Την τελευταία του ευρωπαϊκή αγγαρεία έβγαλε εις πέρας ο μπασκετικός ΑΡΗΣ, προσθέτοντας άλλη μια ήττα στη φετινή του συγκομιδή. Ελάχιστη προσπάθεια από την πλειοψηφία των παικτών, ακόμη πιο λίγη πνευματική συγκέντρωση σε ένα παιχνίδι που ούτε ως προπόνηση δεν αξιοποιήθηκε. Ελάχιστος ο κόσμος στο γήπεδο παρά το φθηνό εισιτήριο δείγμα της απογοήτευσης που έχει σκορπίσει ο φετινός ΑΡΗΣ.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΧΑΛΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ, ΑΠΩΝ ΣΤΑ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ

Στην επίθεση του βασίστηκε ο ΑΡΗΣ από το ξεκίνημα της αναμέτρησης σε μια προσπάθεια να καλύψει τις αδυναμίες του στην άμυνα και στα ριμπάουντ. Φιγκερόα, Κούπερ και Ρόμπερτς είχαν τον τρόπο τους στην επίθεση και το +7 λίγο πριν το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου σε έκανε να ελπίζεις ότι ίσως σήμερα να βλέπαμε κάτι το διαφορετικό. Όσο όμως περνούσε ο χρόνος η πληγή της άμυνας και των χαμένων ριμπάουντ αιμορραγούσε ολοένα και πιο έντονα. Η Κλουζ εκμεταλλεύτηκε στο απόλυτο τις δεύτερες ευκαιρίες και με συνοπτικές διαδικασίες άλλαξε την εικόνα του αγώνα.

ΕΙΚΟΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ

Οι Ρουμάνοι προσπέρασαν στο σκορ και φούλαραν ολοταχώς για να χτίσουν και μια διαφορά ασφαλείας. Ασφάλεια για την Κλούζ το 59-82  στο 34’, ένας ακόμη ευρωπαϊκός εφιάλτης για εμάς. Βέβαια θα πρέπει να τονίσουμε ότι και η διαιτησία έβαλε το χεράκι της μιας και μέχρι να πάει η διαφορά στο +20 για τους Ρουμάνους, τα σφυρίγματα ήταν 100-0. Αυτό όμως που πονάει είναι η εικόνα που έδειξε η ομάδα από ένα σημείο και μετά. Ανόητα λάθη, αβίαστες επιλογές στην επίθεση, κουραστική αστοχία και καμία απολύτως διάθεση για να παλέψουν σε οποιαδήποτε φάση. Τα 2 συνεχόμενα εντυπωσιακά καρφώματα του Γούντμπερι και η μείωση της διαφοράς προς στιγμή ξύπνησε τους λίγους ηρωικούς φίλους που βρέθηκαν στο γήπεδο αλλά όλο αυτό ήταν μια παρένθεση που κράτησε λίγα δευτερόλεπτα.

Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ… ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙΤΗ

Όταν από το ξεκίνημα της χρονιάς δικαιολογείς τα πάντα, εκλογικεύεις κάθε ήττα και χωρίς ίχνος ντροπής δηλώνεις ευθαρσώς ότι επιλέγεις παιχνίδια τότε κάπου στην πορεία εγκλωβίζεσαι σε ένα αρνητικό μοτίβο. Σε ένα μοτίβο σαν το σημερινό με μια ομάδα που είχε τόσο καρφωμένο στο μυαλό της ότι το παιχνίδι ήταν αδιάφορο που δεν μπήκε καν στην διαδικασία να το αξιοποιήσει ως προπόνηση. Ακόμη και σε ατομικό επίπεδο που η λογική θα έλεγε ότι χωρίς άγχος θα μπορούσαν κάποιοι παίκτες να μας δείξουν έστω σήμερα μια βελτίωση παραπάνω, δεν είδαμε τίποτα. Και γιατί άλλωστε να προσπαθήσει ο οποιοσδήποτε παίκτης να ιδρώσει παραπάνω όταν το παιχνίδι είναι αδιάφορο και η ήττα είναι ήττα ασχέτως της τελικής διαφοράς; Έτσι τους έμαθαν ότι τσουλάνε τα πράγματα στον φετινό ΑΡΗ και πάνω σε αυτό το σκεπτικό συνεχίζουν και πορεύονται σχεδόν όλοι οι παίκτες. Ίσως αυτή η αλλαγή νοοτροπίας να είναι και η πιο σημαντική πρόκληση για τον Νίκο Βετούλα. Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε για το αν οι Γούντμπερι και Φίλλιος ξεχώρισαν. Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία πως  να αλλάξει ριζικά η κακή αγωνιστική μας κατάσταση;

ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

Με μια «τιμητική» ήττα με μόλις 15 πόντους από την ρουμάνικη Κλούζ ο ΑΡΗΣ έριξε τίτλους τέλους  στα ευρωπαϊκά του βάσανα. Όταν σου έχει γίνει συνήθεια η επιλογή παιχνιδιών, η αδιαφορία και οι εύκολες ήττες τότε κάπου μπορεί να παρασυρθείς και ακόμη και εκεί που οφείλεις να δείξεις ότι κάτι πάει καλύτερα, κάτι αλλάζει, κάτι βελτιώνεται …εσύ κάνεις πάλι τα δικά σου. Ευτυχώς που μας τελειώσανε τα αδιάφορα παιχνίδια(και οι δικαιολογίες)  και ακολουθούν must win αναμετρήσεις όπως αυτή με τον Πανιώνιο. Εκεί που ελπίζουμε να γυρίσει ο διακόπτης και να μην παρασυρθούμε από τις κακές μας συνήθειες.

ΥΓ. Καλά ξηγήθηκε η ΚΑΕ με το «πακέτο» εισιτηρίων. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν οι τιμές των εισιτηρίων.

Ούτε κόντρα στον άλλο ουραγό του ομίλου τα κατάφερε ο ΑΡΗΣ αν και σε μεγάλο βαθμό έδειξε βελτιωμένος και είχε πολλές ευκαιρίες για να πάρει τη νίκη. Στο τέλος όμως τόσο της κανονικής διάρκειας του αγώνα όσο και της παράτασης δεν κατάφερε να αποφύγει τις κακές του συνήθειες και γνώρισε μια ακόμη ήττα στις λεπτομέρειες.  Ξεκάθαρη η διάθεση του νέου προπονητή να αλλάξει τα πράγματα, με τους παίκτες μας όμως στο τέλος να δείχνουν ότι είναι εθισμένοι στην ήττα.

ΥΠΟ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Κανείς δεν περίμενε με 1-2 προπονήσεις να δει άλλη ομάδα μέσα στο γήπεδο. Όταν όμως παίζεις τόσο κακό και άναρχο μπάσκετ σαν και αυτό που παίζει ο ΑΡΗΣ φέτος ακόμη και 1-2 βασικές αλλαγές είναι αρκετές για να φανεί η διαφορά. Με αυτή τη λογική είδαμε έναν πιο ήρεμο ΑΡΗ, να μην αναλώνεται ανούσια στην άμυνα με φθηνά φάουλ και άσκοπη πίεση την ίδια στιγμή που οι περιστροφές στην επίθεση περιορίστηκαν και η μπάλα κυκλοφόρησε πιο ορθολογικά. Μια εικόνα που του επέτρεψε να είναι ανταγωνιστικός παρά τις χαμένες μάχες στα ριμπάουντ. Ο Γουίλις από το ξεκίνημα ήταν η αιχμή του δόρατος στην επίθεση με τους υπόλοιπους σιγά σιγά να δίνουν και αυτοί λύσεις.

