Εντελώς διαφορετικό παιχνίδι από αυτό που αναμέναμε παρακολουθήσαμε στο Nick Galis Hall, με τον ΑΡΗ να παρουσιάζει ένα τραγικό αγωνιστικό πρόσωπο αλλά στο τέλος να φθάνει στη νίκη. Πνευματικά βραχυκυκλωμένοι παίκτες και ένας προπονητής χαμένος στα θέλω του κατάφεραν ένα φαινομενικά εύκολο παιχνίδι να το κάνουν ντέρμπι για γερά νευρά. Ευτυχώς ο Τολιόπουλος ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις και μαζί με την ώθηση από τον κόσμο όπου κατάλαβε ότι έπρεπε και σήμερα να μπει στην εξίσωση του αγώνα η νίκη ήρθε έστω και με αυτόν τον αγωνιστικό τρόπο. Το σφύριγμα της λήξης έφερε ανακούφιση αλλά και προβληματισμό για αυτά που παρακολουθήσαμε σήμερα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΦΑΝΗΚΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Μπορεί από τα πρώτα σουτ των παικτών μας να μην φάνηκε η δυστοκία που ακολούθησε στη συνέχεια, η έλλειψη όμως συγκέντρωσης στην άμυνα έκανε νωρίς νωρίς την εμφάνιση της. Οι παίκτες της Καρδίτσας κάνοντας απλά τα βασικά μιας επαγγελματικής ομάδας που κυκλοφορεί σωστά την μπάλα ψάχνοντας τις αδυναμίες του αντιπάλου έστησε πάρτι κάτω από το καλάθι μας χωρίς να βρει την παραμικρή αντίσταση. Ο Ντε Σόουζα χανόταν στις αλλαγές παικτών, ο Σανόγκο ξεχνιόταν μακριά από το καλάθι και ο φιλότιμος Σλαφτσάκης ώρες ώρες έμοιαζε πολύ λίγος για να σταθεί απέναντι στα ψηλά και δυνατά κορμιά των αντιπάλων.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΘΑΝΕ Η ΑΜΥΝΑ, ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ

Και αν στην αρχή νομίζαμε ότι το πρόβλημα περιοριζόταν μόνο στην άμυνα και στα ριμπάουντ, καθώς κυλούσε το παιχνίδι φάνηκε ότι ο ΑΡΗΣ ήταν προβληματικός σε όλους τους τομείς του αγώνα. Με εξαίρεση τον Τολιόπουλο που συνέχισε τις υψηλές πτήσεις και κάποια ξεσπάσματα του Χάρελ και του Γκάλινατ η ομάδα έμοιαζε ανήμπορη να βρει τον δρόμο προς το αντίπαλο καλάθι. Και πως να βρεις λύσεις στην επίθεση όταν για ακόμη ένα παιχνίδι δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια στο να βρεθεί το ελεύθερο σουτ ή να κόψει κάποιος παίκτης κοντά στο καλάθι για να δεχθεί την ασίστ; Ένα μονότονο ένας ένας με τις περισσότερες φορές η προσπάθεια να εκδηλώνεται στα όρια της λήξης του χρόνου της επίθεσης.

ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Πέρα από την συνολική παρουσία του Τολιόπουλου ίσως το πιο κομβικό σημείο της αναμέτρησης να ήταν αυτό που η Τσαρούχα χαρακτήρισε φλόπινγκ ένα καθαρό επιθετικό φάουλ ξεσηκώνοντας άπαντες το γήπεδο. Ξαφνικά ο κόσμος στην κερκίδα που αποχαυνωμένος παρακολουθούσε πόσο κακή ήταν η ομάδα του σήμερα, αφυπνίστηκε, ξεσηκώθηκε και μαζί του παρέσυρε και τους παίκτες μας έξω από το λήθαργο τους. Η άμυνα μας έσφιξε, τα χαμένα ριμπάουντ περιορίστηκαν και δια χειρός Τολιόπουλου ο ΑΡΗΣ κατάφερε να φθάσει στη νίκη.  

ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

Ο Γιάννης Καστρίτης ίσως να είναι και ο κορυφαίος της νέας γενιάς των Ελλήνων προπονητών και πιθανόν ο μοναδικός που έχει μια ξεχωριστή φιλοσοφία που περνάει στην ομάδα του. Μπορεί βαθμολογικά ο ΑΡΗΣ τις προηγούμενες 2 χρονιές να μην εξαργύρωσε την πορεία του αλλά όλοι μας(όπως και ολόκληρη η μπασκετική κοινότητα)  αναγνωρίσαμε το έργο του προπονητή μας.  Φέτος ο κόουτς δείχνει να βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο στην προσπάθεια να πείσει για το έργο του και την φιλοσοφία του σε βαθμό που υπερβαίνει συχνά πυκνά κάθε λογική που διέπει αυτό το άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Ψηλοί που θεωρούνται(από τον ίδιο) ακατάλληλοι για να μαζέψουν ριμπάουντ, να παίξουν άμυνα ή έστω λίγο «ξύλο» κάτω από το καλάθι αν και αποκτήθηκαν ακριβώς για αυτόν τον ρόλο. Πόιντ γκάρντ που τους πήρες για να σου οργανώνουν το παιχνίδι και δεν τους αφήνεις να κατεβάζουν καν την μπάλα. Ανύπαρκτα επιθετικά συστήματα και επιλογές βγαλμένες από τον «μαγικό κόσμο του ΝΒΑ» χωρίς όμως να έχεις τους ανάλογους ποιοτικούς παίκτες. Ψηλοί που δεν μπορούν να ακολουθήσουν την υψηλή πίεση μακριά από το καλάθι και επιμένεις να τους τρέχεις χωρίς λόγο. Παράλογα χαμηλά σχήματα που δίνουν ξεκάθαρο πλεονέκτημα στον αντίπαλο. Και εμπιστοσύνη σε παίκτες που ναι μεν θέλουν τον χρόνο τους για να προσαρμοστούν αλλά όταν η μπάλα καίει και το παιχνίδι είναι στο πόντο είναι αμαρτία να τους «δοκιμάζεις» έτσι εις βάρος του στόχου της νίκης. Ναι, κάποια στιγμή πολύ πιθανόν να βρουν τον ρόλο τους στην ομάδα αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να διασφαλισθεί ότι η ομάδα δεν θα έχει εκτροχιαστεί από οποιοδήποτε στόχο έχει θέσει φέτος. Κάπως έτσι την πάτησε τα 2 προηγούμενα χρόνια και κατέληξε έβδομη και όγδοη. Για αυτό κόουτς φρόντισε το πάθημα να γίνει μάθημα και κράτα χαμηλά την μπάλα.

Ο ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΣ ΓΛΙΤΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΖΟ

Απογοήτευσε η ομάδα με την παρουσία της αλλά το ότι πήρε τη νίκη σε μια τόσο κακή βραδιά έχει και αυτό την αξία του. Μια νίκη που ορθώς θεωρούσαμε δεδομένη. Γιατί αν μέσα στο Παλέ δεν μπορείς να θεωρείς δεδομένη τη νίκη με την Καρδίτσα τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που παρακολουθήσαμε σήμερα. Ας είναι γερός και φορμαρισμένος ο Τολιόπουλος που ήταν ίσως ο μοναδικός παίκτης που στάθηκε στο ύψος του. Συνεχίζουμε… ελπίζοντας ότι η σημερινή εικόνα ήταν μια κακή παρένθεση που έκλεισε με τη νίκη μας.

ΥΓ. Σίγουρα οι τραυματισμοί παίζουν τον ρόλο τους αλλά σε κάποια πράγματα δικαιολογίες δεν χωράνε και ο ΑΡΗΣ σήμερα ήταν αδικαιολόγητα κακός. Ευτυχώς με 2 παιχνίδια την εβδομάδα έχεις την ευκαιρία να αντιδράσεις και να διορθώσεις στην πράξη τα κακώς κείμενα. Αρκεί φυσικά να έχεις το σθένος να αναγνωρίσεις τα σφάλματα σου και να μην συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου.

Την ήττα στις λεπτομέρειες γνώρισε στην παράταση ο ΑΡΗΣ μας στην Καρδίτσα σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και μπόλικα ηρεμιστικά… Πως αλλιώς θα μπορούσες να αντέξεις ένα ακόμη «χειρουργείο» από τη διαιτητική τριάδα που και σήμερα κατέβηκε στο γήπεδο με συγκεκριμένη αποστολή. Πάλεψε η ομάδα με όλες τις δυνάμεις της και αν και κατάφερε να ξεπεράσει τους αναπάντεχους τραυματισμούς των Χάγκινς και Σανόγκο στο ξεκίνημα του αγώνα αλλά και την μέτρια απόδοση του φθάνοντας μια ανάσα από τη νίκη, στο τέλος οι 3 διαιτητές ήταν αυτοί που τελικά επικράτησαν.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ

Δεν μπορεί να βρει την ηρεμία της ομάδα φέτος μιας και οι τραυματισμοί αποτελούν μόνιμο πρόβλημα. Από εκεί έμοιαζε η ομάδα σχεδόν πλήρης(έλειπε μόνο ο Καββαδάς) στο ξεκίνημα της αναμέτρησης ο Χάγκινς τραυματίστηκε ενώ λίγα λεπτά αργότερα και ο Σανόγκο ένιωσε πόνους και έμεινε εκτός για τη συνέχεια. Έτσι σε ένα παιχνίδι όπου η ομάδα φαινόταν ότι είχε εξαρχής πρόβλημα στην οργάνωση της επίθεσης έχασε και το πιο καθαρό μυαλό που διαθέτει στα πόιντ γκαρντ. Και στους ψηλούς όμως τα γρήγορα φάουλ του Γκούντουιν χωρίς τον Σανόγκο στον πάγκο άλλαξε τις ισορροπίες στα αμυντικά πλάνα του Καστρίτη.

ΠΟΡΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΓΙΞΕ ΤΗ ΝΙΚΗ

Η κατάσταση έμοιαζε δύσκολη με την ομάδα να δυσκολεύεται πολύ στην επίθεση αλλά και στην άμυνα να τρέμει τα σφυρίγματα των διαιτητών που σφύριζαν μόνο έδρα. Το σύνολο όμως το Γ.Καστρίτη δεν έχει μάθει να τα παρατάει και στην αστοχία της επίθεσης απάντησε με ακόμη καλύτερη άμυνα, κλεψίματα και αιφνιδιασμούς που μας οδήγησαν στο +8. Σε εκείνο το σημείο η διαιτησία έδειξε ξεκάθαρα τις διαθέσεις της και πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της για να γυρίσει το παιχνίδι. Ανύπαρκτα φάουλ, ανάποδα αντιαθλητικά, τεχνική ποινή και μια γενικότερη συμπεριφορά από έναν γκρι θίασο διαιτητών που σφύριζαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι… με στόχο φυσικά να κερδίσει η Καρδίτσα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Μεγάλα τα σκαμπανεβάσματα της απόδοσης των περισσότερων παικτών από παιχνίδι σε παιχνίδι και αυτό πληρώσαμε και σήμερα. Όπως φυσικά πληρώσαμε και τους τραυματισμούς των Χάγκινς και Σανογκό που άφησαν γυμνή την ομάδα σε 2 σημαντικότατες θέσεις. Ιδιαίτερα στα πόιντ γκαρντ χωρίς την ηρεμία του Χάγκινς η ομάδα στην επίθεση λειτουργεί πολύ σπασμωδικά. Ίσως να πρέπει ο Καστρίτης να δώσει ακόμη περισσότερο ρόλο στον Φίλιο με στόχο να βρει έναν πιο ψύχραιμο οργανωτή από τον χωρίς φρένο Τολιόπουλο και τον άτσαλο Μήτρου Λόνγκ. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα στην επίθεση και βραχυκυκλώνει όλη την σκέψη της ομάδας. Τώρα για τους ψηλούς ίσως ο Καββαδάς να είναι έτοιμος με το Λαύριο και τουλάχιστον ποσοτικά να υπάρχει μια ακόμη λύση.

ΤΑ «ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ» ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΝΟΝΑΣ

Μπράβο στην ομάδα που πάλεψε κόντρα  στους αναπάντεχους τραυματισμούς αλλά και κόντρα σε αυτή την μόνιμη αλητεία των διαιτητών φθάνοντας μια ανάσα από τη νίκη...  Ναι, ακόμη και έτσι μπορούσαμε να κερδίσουμε αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα σφαλτσοσφυρίγματα που έκριναν το τελικό αποτέλεσμα. Αν δεν ήταν οι διαιτητές ακόμη και με την μέτρια εικόνα μας το παιχνίδι θα έληγε με 15 πόντους διαφορά. Αν δεν θέλει η διοίκηση να αντιδράσει πιο έντονα στον οχετό της διαιτησίας ας ψάξει να βρει τους τρόπους ώστε να κάνει ομάδα που να κερδίζει και τους διαιτητές αν έτσι μόνο γίνεται…

ΥΓ. Ας ξαναβγεί ο κ.Ζεϊμπέκης 2 παιχνίδια μετά τις περίφημες δηλώσεις του να μας ξανακουνήσει το δάχτυλο για την διαιτησία… Η πλέον έχει περάσει σε άλλο επίπεδο και δεν ασχολείται με τους γκρινιάρηδες τους Αρειανούς;

Με περίσσια ώθηση από τον κόσμο του που γέμισε το γήπεδο, ο ΑΡΗΣ μας κατάφερε να κάμψει την αντίδραση της Καρδίτσας και της εχθρικής για ακόμη μια φορά διαιτητικής τριάδας φθάνοντας στη νίκη με 85-68! Η ενέργεια που έβγαλαν οι παίκτες μας σε άμυνα και ριμπάουντ υπερκάλυψαν την αστοχία μας και ήταν οι βασικοί λόγοι της νίκης. Μια νίκη που θα ερχόταν πολύ πιο εύκολα αν οι 3 διαιτητές για 3 ολόκληρα δεκάλεπτα φάνηκαν να κάνουν ότι μπορούν είτε για να επαναφέρουν την Καρδίτσα στην διεκδίκηση της νίκης ή απλά για να χαλάσουν αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα στο κατάμεστο Παλέ από κόσμο που γουστάρει ΑΡΗ και μπάσκετ.

