Το ταμείο στο τέλος είναι εδώ και χρόνια το μότο της ΚΑΕ σχετικά με την αγωνιστική πορεία της ομάδας μπας και στο τέλος το τρίποντο μπει, γίνει το μπρέικ και ο ΑΡΗΣ στο τέλος σκαρφαλώσει ένα σκαλί πιο κοντά προς την αξιοπρέπεια του. Αυτή τη φορά το ταμείο ήταν πιο άδειο από ποτέ(πιθανόν και μείον) με την ανάγκη για αλλαγή πλεύσης να είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Άλλωστε πόσο ακόμη μπορεί να αντέξει ο Αρειανός να βαδίζει υπομονετικά προς το άγνωστο με προορισμό την ελπίδα όταν όλη αυτή η πορεία γίνεται με τον πλέον μαρτυρικό τρόπο όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα φέτος; Στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου υπήρχε η διάθεση να δοθεί το στίγμα και να οροθετηθεί μια νέα αρχή, χωρίς ωστόσο να το πετύχει.

ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ, ΤΟ ΠΑΛΕ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ

Περί οικονομικών θα ήταν εντελώς αφελές το να μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε τις κινήσεις της διοίκησης Πρωτοδικείου. Φυσικά και μας ξενίζει η μη αναφορά στα έσοδα, η συμπερίληψη στα χρέη που μειώθηκαν εξοφλήσεις παικτών της συγκεκριμένης διοίκησης και διάφορα άλλα, ελάχιστη όμως σημασία έχουν αυτά μπροστά στη μεγάλη εικόνα. Αυτή την εικόνα ενός νοικοκυρεμένου οικονομικά σωματείου που ξέρει πόσα χρωστάει και παραμένει με συνέπεια σε ένα πλάνο εξυγίανσης από τα βαρίδια του παρελθόντος παράλληλα με την αύξηση των εσόδων.  Και αν σε αυτό συμπεριλάβουμε το brand name του ΑΡΗ και την αγάπη που τρέφει ο κόσμος για αυτή την ομάδα, τότε αυτομάτως έχουμε και την προοπτική έλευσης κάποιου επενδυτή μπροστά μας. Απολύτως λογικό και ίσως το πιο αισιόδοξο και σημαντικό που ακούσαμε στη συνέντευξη τύπου.  Όπως λογικά ήταν όλα αυτά που ειπώθηκαν γύρω από Παλέ, την ανάπλαση της έκθεσης και το συμφέρον του ΑΡΗ. Ειπώθηκαν ξεκάθαρα κάποια πράγματα που έπρεπε να ακουσθούν μιας και η καρδιά όλων μας χτυπάει σε αυτό το γήπεδο. Πλέον γνωρίζουμε και μπορούμε να δούμε το τι συμφέρει τον ΑΡΗ σχετικά με το γήπεδο από μια διαφορετική ματιά, λιγότερο ρομαντική σε σχέση με το παρελθόν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ

Στα αγωνιστικά τώρα, από που να το πρωτοπιάσεις αυτό που ζήσαμε. Παίκτες με μηδαμινή ευρωπαϊκή εμπειρία(χάρη στο τρομερό software?), άλλοι ανέτοιμοι τραυματίες, άλλοι δανεικοί με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, μεταγραφές από σπόντα και ένας αγωνιστικός σχεδιασμός που έμπαζε από παντού. Όποιος πρότασσε πρώτα την μπασκετική λογική και μετά το ο κόουτς ξέρει το έβλεπε από την αρχή. Σε όλες τις επιλογές υπήρχε ο αστερίσκος ότι μέσα σε χρόνο ρεκόρ ο Καστρίτης θα κατάφερνε το ψάρι να το κάνει κρέας. Και όταν το ανέφικτο θαύμα άρχισε να ξεθωριάζει ήρθε η ολική κατάρρευση με το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλος χωρίς καμία απολύτως λογική. Προφανώς και ο κόουτς το είχε χάσει, πιθανόν να είχε υπερεκτιμήσει και τις δυνατότητες του με αποτέλεσμα ακόμη και η απόφαση της ΚΑΕ να ματώσει για να διορθώσει τις αστοχίες να πέσει στο κενό. Ο ερχομός του Βετούλα ήταν καταλυτικός ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και πιθανόν να είχε δίκιο ο Βετούλας που εξέφρασε το παράπονο ότι δεν είχε το δικαίωμα έστω μιας ακόμη αλλαγής παίκτη. Τα κλειδιά στο χέρι του προπονητή τελικά γύρισε μπούμερανγκ και ο ΑΡΗΣ κατέγραψε πιθανόν την πιο καταστροφική του χρονιά μετρώντας με την καρδιά του οπαδού ενώ δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε ότι στοίχισε και οικονομικά.

ΤΑ ΔΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΕ ΕΓΚΛΩΒΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Λάθη επί λαθών από την αρχή μέχρι το τέλος, με τον αγώνα για την δικαίωση των προσωπικών επιλογών(προπονητών, παικτών, βοηθών, κ.α.) να έχει φέρει σε δεύτερη μοίρα το καλό του ΑΡΗ. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν τα εξόφθαλμα  λάθη του προπονητή δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος να τα κρίνει και να τα φιλτράρει. Με ποιο «τεχνικό υπόβαθρο» και με ποια ιδιότητα όπως είναι δομημένη η ΚΑΕ θα μπορούσε κάποιος εκ των έσω να επισημάνει τα λάθη στον προπονητή. Ποιος;  Μόνο ο πρόεδρος λειτουργώντας ως παρεμβατικός «εγώ πληρώνω, έτσι θέλω» θα μπορούσε. Έτσι συμβαίνει όταν ολόκληρος ΑΡΗΣ όλες τις αγωνιστικές του προσδοκίες τις ποντάρει σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται ακόμη στην αρχή της πορείας του και δεν έχει δώσει τα διαπιστευτήρια ότι μπορεί να τα καταφέρει.  Προφανώς και η επιτυχία όλων περνάει μέσα από την αγωνιστική επιτυχία της ομάδας αλλά από ότι φάνηκε μεγαλύτερη σημασία έχει το πως και το ποιος θα υπογράψει αυτή την επιτυχία.  Δυστυχώς όμως σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι οι ιθύνοντες της ΚΑΕ δεν έδειξαν να αφουγκράζονται την ατμόσφαιρα, τα έριξαν στην τύχη, τα έριξαν στα κλειδιά που παρέδωσαν στον προπονητή και όσο αφορά την αλλαγή… μάλλον αυτή αφορά καθαρά την τύχη μας. Γιατί φέτος ήμασταν άτυχοι και εκεί με τα σημερινά δεδομένα τελειώνει κάθε κουβέντα περί αλλαγής φιλοσοφίας και νοοτροπίας σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό.

ΤΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΧΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ

Η τελική κατάταξη της 9^ης, 9^ης, 13^ης, 9^ης, 8^ης, 6^ης, περσινής 4^ης και φετινής 9^ης θέσης που κατακτήσαμε τις 8  αγωνιστικές περιόδους αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό τι ακριβώς κοστίζει η οικονομική εξυγίανση και το νοικοκυριό στον ΑΡΗ. Αυτό που δεν αποτυπώνει είναι ότι όλες αυτές τις χρονιές ο ΑΡΗΣ αποτελούταν από ανθρώπους εντός και εκτός παρκέ που τα έκαναν όλα σχεδόν τέλεια! Μάλιστα κάποιοι από αυτούς εκ των κορυφαίων της Ευρώπης όπως ήταν κάποτε το σλόγκαν. Ένα άριστο κλίμα στα αποδυτήρια, μια οικογένεια στα γραφεία και μπόλικοι καταπληκτικοί άνθρωποι. Το ότι μπορεί ένα αθλητικό σωματείο να αποτύχει δεν σημαίνει ότι αυτοί που ενσαρκώνουν την προσπάθεια είναι άχρηστοι και θα πρέπει να εκδιωχθούν κακήν κακώς, σε καμία περίπτωση. Θα πρέπει όμως το έργο τους να αξιολογηθεί και όταν μιλάμε για αθλητισμό και επαγγελματικά σωματεία, τα κριτήρια είναι αγωνιστικά. Εδώ όμως και πολλά χρόνια στον ΑΡΗ έχουν επιλέξει να μην μιλάνε για το αγωνιστικό και όποιος τολμάει να μιλάει για νίκες, ήττες, βαθμολογίες και στόχους χαρακτηρίζεται ως κακοπροαίρετος και πολέμιος της όποιας προσπάθειας. Αν δεν χαίρεσαι που τόσοι άνθρωποι μέσα από τον ΑΡΗ στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του έφτιαξαν την καριέρα τους και δεν μπορείς να δεις ότι όλα γίνονται σωστά τότε μάλλον είσαι μ@κ@κ@ς! Όπως μας αποκάλεσε και ο πρώην κόουτς με όλους τους εμπλεκόμενους να σπεύδουν να τον στηρίξουν μην τυχόν και αδικηθεί. Αν δεν βλέπεις την πρόοδο με την αγωνιστική πορεία της ομάδας, το καλό όνομα στην αγορά και τις πόρτες που μας έχει ανοίξει, την εμπιστοσύνη στο ελληνικό στοιχείο και το πλάνο, εσύ φταις! Αυτά τα «επικοινωνιακά» είναι που δυσκολεύομαι πιο πολύ να επεξεργαστώ όλα αυτά τα χρόνια της διοίκησης Πρωτοδικείου και με κάνουν να αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο ακριβώς χάνεται η σύνδεση μεταξύ μιας διοίκησης Αρειανών  και του κόσμου της ομάδας.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΙΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Πράματα και θάματα είδαμε φέτος από το σύνολο που συνέθεσε ο Γιάννης Καστρίτης την αγωνιστική σεζόν που πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε με τον ΑΡΗ στην 9^η θέση και την αποχώρηση του Τολιόπουλου να είναι το κερασάκι της άνοστης τούρτας. Η συνέντευξη τύπου πέρα από το φως που έριξε σε ότι έχει να κάνει με τα χρέη και το Παλέ δεν άφησε περιθώρια για αλλαγή νοοτροπίας γύρω από το αγωνιστικό. Αν είμαστε τυχεροί, του χρόνου θα είμαστε καλύτερα. Αν όχι, δεν έγινε και κάτι αυτά συμβαίνουν… Όπως συμβαίνει και εκεί που δεν υπάρχει κανείς για τον ΑΡΗ τελικά να εμφανισθεί. Να εμφανισθεί παρέα με την ελπίδα για κάτι το διαφορετικό.

ΥΓ. Απλά τα πράγματα για το που ακριβώς έχει κολλήσει η ομάδα. Εκεί που η ΚΑΕ είναι στελεχωμένη με άτομα που διαθέτουν εμπειρία και τεχνογνωσία τα πηγαίνει καλά, εκεί που είναι άδεια από «μυαλά» ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Τώρα το πως γίνεται να συμβαίνει αυτό, να βλέπεις(και να διαφημίζεις) τα θετικά αποτελέσματα του και σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό συνειδητά να υποστελεχώνεις το τμήμα είναι άλλη συζήτηση.

ΥΓ2. Τα  «δεν υπάρχει κανείς άλλος» και «είμαστε μόνοι μας» πολλές φορές κρύβουν και άλλες ερμηνείες. Το βέβαιο είναι ότι στον μπασκετικό ΑΡΗ δεν περισσεύει κανείς. Σίγουρα είναι πιο εύκολο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που «ακούν» και «συμφωνούν» αλλά εδώ προέχει το καλό του ΑΡΗ και όχι η προσωπική βόλεψη του καθενός.

Μετά και την φυσιολογική ολοκλήρωση του κυπέλλου Ελλάδος ο ΑΡΗΣ πήρε αυτό που δικαιούταν βάσει της πορείας του και πλέον με το ευρωπαϊκό εισιτήριο στο χέρι ατενίζει την επόμενη σεζόν. Σε ένα πρωτάθλημα όπου η μετριότητα και τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση μας ήταν τα βασικά μας χαρακτηριστικά, η ομάδα κατάφερε να διασφαλίσει τα αυτονόητα. Ναι μεν βάση των δεδομένων ίσως και να πήραμε αυτό που δικαιούμασταν, δεν παύει όμως οι βλέψεις του κόσμου να θέλουν το κάτι παραπάνω και αυτό θα πρέπει να κυριαρχεί στο μυαλό του Καρυπίδη και του Ουζούνιδη όσο θα καταστρώνουν τα πλάνα της επόμενης χρονιάς.

ΤΟ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Πως ξεκινήσαμε; Με καταρρακωμένη ψυχολογία από το φινάλε της περσινής σεζόν, με το 5^ο μπάτζετ με διαφορά από τους επάνω, χωρίς πλάτες αλλά με τρικλοποδιές και χωρίς φιλικά παιχνίδια και βοήθειες όπως άλλοι. Που καταλήξαμε; 5^η θέση και Ευρώπη με σχετική ευκολία(παρά τα μαγειρέματα) για ακόμη μια σεζόν επί διοικήσεως Καρυπίδη. Αυτή ήταν η βάση, αυτά ήταν τα προγνωστικά εκεί καταλήξαμε είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Κάτι που κάποτε έμοιαζε ο μόνος ρεαλιστικός στόχος που θα πρέπει να ματώσουμε για να τον κατακτήσουμε πλέον μοιάζει με το αυτονόητο, σχεδόν ανάξιο αναφοράς. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να πιστωθεί στον Καρυπίδη. Παραμένουμε όμως μακριά από τίτλους, χωρίς αντοχές ώστε να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος και πάνω από όλα χωρίς το όραμα που να πείθει ότι ο ΑΡΗΣ βαδίζει σε αυτό το μονοπάτι. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσει ο  Ουζουνίδης με τον Καρυπίδη ώστε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου.

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

Πολύ νωρίς να μιλάμε για το ρόστερ της επόμενης χρονιάς, ούτε καν να το σχηματοποιήσουμε δεν μπορούμε. Δανεικοί, συμβόλαια που λήγουν και δεν θα ανανεωθούν, συμβόλαια με ισχύ που μάλλον θα διακοπούν, προτάσεις που αναμένεται να έρθουν και μια κουβέντα περί ελληνοποίησης με μπόλικους αστερίσκους. Το ρεζουμέ είναι ένα και αυτό δεν αλλάζει διαχρονικά. Αυτό που απαιτείται είναι να γίνουν κινήσεις με πλάνο και σοβαρότητα ώστε ο ΑΡΗΣ να μην κάψει με ευκολία όπως έκανε τις προηγούμενες χρονιές την προοπτική της Ευρώπης. Όχι σημαντικά κενά στο ρόστερ, όχι αλχημείες στα επίσημα παιχνίδια, όχι πάμε …και όπου βγει. Γιατί όλες τις προηγούμενες χρονιές είδαμε απίστευτα πράγματα άνευ ποδοσφαιρικής λογικής. Ναι στο ελληνικό πρωτάθλημα και ιδιαίτερα για μια ομάδα με τις οικονομικές δυνατότητες του ΑΡΗ ο χρόνος παίζει καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη καλών μεταγραφών αλλά δεν γίνεται ελπίζοντας σε κάτι καλό να χαραμίζουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται στην Ευρώπη. Συν φυσικά ότι αν ο ΑΡΗΣ επί Καρυπίδη με τόσα επαναλαμβανόμενα λάθη στον αγωνιστικό σχεδιασμό και τέτοιο πόλεμο από το σύστημα έχει καταφέρει να ανησυχήσει σε τέτοιο βαθμό τους «big-πορδ» ώστε να πρέπει με αλχημείες(πλέιοφς 5-8) να τον πετάξουν από το γκρουπ των μεγάλων, φανταστείτε με λίγη σοβαρότητα παραπάνω τι θα μπορούσε να πετύχει.

ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΥ

Δεν έχει να κάνει με το αν στη χρονιά που ολοκληρώθηκε βάζεις θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Έχει να κάνει με την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Επί διοικήσεως Καρυπίδη η 5^η θέση και η έξοδος στην Ευρώπη έγινε ο minimum αυτονόητος στόχος. Όπως και η ανταγωνιστικότητα μας απέναντι στους 4 δυνάστες του ελληνικού ποδοσφαίρου αποκαταστάθηκε. Ως εδώ όλα καλά… αλλά κάπου πρέπει να ξεκινήσει και το επόμενο βήμα για κάτι καλύτερο. Δεν γίνεται να συνεχίσει να πορεύεται ο ΑΡΗΣ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πρέπει να πείσει τον κόσμο του αλλά και όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα ότι θέλει και μπορεί να χαράξει μια ανοδική πορεία με σταθερότητα και διάρκεια. Μια πορεία που θα τον κάνει πιο ανταγωνιστικό, να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους. Θέλει πλάνο, θέλει σοβαρότητα, πάνω από όλα όμως θέλει θέληση. Αυτή τη θέληση περιμένουμε να δούμε από τον Καρυπίδη και τον ΑΡΗ να ξεκινάει επιτέλους μια χρονιά με υψηλές φιλοδοξίες. Χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς μεγάλα λόγια αλλά με πράξεις ουσίας που θα αποτυπώνονται πάνω στο χορτάρι.

Με νίκη αποχαιρέτησε ο ΑΡΗΣ αυτή την μαρτυρική αγωνιστική σεζόν που όλοι εδώ και καιρό ευχόμασταν να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Σε ένα αδιάφορο παιχνίδι σε χαλαρούς ρυθμούς, κατάφερε η ομάδα(όπως και οι διαιτητές) να μας εκνευρίσουν στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση… στο τέλος όμως ήρθε η νίκη. Νίκη που μάλλον εξαρχής είχε περάσει σε 2^η μοίρα μιας και η μεγαλειώδη εμφάνιση του Τολιόπουλου στο τελευταίο του παιχνίδι με την φανέλα του ΑΡΗ μας είχε την τιμητική της.

ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Σαν καρδιογράφημα έμοιαζε η απόδοση του ΑΡΗ μας από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα. Από την μια οι βόμβες του Τολιόπουλου, οι λύσεις από τον Γκιουζέλη, τα καρφώματα του Φιγκερόα και οι βοήθειες από τον Χότζ από την άλλη οι κακές επιστροφές και τοποθετήσεις στην άμυνα, τα χαμένα ριμπάουντ και η παράλογη εμμονή στο τρίποντο.

Ο ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΑΝ

Με τον ΑΡΗ να φαίνεται να έχει καθαρίσει το παιχνίδι περίπου 90’’ πριν το τέλος ο Βετούλας βιάστηκε να προσφέρει το standing ovation στον Τολιόπουλο που με 35 πόντους, 6 ασίστ, 5 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα φρόντισε να μας αποχαιρετήσει δείχνοντας το καλύτερο του πρόσωπο. Ωστόσο το παιχνίδι δεν είχε κριθεί… Το Μαρούσι κατάφερε να πάει το παιχνίδι στην παράταση και ο Βετούλας αποφάσισε να μην ξαναβάλει τον Τολιόπουλο μέσα και έτσι ο Χότζ, ο Γούντμπερι και ο Φιγκερόα ήταν αυτοί που τράβηξαν κουπί στην παράταση και οδήγησαν την ομάδα στη νίκη.

ΑΥΤΗ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ… ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕ 2^η ΜΟΙΡΑ

Όχι ότι έθελξαν οι 2 ομάδες με την απόδοση τους αλλά για ένα τόσο αδιάφορο παιχνίδι μάλλον οι παίκτες και των 2 ομάδων μας εξέπληξαν με την διάθεση που έδειξαν. Ωστόσο για ακόμη μια φορά είδαμε την ευκολία με την οποία στον ΑΡΗ θυσιάζεται η νίκη για διάφορους λόγους. Αυτή τη φορά ο λόγος ήταν ότι ο Τολιόπουλος αποθεώθηκε και αποχαιρέτησε και θα ήταν κάπως περίεργο μετά από αυτό να τον ξαναέβαζε μέσα ο Βετούλας στα εναπομείναντα 6΄ που κρίθηκε η αναμέτρηση. Όντως θα ήταν περίεργο σε αντίθεση με το αν χάναμε σήμερα που δεν θα ήταν καθόλου περίεργο. Και το πιο πιθανό δεν θα ενοχλούσε και κανέναν πέρα από μερικούς περίεργους και γκρινιάρηδες σαν τον γραφών. Κάπου όμως σε τέτοιες λογικές έχει χαθεί η σπίθα αυτής της ομάδας και αυτό είναι κάτι που δεν χωνεύεται εύκολα.

ΤΟ STANDING OVATION ΤΟΥ ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΤΕΛΟΣ

Δικαιολογημένη η αποθέωση του Τολιόπουλου από τον κόσμο της ομάδας παρά την πικρή εξέλιξη της χρονιάς. Πέρσι η ομάδα κατάφερε να μας κάνει κάποιες στιγμές να θυμηθούμε τι εστί ΑΡΗΣ και ο Τολιόπουλος ήταν ο βασικός λόγος που το νιώσαμε έστω και για λίγο. Από την άλλη θα πρέπει να προβληματιστούν οι υπεύθυνοι της ΚΑΕ για το πως το «κάψαμε το χαρτί» Τολιόπουλου με τόση ευκολία και πως με συνοπτικές διαδικασίες οι περσινές φιλοδοξίες κατέληξαν στον φετινό εφιάλτη. Για κάποιες εμμονές, για κάποιες «δημόσιες σχέσεις», για κάποιους προσωπικούς εγωισμούς που για ακόμη μια φορά έβαλαν τον ΑΡΗ σε 2^η μοίρα. Τι πρέπει να αλλάξει; Πολλά πρέπει να αλλάξουν! Το μόνο παρήγορο είναι… ότι χειρότερα δεν γίνεται.

Τη νίκη γοήτρου πήρε ο ΑΡΗΣ μας στην άνευ βαθμολογικής σημασίας αναμέτρηση στη Ρόδο παίρνοντας την άτυπη ρεβάνς από την ήττα του πρώτου γύρου των play out. Διαστημικός Τολιόπουλος, θύμισε τον παίκτη που θαύμασε την περσινή σεζόν ολόκληρη η Ελλάδα(και όχι μόνο) και ήταν αναμφίβολα ο MVP του σημερινού αγώνα.