ΒΕΛΤΙΩΘΗΚΕ ΣΤΑ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ ΚΑΙ ΒΡΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

Κόντρα σε ότι έχουμε δει ως τώρα όσο κυλούσε ο χρόνος η ομάδα βελτίωνε τις αδυναμίες της. Στα ριμπάουντ είδαμε περισσότερη αποφασιστικότητα και στην επίθεση ανακαλύψαμε ότι και άλλοι παίκτες εκτός των Γουίλις, Κούπερ και Τολιόπουλου μπορούν να σκοράρουν. Γκιούζελης και Φίλλιος τόλμησαν τα ελεύθερα σουτ που τους δόθηκαν και βρήκαν στόχο. Το ίδιο και ο Χότζ με 3 στα 5 τρίποντα. Προς στιγμή καταφέραμε να ξεφύγουμε με 8 πόντους αλλά φαινόταν ότι οι αντίπαλοι μας δεν θα τα παρατούσαν έτσι απλά.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ

Η εκνευριστική ευστοχία των Γερμανών έξω από τα 6.75 στο Β ημίχρονο, οι στιγμές χαλάρωσης σε άμυνα και ριμπάουντ αλλά και τα φαλτσοσφυρίγματα των διαιτητών μετέτρεψαν το παιχνίδι σε ντέρμπι για γερά νεύρα με τις 2 ομάδες να πηγαίνουν πόντο. Όταν όμως ήρθε η ώρα για τα κρίσιμα η κούραση και η ηττοπάθεια που έχει περάσει στο πετσί των παικτών μας έκανε την εμφάνιση της. Τόσο στην κανονική διάρκεια όπου ισοφαριστήκαμε με φόλοου σε νεκρό χρόνο όσο και στο τέλος της παράτασης με τις πολλές χαμένες βολές και τα παιδαριώδη λάθη είδαμε μια επανάληψη όλης αυτής της αγωνιστικής τρικυμίας που μας έχει οδηγήσει στην τελευταία θέση του ομίλου, στην προτελευταία θέση του ελληνικού πρωταθλήματος και εκτός του final 8 του κυπέλλου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΙΔΙΑ ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ

Λίγα 24ωρα μετρά ο Νίκος Βετούλας στον πάγκο και θα ήταν αδύνατο να μπορούσε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να επιδράσει σε μεγάλο βαθμό στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας. Και όμως με μια πιο απλή άμυνα χωρίς την παράλογη πίεση παντού με τα πολλά φάουλ  η ομάδα έδειχνε πιο στιβαρή. Στην επίθεση μέχρι να φθάσουμε στα κρίσιμα είχε περισσότερη ηρεμία και καλύτερες επιλογές με συμμετοχή σχεδόν όλων των παικτών. Όλοι προσπάθησαν και σχεδόν όλοι κάτι πρόσφεραν. Είδαμε τον Γκιούζελη και τον Φίλλιο να σκοράρουν, τον Γουίλις να μοχθεί περισσότερο σε άμυνα και ριμπάουντ μετά την αδιαφορία του 1^ου δεκαλέπτου, τον Ρόμπερτς να βελτιώνεται αισθητά σε όλους τους τομείς μέσα στο παιχνίδι, είδαμε τον Χότζ επιτέλους να βρίσκει στόχο! Προφανώς και οι παίκτες ήθελαν να δείξουν κάτι παραπάνω αλλά και ο Βετούλας μοίρασε τον χρόνο σωστά. Όλα σωστά, όλα καλά μέχρι τα τελευταία κρίσιμα λεπτά. Εκεί παίκτες και προπονητής έχασαν κυριολεκτικά την μπάλα. Η κούραση και η κακή ψυχολογία θόλωσε το μυαλό των παικτών και εκεί κάπου αδράνησε και ο πάγκος να ρισκάρει με μια αλλαγή. Σίγουρα πληγώνει ο τρόπος με τον οποίο ήρθε μια ακόμη μια ήττα αλλά αυτό που προέχει είναι να αλλάξει άμεσα το αγωνιστικό μας πρόσωπο. Σήμερα έγινε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

ΝΕΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΝΕΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Προσπάθησε, πάλεψε αλλά στο τέλος τα κατάφερε και πάλι να χάσει …όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει από την αρχή της χρονιάς. Δεν κόβονται οι κακές συνήθειες έτσι εύκολα, ιδιαίτερα για μια ομάδα με τόσα πολλά προβλήματα που δεν κάνει σχεδόν τίποτα σωστά πάνω στο παρκέ. Σήμερα όμως είδαμε παίκτες «εξαφανισμένους» να εμφανίζονται  και μια ομάδα να προσπαθεί να παίξει πιο ορθολογικά παρόλο που στα κρίσιμα τα έκανε όλα λάθος. Λάθη που θα πρέπει να διορθώσει ο νέος κόουτς με τους παίκτες του μιας και το Σάββατο στο Μαρούσι τα λάθη δεν επιτρέπονται.

ΥΓ. Αν κάτι αναγνωρίζω στον Καστρίτη και στην πορεία του στην ομάδα μας είναι ότι μας έκανε να νιώσουμε ύστερα από χρόνια έστω και σπασμωδικά ότι ΑΡΗΣ σημαίνει μαχητής! Αυτό το συναίσθημα μεταφράστηκε σε μια σχέση εμπιστοσύνης, με τον κόσμο να στηρίζει μαζίκα την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια παρά τις όποιες στραβές και ατυχίες. Το πως εξελίχθηκε αυτή η σχέση εμπιστοσύνης και αυτή η στήριξη φάνηκε σήμερα από την εικόνα του σχεδόν άδειου γηπέδου.

ΥΓ2. Καλοί οι συναισθηματισμοί, τα θετικά πρόσημα, οι άξιοι άνθρωποι και το οικογενειακό κλίμα που διέπει τον μπασκετικό ΑΡΗ αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να θυμηθούμε(και να αποδεχθούμε) ότι  ο καθρέφτης της ομάδας είναι το γήπεδο …και η κερκίδα. Εκεί δηλαδή όπου η ομάδα κερδίζει και ο κόσμος στην κερκίδα γουστάρει.

Σημαντική ευκαιρία να ανακάμψει βαθμολογικά και να δώσει ένα ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα έχασε ο ΑΡΗΣ μας στο Περιστέρι όπου ηττήθηκε με 73-68. Μπορεί αυτή τη φορά η ομάδα να μην διασύρθηκε και να έφθασε πολύ κοντά στη νίκη αλλά όταν το χιλιοταλαιπωρημένο Περιστέρι που είχε και αυτό τις δικές του σημαντικές απουσίες σου κάνει ανατροπή από το -20 τότε η πίκρα και η ντροπή είναι ανάλογη της 40άρας… Ίδια αποτελέσματα και ίδιες δικαιολογίες από τον Καστρίτη που συνεχίζει απτόητος να ισοπεδώνει την καψούρα μας με τις «προπονητικές του ικανότητες» και την υπεροψία του.

ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ

10’ τρίβαμε τα μάτια μας με τον ΑΡΗ που βλέπαμε πάνω στο παρκέ. Συγκεντρωμένος σε άμυνα και ριμπάουντ, υπομονή και σωστή κυκλοφορίας στην επίθεση. Ο ΑΡΗΣ έκανε τα πάντα σωστά πάνω στο παρκέ, ήταν εύστοχος και κατάφερε να φθάσει στο +20 περίπου 2’ πριν το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου. Γουίλις, Κούπερ, Ρόμπερτς, Μποχωρίδης, Φιγκερόα και Τολιόπουλος έμοιαζαν αποφασισμένοι να καθαρίσουν από νωρίς την υπόθεση νίκη.  

ΔΟΚΤΩΡ ΤΖΕΚΙΛ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΪΝΤ

Από το παιχνίδι με την Μπούργκ είχαμε να δούμε τον ΑΡΗ να παίζει τόσο καλά και προς στιγμή πιστέψαμε ότι ίσως μετά τη νίκη με τον Κολοσσό, τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα ίσως ήρθε η ώρα να δούμε έναν καλύτερο ΑΡΗ. Έλα όμως που τελικά η ομάδα αποφάσισε να μιμηθεί τον γνωστό χαρακτήρα Δρ.Τζέκιλ και το alter ego του τον κ.Χάιντ. Άλλος ΑΡΗΣ σε όλη τη συνέχεια του παιχνιδιού. Όσο κυλούσε το παιχνίδι, τα πρώτα δέκα λεπτά έμοιαζαν με εικόνες που ξεθώριαζαν μέχρι στο σημείο που κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει το τι απεικόνιζαν!

ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ

Ξαφνικά η άμυνα χαλάρωσε, τα ριμπάουντ χανόντουσαν, στην επίθεση έκανε ο καθένας του κεφαλιού και αν κατά τύχη έμπαινε κανα σουτ αντιστεκόμασταν στο μαχητικό Περιστέρι. Και όταν επιστρέφεις από το -20 λογικό είναι να έχεις την ψυχολογία με το μέρος σου και όλα τα μεγάλα σουτ να τα βάζεις όπως τα έβαλαν σήμερα οι αντίπαλοι μας. Σουτ στα οποία δεν είχαμε καμία απάντηση είτε βαρούσαμε από τα 8 μέτρα είτε βαρούσαμε εντελώς αμαρκάριστοι.

ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ ΣΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ

Μετά και το σημερινό παιχνίδι και την ήττα πλέον επιβεβαιώθηκαν οι φοβίες μας. Οι φοβίες μας που θέλουν τον κόουτς Καστρίτη να τα έχει χαμένα σε τέτοιο βαθμό που να αποτελεί κίνδυνο για την ομάδα. Όταν προηγείσαι με 20 πόντους η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. Διαχείριση σαν και αυτή που έπρεπε να κάνει πρώτα ο Καστρίτης από τον πάγκο και να ακολουθήσουν και οι παίκτες εντός των 4 γραμμών. Όταν όμως ο κόουτς διακατέχεται από μια μόνιμη σύγχυση πως να κουμαντάρει τους παίκτες του; Έψαχνες σκορ και τον Γουίλις τον είχες στον πάγκο. Προτίμησε να δώσει 5’ παραπάνω στον Λαζέφσκι που σε 21’ 33’’ είχε 5 βολές, 2 ριμπάουντ και 2 ασίστ! Τουλάχιστον οι υπόλοιποι τολμάνε και σουτάρουν. Λαζέφσκι και Χότζ ούτε το σθένος να σουτάρουν δεν έχουν.  Βέβαια και οι υπόλοιποι που σκόραραν ήταν άστοχοι αλλά πως να μην είναι όταν η ομάδα δεν έχεις ίχνος επιθετικού πλάνου. Το 90% των σουτ γίνονται από τραγικές συνθήκες ιδίως όταν αρχίζει να υπάρχει πίεση. Αυτή είναι η βελτίωση και τα αποτελέσματα της δουλειάς του Καστρίτη που θέλει το ταμείο να το κάνουμε στο τέλος.

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΝΟ ΘΛΙΨΗ

Τίτλοι τέλους έπεσαν στις όποιες κρυφές ελπίδες διατηρούσαμε στο να αλλάξει η ομάδα πρόσωπο και να σκαρφαλώσει στη βαθμολογία. Μετά και την εντυπωσιακή ανατροπή …του «λαβωμένου» Περιστερίου από το -20 και την ήττα η συνέχεια του πρωταθλήματος αποκτάει διαδικαστικό χαρακτήρα. Πιο πριν περιμέναμε τους τραυματίες, μετά τις αλλαγές των ξένων, μετά να προπονηθούν όλοι μαζί και τώρα που έγιναν όλα καταλήξαμε ότι τα παιδιά είναι κουρασμένα. Στόχος πλέον να αποφύγουμε απλά τα χειρότερα. Άραγε θα καταφέρουμε;

ΥΓ. Στις λεπτομέρειες χάθηκε το παιχνίδι την Πάτρα, στις λεπτομέρειες κρίθηκε και σήμερα στο Περιστέρι. Και τα 2 θα μπορούσαμε να τα είχαμε κερδίσει. Συμβαίνουν αυτά… οι νίκες θα έρθουν. Σε αυτή την αγωνιστική περίοδο; Στην επόμενη; Τι σημασία έχει; Αφού διοίκηση και προπονητής τα βλέπουν όλα καλά, όλα καλά θα είναι. Τι όχι;

ΥΓ2. Μετά τους μακάκες της κερκίδας έχουμε και τους μακάκες τους δημοσιογράφους που τολμάνε να κάνουν ερωτήσεις και μετά πηγαίνουν και γράφουν ότι θέλουν. Συνεχίζει να μοιράζει πόνο ο κόουτς…

ΥΓ3. Θα το ξαναγράψουμε για ακόμη μια φορά. Ανήθικη η στάση του Καστρίτη που συνεχίζει και παραμένει στον πάγκο. Κρίμα για τους συνΑρειανούς στη διοίκηση που στηρίζουν και συντηρούν αυτή την κατάσταση.

Εκεί λοιπόν  φίλε του ΑΡΗ που τα έχεις καταπιεί όλα και δικαιολογείς ξανά και ξανά την μια ντροπή μετά την άλλη και περιμένεις να ζήσεις τον Νοέμβρη, που έγινε ο Δεκέμβρης και μετά ο Γενάρης που μας υποσχέθηκε ο Καστρίτης… έρχεσαι στο γήπεδο να στηρίξεις σε ένα ματς που γνώριζες ότι θα έχανες και μάλλον εύκολα και βλέπεις αυτό. ΑΥΤΟ! Αυτόν τον προπονητή να ουρλιάζει ασταμάτητα από το τζάμπολ και ένα μάτσο παίκτες στην κοσμάρα τους. Δεν έχει να κάνει με τους 41 πόντους διαφορά, έχει να κάνει ξεκάθαρα με την έλλειψη μιας στοιχειώδης προσπάθειας μιας επαγγελματικής ομάδας που παίζει μέσα στην έδρα της μπροστά έστω σε αυτό το λιγοστό κοινό.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ(?) ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΜΑΤΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΣΣΟ

Και όλα αυτά λίγες ημέρες πριν το κρίσιμο(όπως μας κατάντησαν) παιχνίδι με τον Κολοσσό. Κόντρα σε μια ομάδα που έχει αυτή την ασυνήθιστη παράδοση υπέρ της και έρχεται να παίξει χωρίς άγχος. Αντιθέτως αν η γκρίνια και οι γιούχες της κερκίδας σήμερα επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό τον προπονητή και τους παίκτες μας, τότε και μόνο η σκέψη να μην μπούμε δυνατά στο παιχνίδι με τη Ρόδο είναι τρομακτική.  Εκεί τα πράγματα πολύ εύκολα μπορεί να ξεφύγουν όσο και αν σφυρίζει αδιάφορα ο κόουτς.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ

Τα πάντα είναι ευθύνη της διοίκησης και αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλες τις ομάδες. Επί του καθαρά αγωνιστικού όμως υπεύθυνος είναι ο προπονητής. Όταν λοιπόν ο κόουτς θεωρεί ότι εμφανίσεις σαν τις σημερινές ανταποκρίνονται σε αυτά που έχει στο μυαλό του τότε μιλάμε για μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Αν δεν καταλαβαίνει ο καπετάνιος ότι το καράβι πηγαίνει με φόρα στα βράχια και δεν προλαβαίνει να στρίψει, τότε πως θα αποφύγουμε το ναυάγιο; Και αυτή τη στιγμή αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δυστυχώς αγωνιστικά δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει ότι η καθημερινή προσπάθεια του Καστρίτη και το όλο του πλάνο οδηγούν σε κάτι καλό. Εμείς το βλέπουμε, ο Καστρίτης δεν το βλέπει, η διοίκηση άραγε το βλέπει;

ΠΑΙΚΤΕΣ ΞΕΝΕΡΩΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΝ

Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά πάνω στο παρκέ για την ομάδα μας. Οι παίκτες φαίνεται να μην ανταποκρίνονται ούτε στα βασικά, μοιάζουν άδειοι από ενέργεια και αδιαφορούν επιδεικτικά για τις συνεχόμενες ήττες. Είναι τόσο κακοί; Ακόμη και αυτοί που ήταν καλοί τώρα έγιναν κακοί; Μήπως τελικά υπάρχει θέμα στα αποδυτήρια που δεν έχει να κάνει με 1-2 παίκτες που αποχώρησαν; Μήπως τελικά οι παίκτες ΔΕΝ παίζουν για τον προπονητή τους και αυτές οι εμφανίσεις είναι η κραυγή απελπισίας τους; Σίγουρα πάντως δεν μιλάμε για ένα σύνολο με ομοψυχία και παίκτες που ματώνουν για τον προπονητή τους.

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Συνεχίζει να γράφει αρνητική ιστορία ο μπασκετικός ΑΡΗΣ υπό την καθοδήγηση του Καστρίτη με κάθε παιχνίδι να μοιάζει με ελεύθερη πτώση σε βαρέλι χωρίς πάτο. Οι 41 πόντοι διαφοράς  ρεκόρ δεν μπορούν να περιγράψουν επαρκώς τον βαθμό της αδιαφορίας και της απαξίωσης που έβγαλε η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Αδιαφορία σε ένα χρονικό σημείο που υποτίθεται θα ερχόταν η αγωνιστική ανάκαμψη, απαξίωση προς όλο τον κόσμο που συνεχίζει και ασχολείται με αυτή την ομάδα αντί να πέσει για ύπνο μέχρι το καλοκαίρι.  Όχι δεν θα μας κόψετε το γήπεδο… και το Σάββατο εκεί θα είμαστε! Φροντίστε να είστε και εσείς...

