Με την στέψη του πρωταθλητή και την εκκρεμότητα της κατάκτησης της τιμητικής(ναι είναι) 3^ης θέσης ανάμεσα στην ομάδα-έκπληξη Λάρισα και το «μεγαθήριο» Προμηθέα το πρωτάθλημα έφθασε  σχεδόν… στο τέλος του. Ένα πρωτάθλημα το οποίο εδώ και κάμποσο καιρό το παρακολουθούμε απλά ως τηλεθεατές και όχι όπως κανονικά θα έπρεπε από την κερκίδα στο πλευρό του Αυτοκράτορα να διεκδικούμε το κάτι παραπάνω κάτι μέχρι την τελευταία στιγμή.  Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η χρονιά ήταν μια απόλυτη αποτυχία και δεν υπήρξαν χαρούμενες στιγμές αλλά δεν παύει η κατάληξη της και φέτος να μας αφήνει με ένα συναίσθημα λύπης και νοσταλγίας.

ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΧΗΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΛΕΙΨΕΙ

Η τελική κατάταξη μας βρήκε στην 7^η θέση με την 5^η να χάθηκε στις λεπτομέρειες όπως και η προοπτική για κάτι ακόμη καλύτερο μέσα στις πλέιοφς όπως φάνηκε στη συνέχεια. Αυτό όμως που δεν αποτυπώνεται ούτε στο ελάχιστο στη βαθμολογία είναι η προσπάθεια που έγινε φέτος σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός ομάδος. Δεν τα παράτησε η διοίκηση, δεν τα παράτησε το τεχνικό τιμ, δεν τα παράτησαν οι παίκτες και ο κόσμος που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος στο πλευρό τους. Και όλη αυτή η επιμονή εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο με ένα σύνολο παικτών που «μάτωνε» πάνω στα παρκέ σχεδόν σε κάθε παιχνίδι ανεξαρτήτως του αντιπάλου. Ναι μετά από κάμποσα χρόνια με κολλύρια και ηρεμιστικά φέτος δεν πόνεσαν τα μάτια μας παρά τις όποιες ανορθογραφίες. Δεν πηγαίναμε στο Παλέ σαν μαζοχιστές για να υποβάλλουμε τους εαυτούς μας σε ένα ακόμη μαρτύριο με μοναδικό κίνητρο την αγάπη μας για τον ΑΡΗ. Παρακολουθήσαμε μια ομάδα με όρεξη να παλέψει και να κερδίσει αλλά και την ικανότητα να το κάνει. Είδαμε παίκτες με αυταπάρνηση να ξεπερνούν συχνά τα στάνταρ τους, τα βιογραφικά και την «χρηματιστηριακή» τους αξία. Είδαμε ποιοτικούς παίκτες σαν τον Κέλι και τον Χάνλαν που τα προηγούμενα χρόνια έλειψαν από την ομάδα. Είδαμε νέους ορεξάτους παίκτες με φιλοδοξία και προοπτική σαν τον Κάουαν και τον Τζούστον. Είδαμε έναν Νετζήπογλου να μην κάθεται στις ταμπέλες του «ταλέντου» ή του «δικού μας παιδιού» αλλά να παλεύει για το κάτι παραπάνω και να ανταποκρίνεται σε εξαιρετικό βαθμό στο επίπεδο της ανδρικής ομάδος. Είδαμε ανά διαστήματα καλό μπάσκετ, με γρήγορο ρυθμό και ωραίες φάσεις. Όλα αυτά τα ζήσαμε, τα χαρήκαμε και δεν μας τα στερεί η τελική βαθμολογία. Σίγουρα η νίκη επί του Παναθηναϊκού αν και πολύ νωρίς ήταν η κορυφαία στιγμή της χρονιάς και μια απόδειξη ότι όταν παλεύεις και παίζεις χωρίς φόβο μπορείς να καταφέρεις πολλά.

