Με την πλάτη στον τοίχο, τελικό, παιχνίδι χωρίς αύριο, τελευταία ευκαιρία όπως θέλετε μπορείτε να χαρακτηρίσετε το αυριανό παιχνίδι μιας και ουσιαστικά είναι  ο αγώνας της χρονιάς για τον χιλιοταλαιπωρημένο μπασκετικό ΑΡΗ στην προσπάθεια για κάτι καλό σε αυτήν την μαύρη χρονιά που διανύουμε. Η Βαλένθια ήρθε και πήρε αυτό που ήθελε μέσα στο Αλεξάνδρειο και σίγουρα αυτοί οι 7 πόντοι διαφοράς κάνουν την πρόκριση κάτι πάρα πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Όλοι είδαμε οτι η Ισπανική ομάδα δεν είναι κάτι το σπουδαίο απλά εκμεταλλεύτηκε  τις αυτοκαταστροφικές τάσεις της ομάδας μας που φέτος κάνουν την εμφάνιση τους αρκετά συχνά. Και όμως αυτός ο κακός ΑΡΗΣ εαν δεν είχε και την διαιτησία θα μπορούσε να είχε κερδίσει το παιχνίδι. Όχι οτι αν πηγαίναμε με+1 ή +2 πόντους θα είχε τεράστια διαφορά. Άλλωστε το είδαμε αυτό το σενάριο απο την αρχή της χρονιάς κόντρα στο Μαρούσι που αν και πήραμε στο φινάλε την νίκη η διαφορά ετοιμότητας ανάμεσα στις 2 ομάδες ήταν τεράστια και για αυτό γνωρίσαμε εκείνη την βαριά ήττα. Εαν ήμουν στην θέση των παικτών αυτό το παιχνίδι με την Βαλένθια θα το θεωρούσα πολύ εύκολο γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχουν απαιτήσεις, δεν περιμένει κανείς απολύτως τίποτα απο αυτούς τους παίκτες. Αυτοί οι παίκτες έχουν οδηγήσει την ομάδα μας μια πιθαμή μακριά απο τον πάτο και ο αποκλεισμός απλά θα βάλει την τελεία στην πιο μαύρη σελίδα των τελευταίων χρόνων. Το μόνο που έχει μείνει είναι η πίστη μας στον Αυτοκράτορα, η ελπίδα οτι η μαγεία που περιτριγυρίζει αραιά και που αυτήν την ομάδα θα κάνει την εμφάνιση και αύριο το βράδυ και θα δούμε τους παίκτες πιο ψυχωμένους απο ποτέ να δίνουν την απάντηση τους μέσα στο παρκέ και να οδηγούν την ομάδα μας στο φάιναλ φορ της Βιτόρια. Φυσικά αυτή η πίστη δεν πηγάζει έτσι απλά απο  το τρελό όνειρο κάθε οπαδού που θέλει την ομάδα του πρώτη χωρίς να υπολογίζει τίποτα αλλά έχει ρίζες στο ένδοξο παρελθόν που έχει αυτος ο σύλλογος και στις αμέτρητες ανέλπιστες νίκες που έχει πάρει ο ΑΡΗΣ μας. Δεν θα αναφερθώ στην εποχή όπου είχαμε τον Νίκο Γκάλη όπου τους άθλους του τους έχουμε πάντα μέσα στην καρδιά μας αλλά σε πιο δύσκολες εποχές με σαφώς υποδεέστερους παίκτες που τους ακολουθούσαν μάλιστα και αρκετά διοικητικά προβλήματα που κάνανε το έργο τους ακόμη πιο δύσκολο. Δεν θα αναφερθώ στην τεράστια ανατροπή της Προύσας μιας και εκείνη η ήττα μέσα στο Παλέ ήταν έκπληξη και το οτι είχαμε καλύτερη ομάδα απο τους Τούρκους ήταν δεδομένο. Το κύπελλο Ελλάδος όμως μέσα στο Παλέ το 1997-98 κόντρα στους 3 της Αθήνας στα καλύτερα τους είναι ενας τίτλος που δεν πρέπει ποτέ να τον ξεχάσουμε και οταν τα πράγματα είναι δύσκολα και τα προβλήματα πολλά να τον ξαναθυμόμαστε! 2 παιχνίδια κόντρα σε πολύ καλύτερες ομάδες σε μια δύσκολη χρονιά με πολλά προβλήματα οικονομικά και τραυματισμών. Και όμως κάναμε το ακατόρθωτο γιατί πολύ απλά πιστέψαμε στην ομάδα και οι παίκτες μας που είχαν χίλια δύο στο μυαλό τους παίξανε ψυχωμένα! Αυτό λοιπόν απαιτώ απο τους παίκτες του ΑΡΗ κόντρα στην Βαλένθια. Δεν με νοιάζει αν θα είναι καλή η διαιτησία, αν βρεθούν σε καλή μέρα, αν οι παίκτες που είχαν τραυματιστεί αισθάνονται καλύτερα ή όχι, αν οι Ισπανοί απαντούν και πάλι με ανέλπιστα 3ποντα όταν πάμε να κάνουμε κάτι καλό αλλά αυτό που με νοιάζει και θέλω είναι απο όλους όσους πατήσουν στο παρκέ φορώντας την φανέλα του ΑΡΗ να την τιμήσουν, να την ματώσουν και να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια για 40'. Το να απογοητεύεσε  και να τα παρατάς είναι ο εύκολος δρόμος αλλά κανείς δεν έγινε Αρειανός επειδή προτιμάει τα εύκολα. Όλοι είμαστε και νιώθουμε Αρειανοί γιατί γουστάρουμε τα δύσκολα και έχουμε μάθει να παλεύουμε ακόμη και εκεί που δεν μας υπολογίζουν! Τέρμα τα ψέμματα, ΑΡΗΣ είσαι! Μπείτε  μέσα και κλείστε τους το σπίτι!