ΥΓ. Ένα μπράβο μου βγαίνει να πω μετά το σημερινό υπερθέαμα και την «εκδήλωση αγάπης» του κόουτς προς τους φίλους της ομάδας και αυτό ανήκει στον Λευτέρη Μποχωρίδη. Εξαφανισμένοι όλοι οι υπόλοιποι. Προπονητές, β.προπονητές, διοικούντες, παρατρεχάμενοι όλοι εξαφανισμένοι. Μόνο ο Μποχωρίδης ένιωσε και είχε τα @@ να βγει και να μιλήσει.

ΥΓ2. Μετά και τα σημερινά θα την ξανακάνω την ερώτηση. Τι άλλο πρέπει να κάνει ένας προπονητής για να απολυθεί από τον ΑΡΗ; Ποιο είναι το μέτρο; Ποιο είναι το όριο; Υπάρχει κάποια κόκκινη γραμμή;

ΥΓ3. Στα όρια του ανήθικου είναι η μη παραίτηση του κόουτς.

Με τις γιούχες στο παιχνίδι με την Καρδίτσα μάλλον να πιάνουν τόπο… οι παίκτες του Καστρίτη έδειξαν διάθεση, έπαιξαν πιο συγκεντρωμένα και κατάφεραν να κερδίσουν την Λιετκαμπέλις με 81-66. Αναμφίβολα MVP της αναμέτρησης ο Γούντμπερι που όχι μόνο έδειξε ότι έχει επιστρέψει για τα καλά από τον τραυματισμό του αλλά ότι αξίζει γενικότερα σε αυτόν τον ΑΡΗ έναν πιο ενεργό ρόλο στο παιχνίδι. Νίκη χωρίς αντίκρισμα βαθμολογικά αλλά σίγουρα με ευεργετικές επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση της ομάδας που μετά τις τελευταίες εμφανίσεις είχε πιάσει πάτο.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΠΟΛ

Με τον Γούντμπερι να είναι η αιχμή του δόρατος στην επίθεση και όλους τους υπόλοιπους να δείχνουν ιδιαίτερη διάθεση στα καθήκοντα τους ο ΑΡΗΣ άντεξε στο καλό ξεκίνημα των Λιθουανών. Όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να χτίσουν διαφορά αλλά κατάφερε και να προσπεράσει λίγα δεύτερα πριν τη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου. Τα γνωστά όμως προβλήματα στην άμυνα κοντά στο καλάθι και η μοναξιά του Γούντμπερι στην επίθεση δεν μας επέτρεπαν να χτίσουμε διαφορά και έτσι το παιχνίδι πήγαινε πόντο πόντο.

Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΣΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ 4^Ης ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Κούπερ και Γουίλις δεν ήταν σε καλή βραδιά,  ο Νόλεϊ μετά τις παρεμβάσεις του Καστρίτη έμοιαζε με το πόδι κολλημένο στο φρένο και οι Χότζ και Λαζέφσκι είχαν απλά κάποιες εκλάμψεις που δεν ήταν αρκετές. Η άμυνα όμως ήταν αυτή που οδήγησε την έτσι και αλλιώς προβληματική Λιετκαμπέλις σε μια σειρά κακών επιλογών, άστοχων σουτ και αρκετών εύκολων λαθών. Νόλεϊ, Χότζ και Γούντμπερι έβγαλαν καλές άμυνες και έδωσαν την ευκαιρία στην ομάδα να τρέξει και να βρει γρήγορους πόντους. Και όταν και ο Κούπερ βρήκε ρυθμό στην επίθεση η πλάστιγγα έγειρε για την καλά προς την πλευρά μας. Ωστόσο και στο τέλος ο Γούντμπερι ήταν αυτός που με τα καλάθια του κλείδωσε τη νίκη για την ομάδα μας δίνοντας ιδανικό επίλογο σε μια καταπληκτική για τον ίδιο βραδιά.  

ΜΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΥΑΛΑ

Εμφανώς αλλαγμένος παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα στο παρκέ, δείχνοντας από νωρίς μια διάθεση εντελώς διαφορετική από αυτήν του περασμένου Σαββάτου. Διαφορετική διάθεση έδειξε και ο Καστρίτης που από το τζάμπολ προσπάθησε να ταράξει τα νερά αφήνοντας τον Νόλεϊ στον πάγκο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε μια ομάδα που παρά τις όποιες λάθος επιλογές της σε άμυνα και επίθεση έδειχνε πιο σοβαρή. Ακόμη και όταν πέρασε ο Νόλεϊ στο παιχνίδι έμοιαζε με διαφορετικό παίκτη σε σχέση με αυτόν που βλέπουμε στους τελευταίους αγώνες που νομίζει ότι βρίσκεται στην αλάνα της γειτονιάς του με τους φίλους του. Είχε διάθεση σε άμυνα και ριμπάουντ, κίνηση και υπομονή στην επίθεση. Μάλιστα έψαξε και τις συνεργασίες με κάποιες από αυτές να καταλήγουν σε ωραία καλάθια. Είχε όμως και έναν Γούντμπερι που τα έκανε σχεδόν όλα και στις 2 πλευρές του γηπέδου.  Το σημαντικότερο όμως από όλα έχει να κάνει με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του Καστρίτη σε σχέση με το παρελθόν. Επιτέλους αποφάσισε να δοκιμάσει και κάτι διαφορετικό και σε μεγάλο βαθμό του βγήκε.  Ας ευχηθούμε να μην ήταν μια αναλαμπή και να δούμε στη συνέχεια περισσότερο Γούντμπερι και λίγοτερο Νόλεϊ σε ρόλο one man team show γειτονιάς.  Όσο για τα προβλήματα στο 5, αυτά σίγουρα δεν λύνονται έτσι απλά με το δίδυμο ψηλών Μπάνκς – Ρόμπερτς. Ακόμη και όταν ο Ρόμπερτς είναι θετικός όπως ήταν σήμερα, δεν είναι αρκετό. Εκεί αναμένουμε τις αλλαγές στο ρόστερ.

ΟΙ ΓΙΟΥΧΕΣ ΕΠΙΑΣΑΝ ΤΟΠΟ

Στον απόηχο της κατακραυγής μετά την ιστορική ήττα ντροπής από την Καρδίτσα οι παίκτες του ΑΡΗ και το τεχνικό τιμ δεν είχε άλλη επιλογή από το να δείξει έστω ότι προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση. Πρώτος ο Καστρίτης προσπάθησε να ξεφύγει από τα τετριμμένα και οι παίκτες του σε μεγάλο βαθμό τον ακολούθησαν. Είχαν ένταση και συγκέντρωση στην άμυνα, υπομονή και κίνηση στην επίθεση αλλά και έναν Γούντμπερι απόλυτο πρωταγωνιστή στην καλύτερη του εμφάνιση με τη φανέλα του ΑΡΗ μας! Σχεδόν απίθανο να οδηγήσει κάπου παραπέρα αυτή η νίκη, σίγουρα όμως αποτελεί ένα πρώτο ελαφρύ παυσίπονο για όλους.

ΥΓ. Σήμερα φάνηκε ότι δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα που έχουν ή δεν έχουν κάποιοι παίκτες αλλά έχει να κάνει και με τον τρόπο που αξιοποιούνται μέσα από το «πλάνο» και την «διαδικασία» Καστρίτη.

ΥΓ2. Έστω οδεύοντας προς το τέλος του έτους είδαμε και μια προσπάθεια για κάτι διαφορετικό από τον κόουτς. Ας ελπίσουμε να υπάρχει συνέχεια και να μην ξεχαστεί μέσα στην γενικότερη θολούρα.

Ένα από τα τελευταία του χαρτιά έπαιζε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα στην Άγκυρα. Τα έδωσε όλα, έφθασε κοντά στη νίκη αλλά στο τέλος για ακόμη μια φορά δεν τα κατάφερε. Το 18-6 στα τελευταία 5’ που οδήγησε στην ήττα, ήταν ξεκάθαρα αποτέλεσμα της κούρασης και της έλλειψης λύσεων στον πάγκο αλλά και ιδεών από τον κόουτς.

ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ

Ευχάριστη έκπληξη ήταν η παρουσία του ΑΡΗ στο πρώτο δεκάλεπτο. Όχι μόνο γιατί καταφέραμε να φθάσουμε στο +11 αλλά γιατί όλο αυτό προέκυψε μέσα από καλή κυκλοφορία της μπάλας και σωστές επιλογές στην επίθεση, καλή άμυνα και μαχητικότητα στα ριμπάουντ. Οι 8 πόντοι του Χότζ έμοιαζαν με μια πρώτη έκτακτη βοήθεια προς τους Κούπερ, Γουίλις και Νόλεϊ που και σήμερα προσπάθησαν να σηκώσουν την ομάδα στις πλάτες τους.

