ευκολία δινόταν εις βάρος της ομάδας μας.

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Μπορεί το τελικό σκορ και ο αποκλεισμός να μας πληγώνει… αλλά ο Αρειανός το γνωρίζει το μπάσκετ και ακόμη και σε ένα παιχνίδι που εξελίχθηκε όπως εξελίχθηκε μπορεί να διακρίνει μια ομάδα που τα έδωσε όλα σε μια άνιση μάχη και δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθεια. Σίγουρα αυτή η μάχη δεν ήταν για εμάς αλλά ακόμη και στα δύσκολα αυτή η ομάδα σε πείθει ότι μέχρι το τέλος της σεζόν θα τα δώσει όλα για να μας προσφέρει χαρούμενες μπασκετικές στιγμές. Δεν ξενερώνουμε και συνεχίζουμε δυνατά περιμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο ραντεβού μας στο θρυλικό Παλέ!

ΥΓ. Παράπονα έχει η Τσαρούχα από τον κόσμο του ΑΡΗ που την κράζει… Ας κάτσει να δει με τους συναδέλφους της που φόρτωσαν κάθε «ανθρώπινο λάθος» ή «κουκούτσι» από το καρπούζι της διαιτησίας που χωρίζεται στα 2 όπως μας έλεγαν κάποτε κάποιοι διαιτητοπατέρες. «Κουκούτσια» που σε καμία περίπτωση δεν τα έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός και σίγουρα δεν τα χρειάζεται και το δύσμοιρο όπως το κατάντησαν Ελληνικό μπάσκετ.

ΥΓ2. Συνέχεια στην παρωδία final 8 έχουμε και σήμερα με τον κόσμο να απουσιάζει. Ακούγοντας όμως ένα στέλεχος της ΚΑΕ(ας μην γράψουμε το όνομα για να μην θεωρηθούμε εμπαθείς) το μεσημέρι στο Yellow και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που ασχολούνται με το μπάσκετ, καταλαβαίνεις γιατί κάθε χρόνο καταλήγουμε στα Δύο Αοράκια, με τον ήλιο να χτυπάει τους παίκτες στο παρκέ αν τα παιχνίδια γίνονται μεσημέρι και τον κόσμο φυσικά να απουσιάζει. Όταν σταματήσει το μπάσκετ να είναι κρατικοδίαιτο ίσως τελικά υπάρξει ελπίδα.