Η ΓΝΩΣΤΗ ΝΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Από την στιγμή που απουσιάζει ο Χάγκινς πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι κάθε ξεκίνημα της ομάδας μας θα έχει μπόλικα λάθη και κακές επιλογές στην επίθεση. Κάπως έτσι ο ΑΡΗΣ και σήμερα μπήκε νευρικά παλεύοντας να βρει τα πατήματα του πάνω στο παρκέ.

ΜΑΧΗΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΑΣΗ

Και όταν στο κακό μας ξεκίνημα είμαστε πάνω στο σκορ τότε λογική συνέπεια είναι όταν βρούμε ρυθμό όλα να γίνονται πιο εύκολα. Ακόμη και αν η αστοχία ακόμη και κάτω από το καλάθι ήταν συχνό φαινόμενο η ενέργεια που έβγαζαν οι παίκτες μας σε άμυνα και ριμπάουντ κατέληγε σε ένα πείσμα που έστελνε την μπάλα στο καλάθι!  Τι και αν οι διαιτητές μας είχαν φορτώσει με μπόλικα φάουλ όταν έκλειναν τα μάτια σε ξεκάθαρα φάουλ πάνω στους παίκτες μας, οι παίκτες του Γ.Καστρίτη τον χαβά τους. Να τρέχουν πάνω κάτω αφηνιασμένοι, να παίρνουν το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο και τελικά να πετυχαίνουν το καλάθι οδηγώντας την ομάδα σε μια σημαντική νίκη!

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΡΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ Γ.ΚΑΣΤΡΙΤΗ

Σπάνια μένουμε τόσο πολύ σε έναν προπονητή που ακόμη δεν έχει προλάβει να πετύχει κάτι «χειροπιαστό» αλλά σε αυτό το πέρασμα του από τον ΑΡΗ ο Γιάννης Καστρίτης βάζει  την υπογραφή του σε αυτήν την ομάδα που θαυμάζουμε πάνω στο παρκέ. Τι και αν το μπάτζετ είναι πενιχρό και αναγκάστηκε να αλλάξει τα καλύτερα γρανάζια της περσινής ομάδας… η φιλοσοφία παραμένει η ίδια. Παίκτες παθιασμένοι να τα δίνουν όλα σε κάθε φάση με αυτοθυσία και ζήλο για να προσφέρουν στην ομάδα. Για να το κάνει αυτό ένας παίκτης πρέπει κάτι να τον παρακινήσει ή απλά να τον εμπνεύση… και αυτή η έμπνευση είναι ο Γ.Καστρίτης. Ακόμη και όταν βλέπεις αυτή την υπερβολική ώρες ώρες άμυνα με τον ψηλό να μαρκάρει στην κορυφή τον αντίπαλο γκαρντ …ξέρεις ότι στο τέλος η ομάδα θα βρει την άκρη και θα κάνει αυτά που πρέπει μέσα στο γήπεδο.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΟΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ

Ομάδα και κόσμος έδωσαν την απάντηση τους «δυνάστες» του ελληνικού μπάσκετ στήνοντας ένα ξεχωριστό κιτρινόμαυρο πάρτι εντός και παρκέ. Στις γεμάτες εξέδρες του Παλέ ο κόσμος χοροπηδάει αδιαφορώντας για τις γκρι προκλήσεις και πάνω στο παρκέ ένα σύνολο παικτών αποφασισμένο να ματώσει για να κερδίσει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η Καρδίτσα ήταν να χορέψει στο ρυθμό μας και να αποδεχθεί την ήττα της. Βελτιωμένη η ομάδα παρά την αστοχία της. Κέρδισε σημαντικούς βαθμούς αλλά και πόντους αυτοπεποίθησης. Μπράβε ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

ΥΓ. Καλή η νίκη αλλά αυτό με την διαιτησία έχει πραγματικά ξεφύγει. Σαν να έχει ανοίξει «βεντέτα» φαίνεται η φάση. Δεν εξηγείται αλλιώς!

ΥΓ2. Λουστείτε τώρα το «ευχαριστώ» του τρέλαρχου… που όσο ήταν στον ΑΡΗ προσπαθούσατε να μας πείσετε ότι πρόκειται εκ των κορυφαίων της Ευρώπης. Έτσι είναι οι δημοσιοσχεσίτες. Όταν κλείνει η πόρτα οριστικά τότε βγάζουν τα απωθημένα τους και τον πραγματικό τους εαυτό.