ΧΩΡΙΣ ΠΙΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ

Με τις 2 ομάδες να μην δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο στην άμυνα, οι επιθέσεις ήταν αυτές που είχαν τον πρώτο λόγο και για τις 2 ομάδες. Αν και δεν ξεκινήσαμε καλά στα πρώτα λεπτά αλλά όσο κυλούσε ο χρόνος ο ΑΡΗΣ έβρισκε τα πατήματα του και με τους Χότζ και Τολιόπουλο να τραβάνε την ομάδα επιθετικά έκλεισαν το πρώτο δεκάλεπτο στο +3(16-19). Με την ομάδα να έχει βρει ρυθμό στην επίθεση, να έχει κερδίσει κατά κράτος την μάχη των ριμπάουντ και να κυνηγάει κάθε ευκαιρία για να χτυπήσει στον αιφνιδιασμό ο ΑΡΗΣ στο 2^ο δεκάλεπτο πάτησε γκάζι φθάνοντας και στο +13. Στο ξεκίνημα όμως του Β ημιχρόνου φρόντισε να μας υπενθυμίσει πως καταλήξαμε σε αυτή τη σειρά αγώνων. Μέσα σε 4’ περίπου κατάφερε να απωλέσει την διψήφια διαφορά που είχε και να βρεθεί πίσω στο σκορ.

ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΖΑΚΣΟΝ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΑΣΣΟ

Ο Τζάκσον ήταν αυτός από πλευράς Κολοσσού που αδυνατούσαμε να περιορίσουμε με αποτέλεσμα να φορτώσει το καλάθι μας με 30 πόντους, μετατρέποντας το παιχνίδι σε ντέρμπι. Απέναντι του όμως είχε τον Βασίλη Τολίοπουλο σε μια από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις στην καριέρα του και αυτός ήταν που έκρινε τον νικητή της αναμέτρησης. Όταν μάλιστα βρήκε και τις βοήθειες που ήθελε από τον Μποχωρίδη και τους υπόλοιπους ο ΑΡΗΣ συνήλθε, πήρε μια διαφορά 8 πόντων και κατάφερε να την προφυλάξει έως και το τέλος.

Ο ΤΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

Προφανώς και οι χαλαρές άμυνες έπαιξαν τον ρόλο τους αλλά μάλλον περισσότερο έχει να κάνει με την ψυχολογία του ίδιου του παίκτη. Αυτόν τον Τολιόπουλο περιμέναμε να δούμε φέτος και δυστυχώς με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν τον είδαμε ποτέ. Σίγουρα σε μια χρονιά όλο λάθη κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος αλλά από τον Τολιόπουλο περιμέναμε κάτι το διαφορετικό. Βιάστηκε και ο ίδιος να πετάξει λευκή πετσέτα όπως δυστυχώς έκανε ολόκληρος ο μπασκετικός ΑΡΗΣ. Δεν τον διαχειριστήκαμε σωστά; Δεν ήταν αυτός που νομίζαμε; Κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει με βεβαιότητα. Σίγουρα όμως θα θυμόμαστε εμφανίσεις σαν τις σημερινές.

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Στην προτελευταία(?) του παράσταση με την φανέλα του ΑΡΗ μας, ο Βασίλης Τολιόπουλος μας υπενθύμισε γιατί έγινε τόσος ντόρος γύρω από το όνομα του και με 35 πόντους οδήγησε τον ΑΡΗ σε μια νίκη άνευ ουσίας στη Ρόδο. Κάτι τέτοιες εμφανίσεις αναμέναμε από το περασμένο καλοκαίρι να δούμε από τον Βασίλη φλετις, η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική και σκληρή. Όπως σκληρό είναι να βλέπουμε τον ΑΡΗ στα play out ανεξαρτήτως αποτελέσματος. 

Μπορεί η ομάδα μας να μην πήρε τη νίκη στην Κρήτη,  η ευχάριστη έκπληξη όμως στην Τρίπολη μας έχρισε νικητές στην κούρσα της 5^ης θέσης.  Κλασσικός ΑΡΗΣ… σπατάλησε ένα ημίχρονο αλλά στην επανάληψη ανέβασε την απόδοση του, ισοφάρισε και σε έπειθε ότι αν δεν ερχόντουσαν τα ευχάριστα νέα από την Τρίπολη στο τέλος θα έκανε την ανατροπή. Η ανατροπή δεν έγινε ποτέ, η 5^η θέση όμως εξασφαλίστηκε και όλα τα υπόλοιπα είναι ανούσιες λεπτομέρειες.

ΑΦΑΝΤΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΗΜΙΧΡΟΝΟ

Μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια αυτή η ομάδα να πετάει με τεράστια ευκολία τα πρώτα 45’ και μετά να κοντράρεται και με τον χρόνο πέρα από τον αντίπαλο. Έτσι και σήμερα ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Μάλιστα μόλις στο 6’ φρόντισε να μας υπενθυμίσει και άλλη μια κακή του συνήθεια, με την αδράνεια στην άμυνα  όπου κανείς δεν πηδάει στα στημένα, να δίνει την ευκαιρία στον ΟΦΗ να πάρει προβάδισμα με κεφαλιά μετά από εκτέλεση κόρνερ. Ένα γρήγορο προβάδισμα που έδωσε φτερά στους αντιπάλους μας που αν και δεν είχαν σπουδαίες ευκαιρίες σίγουρα είχαν την υπεροχή. Εμείς από την άλλη ήμασταν στατικοί  και ανούσιοι με την νωθρότητα να χαρακτηρίζει κάθε μας κίνηση.

ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΕ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Η σπουδαία απόκρουση του Κουέστα στο ξεκίνημα του Β ημιχρόνου που μας γλίτωσε από το 2-0 λειτούργησε σαν διακόπτης στο μυαλό των παικτών μας. Όσο κυλούσε ο χρόνος  η ομάδα σταδιακά ανέβαζε την απόδοση της. Και όταν ο Ουζουνίδης αποφάσισε να ρίξει στο παιχνίδι τον Σπίκιτς και τον Σιφουέντες τότε το γήπεδο άρχισε να γέρνει υπέρ μας. Το γκολ ήρθε τελικά στο 89΄(προηγήθηκε σχεδόν  10’ διακοπή στο 71’ λόγω φωτιάς στον πυλώνα) από τον Σπίκιτς που εκμεταλλεύτηκε την μακρινή πάσα του Μόντσου και έστειλε με ψυχραιμία την μπάλα στα δίχτυα. Στη συνέχεια και στα 14’ των καθυστερήσεων προσπαθήσαμε για την ανατροπή αλλά ίσως και το ότι το παιχνίδι στην Τρίπολη είχε ήδη λήξει να έπαιξε τον ρόλο του.

ΒΡΗΚΕ ΛΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

Εδώ και αρκετές αγωνιστικές ο ΑΡΗΣ παρουσιάζει σχεδόν το ίδιο πρόσωπο. Τα λέει ο Ουζουνίδης, προφανώς και δεν μπορεί να τα διορθώσει με τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ και καιρό. Αυτό όμως που φάνηκε σήμερα είναι το πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις βοήθειες από τον πάγκο. Με τους Πάρντο, Νταρίντα,  Σαβέριο, Ντούντου, Μάγιο και Φαμπιάνο να είναι σε κακή ημέρα, τον Μόντσου να αδυνατεί να κάνει τη διαφορά και τον Μορόν να παλεύει για άλλο ένα παιχνίδι μόνος του ο ΑΡΗΣ χρειαζόταν ριζικές αλλαγές για να αντέξει κόντρα στον δραστήριο ΟΦΗ. Αυτή τη φορά ο προπονητής βρήκε τις λύσεις και με την είσοδο του Σπίκιτς και του Σιφουέντες αρχικά αλλά και του Ζαμόρα και Βέλεθ πιο μετά άλλαξε ουσιαστικά τα πάντα. Ξαφνικά αποκτήσαμε ένταση, επιθετικότητα, γρήγορη σκέψη και ουσία στις κινήσεις μας. Λίγο παράδοξο που στα προηγούμενα παιχνίδια ο Σπίκιτς και ο Σιφουέντες δεν μπόρεσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι οι παίκτες που έμπαιναν από τον πάγκο δεν έδιναν λύσεις. Σήμερα οι «βασικοί» έγιναν «αναπληρωματικοί» και ο ΑΡΗΣ επιτέλους βρήκε βοήθειες από τον πάγκο. Και αυτό είναι το στοιχείο που θα πρέπει να σημειώσουμε ενόψει της νέας χρονιάς.

