Συγκίνηση, ανατριχίλα, δέος, και υπερηφάνεια είναι μερικές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν ως ένα σημείο όλα αυτά που ζήσαμε χθες. Ανεπανάληπτες στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μας παρέα με όλες αυτές τις σπουδαίες επιτυχίες που μας χάρισε απλόχερα αυτός ο σπουδαίος αθλητής, αυτός ο Θεός του μπάσκετ, ο ένας και μοναδικός Νίκος Γκάλης. Αυτή τη φορά ήταν η δική μας σειρά να τον τιμήσουμε όπως αυτός τίμησε όσο κανείς άλλος τα χρώματα του ΑΡΗ μας και να του δείξουμε ότι για εμάς(αλλά και για κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο) ο Νίκος Γκάλης θα είναι για πάντα ο κορυφαίος όλων!

Μεγαθήρια των προηγούμενων δεκαετιών όπως ο Τζάμσι, ο Ράτζα, ο Βράνκοβιτς, ο Βιγιακάμπα, ο Νόρις κ.α., σχεδόν ολόκληρη η Εθνική Ελλάδος που έκανε το θαύμα το 1987, ο Χάρης Παπαγεωργίου και οι υπόλοιποι ήρωες του 1979 αλλά και οι "αιώνιοι εχθροί" όπως ο Μπάνε Πρέλεβιτς και ο Τζον Κόρφας συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένα μαγικό τοπίο  που ξεπέρασε το φράγμα του χρόνου και μας έκανε να θυμηθούμε αγνές μπασκετικές εποχές όπου όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη αναστέναζε στους ρυθμούς της πορτοκαλί θεάς! Η αγκαλιά του Παναγιώτη Γιάννακη με τον Νίκο Γκάλη μας θύμισε εκείνες τις ημέρες όπου παντού διάβαζες και άκουγες για το καλύτερο δίδυμο στην Ευρώπη που καμία άμυνα δεν μπορούσε να σταματήσει. Τα συνθήματα της εποχής "Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά...", "Και εσύ Γιαννάκη πάρτους τα μυαλά και εσύ Γκάλη πάρτους το κεφάλι" μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα και ήταν σαν είχαμε γυρίσει πραγματικά πίσω στον χρόνο.  Μπορεί να είχαν προετοιμαστεί ειδικά εφέ υπό τη γνωστή μουσική υπόκρουση που έμπαινε ο Αυτοκράτορας για να κάνει τη θεαματική είσοδο του ο Νίκος Γκάλης αλλά ήταν λογικό ότι αυτή τη φορά ο Νικ δεν θα τα κατάφερνε... Ακατόρθωτο ακόμη και για αυτόν τον γίγαντα που έχει ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές να μπορέσει να περπατήσει πάνω στο παρκέ χωρίς να δακρύσει. Ακόμη πιο δύσκολο να βρει τα σωστά λόγια ακούγοντας για ακόμη μια φορά την ιαχή "Είσαι Θεός μοναδικός" να δονεί την οροφή του μεγαλύτερου μπασκετικού ναού στην Ευρώπη! Μετά από λίγα λεπτά όμως και αφού βρήκε τη δύναμη να συγκρατήσει τη συγκίνηση του είπε αυτό που όλοι αισθανόμασταν εδώ και χρόνια "Αυτό είναι το σπίτι μου και όλοι εσείς η οικογένεια μου!". Αν και Τρίτη βλέποντας τον ζωντανό θρύλο να στριφογυρίζει για ακόμη μια φορά την μπάλα θυμηθήκαμε εκείνες τις μεγάλες Πέμπτες όπου ολόκληρη η Ελλάδα γινόταν ένα με τον μεγάλο ΑΡΗ και τους Ευρωπαϊκούς άθλους του. Ο Γ.Ιωαννίδης εκ μέρους της πολιτείας ονόμασε την σάλα του γηπέδου NIKOS  GALIS HALL, o πρόεδρος της ΚΑΕ ΑΡΗΣ Λ.Αρβανίτης μαζί με το ευχαριστώ είπε και το συγνώμη εκ μέρους του κόσμου του ΑΡΗ όπως έπρεπε, η φανέλα με το νούμερο 6 που έλειπε ανάμεσα από τα λάβαρα του ΑΡΗ μας μπήκε στη θέση της.

Όλοι εμείς, μικροί μεγάλοι που έχουμε την τιμή να μας αποκαλεί ένας Θεός οικογένεια του, κάναμε το δικό μας ταξίδι στο χρόνο παρέα με τον Νίκο Γκάλη. Άλλοι θυμήθηκαν που έτρεχαν σε ολόκληρη την Ευρώπη παρέα με τον Αυτοκράτορα, άλλοι θυμήθηκαν τις εκστρατείες στα Final Four, άλλοι το κατάμεστο Παλέ με τα κιτρινόμαυρα χαρτάκια και τους χιλιάδες από έξω που εκλιπαρούσαν για ένα εισιτήριο ή έψαχναν τον τρόπο να μπουν μέσα, άλλοι παρέα με την οικογένεια τους και αγαπημένα πρόσωπα που ίσως να μην είναι σήμερα μαζί μας καρφωμένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες για να παρακολουθήσουν την  "ιερή τελετή". Όλοι μας όμως χάρη στον Νίκο Γκάλη  και τα άλλα παιδιά μεγαλώσαμε με μια πορτοκαλί μπάλα, αγαπήσαμε αυτό το άθλημα και διδαχθήκαμε πολλά. Μάθαμε τι σημαίνει αθλητισμός και ότι αν προσπαθήσεις σκληρά μπορείς να τα καταφέρεις! Ακόμη και αν είσαι η Ελλαδίτσα που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί ότι ασχολείσαι με το μπάσκετ μπορείς να παλέψεις και να φθάσεις στην κορυφή! ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

ΥΓ. Δεν θα μπορούσα να μην κάνω μια αναφορά στο μεγαλείο του κόσμου του ΑΡΗ αλλά και στην παρουσία του Μπάνε Πρέλεβιτς στην εκδήλωση. Για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι ο κόσμος του ΑΡΗ έχει το ήθος και την ποιότητα να αναγνωρίσει την αξία ακόμη και των αντιπάλων του. Δεν θα κακολογήσω τα 100 περίπου άτομα ανάμεσα στους 6000 που θεώρησαν ότι έπρεπε να χλευάσουν τον Πρέλεβιτς αλλά θα τους δικαιολογήσω για τον απλό λόγο ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς ήταν αρκετά νεαροί και δεν έζησαν λίγο από εκείνα τα χρόνια για να καταλάβουν τι σήμαινε ο Μπ.Πρέλεβιτς και ο  παοκ, ο Ντ.Ινγκραμ και ο Ηρακλής, ο Φ.Χριστοδούλου και ο Πανιώνιος, ο Α.Κορωνιός και το Περιστέρι αλλά και άλλες σπουδαίες ομάδες και αθλητές που είχαν συμμετοχή στα πιο χρυσά χρόνια του Ελληνικού αθλητισμού. Το μόνο που έχουν ζήσει και δυστυχώς ζούμε όλοι ακόμη και σήμερα είναι τους 2 "μεγάλους" της Αθήνας να σκωτόνονται αφού έχουν κάψει γύρω τους τα πάντα και το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" που έχει κάνει πέρα το "ευ αγωνίζεσθε".