ΥΓ3. Αντί να στηρίζεται αυτό τον κόσμο και την ομάδα που αποτελεί όαση στις στάχτες του ελληνικού μπάσκετ εσύ λυσσαλέο κυνήγι με κάθε τρόπο! Μα τόσο κόμπλεξ;

Με αφορμή τα «αποκαλυπτήρια» του νέου μπασκετικού ΑΡΗ ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε με το αγαπημένο αλλά και πολύπαθο τμήμα του συλλόγου μας και την τεράστια προσπάθεια που γίνεται και φέτος ώστε η ομάδα να ορθοποδήσει.  Και φυσικά να αποτυπώσουμε τα πρώτα συμπεράσματα από τους καινούργιους παίκτες και το σύνολο που χτίζει ο Γιάννης Καστρίτης λίγες ημέρες πριν τις πρώτες επίσημες υποχρεώσεις για το Fiba Europe Cup.

Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ …ΚΑΙ Η ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι προτού ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας ως PlanetARIS.gr για την απουσία ενασχόλησης με το μπάσκετ σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι τα τελευταία χρόνια γύρω από τον μπασκετικό ΑΡΗ έχει στηθεί ένα θέατρο του παραλόγου και μια «ασπίδα προστασίας» που δεν φαίνεται να προσφέρει κάτι το θετικό. Από την διοίκηση μέχρι και τον τελευταίο δημοσιογράφο η γραμμή είναι η ίδια. Για όλα φταίνε οι αμαρτίες του παρελθόντος, η διοίκηση τα κάνει όλα καλά, η ομάδα πάνω στο παρκέ σκίζει και οτιδήποτε αρνητικό είναι κακοπροαίρετο και δεν μας αγγίζει. Ποια μπαν και επιτροπές επαγγελματικού αθλητισμού που μας κυνηγάνε; Ποια συμμετοχή στην Ευρώπη που σνομπάραμε, υποτιμούσαμε και είχαμε αποτύχει παταγωδώς στην τελευταία μας παρουσία; Ποιοι παίκτες –τουρίστες που αν και τακτοποιημένοι μας κάνουν ρεντίκολο στα social media; Ποιος 6^ος ξένος; Ποιο Παλέ , ποια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και ποιος επενδυτής;  Ψιλά γράμματα όπου αν τα ξεστομίσεις μάλλον είσαι εχθρός του συλλόγου… Οπότε εφόσον το «σύστημα» που κινεί τον μπασκετικό ΑΡΗ πιστεύει ότι αυτή η «ασπίδα προστασίας» βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν βγει μπροστά και παράλληλα και την ομάδα για να ανασάνει εμείς μαζί τους…

Η ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Για ακόμη μια χρονιά ο μπασκετικός ΑΡΗΣ μέσω του Α.Σ. παλεύει με τα δυσβάσταχτα χρέη σε χρονιές όπου η ακρίβεια(εκτός του covid) θερίζει και τo προϊόν «ελληνικό μπάσκετ» γίνεται στάχτες.  Φέτος σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια υπάρχει μια  προσπάθεια η ομάδα να κινηθεί προς την σωστή κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα διεκδικώντας μια κανονικότητα που λείπει. Κανονικότητα όπως κανονικό προπονητή, τεχνικό τιμ με «προσωπικότητα», ομάδα που θα μαζευτεί νωρίς για προετοιμασία(παρά την απουσία του έκτου ξένου),  συμμετοχή στην Ευρώπη και έναν Ρουσιαμάνη που σε αντίθεση με άλλους ενεργούς υποστηρικτές-χρηματοδότες της ομάδος δεν φοβάται να βγει μπροστά.  Φυσικά ο δρόμος για μια «κανονικότητα» όπως τη θέλει ο Αρειανός είναι μακρύς αλλά φέτος φαίνεται να πήραμε την σωστή στροφή.

Ο ΝΕΟΣ ΑΡΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ

Είδαμε επιτέλους τον ΑΡΗ σε ένα από τα σπάνια  του  «κρυφά φιλικά»  με κόσμο με αγωνία και προσμονή για μια καλύτερη σεζόν από την περσινή που καταλήξαμε στην 7^η θέση.  Δεν ενθουσιαστήκαμε όπως όταν «ενημερωνόμασταν»  για τα προηγούμενα φιλικά, ούτε γίναμε απαισιόδοξοι για το τι θα ακολουθήσει αλλά πήραμε μια ρεαλιστική γεύση της κατάστασης. Ο ΑΡΗΣ όπως ακριβώς και πέρσι θα πρέπει να ματώσει μέσα στο γήπεδο για κάθε νίκη. «Εύκολα» και «δύσκολα» παιχνίδια δεν θα υπάρχουν παρά μόνο μια διαρκή προσπάθεια για νίκη όπως μας έχει συνηθίσει ο Γ.Καστρίτης. Ο Νότε για τον οποίο έχει γίνει αρκετός ντόρος το έχει το σκοράρισμα αλλά η σταθερότητα θα είναι το ζητούμενο. Πάντως στην καλή του ημέρα φαίνεται ικανός να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του.  Ο Χάγκινς(για τον οποίο είχαμε ήδη εικόνα) από την άλλη εμπνέει εμπιστοσύνη στο ρόλο του οργανωτή και δείχνει μια ωριμότητα που χρειάζεται για τη συγκεκριμένη θέση.  Ο Χόκλερ ίσως ήταν ο παίκτης που έβγαλε την περισσότερη ενέργεια πάνω στο γήπεδο και θύμισε λίγο από τον δυναμισμό που χαρακτήριζε το περσινό ρόστερ.  Για τους Γκούντγουιν και τον Σανόγκο ας ελπίσουμε η σημερινή τους εικόνα να ήταν κάτι τυχαίο που γρήγορα θα ξεχαστεί… Αυτό όμως που αναμένεται να κάνει τη διαφορά είναι οι Έλληνες παίκτες αλλά και οι περισσότερες αξιόπιστες λύσεις από τον πάγκο. Τολιόπουλος και Καββαδάς είναι παίκτες που μπορούν να δώσουν ουσιαστικές βοήθειες στην ομάδα ενώ και ο Νετζήπογλου είτε βασικός είτε ερχόμενος από τον πάγκο μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα του αγώνα. Και φυσικά οι Σχίζας και Σιδηροηλίας εφόσον είναι υγιείς θα έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δώσουν στην ομάδα όσα δεν μπόρεσαν πέρσι.

ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ

Αρκετή δουλειά(πέρα από τον 6^ο ξένο) φάνηκε να χρειάζεται ο ΑΡΗΣ μας πάρα τη φιλική νίκη κόντρα στην Καρδίτσα. Ωστόσο η παρουσία του Γ.Καστρίτη στον πάγκο με τους Σιγάλα και Καραποστόλου στο τεχνικό τιμ και το βάθος στο ρόστερ με «ψημένους» παίκτες όπως ο Τολιόπουλος και ο Καββαδάς μας κάνουν να αισιοδοξούμε. Ας ελπίσουμε ο περσινός ενθουσιασμός και ο τρόπος που μας ξεσήκωσε πέρσι η ομάδα να έχει φέτος ανάλογη και ακόμη καλύτερη συνέχεια!

ΥΓ. Όπως λέμε στον αθλητισμό για τις ομάδες «ο καθρέφτης είναι το γήπεδο». Εκεί φαίνεται αν μια ομάδα είναι καλή, εκεί φαίνεται αν ο κόσμος ψήνεται με το πρότζεκτ που του πλασάρουν.

Με νίκη η αγαπημένη μας ομάδα στην Καρδίτσα έδωσε τέλος στο μαρτύριο τεσσάρων χρόνων με την ελπίδα όλων μας να μην ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές. Μια ξεχωριστή πανάξια νίκη που για ακόμη μια φορά μας κάνει να νιώθουμε υπερήφανοι που είμαστε Αρειανοί. Γιατί όταν ζεις σε μια χώρα όπου όσοι καίγονται για βαθμούς τις τελευταίες αγωνιστικές μεταμορφώνονται σε τρένα και οπαδοί ζητάνε από τις ομάδες τους να χάσουν για να βοηθήσουν ή να βλάψουν άλλες ομάδες, ε ναι σαν Αρειανοί πρέπει να νιώθουμε υπερηφάνεια που δεν χαρίσαμε ούτε τον σωτήριο βαθμό της ισοπαλίας σε ένα 100% αδιάφορο παιχνίδι .

Ο Δ.Σπανός όπως ήταν αναμενόμενο και σήμερα παρέταξε την ομάδα με μπόλικες αλλαγές. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους παίκτες να μετατρέψουν το παιχνίδι σε μονόλογο και να φθάσουν κάμποσες φορές κοντά στο γκολ. Το τετ α τετ του Πασσά   ήταν η σημαντικότερη φάση του Α΄ημιχρόνου όπου η υπέρ μας κατοχή είχε ξεπεράσει ακόμη και το 70%. Στην επανάληψη όμως είδαμε έναν άλλο ΑΡΗ που παρασυρόμενος από τον αργό ρυθμό των παικτών της Καρδίτσας που στόχευε στο 0-0 είδαμε περισσότερο την ομάδα να κάνει αγγαρεία παρά να διεκδικεί τη νίκη.  Πέρα από ένα δοκάρι του Τσουμάνη δεν μπορέσαμε να απειλήσουμε ουσιαστικά την Καρδίτσα μέχρι τις καθυστερήσεις του αγώνα όπου ο Πασσάς πολύ ωραία έσπασε το τεχνητό οφσάιντ των γηπεδούχων βρέθηκε με αντίπαλο τον τερματοφύλακα και κέρδισε ένα πεντακάθαρο πέναλτι. Ο Λώττας ψύχραιμα έστειλε την μπάλα στα δίχτυα χαρίζοντας τη δίκαιη νίκη στην ομάδα μας στέλνοντας ταυτόχρονα την Καρδίτσα στην Γ Εθνική.