MVP Ο ΚΟΟΥΤΣ ΚΑΣΤΡΙΤΗΣ

Αν και υποστηρικτής της άποψης ότι οι παίκτες είναι οι πρωταγωνιστές και αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της όποιας επιτυχίας ή αποτυχίας φέτος το πολυτιμότερο συστατικό ήταν ο Γιάννης Καστρίτης. Κατάφερε με ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ της κατηγορίας, εν μέσω σημαντικών τραυματισμών, οικονομικής αστάθειας που άγγιζε άμεσα το αγωνιστικό, αδυναμία ουσιαστικών διορθωτικών κινήσεων όπως συμβαίνει κατά κόρον σε όλες τις ομάδες να μας παρουσιάσει ένα άκρως ανταγωνιστικό σύνολο. Πήρε μέχρι και από παίκτες που δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαν να σταθούν στην κατηγορία σε μια ομάδα με απαιτητικό κοινό θετικά πράγματα και τους μπόλιασε με επιτυχία στο σύνολο. Δεν θα πούμε αυτά τα σαχλά που έχουμε ακούσει κατά καιρούς για άλλους που έχουν κάτσει στον πάγκο της ομάδος ότι πρόκειται για έναν προπονητή επιπέδου ευρωλίγκας εκ των κορυφαίων της Ευρώπης κτλ κτλ αλλά αναμφίβολα πρόκειται για έναν εργατικό προπονητή που μέσα από την σκληρή δουλειά(και όχι τις δημόσιες σχέσεις) κερδίζει με το σπαθί του βήμα βήμα «πόντους» στην άτυπη βαθμολογία των ελλήνων προπονητών. Μακάρι να συνεχίσει το έργο του, υπό καλύτερες συνθήκες ώστε να δούμε και το κάτι παραπάνω.

ΕΙΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ ΧΑΜΗΛΟ ΤΑΒΑΝΙ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Εκ των συνθηκών η φετινή προσπάθεια όπως και των προηγούμενων ετών ήταν δύσκολη. Η διοίκηση όπως αυτή έχει σχηματιστεί μέσα από τον Ερασιτέχνη είχε ένα βουνό από εμπόδια που έπρεπε να λύσει και έναν στόχο που δεν περιοριζόταν σε αγωνιστικούς στόχους. Τα «βαρίδια» των προηγούμενων ετών ήταν έτσι και αλλιώς ασήκωτα ενώ το φιάσκο με τα λεφτά του στοιχήματος όπως ήταν λογική επηρέασε σημαντικά και την δική μας ομάδα. Άργησε να έρθει ο Κέλι, επέστρεψαν κάποια μπαν μλοκάροντας την σκέψη για αλλαγές, παίκτες που  πίστευαν  ότι ήταν πάνω από την ομάδα, η αποχώρηση του Χάνλαν  και μια αδυναμία για να υποστηριχθεί το σύνολο του Γ.Καστρίτη επαρκώς  ήταν αυτά που δεν μπορούσαν να κρυφθούν κάτω από το χαλάκι. Αν τώρα στην κουβέντα βάλουμε και την απειλή της αφαίρεσης βαθμών ή την μη αδειοδότηση της ομάδος(ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος) σίγουρα το πρόσημο είναι αρνητικό. Το αν όμως η όποια κριτική προς τη συγκεκριμένη διοίκηση είναι άδικη θα φανεί στην επόμενη ημέρα του μπασκετικού ΑΡΗ. Πάντα με την ελπίδα ότι όλο αυτό το θετικό κλίμα της οικογένειας, των χρεών που μειώνονται, της διοίκησης που ενισχύεται και των καλύτερων ημερών που έρχονται όπως με κάθε ευκαιρία μας μεταφέρουν οι μπασκετικοί ρεπόρτερ του ΑΡΗ κάποια στιγμή να μπορεί να το αντιληφθεί και ο απλός φίλαθλος της ομάδος χωρίς να χρειάζεται κάποιον δημοσιογράφο να του τα εξηγεί…

ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΘΑΣΕΙ ΑΝ…

Στο φινάλε αυτό που μένει από το φετινό πρωτάθλημα είναι το αναπάντητο ερώτημα “που θα μπορούσε να είχε φθάσει ο φετινός ΑΡΗΣ αν οι συνθήκες ήταν ελαφρώς καλύτερες;”. Αν δεν είχαμε τους σημαντικούς τραυματισμούς των Σχίζα, Σιδηροηλία και Χάνλαν. Αν ο Κέλι ερχόταν από την αρχή των αγωνιστικών υποχρεώσεων και δεν τον ανάγκαζαν οι σημαντικοί προσωπικοί λόγοι να αποχωρήσει για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα. Αν μπορούσε η ομάδα να ενισχυθεί μέσα στη χρονιά με έναν έμπειρο ποιοτικό παίκτη. Αν ο Χάνλαν έμενε μέχρι το τέλος. Το πιο πιθανό είναι ότι μέχρι και μέσα Ιουνίου θα βλέπαμε ΑΡΗ. Παρόλα αυτά ο κόσμος ύστερα από χρόνια «ξαναζεστάθηκε» με τον μπασκετικό ΑΡΗ και διοικητικά φαίνεται να έγιναν κάποιες ποιοτικές προσθήκες με ουσιαστικό ρόλο και χρήμα. Μακάρι όπως συχνά πυκνά μας  καθησυχάζουν να υπάρχει συνέχεια σε αυτή την προσπάθεια και καλύτερες ημέρες. Σε αυτό το διαλυμένο πλέον Ελληνικό μπάσκετ δεν γίνεται ο ΑΡΗΣ να είναι απλά κομπάρσος… όπως και δεν γίνεται να δικαιολογούμε διαρκώς την επί χρόνια απουσία μας από την Ευρώπη.

ΥΓ. Πολλά μπορούμε να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε γύρω από τα διοικητικά του μπασκετικού ΑΡΗ. Αυτούς όμως τους διαχρονικά χαμηλούς τόνους ακόμη και όταν απέναντι μας έχουμε ομάδες τύπου Περιστερίου, Προμηθέα, Λαυρίου και Κολοσσού ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω.

ΥΓ2. Δεν είναι μόνο να έχεις χρήματα… αλλά πρέπει να ξέρεις και πώς να τα αξιοποιήσεις με τον φετινό Παναθηναϊκό να είναι ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα αποτυχημένης διαχείρισης σε όλα τα επίπεδα.

ΥΓ3. Μπράβο στη Λάρισα και στον Φώτη Τακιανό για την φετινή πορεία. Απέδειξαν και αυτοί όπως τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει Λαύριο, Κολοσσός, Περιστέρι και Προμηθέας ότι με λίγη σοβαρότητα μπορείς να πετύχεις πολλά.

ΥΓ4.  Αν στον ΑΡΗ ο Φώτης Τακιανός έκανε αυτή την πορεία κάποιοι θα απαιτούσαν να του στήσουμε άγαλμα στην είσοδο του Παλέ.

Παλικαρίσια εμφάνιση από τον αποδεκατισμένο ΑΡΗ στο Λαύριο χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πάρει τη νίκη. Το ήθελε, έδειξε ότι μπορούσε αλλά οι 3 διαιτητές είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Με ένα ρεσιτάλ εξόφθαλμων ανάποδων σφυριγμάτων κατάφεραν να λυγίσουν τους μαχητικούς παίκτες του Γιάννη Καστρίτη και να μας οδηγήσουν σε μια άδικη ήττα.

ΜΥΑΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΣ

Εντυπωσίασε η ομάδα με την ωριμότητα που έδειξε σε αυτό το παιχνίδι δείχνοντας προσαρμοσμένος στις ιδιαίτερες συνθήκες του αγώνα λόγω των πολλών και σημαντικών απουσιών. Όχι μόνο στην επίθεση όπου παρά την απουσία του Χάνλαν έβρισκαν με υπομονή τον δρόμο προς το καλάθι αλλά και στην άμυνα με τα ανόητα και αχρείαστα φάουλ να μην κάνουν την εμφάνιση τους. Μια εικόνα κόντρα στα προγνωστικά απέναντι σε ένα Λαύριο που δεν είχε να επιδείξει απολύτως τίποτα πέρα από κάποια μακρινά σουτ.

ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΣΧΕΤΟΙ Ή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Αυτή η καλή εμφάνιση του ΑΡΗ αιφνιδίασε τους πάντες και από ότι φαίνεται και τους 3 διαιτητές.  Από εκεί που πίστευαν ότι θα είχαν ένα εύκολο έργο όταν το Λαύριο ξέφυγε με +8 είδαν έναν ΑΡΗ να μην τα παρατάει και να καταφέρνει να έχει τον πρώτο λόγο για τη νίκη.  Με ποια φάση να πρωτοασχοληθείς και ποιο σφύριγμα να πρωτοσχολιάσεις σε αυτήν την εμετική παράσταση των 3 διαιτητών. Τα 2 τελευταία φάουλ που κέρδισε ο Μουράτος σε αντιδιαστολή με το τελευταίο καλάθι και το φάουλ στον αέρα που δεν έδωσαν πάνω στον Νετζήπογλου αποτυπώνει τη σκέψη των 3 διαιτητών για τον νικητή της αναμέτρησης. Από την άλλη τα 5-6 «κοψίματα»  αυτουνού του Ουίλιαμς (του Λαυρίου) που άρπαζε τα χέρια των αντιπάλων στον αέρα και του σφύριξαν μόλις 2 φάουλ μάλλον θα πρέπει να γίνουν highlights  για κάποια εκπομπή με γκάφες διαιτητών.

ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ

Θύμα ακόμη μίας πλαστογραφίας από τους 3 διαιτητές έπεσε ο ΑΡΗΣ σήμερα που όπως φάνηκε έπρεπε πάση θυσία να χάσει. Οι εναπομείναντες παίκτες του Γιάννη Καστρίτη αιφνιδίασαν άπαντες με την απόδοση τους και έφθασαν μια ανάσα από τη νίκη. Εκεί η έλλειψη δυνάμεων και λύσεων έπαιξε το ρόλο της, όπως όμως έπαιξαν τον καθοριστικό τους ρόλο τα σφυρίγματα των 3 διαιτητών. Κρίμα που χάθηκε αυτό το παιχνίδι, μπράβο όμως για την προσπάθεια. Μακάρι η κακοδαιμονία με τους τραυματισμούς κάποια στιγμή να μας αφήσει…

ΥΓ. Ας το πάρουν κάποια στιγμή χαμπάρι όλες αυτές οι συνοικιακές ομαδούλες και οι «φίλοι» τους. Αν στο τέλος της ολικής κατάρρευσης του ελληνικού μπασκετικού οικοδομήματος κάτι μείνει όρθιο, αυτό θα είναι ο ΑΡΗΣ!

Και επίσημα από σήμερα τα ξημερώματα ο Νίκος Γκάλης ανήκει στο Naismith Basketball Hall of Fame!  Ο πρώτος Έλληνας  που το πετυχαίνει και μόλις ο 6ος μη Αμερικάνος που δεν έχει αγωνιστεί στο NBA που δέχεται αυτή την τιμή! Σε μια λαμπρή εκδήλωση ο "γκάντστερ" αποθεώθηκε από άλλους αστέρες του αθλήματος  που μίλησαν για τον Νικ  αλλά και από τους Έλληνες ομογενείς που βρισκόταν στην αίθουσα και φώναζαν ρυθμικά το όνομα του! Και όταν ο μπασκετικός Θεός ανέβηκε στο βήμα μάγεψε για ακόμη μια φορά και ας μην κρατούσε μπάλα στα χέρια του!

Η ύψιστη τιμή και η απόλυτη παγκόσμια αναγνώριση για έναν άνθρωπο που κατάφερε με μια πορτοκαλί  μπάλα στα χέρια του να αλλάξει την ζωή σχεδόν όλων των Ελλήνων και να βάλει με τα κατορθώματα του την άγνωστη Ελλαδίτσα στον παγκόσμιο αθλητικό χάρτη!  Μια πραγματική επανάσταση μιας ολόκληρης χώρας σε αθλητικό φόντο που είναι σχεδόν αδύνατο να την εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έζησε εκείνα τα χρόνια μιας και τα δεδομένα στην Ελλάδα και στον παγκόσμιο αθλητισμό είναι πολύ διαφορετικά σήμερα.  Ακόμη και οι άνθρωποι που τίμησαν τον Νίκο Γκάλη αμφιβάλλω αν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της συνεισφοράς του στον Ελληνικό αθλητισμό και στην χώρα γενικότερα. Εμείς σαν Αρειανοί  νιώθουμε ακόμη περισσότερη υπερηφάνεια  μιας και με τον Νίκο Γκάλη σημαιοφόρο καταφέραμε να κάνουμε το ανεπανάληπτο "ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ" πραγματικότητα!  Και το να θεωρεί ο Νικ το Παλέ σπίτι του και όλους εμάς οικογένεια του είναι ευλογία!  Το ότι στην χθεσινή εκδήλωση στην αίθουσα δίπλα στην Ελληνική σημαία υπήρχε η σημαία του ΑΡΗ μας λέει πολλά!