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΡΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ

Στο 2^ο και στο 3^ο δεκάλεπτο η ομάδα μας ίσως για πρώτη φορά φέτος πορεύτηκε με την άμυνα. Αν και οι Τούρκοι άρχιζαν να διαβάζουν καλύτερα το παιχνίδι και με τους Ακπινάρ και Χάνλαν σιγά σιγά να ανεβάζουν απόδοση κατάφεραν να προσπεράσουν. Χάρη στην άμυνα  μιας και στην επίθεση Κούπερ και Γουίλις πάλευαν σχεδόν μόνοι  του ο ΑΡΗΣ κατάφερε να μείνει μέσα στην διεκδίκηση της νίκης και να προσπεράσει ξανά.

ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΜΥΑΛΟ

Όσο κυλούσε ο χρόνος τόσο χανόταν η συγκέντρωση των παικτών μας. Από την καλή άμυνα και τα πολλά κερδισμένα ριμπάουντ μέχρι την αποτελεσματικότητα στην επίθεση, ο ΑΡΗΣ ότι καλό έκανε στο παιχνίδι στα τελευταία 5’ το άφησε στην άκρη. Προφανώς και η κούραση έπαιξε τον ρόλο της, πόσο μάλλον όταν εκτός των Κούπερ και Γουίλις, ο τρίτος πόλος στην επίθεση ο Νόλεϊ είναι σε κακή βραδιά. Το 18-6 επιμέρους σκορ στα τελευταία λεπτά χάλασαν με περίσσια ευκολία ότι είχε χτίσει ο σημερινός ΑΡΗΣ σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγώνα.

ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ

Όταν έχεις παίξει τόσο κακό μπάσκετ όσο έχει παίξει το φετινό σύνολο του Γιάννη Καστρίτη κάθε κλικ προς την σωστή κατεύθυνση το υποδεχόμαστε ως σαν έναν μικρό άθλο. Κάπως έτσι έμοιαζε το παιχνίδι κόντρα στην Τούρκ και ιδιαίτερα το πρώτο δεκάλεπτο που είδαμε τον Χότζ να σκοράρει,  2-3 καλές συνεργασίες, μαχητικότητα στα ριμπάουντ και συγκέντρωση στην άμυνα. Από την άλλη όμως είδαμε ξανά τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Τους Χότζ και Λαζέσφσκι συνολικά στο παιχνίδι να κρύβονται, τον Μπάνκς να αδυνατεί να διαβάσει εγκαίρως ότι γινόταν στο γήπεδο, τον Ρομπέρτς να μοιάζει αφηρημένος και τον Καστρίτη να μην θέλει να ξεφύγει ούτε σπιθαμή από τα πλάνα του. Κουραστικό ένας εναντίον ενός στην επίθεση, οι ίδιες άμυνες που δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι περισσότεροι φετινοί μας παίκτες ξανά και ξανά. Μέχρι και στα τελευταία λεπτά η ίδια απάθεια που έχουμε δει και στα προηγούμενα παιχνίδια που κρίθηκαν στο τέλος. Ούτε μια σκέψη, ούτε μια δοκιμή, ούτε ένα ρίσκο από τον κόουτς. Αν τύχει και όποιος πάρει την προσπάθεια το βάλει και ο αντίπαλος το χάσει καλώς… διαφορετικά τι να κάνουμε πάμε παρακάτω μέχρι να επιστρέψουν οι τραυματίες.

ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΜΕΙΝΕ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΠΡΟΚΡΙΣΗΣ

Πιο σοβαρή παρουσιάστηκε η ομάδα σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια και πάλι όμως όταν φθάσαμε στα κρίσιμα λεπτά χάθηκε το καθαρό μυαλό εντός και εκτός των 4 γραμμών. Ίσως και να αξίζαμε τη νίκη σήμερα αλλά με 2.5 παίκτες δεν πας πουθενά.  Σίγουρα δεν πας στην επόμενη φάση του Eurocup μιας και πλέον μας έχουν απομείνει μόνο μαθηματικές ελπίδες και πολύπλοκα σενάρια πρόκρισης.  Μικρό το κακό θα μου πεις σε σχέση με όσα διαδραματίζονται φέτος. Πλέον η σκέψη μας είναι στο αν θα επιστρέψει κάποιος από τους τραυματίες και ο ΑΡΗΣ κόντρα στην Καρδίτσα παρουσιαστεί πιο γεμάτος.

ΥΓ. Δάκρυσαν τα παιδιά στα αποδυτήρια… Εμείς να δεις κόουτς πόσο δάκρυ ρίχνουμε με αυτά που βλέπουμε φέτος.

Πιστός στις συνήθειες του και σήμερα ο ΑΡΗΣ μας, τα έδωσε όλα κόντρα στη Βενέτσια, κατάφερε να επιστρέψει από το -20 και να διεκδικήσει στα ίσια τη νίκη αλλά στο τέλος δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει τη νίκη. Ο εκπληκτικός Γουίλις προσπάθησε να το κερδίσει μόνος του αλλά στο τέλος και αυτός δεν είχε το καθαρό μυαλό όπως και οι Κούπερ και Νόλεϊ παρά την καλή τους εμφάνιση. Χειροκροτήματα και νεύρα στο φινάλε. Από την μια όλοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια παρά τα προβλήματα με τους τραυματισμούς από την άλλη όμως η συνολική εικόνα της ομάδας αρχές Δεκεμβρίου είναι απογοητευτική.

ΘΟΛΩΜΕΝΑ ΜΥΑΛΑ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΚΟΡΜΙΑ

Βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο μπήκε η ομάδα στο αποψινό παιχνίδι είναι να απορείς με την προετοιμασία που έγινε. Παίκτες μπερδεμένοι σε όλο το μήκος και πλάτος του παρκέ! Δεν ήξεραν που να κινηθούν, έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον και στην άμυνα έμοιαζαν με παιδάκια που προσπαθούσαν να σταματήσουν κάποιους σταρ του NBA. Στο ίδιο τέμπο και ο κόουτς που όσα νεύρα και αν έβγαζε εκεί στον πάγκο οι κινήσεις του έδειχναν κάτι εντελώς διαφορετικό και αρκετά παθητικό. Το 21-41 στα μισά του 2^ου δεκαλέπτου ήταν η αποτύπωση της εικόνας ενός αγώνα όπου ο ΑΡΗΣ απουσίαζε εκτός του Νόλεϊ που έμοιαζε εξαρχής ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος από όλους.

ΚΟΥΠΕΡ, ΝΟΛΕΪ ΚΑΙ ΓΟΥΙΛΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ …ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Με ένα προσωπικό κρεσέντο 11 συνεχόμενων πόντων, ο Κούπερ φώναξε βροντερό παρών στο παιχνίδι και μαζί ο ΑΡΗΣ έδειξε τα πρώτα σημάδια ζωής. Από εκεί που η διαφορά είχε κάτσει στο -20 αρχίσαμε να την ροκανίζουμε. Οι πόντοι του Κούπερ και του Νόλεϊ αφύπνισαν και τους υπόλοιπους που με αρκετή καθυστέρηση ανέβασαν την ένταση στην άμυνα. Η αντεπίθεση του ΑΡΗ γιγαντώθηκε όταν ο Γουίλις αποφάσισε να βγει μπροστά. Ο Αμερικάνος έκανε ότι ήθελε στο γήπεδο με όποιο τρόπο ήθελε. Άλλες φορές με λογική, άλλες φορές με τρέλα, τις περισσότερες όμως φορές την έβαζε την μπάλα στο καλάθι. Όλα αυτά όμως μέχρι τα μισά της 4^ης περιόδου όπου η κούραση έκανε την εμφάνιση της και το προσπέρασμα για πρώτη φορά στο παιχνίδι με 70-69 δεν είχε συνέχεια. Και πως να έχει όταν στα τελευταία λεπτά η ομάδα θυμήθηκε όλα τα στραβά της και είπε να τα στριμώξει στα 3-4 λεπτά που απέμεναν. Μπλοκ άουτ ούτε για πλάκα, πολλά χαμένα ριμπάουντ, μαλθακότητα στην άμυνα και κακές επιλογές στην επίθεση.

ΚΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΓΟΥΙΛΙΣ ΕΚΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ «ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ» ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙΤΗ

Και τι δεν έχουμε ακούσει και δει φέτος με την «ειδική διαχείριση» των παικτών από τον Καστρίτη. Όλοι οι παίκτες θέλουν τον χρόνο τους, όλοι θέλουν τον τρόπο τους, όλα πρέπει να γίνουν σιγά σιγά ώστε να κατανοήσει ο καθένας την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας, 2 εβδομάδες θέλει ο ένας για να βρει αγωνιστικό ρυθμό, 1 μήνα θέλουν οι άλλοι για να μάθουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ και τον Δεκέμβρη θα είμαστε. Αυτά ακούμε μαζί με ύμνους για τα μεγαθήρια αντιπάλους μας που πάνω στο παρκέ όμως  με το ζόρι κερδίζουν αυτόν τον προβληματικό γεμάτο απουσίες ΑΡΗ. Και ξαφνικά σκάνε μύτη 2 νέοι Αμερικάνοι και με συνοπτικές διαδικασίες επιβεβαιώνουν τα αυτονόητα. Έτοιμοι παίκτες με τσαγανό που δεν χρειάζονται κανά μήνα για να μας δείξουν αν ξέρουν ή δεν ξέρουν μπάσκετ. Έτσι απλά ο Γουίλις και ο Κούπερ στην δεύτερη εμφάνιση τους έκλεψαν την παράσταση. Μέχρι και ο Φίλλιος στην επιστροφή του έκλεισε το μάτι στον Καστρίτη που δεν τον ήθελε το καλοκαίρι. Και τελικά σήμερα ίσως και να είδαμε τον 2^ο καλύτερο πόιντ γκαρντ που έχει το ρόστερ. Γιατί σε αυτόν τον ΑΡΗ ακόμη και να μπορείς να κατεβάσεις την μπάλα και να περάσεις το κέντρο εγκαίρως έχει την αξία του. Μόνο ο Νόλεϊ δείχνει να βελτιώνεται. Οι υπόλοιποι στάσιμοι, στην καλύτερη περίπτωση με κάποιες αναλαμπές. Φταίει η διαδικασία,  φταίει που τους επέλεξαν. Καλό θα είναι για την ομάδα κάποια στιγμή να ειπωθεί το τι φταίει. Εκτός και αν βολεύει να λέμε ότι φταίνε οι τραυματισμοί.

ΟΙ ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ

Η κακή άμυνα σε μεγάλα κομμάτια του παιχνιδιού και τα πολλά χαμένα ριμπάουντ για ακόμη ένα παιχνίδι που παλέψαμε ήταν η πληγή που έφερε την ήττα. Σπουδαία εμφάνιση από τον Γουίλις που λίγο έλειψε να το κερδίσει μόνος του. Αρκετά καλοί και ο Κούπερ με τον Νόλεϊ.  Όταν όμως από τους 74 πόντους που πέτυχες τους 61 τους πέτυχαν μόλις 3 παίκτες τότε το μόνο που μπορείς να περιμένεις είναι να επιστρέψουν οι τραυματίες μπας και οι 3 γίνουν 5-6. Για βελτίωση σε άμυνα, ριμπάουντ, κλπ. ούτε λόγος.   

ΥΓ. 2-3 μπλοκ άουτ να μπορούσε να κάνει η ομάδα στο τέλος και θα είχαμε νικήσει. Υπομονή του χρόνου αν αυξηθεί το μπάτζετ μπορεί να δούμε και κανά μπλοκ άουτ...

Με όπλο την σκληρή του άμυνα προσπάθησε ο ΑΡΗΣ μας να καλύψει το κενό του ΝτεΤζούλιους, το πάλεψε, έφθασε κοντά στη νίκη, στο τέλος όμως η Βαλένθια βρήκε τις λύσεις και κατάφερε να φύγει με το διπλό. Το πάλεψαν όσο μπορούσαν οι παίκτες του Καστρίτη και παρά την δυστοκία στην επίθεση δεν εγκατέλειψαν ποτέ την μάχη. Ζεστό χειροκρότημα στο φινάλε παρά την ήττα, με τον κόσμο της ομάδας να αναγνωρίζει την προσπάθεια.

ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ

Με την απουσία του ΝτεΤζούλιους να είναι ορατή από το ξεκίνημα του αγώνα ο Γ.Καστρίτης έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην άμυνα με τους παίκτες του να ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την αποστολή. Στην επίθεση ο Τολιόπουλος παίζοντας αρκετά ώριμα, διάβαζε την αντίπαλη άμυνα και προτιμούσε να χτυπάει από κοντά παρά έξω από τα 6.75 . Τα χαμένα όμως ριμπάουντ και τα ελεύθερα μακρινά σουτ των Ισπανών ήταν αυτά που έδωσαν στην Βαλένθια το προβάδισμα. Ένα προβάδισμα που με κάθε ευκαιρία η ομάδα μας το αμφισβητούσε αν και ήταν φανερό ότι με το που άνοιγε η ψαλίδα στη διαφορά θα ήταν πολύ δύσκολο για να γίνει η ανατροπή. Και αυτή η δυσκολία είχε να κάνει κυρίως με την αδυναμία μας κοντά στο καλάθι όπου ο Μπάνκς και πάλι ήταν «εκτός» παιχνιδιού και ο Ρόμπερτς αν και πάλευε έμοιαζε λίγος.

ΜΕ ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΓΟΥΝΤΜΠΕΡΙ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Το ημίχρονο έκλεισε στο -2 και  αυτό από μόνο του ήταν αρκετό ώστε να κάνει όλους στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο να πιστέψουν ότι στο τέλος θα μπορούσαμε να πάρουμε τη νίκη. Τίποτα όμως δεν άλλαξε στο Β ημίχρονο με τους Ισπανούς να βρίσκουν λύσεις εκμεταλλευόμενοι τις δεύτερες ευκαιρίες χάρη στα πολλά επιθετικά ριμπάουντ που με ευκολία μάζευαν.  Η αντίδραση του ΑΡΗ ήταν τα ηρωικά καλάθια του Τολιόπουλου αλλά και του Γούντμπερι που έκανε σχεδόν τα πάντα μέσα στο γήπεδο, παίζοντας τρομερή άμυνα, παλεύοντας σε κάθε ριμπάουντ και σκοράροντας με προσωπικές ενέργειες. Το 44-54 στο ξεκίνημα της 4^ης περιόδου έγινε 57-57 περίπου 2’ με τις δύο ομάδες να ζορίζονται πάρα πολύ να σκοράρουν και να τα δίνουν όλα στην άμυνα.

ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΟΥΤ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Όσο κοντά και αν έφθασε στη νίκη η ομάδα προσπερνώντας τα χαμένα ριμπάουντ, τα φθηνά λάθη και την έλλειψη λύσεων στην επίθεση στο τέλος όμως για να κερδίσει χρειαζόταν τα μεγάλα σουτ. Χότζ(2 φορές) και Τολιόπουλος(4 φορές) προσπάθησαν να σκοράρουν από μακριά  για να αλλάξουν τα δεδομένα χωρίς όμως επιτυχία. Η Βαλένθια εκμεταλλεύτηκε τα πολλά επιθετικά ριμπάουντ και το σπρώξιμο της διαιτησίας και πήρε τη νίκη που ήθελε.

ΤΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΡΟΤΕΪΣΟΝ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

Δεδομένων των συνθηκών και της δυναμικής του αντιπάλου ο ΑΡΗΣ σήμερα ήταν πάρα πολύ καλός. Ιδιαίτερα στην άμυνα όσο περνούσε ο χρόνος προσαρμοζόταν, διορθωνόταν και γινόταν ολοένα και πιο απροσπέλαστος. Οι Ισπανοί που είχαν έναν μ.ο. κοντά στους 100 πόντους σήμερα περιορίστηκαν στους 63 πόντους και αυτό λέει πολλά για την απόδοση μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο όμως. Όπως και κόντρα στο Περιστέρι όπου είχαμε την απουσία του Νόλεϊ αλλά και σήμερα όπου προστέθηκε αυτή του ΝτεΤζούλιους ο Καστρίτης αναγκάστηκε να περιορίσει το ροτέισον και να μοιράσει τον χρόνο διαφορετικά. Οι πολλές αλλαγές περιορίστηκαν,  παίκτες που αγωνιζόντουσαν δεκάλεπτα σπασμένα σε δίλεπτα… πήραν πιο φυσιολογικές ευκαιρίες και αυτό φάνηκε πάνω στο παρκέ. Ο Γούντμπερι κάθε δευτερόλεπτο που έμενε στο παρκέ γέμιζε με αυτοπεποίθηση, παρόλο που ιδίως στην επίθεση δεν είχε ξεκινήσει καλά. Ενώ και Ρόμπερτς που έμεινε 25’ στο παρκέ αν και δεν εντυπωσίασε είχε όμως μια γεμάτη παρουσία με 12 ριμπάουντ και 10 πόντους. Παρά τα όποια προβλήματα τραυματισμών και την φυγή του ΝτεΤζούλιους ο ΑΡΗΣ στα τελευταία παιχνίδια δείχνει πιο ομάδα και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Μακάρι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο ο κόουτς γιατί πέρα από τα όποια λάθη στον σχεδιασμό και τους τραυματισμούς και στη κατανομή του χρόνου υπάρχει πρόβλημα από την αρχή της χρονιάς.

ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΑ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Το πάλεψε όσο μπορούσε ο ΑΡΗΣ απέναντι στη Βαλένθια με τους Ισπανούς όμως να έχουν πολλές περισσότερες λύσεις στην επίθεση αλλά και την απόλυτη κυριαρχία στα ριμπάουντ. Παρά την ήττα όμως η ομάδα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα έδειξε αυτό το μαχητικό πρόσωπο που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια και αυτό οδήγησε στο αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου με τη λήξη του αγώνα. Πλέον θα πρέπει με ψυχραιμία(αλλά και ταχύτητα) το τεχνικό τιμ και η διοίκηση να ζυγίσουν τις σκέψεις τους και να προχωρήσουν στις απαραίτητες κινήσεις ώστε ο ΑΡΗΣ να μην συνεχίσει να αγωνίζεται με μειονέκτημα κυνηγώντας την υπέρβαση σε κάθε παιχνίδι. Περιφερειακός θα είναι; ψηλός θα είναι; Ότι και αν είναι… η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση.

Σημαντική νίκη(που δεν την περιμέναμε) πέτυχε ο ΑΡΗΣ μας στη Γαλλία όπου επικράτησε της περσινής φιναλίστ του θεσμού Μπούργκ με 88-91 σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και σχεδόν 2.5 ωρών… λόγω των 3 διαιτητών και της γραμματείας που τα έκαναν όλα μπάχαλο. Οι 21 πόντοι του Τολιόπουλου έκαναν την διαφορά αλλά η πολυφωνία στην επίθεση και οι μάχες στην άμυνα έβαλαν τις βάσεις της νίκης. Μια νίκη που δίνει νέο ενδιαφέρον στη βαθμολογία του ομίλου και ελπίδες για πρόκριση.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ

Δεν ήταν το γρήγορο προβάδισμα των 5 πόντων που διατηρήθηκε σχεδόν μέχρι το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου. Ο ΑΡΗΣ έδειχνε από νωρίς να πατάει γερά στα πόδια του και να βάζει δύσκολα στους Γάλλους. Έπαιζε δυνατή άμυνα και έβρισκε λύσεις στην επίθεση σχεδόν από όποιον πατούσε παρκέ.  Γούντμπερι, Ντετζούλιους και Μπάνκς έκαναν την καλή αρχή με τους Μποχωρίδη και Χατζηδάκη να έρχονται από τον πάγκο και να τη συνεχίζουν.  Και όταν πέρασε και ο Τολιόπουλος και άρχισε να πυροβολεί έξω από τα 6.75 η ομάδα άρχισε να σε πείθει ότι δεν πήγε στη Γαλλία για τουρισμό αλλά για να πάρει μια πολύτιμη νίκη.

ΕΙΧΕ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΑΝΤΕΞΕ

Οι Γάλλοι αν και έβρισκαν εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι μας, στο μακρινό σουτ είχαν θέμα και αυτό έδειχνε να τους επηρεάζει συνολικά. Μάλιστα όταν άρχισε να προσαρμόζεται η άμυνα μας στο παιχνίδι τους κοντά στο καλάθι άρχισαν να αστοχούν ακόμη και στα άχαστα από κάτω. Κάποια στιγμή όπως ήταν λογικό οι Γάλλοι βρήκαν κάποια μακρινά σουτ, προσπέρασαν στο σκορ αλλά πάντα ο ΑΡΗΣ είτε με τον Τολιόπουλο, είτε με τον Χότζ, είτε με τον Ντετζούλιους είχε τις απαντήσεις. Στο τέλος χρειάστηκαν τα μεγάλα σουτ του Τολιόπουλου και του Γούντμπερι αλλά και η ψυχραιμία στις βολές για να έρθει άλλη μια νίκη στις λεπτομέρειες όπως ακριβώς έγινε πριν λίγες ημέρες στη Ρόδο.

ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτό το διπλό μιας και πριν το τζάμπολ λίγοι πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε την Μπουργκ. Η ομάδα δεν έπειθε και δεν έδειχνε να διορθώνει τις χτυπητές της αδυναμίες. Αδυναμίες όπως η άμυνα κάτω από το καλάθι όπου και σήμερα ήταν η πληγή μας. Πως ήρθε λοιπόν η νίκη;  Μα γιατί σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού βελτιωθήκαμε αισθητά! Τα ποσοστά στα μακρινά σουτ, τα ριμπάουντ και η μεγαλύτερη ένταση στην άμυνα περιορίζοντας τα αχρείαστα φάουλ. Και όλα αυτά όχι από έναν ή δύο παίκτες αλλά από όλους όσους αγωνίσθηκαν. Πολυφωνία στην επίθεση με 5 διψήφιους και σχεδόν άλλους τόσους να σκοράρουν. Πέρα του Τολιόπουλου είδαμε στα τελευταία κρίσιμα λεπτά τους Γούντμπερι, Νόλεϊ αλλά και τον Χότζ να φωνάζουν παρών. Συμπέρασμα; Η βελτίωση σε ατομικό επίπεδο που δείχνουν οι περισσότεροι παίκτες από παιχνίδι σε παιχνίδι αρχίζει να αλλάζει την εικόνα ολόκληρης της ομάδας και να φέρνει νίκες. Νίκες που θα ερχόντουσαν πολύ πιο εύκολα αν στις θέσεις 4-5 υπήρχε ένας πραγματικά καλός παίκτης για να δώσει λύσεις και όχι όλα αυτά τα ημίμετρα που διαχειρίζεται ο Καστρίτης. Εξακολουθεί πάντως να φαντάζει δύσκολο να βελτιωθεί η άμυνα μας κοντά στο καλάθι με το υπάρχον ρόστερ.

ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΝΙΚΗ

Με τον Τολιόπουλο να πυροβολεί έξω από τα 6.75 και τον Γούντμπερι να πραγματοποιεί την καλύτερη του εμφάνιση, ο ΑΡΗΣ μας πήρε μια σπουδαία νίκη απέναντι στην Μπούργκ ισοπεδώνοντας όλα τα προγνωστικά!  Πέρα από τα καλά ποσοστά στα μακρινά σουτ, οι παίκτες του Γ.Καστρίτη ήταν πραγματικοί μαχητές στην άμυνα και στα ριμπάουντ και αυτό έκανε τη διαφορά όταν δεν μας έβγαιναν τα σουτ. 2^η σερί νίκη μετά τη Ρόδο, κόντρα όμως σε έναν πολύ πιο δυνατό αντίπαλο και αυτό λέει πολλά. Αναμένουμε να δούμε ανάλογη εικόνα και το Σάββατο κόντρα στο Περιστέρι. Μπράβο ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

ΥΓ. Σχεδόν 2.5 ώρες κράτησε το παιχνίδι με τους 3 διαιτητές και τη γραμματεία κάπου χαμένους στην μετάφραση να προσπαθούν να ξενερώσουν όσους παρακολουθούσαν το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. 

Δύο διαφορετικά πρόσωπα παρουσίασε σήμερα ο ΑΡΗΣ μας απέναντι στην Τσεντεβίτα, με αυτό της ολικής κατάρρευσης να επικρατεί στο 2^ο ημίχρονο και τελικά να οδηγεί στην ήττα με 75-82. Καλός ο ΑΡΗΣ όσο έμπαιναν τα τρίποντα, ανήμπορος να αντιδράσει όταν σταμάτησε να τα βάζει και οι Σλοβένοι διάβασαν το παιχνίδι μας. Κακή διαχείριση από τον κόουτς που χάθηκε στις εμμονές του και μαζί και μια σημαντική νίκη που η ομάδα έδειχνε ότι μπορούσε να πάρει.

ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

Με την ίδια ένταση και πνευματική συγκέντρωση που είχε ο ΑΡΗΣ απέναντι στους Πατρινούς το περασμένο Σάββατο μπήκε η ομάδα και αυτό ήταν το πρώτο βήμα για να χτίσει ένα μικρό προβάδισμα. Στην άμυνα υπήρχαν σωστές τοποθετήσεις και γρήγορα αντανακλαστικά την ίδια στιγμή που στην επίθεση  έβρισκε λύσεις. Είτε χάρη στον Νόλεϊ είτε από τον συνήθη ύποπτο Τολιόπουλο. Αυτό όμως που έκανε την διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια ήταν ότι σχεδόν όλοι οι παίκτες που έμπαιναν στο παρκέ έβαζαν ένα λιθαράκι στο σκοράρισμα.

Ο ΧΟΤΖ ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΡΗΣ ΔΙΨΗΦΙΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ

Οι Σλοβένοι όσο κυλούσε ο χρόνος προσπάθησαν να ανεβάσουν την πίεση στην άμυνα και να παίξουν αρκετά πιο σκληρά ο ΑΡΗΣ όμως πυροβολούσε από μακριά κυρίως με τον Χοτζ που σήμερα θυμήθηκε το καλό του μακρινό σουτ. Και όσο τα τρίποντα έβρισκαν στόχο ο ΑΡΗΣ διατηρούσε σχετικά εύκολα μια διαφορά 10-12 πόντων.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΑ ΤΡΙΠΟΝΤΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

15’ πριν τελειώσει το παιχνίδι με τον ΑΡΗ μας στο +10 και τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Ξαφνικά τα τρίποντα σταμάτησαν να βρίσκουν στόχο. Όποιος και αν βαρούσε, ακόμη και αν ήταν εντελώς αμαρκάριστος αστοχούσε. Μια εκνευριστική αστοχία που όπως φάνηκε βραχυκύκλωσε πνευματικά την ομάδα. Λες και το μυαλό όλων είχε κολλήσει στην επιθετική δυστοκία στην άμυνα δεν λειτουργούσε τίποτα. Ανενόχλητοι οι αντίπαλοι μας περνούσαν στη ρακέτα και σκόραραν με ευκολία ξανά και ξανά και ξανά... Το έβλεπες να συμβαίνει διαρκώς και έβλεπες παράλληλα έναν ΑΡΗ στα χαμένα ανήμπορο να αντιδράσει. Και πως να αντιδράσει όταν ο κόουτς στον πάγκο είχε χαθεί στις σκέψεις του και έμοιαζε να αδυνατεί να αφουγκραστεί αυτό που συνέβαινε στο παιχνίδι.  Δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα γιατί δεν είχε τους παίκτες που ήθελε ετοιμοπόλεμους στον πάγκο; Δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα γιατί πίστευε ότι τα «παιδιά» στο τέλος θα τα καταφέρουν; Δεν ήθελε να δοκιμάσει τον Μπάνκς(αγωνίστηκε μόλις 5’)  γιατί οι άλλοι τα πήγαιναν εξαιρετικά; Δεν έδωσε οδηγία να κλείσει η άμυνα κοντά στο καλάθι και να αφήσει το τρίποντο γιατί φοβόταν μην οι Σλοβένοι τα βάλουν και χάσουμε; Η ουσία είναι ότι το +12 έγινε -8 λίγα λεπτά πριν τη λήξη με τίποτα να μην φαντάζει ικανό για να αλλάξει την κατάσταση. Ούτε καν μια βόμβα του Τολιόπουλου που μείωσε προσωρινά την διαφορά….

ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ – ΟΜΑΔΙΚΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ

Είδαμε τον Χότζ να βρίσκει το χέρι του, τον Νόλεϊ να ξεκινάει δυνατά, τον Ρόμπερτς να παλεύει, τον Γούντμπερι να σκοράρει από τα 6.75, τους Τολιόπουλο και ΝτεΤζούλιους να παίρνουν πρωτοβουλίες και τον Λαζέφσκι να μας συστήνεται. Θετικά όλα αυτά, σίγουρα καλύτερα τα πράγματα σε σχέση με 2-3 αγώνες πιο πίσω. Έλα όμως που την ώρα που στον ΑΡΗ περιμένουμε παίκτες να μάθουν τα βασικά του μπάσκετ, να βρουν ρυθμό και τον ρόλο τους μέσα στην ομάδα ανταγωνιζόμαστε ομάδες που αυτά τα έκαναν το καλοκαίρι και πλέον ασχολούνται με πιο ουσιώδη πράγματα. Πράγματα όπως να διαβάσουν τον αντίπαλο, να χτυπήσουν εκεί που πονάει και να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο για να κερδίσουν όπως ακριβώς έκανε η Τσεντεβίτα σήμερα. Αντ αυτού υπάρχει η «διαδικασία» του Καστρίτη που απαιτεί να περιμένουμε τουλάχιστον 6-7 παίκτες να αντιληφθούν ποιοι είναι, που είναι και τι πρέπει να κάνουν. Ο ΑΡΗΣ σήμερα όσο έδειχνε μια στοιχειώδη εγρήγορση στην άμυνα και ήταν εύστοχος στα μακρινά σουτ έμοιαζε να πατάει καλά. Όταν όμως χάθηκε η συγκέντρωση δεν είχε από κάπου να πιαστεί. Ήλπιζε ότι κάποιος θα γινόταν ο ήρωας πάλι αλλά δεν…

Η «ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ» ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙΤΗ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ

Και αυτά όλα αυτά συμβαίνουν όταν μια ομάδα δεν έχει καμία σταθερά στο παιχνίδι της. Ακόμη και ο Τολιόπουλος που είναι κύριος εκφραστής της επίθεσης φαίνεται να δρα καθαρά ατομικά χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τους υπόλοιπους. Και αυτό ισχύει για όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού μας σε άμυνα και επίθεση. Στην άμυνα επιμένουμε σε κάτι που αρκετοί παίκτες μας δεν μπορούν να ακολουθήσουν, στην επίθεση ακόμη αναρωτιόμαστε ποιος κατεβάζει την μπάλα και ποιος θα πάρει τα πολλά σουτ. Ο Νόλεϊ; o ΝτεΤζούλιους; ο Τολιόπουλος; ο Μποχωρίδης; ή καλύτερα σε όποιον κάτσει η μπάλα στα τελευταία δεύτερα της επίθεσης; Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στον προπονητή. Αυτός επέλεξε να κάνει προετοιμασία με τον Κλέι, να βάζει τον Νόλεϊ 35’ με 2 πόντους συγκομιδή, να αφήνει τον Μποχωρίδη να σουτάρει ξανά και ξανά, να δίνει 1’ 22’’ στον Άλκινς σε παιχνίδι που έφαγες ξεκούραστη τριαντάρα, να βάζει τον Μπάνκς 5’ όταν σε όλο το Β ημίχρονο σε έχουν τσακίσει κάτω από το καλάθι.  Ο Καστρίτης είναι αυτός που κρύβεται πίσω από δικαιολογίες σε τέτοιο βαθμό που συνεχίζει να δηλώνει αισιόδοξος και στα όρια της ικανοποίησης για τα «παιδιά» που κουράζονται και στεναχωριούνται.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΣΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΟΔΗΓΟ

Για σχεδόν 25’ ο ΑΡΗΣ σε έπειθε ότι μπορούσε να κερδίσει το παιχνίδι και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Τελικά όμως ο Καστρίτης και οι παίκτες του κατάφεραν να μας διαψεύσουν και να μας υπενθυμίσουν ότι από τον ΑΡΗ που παρακολουθούμε μέχρι τον ΑΡΗ που ελπίζαμε να δούμε φέτος υπάρχει τεράστια απόσταση. Εκτός φυσικά και αν εμείς είμαστε τελικά οι μπερδεμένοι που περιμέναμε να δούμε το κάτι παραπάνω σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ηρεμία και η αισιοδοξία του κόουτς.

ΥΓ. Κουρασμένα, απογοητευμένα και στεναχωρημένα τα «παιδιά» λέει ο κόουτς.  Και εμείς μια από τα ίδια κόουτς.

ΥΓ2. Λίγο ακόμη υπομονή και στο Παλέ θα μείνουμε εμείς και εμείς κόουτς. Τουλάχιστον τότε μπορεί να μην αγχώνονται τα «παιδιά».

ΥΓ3. Τα μπάτζετ, οι τραυματίες,  μια προπόνηση δεν κάναμε όλοι μαζί, τον Δεκέμβρη θα είμαστε καλά, και να κερδίζαμε σήμερα δεν θα κατακτούσαμε το Eurocup.