Και τυπικά η περιπλάνηση μας στις χαμηλές κατηγορίες έλαβε τέλος.  Τα λάθη που μας οδήγησαν σε αυτή την τετραετή περιπέτεια καλό είναι να μην τα ξεχάσουμε ποτέ ώστε να μην  τα επαναλάβουμε. Αυτά όμως που περάσαμε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ορίζουν το μέλλον μας και καλό είναι ότι όσοι στο μυαλό τους κάνουν σκέψεις όπως σιγά σιγά και βήμα βήμα να τις αφήσουν στην άκρη.. Όχι άλλες εκπτώσεις  στα όνειρα μας. Μοναδικός στόχος η κορυφή!

ΥΓ. Ποτέ δεν με έψησε ο προπονητής Σπανός και παρά την πετυχημένη του πορεία δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Αν κάτι όμως αναγνωρίζω στον συγκεκριμένο προπονητή είναι η ειλικρίνεια και η ευθύτητα του στις συνεντεύξεις τύπου. Ποτέ δεν προσπάθησε να μας πείσει ότι είδε κάτι διαφορετικό στο γήπεδο, ποτέ δεν άφησε υπονοούμενα για οτιδήποτε, ποτέ δεν κρύφθηκε πίσω από το δάχτυλο του. Σε ευχαριστούμε για την συνεισφορά σου και σου ευχόμαστε ολόψυχα καλή τύχη!

Μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα χρειάστηκαν μετά τη σέντρα του αγώνα για να ανοίξει η ομάδα μας το σκορ με το γκολ του Ντούνη και να κάνει την αρχή για μια εύκολη νίκη! Μπορεί το γρήγορο γκολ χρονικά να ήταν συμπτωματικό αλλά η συνολική καλή παρουσία της ομάδος σίγουρα έχει να κάνει με την αποπομπή του Νίκου Αναστόπουλου. Όλοι όσοι αγωνίσθηκαν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση, υπήρχε γρήγορη και καλή κυκλοφορία μεσοεπιθετικά ενώ και στις διεκδικήσεις οι παίκτες μας έβγαιναν νικητές, στοιχεία που έλειψαν σε προηγούμενα παιχνίδια.

Το δίδυμο Καπνίδη και Ίλιτς ήταν αυτό που διαφοροποίησε την ενδεκάδα σε σχέση με άλλους αγώνες και όπως φάνηκε λειτούργησε μια χαρά παρόλο που κανείς από τους 2 δεν μπόρεσε να σκοράρει. Ο μεν Καπνίδης προσπαθούσε να χωθεί σε όλες τις φάσεις στην επίθεση κρατόντας απασχολημένους τους αντίπαλους αμυντικούς, την ίδια στιγμή που ο Ίλιτς κρατούσε και μοίραζε σωστά τη μπάλα με κάθε ευκαιρία. Ο Παυλίδης ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση με 2 πανομοιότυπα πολύ ωραία γκολ με μακρινό σουτ!  Μετά το 70' με το σκορ να είναι στο 3-0 και οι δύο ομάδες έριξαν ρυθμούς και περίμεναν απλά το σφύριγμα της λήξης. Όσο όμως χρειάστηκε είδαμε έναν ΑΡΗ να τρέχει, να έχει καλή κυκλοφορία, να μην τα χάνει από την πίεση των αντιπάλων και να συνδυάζεται αρκετά καλά στην επίθεση. Μπορεί να μην χρειάστηκε η ομάδα να πιέσει περισσότερο, είχε όμως τις ευκαιρίες να πετύχει και άλλο γκολ.

Σχεδόν κανόνας είναι ότι η αλλαγή προπονητή λειτουργεί ευεργετικά για μια ομάδα και αυτό ακριβώς είδαμε σήμερα. Αρκεί φυσικά  αυτό που είδαμε να μην ήταν απλά η αντίδραση των παικτών λόγω της απόλυσης Αναστόπουλου αλλά η γενικότερη αλλαγή φιλοσοφίας που θα συνεχιστεί και στα επόμενα παιχνίδια. Η διαφορά των 8 βαθμών παρέμεινε αλλά αν θέλουμε να προλάβουμε το τραίνο της ανόδου τότε το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να πετάμε βαθμούς. Η νίκη σήμερα ήταν μονόδρομος, όπως μονόδρομος είναι οι νίκες και σε όλα τα εναπομείναντα παιχνίδια.

ΥΓ. Αυτή τη στιγμή τα ρεπορτάζ θέλουν να περιμένουμε τον Ελευθερόπουλο να ξεμπλέξει από τον Αστέρα Τρίπολης. Αναμένουμε λοιπόν...