ΦΙΝΑΛΕ ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ

Τα 2 αγωνιστικά πρόσωπα που έδειξε για ακόμη μια φορά ο ΑΡΗΣ μας και το τελικό 1-1 με τον ΟΦΗ ελάχιστη σημασία είχαν μιας και η ήττα του Αστέρα σε συνδυασμό με το νικηφόρο σερί στο ξεκίνημα των πλέιοφς αποδείχθηκαν αρκετά για την εξασφάλιση της 5^ης θέσης. Τυπική διαδικασία η τελευταία αγωνιστική, με τον «τελικό» της 5^ης θέσης να έχει αποφευχθεί. Χωρίς άγχος θα πάμε να αποχαιρετήσουμε την ομάδα κόντρα στον Αστέρα αναμένοντας όλα αυτά που πολύ ωραία επισημάνει μετά από κάθε αναμέτρηση ο Μαρίνος Ουζουνίδης να μετουσιωθούν σε πράξεις για έναν πολύ καλύτερο ΑΡΗ από αυτόν που παρακολουθήσαμε φέτος. Είτε τελικά βγούμε Ευρώπη, είτε όχι.

ΥΓ. Δεν περιμέναμε την ομάδα του «επαναστάτη» να το παλέψει στην Τρίπολη και τελικά μας εξέπληξε με τον καλύτερο τρόπο για να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα. Το ότι φθάσαμε όμως μια ανάσα από το να παίξουμε «τελικό 5^ης θέσης»  φταίει το παράλογο σύστημα της διαίρεσης των βαθμών και τίποτα άλλο.

ΥΓ2. 3 νίκες και 2 ισοπαλίες ως τώρα σε αυτή τη σειρά αγώνων δεν την λες και κακή συγκομιδή βαθμών. Καλά θα ήταν να είχαμε κάνει το 5 στα 5 και να πηγαίναμε για το 6 στα 6.  Αν ήμασταν όμως η ομάδα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό τότε δεν θα ήμασταν στους διεκδικητές της 5^ης θέσης με φόντο την Ευρώπη.

Σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι ο ΑΡΗΣ έδειξε μια στοιχειώδη σοβαρότητα κατά διαστήματα και αυτό ήταν αρκετό για να τον οδηγήσει σε μια εύκολη επικράτηση. Μια αυτονόητη νίκη που όμως με αυτόν τον φετινό ΑΡΗ περισσότερο σαν μια ευχάριστη παρένθεση μοιάζει και τίποτα παραπάνω. Άλλωστε σε αυτή τη διαδικασία των πλέι άουτ θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βγει κάτι το θετικό.

ΑΠΛΑ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Σχεδόν μονόλογος του ΑΡΗ μας ήταν όλο το παιχνίδι παρόλο που στο πρώτο ημίχρονο το Λαύριο ήταν κοντά στο σκορ. Η εικόνα του αγώνα έδειχνε από νωρίς ότι 2-3 ξεσπάσματα θα ήταν αρκετά για να έρθει η νίκη όπως και έγινε. Μποχωρίδης και Φίλλιος ήταν οι παίκτες που έκαναν τη διαφορά και μαζί με τους Τζούστον, Γουίλις και Ρόμπερτς ήταν ουσιαστικά αυτοί που φώναξαν παρών στη σημερινή αγγαρεία… παιχνίδι. Το Λαύριο έμοιαζε πολύ αδύναμο να αντισταθεί και σε κανένα σημείο του παιχνίδιου δεν μπόρεσε να μας προβληματίσει.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Δύσκολα για αυτό το φετινό χάλι να ρίξεις ευθύνες στον Βετούλα αλλά η αλήθεια είναι ότι και αυτός με την σειρά του απέτυχε να διαχειριστεί στο βαθμό που μπορούσε αυτή την κατάσταση. Παρασυρόμενος και αυτός από την γενική μετριότητα έδειχνε να κολλάει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Είτε επιμένοντας σε συγκεκριμένους παίκτες, είτε ξεχνώντας επιδεικτικά άλλους στον πάγκο ενώ οι υπόλοιποι δεν βλεπόντουσαν. Σήμερα παραδόξως μοίρασε περισσότερο τον χρόνο και πήρε πράγματα από παίκτες που στα προηγούμενα παιχνίδια δεν τους δόθηκε καν η ευκαιρία να βοηθήσουν την ομάδα. Ακόμη και τα 22΄ που πήρε ο Τολιόπουλος με μόλις 6 σουτ ήταν κάτι διαφορετικό(και θετικό) με ότι είχαμε δει στις τελευταίες αναμετρήσεις. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά ώρες ώρες είναι να απορείς με τις επιλογές που βλέπουμε φέτος και το σημερινό παιχνίδι μας υπενθύμισε ότι και ο Βετούλας κάπου το έχασε.  

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Την έβγαλε την αγγαρεία ο ΑΡΗΣ μας απέναντι στο Λαύριο, αυτή τη φορά με νίκη. Δεν μάγεψε με την απόδοση του… αλλά και μόνο το ότι κέρδισε εύκολα χωρίς το παραμικρό άγχος έχει την αξία του. Λιγοστός ο κόσμος στο Παλέ όπως ήταν αναμενόμενο,  με το μυαλό όλων να είναι ήδη στην επόμενη χρονιά. Πρώτα όμως πρέπει να τελειώσει το πρωτάθλημα όσο βασανιστικό και αν είναι. Τότε ίσως να δούμε και τι ξημερώνει για τον μπασκετικό ΑΡΗ την επόμενη ημέρα μιας και η πρόσφατη συνέντευξη τύπου έμοιαζε περισσότερο με ξαναζεσταμένο άνοστο φαγητό που μας άφησε νηστικούς…

ΥΓ. Το σπουδαιότερο της σημερινής αναμέτρησης μάλλον ήταν οι δηλώσεις του Μποχωρίδη που ακολούθησαν. Ακούσαμε και μια συγγνώμη ρε αδέρφε!

ΥΓ2. Το ταμείο στο τέλος… ήταν η μόνιμη ατάκα της διοίκησης όλα τα προηγούμενα χρόνια γιατί αυτό βόλευε το «αφήγημα» της. Φέτος το κάψαμε και αυτό το χαρτί. Και από την στιγμή που σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό δεν φάνηκε κανείς να έχει κατανοήσει το τι έχει συμβεί και τις ευθύνες του μάλλον θα πάμε σε νέα «αφηγήματα» για να δικαιολογήσουμε τις ίδιες επιλογές.  

Να διπλασιάσει τις νίκες του κόντρα στον Ατρόμητο και να φθάσει ακόμη πιο κοντά στην εξασφάλιση της 5^ης θέσης ήθελε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα αλλά αρκέστηκε στο Χ. Δεν ήταν καλή η ομάδα σήμερα αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι μπορούσε να πάρει τη νίκη. Ωστόσο η αμυντική του δυσλειτουργία και η αναποτελεσματικότητα στην επίθεση οδήγησε στο Χ δίνοντας παράταση στη μάχη της 5^ης θέσης. Μια μάχη που μπορεί και πρέπει να κερδίσει στην Κρήτη ώστε να αποφύγουμε «τελικό» την τελευταία αγωνιστική.

ΗΘΕΛΑΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ

Σε ένα πολύ κακό ποιοτικά παιχνίδι και οι 2 ομάδες έδειξαν ένα νωθρό πρόσωπο χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο επί σχεδόν 40’. Καμία από τις 2 ομάδες δεν μπορούσε να γίνει απειλητική μιας και τα φθηνά λάθη εκατέρωθεν κυρίως στον χώρο του κέντρου και οι πλαγιοκοπήσεις  δεν οδηγούσαν πουθενά. Αδύναμος κρίκος για την ομάδα μας το κέντρο όπου το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο αλλά και τα εξτρέμ που δεν μπορούσαν με τίποτα να μπουν στο παιχνίδι.

Ο ΣΥΝΗΘΗΣ ΥΠΟΠΤΟΣ ΜΟΡΟΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ

Τα πρώτα σημάδια ζωής και η πρώτη ουσιαστική ευκαιρία στο παιχνίδι ήρθε στο 43΄με τον Σιφουέντες να βγάζει την κάθετη πάσα στον Σαβέριο αλλά το σουτ να το αποκρούει ο πορτιέρο του Ατρομήτου. 2 λεπτά όμως αργότερα ο Μόντσου έκλεψε την μπάλα έξω από την μεγάλη περιοχή, έσπασε την μπάλα στα δεξιά στον Μορόν και ο Ισπανός με διαγώνιο σουτ έγραψε το 0-1!

ΑΝΤΙ ΓΙΑ 0-2 ΗΡΘΕ Η ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ

Το προβάδισμα με το οποίο μπήκαμε στα αποδυτήρια έδωσε μια ψυχολογική ώθηση στην ομάδα ώστε να μπει πιο δυνατά στο Β ημίχρονο. Εκεί που ο Ατρόμητος φάνηκε να ανεβάζει την ένταση αλλά ο ΑΡΗΣ μας έμοιαζε πιο ουσιαστικός και πιο κοντά στο 0-2. Ένα δεύτερο γκολ που δεν ήρθε από τα σουτ του Μόντσου και του Μορόν που κατέληξαν πάνω από την εστία αν και έγιναν υπό καλές προϋποθέσεις. Όπως καλές προϋποθέσεις είχε ο ΑΡΗΣ μας στο 74’ με τον Μόντσου μέσα από την περιοχή να καθυστερεί να σουτάρει, να διστάζει και τελικά να του κλέβουν την μπάλα, να βγαίνουν στην αντεπίθεση και να ισοφαρίζουν από το πουθενά… Ίσως ο τρόπος που ήρθε η ισοφάριση να ήταν και ο λόγος την πνευματικής κατάρρευσης στα λεπτά που ακολούθησαν. Κρίσιμα λεπτά, όπου πιεστήκαμε και έπρεπε ο Κουέστα να κάνει τα μαγικά του για να διατηρήσει το 1-1.  Μπορούσαμε να πάρουμε τη νίκη με τις ευκαιρίες του Μορόν, του Μάγιο και του Σαμόρα αλλά και οι τρείς τους δεν λειτούργησαν σωστά.

ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Το είχε πει χαριτολογώντας ο Μαρίνος Ουζουνίδης σε μια πρόσφατη συνέντευξη τύπου, το «αν ξυπνήσουν καλά τα παιδιά» αναφερόμενος στην αστάθεια που δείχνουν οι περισσότεροι παίκτες μας φέτος. Σήμερα μάλλον δεν ξύπνησαν καλά τα παιδιά… και αν εξαιρέσεις του Μορόν, Μπράμπετς, Ρόουζ και Κουέστα δύσκολα μπορείς να βρεις κάποιον άλλον που διασώθηκε. Υπήρχαν τα θέματα με τους τραυματισμούς του Φαμπιάνο, του Σιφουέντες και του Σαβέριο κατά την διάρκεια του αγώνα αλλά το πρόβλημα δεν ήταν εκεί. Η ομάδα συνολικά δεν μπήκε δυνατά, δεν είχε αποφασιστικότητα και φάνηκε εύκολα να συμβιβάστηκε με αυτό το Χ και την επόμενη ευκαιρία για να κλειδώσει την 5^η θέση.  Σίγουρα δεν είχε και βοήθειες από τον πάγκο με κανέναν από τους παίκτες που μπήκαν ως αλλαγή να μην είχαν θετική παρουσία.  Με αυτά και με αυτά… δύσκολα να περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτό το Χ.

ΒΟΛΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ Χ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 5^Η ΘΕΣΗ

4 βαθμούς ήθελε πριν την έναρξη της αναμέτρησης με τον Ατρόμητο ο ΑΡΗΣ μας για να κλειδώσει την 5^η θέση, τον έναν τον πήρε σήμερα. Κάπως έτσι μάλλον πρέπει να το «ζύγισαν»  το παιχνίδι ο Ουζουνίδης και οι παίκτες του που μάλλον δεν ξύπνησαν και πολύ καλά σήμερα… Δεν ήταν καλή η ομάδα, μπορούσε όμως να πάρει τη νίκη ή και να χάσει όπως εξελίχθηκε η αναμέτρηση. Σίγουρα όμως κόντρα στον ΟΦΗ θα πρέπει να είμαστε πολύ καλύτεροι και να πάρουμε τη νίκη ώστε να αποφύγουμε ένα αγχωτικό παιχνίδι με τον Αστέρα την τελευταία αγωνιστική. Ξεκάθαρο το πλεονέκτημα για την 5^η θέση, θα πρέπει όμως να το διατηρήσουμε ως το τέλος.

ΥΓ. Ο αδιάφορος μπασκετικός ΑΡΗΣ πετάει λευκή πετσέτα από το 25', ο αδιάφορος Ατρόμητος σκυλιάζει λες και παίζει τελικό CL.. Άσχετο ή σχετικό; σου τη δίνει λίγο όμως στα νεύρα αν το καλοσκεφτείς... 

Ακόμη μια «υπέρβαση» μας πρόσφερε ο μπασκετικός ΑΡΗΣ …καταφέρνοντας από το +16 με σχετική ευκολία να καταλήξει στο -23 απέναντι στο τελευταίο της βαθμολογίας Μαρούσι. Σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι όπου το πιο πιθανό αποτέλεσμα ήταν η ήττα, η ομάδα κατάφερε με την αγωνιστική της συμπεριφορά να σε εκνευρίσει ακόμη περισσότερο και να σε αφήσει με την απορία για το αν υπάρχει έστω και ένας στον μπασκετικό ΑΡΗ που ενοχλείται με αυτή την κατάσταση.

ΑΠΟ ΤΟ ΖΕΝΙΘ ΣΤΟ ΝΑΔΙΡ 20’ ΔΡΟΜΟΣ

Σαν ευχάριστη έκπληξη έμοιαζε στα μάτια όλων μας η εικόνα του ΑΡΗ μας στο πρώτο δεκάλεπτο. Με ιδιαίτερο ζήλο και διάθεση σε άμυνα και ριμπάουντ αλλά και αποφασιστικότητα στην επίθεση ο ΑΡΗΣ αιφνιδίασε το Μαρούσι και κατάφερε να προηγηθεί μέχρι και με +16 σχεδόν 6’ πριν την ανάπαυλα του ημιχρόνου.  Με το που άρχισαν όμως τα πρώτα άστοχα μακρινά σουτ άρχισε και η πνευματική κατάρρευση σε όλα τα επίπεδα. Χαμένα ριμπάουντ, άμυνα για γέλια και τρίποντα απελπισίας χωρίς καμία λογική. Μέσα σε 5’ η διαφορά έπεσε στους 2 πόντους με τον Τανούλη να δίνει μια μοναδική παράσταση με 8/9 δίποντα και 8 ριμπάουντ μπροστά στα μάτια των ψηλών μας που απλά παρακολουθούσαν.

ΒΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΛΕΥΚΗ ΠΕΤΣΕΤΑ

Το παιχνίδι έγινε ντέρμπι αλλά ο ΑΡΗΣ δεν έπειθε ότι όχι την διάθεση να το παλέψει. Κάτι που όσο κυλούσε το τρίτο δεκάλεπτο φαινόταν ολοένα και πιο έντονα.  Το Μαρούσι προσπέρασε, έχτισε διψήφια διαφορά και δεν ξανακοίταξε πίσω του. Αντιστρόφως ανάλογη η δική μας προσπάθεια με τους παίκτες να λειτουργούν σπασμωδικά κάνοντας ο καθένας του κεφαλιού και τον Βετούλα με τη σειρά του να εγκαταλείπει και αυτός κάθε προσπάθεια για να αλλάξει την εξέλιξη του αγώνα. Η παρουσία μας ιδιαίτερα στην 4^η περίοδο προκαλούσε θλίψη και προσβολή σε όποιον έχει ακόμη τις αντοχές και ασχολείται με αυτή την ομάδα.

ΣΑΝ ΟΜΑΔΑ ΥΠΟ ΔΙΑΛΥΣΗ

Από την στιγμή που αποφύγαμε τα χειρότερα(όπως και τα καλύτερα) η χρονιά κατά κάποιο τρόπο ολοκληρώθηκε. Έτσι λέμε όλοι μεταξύ μας και έτσι κάπως νιώθουμε εμείς οι ταλαίπωροι που ασχολούμαστε ακόμη με τον μπασκετικό ΑΡΗ. Το τι πιστεύει όμως ο κάθε φίλος της ομάδας δεν έχει καμία σχέση με την υποχρέωση που έχουν οι παίκτες, ο προπονητής και η διοίκηση απέναντι στον σύλλογο που υπηρετούν.  Αντί όμως για μια στοιχειώδη προσπάθεια έχουμε πλήρη εγκατάλειψη και ωχαδερφισμό σε μια «άτυχη» χρονιά που θυμίζει εποχές όπου ο μπασκετικός ΑΡΗΣ ήταν ακέφαλος και ψάχναμε κυριολεκτικά την επιβίωση.  Που ξέρεις... του χρόνου μπορεί να είμαστε τυχεροί, μπορεί και όχι. 

ΥΓ. Μόνο στον ΑΡΗ μας όλοι είναι καλοί εκτός από την ίδια την ομάδα!

Σε ένα μέτριο ποιοτικά παιχνίδι με ελάχιστες καλές ευκαιρίες εκατέρωθεν, ο Μπράμπετς με κεφαλιά στο 77΄ έβαλε το πολυπόθητο γκολ, ο Κουέστα φώναξε ηχηρό παρών στις καλές ευκαιρίες του Ατρομήτου και ο ΑΡΗΣ μας σφιχταγκάλιασε την Ευρώπη σε ένα παιχνίδι που ήταν μετριότατος. Αναμένο το show των ανθρώπων του Ατρομήτου κατά την διάρκεια του αγώνα όπως και αυτό που ακολούθησε από τον συνήθη ύποπτο Πάμπλο Γκαρσία μετά την λήξη της αναμέτρησης.

ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΤΟ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΤΟ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ

Με το +6 που μπήκε η ομάδα στον αποψινό αγώνα το μοναδικό καταστροφικό αποτέλεσμα για την ομάδα μας θα ήταν η ήττα. Με αυτή τη λογική οι παίκτες μας παρουσιάστηκαν αρκετά διστακτικοί στο να βγουν μπροστά, να πιέσουν και να στριμώξουν τον Ατρόμητο στην περιοχή του κυνηγώντας το γκολ. Μια εικόνα  που έδωσε θάρρος στους αντιπάλους μας που έτσι και αλλιώς έπαιζαν το τελευταίο τους χαρτί για τις όποιες ελπίδες είχαν για την έξοδο στην Ευρώπη. Ο ΑΡΗΣ αμυνόταν καλά αλλά είχε τεράστιο πρόβλημα στη δημιουργία φάσεων κάτι που είχε να κάνει κυρίως με τις αργές μεταβιβάσεις, την έλλειψη πρωτοβουλιών και το «παιχνίδι με τον χρόνο» που ήταν καρφωμένο στο μυαλό των παικτών μας. Σε όλη αυτή την κατάσταση έβαλε το χεράκι του και ο Σιδηρόπουλος χάνοντας εντελώς τον πειθαρχικό έλεγχο και σπρώχνοντας τον Ατρόμητο προς την εστία μας με κάθε ευκαιρία.

ΤΟ ΓΚΟΛ Ο ΜΠΡΑΜΠΕΤΣ, ΤΟ «ΜΗΔΕΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟ» Ο ΚΟΥΕΣΤΑ

Όσο κυλούσε ο χρόνος ο ΑΡΗΣ βελτιωνόταν και έστω με κάποιες σπασμωδικές ενέργειες προσπάθησε να βρει γκολ. Στην τελική όμως απόφαση κανείς δεν είχε το καθαρό μυαλό και με ευκολία οι όποιες προϋποθέσεις για γκολ κατέληγαν στα σκουπίδια. Μια στημένη φάση έμοιαζε η μόνη μας ελπίδα για να σκοράρουμε και έτσι ακριβώς έγινε. Στο 76’ έγινε το κόρνερ με κοντινή πάσα, ακολούθησε το γέμισμα με τον Μπράμπετς να παίρνει την κεφαλιά και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Στο φινάλε της αναμέτρησης με τον Σιδηρόπουλο να σπρώχνει τον Ατρόμητο για την ισοφάριση λίγο έλειψε να αυτοκτονήσουμε. Ευτυχώς ο Κουέστα για 2^η φορά στην αναμέτρηση έκανε μια σπουδαία απόκρουση και διατήρησε ανέπαφη την εστία μας!

ΜΕ ΚΑΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΠΗΡΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ

Δεν ξέρω πως το είχε διαβάσει ο Ουζουνίδης το σημερινό παιχνίδι και το είχε οργανώσει με τους παίκτες του, σίγουρα όμως ο ΑΡΗΣ δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Παρόλα αυτά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε ότι η ομάδα κόντρα σε μια μαχητική ομάδα και έναν προκλητικό διαιτητή δέχθηκε ουσιαστικά μόλις 2 με 3 και στο τέλος βρήκε και το γκολ της νίκης. Λίγοι παίκτες ξεχώρισαν αλλά αυτό που κυρίως ήταν το πρόβλημα ήταν η λογική με την οποία αντιμετωπίσαμε συνολικά το παιχνίδι. Και αυτό φάνηκε και από τις αργοπορημένες και περιορισμένες αλλαγές του Ουζουνίδη που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν και πολλά στην εικόνα μας. Υπήρχε όμως θέληση, υπήρχε πίστη για τη νίκη και αυτό βγήκε στο τέλος ακόμη και αν η απόδοση μας δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει και θα πρέπει στα εναπομείναντα παιχνίδια να δούμε έναν πιο αποφασιστικό ΑΡΗ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΙΑΚΟ ΕΧΕΙ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ

Σε κανέναν δεν άρεσε η ομάδα σήμερα αλλά το ότι κατάφερες να πάρεις αυτό που ήθελες χαλώντας ουσιαστικά όλο το σχέδιο όπως είχε στηθεί εξαρχής(συν την έκτακτη παρουσία του Σιδηρόπουλου) έχει την αξία του.  Ευτυχώς Μπράμπετς και Κουέστα «καθάρισαν την μπουγάδα» και επέτρεψαν σε όλους εμάς να παρακολουθήσουμε με άλλη διάθεση το plan B του Πάμπλο Γκαρσία και των ανθρώπων του Ατρομήτου που ακολούθησε το τελικό σφύριγμα της λήξης. Σίγουρα θα προτιμούσαμε να τους είχαμε πατήσει… αλλά μετά θα έλειπε το pablo show. Έτσι ρε Αρειανάρα, συνέχισε να τους πονάς με κάθε ευκαιρία!

ΥΓ. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να εξαλειφθούν τα υβριστικά συνθήματα και οι αντεγκλήσεις εντός των γηπέδων και αγωνιστικών χώρων. Κανείς όμως δεν πέθανε από ύβρεις… και καλό είναι να το θυμούνται όλοι αυτοί που υποκριτικά και επιλεκτικά θίγονται όταν κάποιος τους βρίσει. Τώρα αν όλα αυτά υποκινούν τη βία, καλό τότε είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εντός γηπέδων που πληρώνονται για να φέρονται σαν επαγγελματίες να κάνουν την αυτοκριτική τους προτού κουνήσουν το δάχτυλο στον οποιοδήποτε.

Χωρίς διακοπές και ευχάριστες παρενθέσεις ο ΑΡΗΣ παρέμεινες πιστός στις κακές του συνήθειες και σήμερα και μοιραία γνώρισε μια ακόμη εντός έδρας ήττα από τον Κολοσσό. Μια ήττα που θα μπορούσε εύκολα να αποφευχθεί αν ο ΑΡΗΣ δεν έδειχνε αυτή την απίστευτη εμμονή στα τρίποντα που δεν του έβγαιναν(όπως και στο τελευταίο του Γούντμπερι) και έδειχνε περισσότερο ζήλο στα ριμπάουντ. Το χεράκι τους φυσικά έβαλαν και οι 3 διαιτητές που σε όλη την διάρκεια του αγώνα «έσπρωχναν» τον Κολοσσό με αποκορύφωμα το φάουλ στον Κολοβέρο λίγα δεύτερα πριν τη λήξη.

ΡΕΣΙΤΑΛ ΑΣΤΟΧΩΝ ΤΡΙΠΟΝΤΩΝ

Με τον ΑΡΗ να δείχνει ξεκάθαρη διάθεση να πάει ξεκούραστα στο παιχνίδι χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα παρουσίασε από την αρχή τα γνωστά του συμπτώματα. Χαλαρή άμυνα, χαμένα ριμπάουντ και μακρινά σουτ με κάθε ευκαιρία. Και από την στιγμή που τα μακρινά σουτ δεν έβρισκαν στόχο ο Κολοσσός χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο πήρε τα ηνία της αναμέτρησης και πάλευε να ξεφύγει στο σκορ. Ανά διαστήματα αντιδρούσαμε, μειώναμε τη διαφορά, προσπερνούσαμε προς στιγμή αλλά γρήγορα τα χαμένα ριμπάουντ, η αστοχία και τα λάθη έδιναν το προβάδισμα στον αντίπαλο μας. Προβάδισμα που συντηρούσε με ευκολία μιας και οι 3 διαιτητές σφύριζαν με διαφορετικά κριτήρια ιδιαίτερα τις φάσεις κάτω από το καλάθι. Εκεί όπου οι παίκτες της Ρόδου κέρδιζαν με ευκολία τα φάουλ και τις βολές σε αντίθεση με τους δικούς μας που έπεφταν σε «τοίχος».

ΤΟ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΣΟΥΤ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕ

Κάπου εκεί στο 4^ο δεκάλεπτο και με τη διαφορά να έχει πάει στο +13 για την Ρόδο, οι παίκτες μας αποφάσισαν να βάλουν λίγη ένταση παραπάνω στο παιχνίδι τους.  Κάποιες καλές άμυνες, μερικά κρίσιμα ριμπάουντ και 2-3 συνεχόμενα τρίποντα έφεραν το παιχνίδι στο πόντο 48’’ πριν τη λήξη. Εκεί είχαμε τις ευκαιρίες να πάρουμε τη νίκη αλλά τόσο οι επιλογές του Τολιόπουλου όσο και η αστοχία του Γούντμπερι δεν μας επέτρεψαν να ολοκληρώσουμε την ανατροπή. Καθοριστικές και οι αποφάσεις των διαιτητών στα τελευταία δευτερόλεπτα με όλες να είναι υπέρ του Κολοσσού.

ΧΩΡΙΣ ΠΛΑΝΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΗΤΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ

Άχαρο εξαρχής το παιχνίδι, το έκαναν ακόμη πιο άχαρο και οι παίκτες μας με τον προπονητή με τον τρόπο που το διαχειριστήκαν. Παρακολουθώντας την ομάδα να σουτάρει 40 τρίποντα και να βελτιώνει το τραγικό ποσοστό της στο τέλος, να μην μαρκάρει κοντά στο καλάθι και να χάνει το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο είναι να αναρωτιέσαι ποιος τελικά είναι ο ρόλος του Βετούλα σε αυτό το χρονικό σημείο για την ομάδα μας. Περισσότερο απλά να καλύπτει τη θέση του προπονητή μοιάζει παρά να ασχολείται με την ουσία. Προφανώς και είναι άδικο να του χρεώνουμε αυτή την κατάσταση με ένα τσούρμο αδιάφορους παίκτες που ποτέ δεν μπόρεσαν να γίνουν ομάδα, όμως και αυτός με την σειρά του απέτυχε να βελτιώσει την εικόνα. Κάποιες εκλάμψεις που έφεραν καθοριστικές νίκες για να γλιτώσουμε την απόλυτη καταστροφή αλλά ως εκεί. Στενάχωρο πάντως που ούτε στα play out η ομάδα δεν νιώθει έστω και λίγο την ανάγκη να διασκευάσει ελαφρώς τις εντυπώσεις.

ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

Συνηθισμένοι στην πίκρα… οι ηρωικοί φίλοι που βρήκαν το κουράγιο να βρεθούν δίπλα στην ομάδα με την ελπίδα να πάρουν μια μικρή δόση χαράς σε αυτά τα μαρτυρικά play out. Συνηθισμένη όμως και η ομάδα να χάνει φέτος από τον οποιοδήποτε χωρίς καν να κάνει μια στοιχειώδη προσπάθεια. Προσπάθεια σαν και αυτή που είδαμε μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο που όμως δεν ήταν αρκετή για να μας χαρίσει τη νίκη. Το story ολόκληρης της χρονιάς σε ένα ακόμη παιχνίδι με τη σκέψη όλων μας στο τι μέλλει γενέσθαι...

ΥΓ. Είναι και το αδιάφορο της αναμέτρησης που δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε παραπάνω με τους 3 απίστευτους διαιτητές. Το έκαναν το χρέος του πάντως.

ΥΓ2. Για να είμαστε ειλικρινείς και που το κοντράραμε ήταν επιτυχία με τα φετινά δεδομένα. Σαν να ακούω τον κόουτς Καστρίτη να αναλύει με την λήξη του αγώνα «Συγχαρητήρια στον αντίπαλο, τα παιδιά προσπάθησαν και στεναχωρήθηκαν  πολύ για την ήττα αλλά όλη την εβδομάδα είχαμε τραυματισμούς και δεν έγιναν σωστές προπονήσεις, ο Χατζηδάκης δεν μπορούσε να αγωνιστεί και η αποχώρηση του Κούπερ επηρέασε ψυχολογικά την ομάδα»