Με το αριστερό μπήκε η ομάδα στο πρωτάθλημα της Football League πετώντας μόλις από το πρώτο παιχνίδι 2 βαθμούς κόντρα σε μια από τις μικρομεσαίες ομάδες της κατηγορίας. Οι αλχημείες του Αναστόπουλου και η αμυντική του προσέγγιση στο παιχνίδι δεν απέδωσαν καρπούς, η ομάδα έπασχε δημιουργικά και το πλήρωσε. Πλέον αν και ακόμη είμαστε στο ξεκίνημα θα πρέπει άμεσα να δούμε αποτελέσματα μιας και την φετινή χρονιά ο στόχος της ανόδου είναι αδιαπραγμάτευτος και μόνο το τελικό αποτέλεσμα μετράει.

Αναγκαστικές αλλαγές και εκπλήξεις είχε  η 11αδα και αυτό είχε ως συνέπεια να μην έχει μεσοεπιθετικά η ομάδα τη ζωντάνια που είχε κόντρα στον Αιγινιακό.  Αν και μπήκαμε νωθρά όσο περνούσε ο χρόνος οι παίκτες μας ανέβαζαν απόδοση και πήρα τον έλεγχο του παιχνιδιού. Παρά την κατοχή και την πρωτοβουλία των κινήσεων εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις δεν καταφέραμε να γίνουμε απειλητικοί. Το αυστηρό πέναλτι στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου έκανε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Ο Ρ.Μπράβο ισοφάρισε με κοντινή κεφαλιά αλλά η ανατροπή δεν έγινε ποτέ.  Μπούρμπος και Αντρέου αν και δεν αγωνίστηκαν κόντρα στον Αιγινιακό τελικά όπως και σχεδόν όλα τα φιλικά ο Αναστόπουλος τους εμπιστεύτηκε, χωρίς όμως να τον δικαιώσουν. Οι αλλαγές έγιναν με αρκετή καθυστέρηση ενώ γενικότερα οι επιλογές του Αναστόπουλου δημιουργούν ερωτηματικά και προβληματισμό. 

Όταν μιλάμε για τον ΑΡΗ στην Football League κάποια πράγματα θα πρέπει να τα θεωρούμε αυτονόητα. 'Οτι οι αντίπαλοι θα παίζουν άμυνα και αντεπιθέσεις δίνοντας χώρο και κατοχή στη ομάδα μας είναι κάτι το αυτονόητο. Οπότε η ουσία είναι να δημιουργείς φάσεις και να βάζεις το γκολ. Όταν όμως η προσέγγιση σου ακόμη και στα φιλικά είναι ένα αμυντικογενές ποδόσφαιρο κατοχής χωρίς έντονη επιθετική δραστηριότητα τότε λογικό είναι η ομάδα να παλεύει σε κάθε αγώνα στα όρια του Χ. Σίγουρα αν οι παίκτες μας έδειχναν περισσότερη μαχητικότητα και πάθος θα μπορούσε να είχε έρθει. Παρόλα αυτά όμως οφείλει ο προπονητής να αντιμετωπίζει τα παιχνίδια διαφορετικά και να κατεβάζει την ομάδα με πιο επιθετικούς προσανατολισμούς. Τέτοια αρχή δεν γίνεται να μας αφήνει ικανοποιημένους. Ας μην ξεχνάμε ότι φέτος είναι περισσότερα τα παιχνίδια, όλοι θα παίξουν με όλους και τίποτα δεν κρίνεται από την πρώτη αγωνιστική. Το μόνο που κρατάμε από αυτή την ισοπαλία-ήττα είναι η αντίδραση του προέδρου που επέβαλλε πρόστιμο. Κάλη κίνηση από τον Καρυπίδη που ίσως με αυτόν τον τρόπο να αντιληφθούν άπαντες στην ομάδα ότι η ισοπαλία για τον ΑΡΗ ισοδυναμεί με ήττα.

ΥΓ. Απαράδεκτη η τοποθέτηση του Αναστόπουλου για την κακή εκτίμηση του Διούδη όπως και για την ικανοποίηση που εξέφρασε για μια εμφάνιση χωρίς ούτε μια κλασσική ευκαιρία. Μάλλον ο Ανάστο δεν έχει καταλάβει ότι αυτά τα παιχνίδια θα πρέπει να τα καθαρίζει από το ημίχρονο και να τελειώνουν με 2-3 γκολ διαφορά.

ΥΓ2. Όπως στο μπάσκετ έτσι ακριβώς και στο ποδόσφαιρο τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Όταν δεν κερδίζεις τότε θέλοντας και μη, μνημονεύεις όλα τα κακώς κείμενα των μεταγραφών, της προετοιμασίας και των εμμονών του εκάστοτε προπονητή.  Δεν σημαίνει ότι όταν κερδίζεις γίνονται όλα σωστά. Αλλά όταν κάνεις ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς καμία λογική τότε όταν έρχεται η στραβή απλά "ξεβρακώνεσαι"...

ΥΓ3. Που πας με τις ροζ φανέλες...