Είτε τα έζησες τα κατορθώματα του Νίκου Γκάλη στο γήπεδο, είτε τα έζησες  καρφωμένος μαζί με την οικογένεια σου στην  τηλεόραση κουτί, είτε είχες την ατυχία να γεννηθείς μετά από αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα να είσαι βέβαιος ότι Νίκος Γκάλης έχει επηρεάσει και τη δική σου ζωή! Τι και αν έχουν περάσει περίπου 25 χρόνια από τότε που ο Νικ κρέμασε τα παπούτσια του; οι θρύλοι ανήκουν στην αιωνιότητα και η φλόγα τους δεν σβήνει ποτέ!

Αρκετές ώρες έπρεπε να περάσουν από το ντέρμπι ώστε με περισσότερη ηρεμία και καθαρό μυαλό να σχολιάσουμε το χθεσινό ντέρμπι της πόλης. Εκεί όπου ο ΑΡΗΣ σε ακόμη ένα τραγικό παιχνίδι, δυσφήμιση του αθλήματος κόντρα στον συμπολίτη κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη νίκη και να κάνει το 1-0 σε αυτή τη σειρά των αγώνων. Η παθιασμένη εμφάνιση του Ξανθόπουλου, οι λύσεις από τον Γιάνκοβιτς, η εμπειρία του Σίμτσακ και η "αφύπνιση" του Κάμινγς στο τέλος οδήγησαν τελικά στην επικράτηση σε ένα παιχνίδι που θα μας μείνει στο μυαλό για το "ρεσιτάλ αυτοκτονίας" των τελευταίων δευτερολέπτων στην κανονική διάρκεια του αγώνα όπου το -7 εξανεμίστηκε με μαγικό τρόπο... όταν ένα φάουλ σε μια από τις τελευταίες επιθέσεις του μπάογκ θα ήταν αρκετό για να μας χαρίσει τη νίκη...

Δεν θα αναλωθούμε στο να επαναλάβουμε για την φιλοσοφία γύρω από την οποία χτίστηκε ο φετινός ΑΡΗΣ, τους παίκτες που επιλέχθηκαν και την νοοτροπία του Δ.Πρίφτη αλλά όταν βλέπεις τον ΑΡΗ να ξεκινάει έτσι το παιχνίδι όπως ξεκίνησε χθες καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις να κάνες με μια φυσιολογική ομάδα που προετοιμάστηκε εδώ και 3 εβδομάδες περίπου για αυτό το σημαντικό παιχνίδι αλλά με ένα σύνολο ανθρώπων που τρέμουν και είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν και μόνο στην σκέψη της ήττας και των επακόλουθων της. Λογικό είναι όταν αυτή είναι η ψυχολογία σου ο Κάμιγνκς να κάνει 2 γρήγορα ανόητα φάουλ, στην άμυνα να μην βγάζεις την απαιτούμενη ενέργεια και στην επίθεση να έχεις θολωμένο μυαλό. Τα 4 στα 26 τρίποντα είναι ένα δείγμα γραφής της ψυχολογίας των παικτών μας... ενώ η χρησιμοποίηση του Σκότ για 3'35'' αλλά και του Τζάκσον για μόλις 8' απλά κάνει ξεκάθαρο το γιατί ο φετινός ΑΡΗΣ έχει αποτύχει... Όταν μάλιστα στον πάγκο έχεις και έναν προπονητή που αδυνατεί να δώσει εντολή για 1 φάουλ στις τελευταίες επιθέσεις, μετά από τάιμ άουτ οι παίκτες του δεν μπορούν να κάνει ούτε την επαναφορά από τα πλάγια,  δικαιολογεί την παρουσία του Σκότ με το εκπληκτικό "δεν του δόθηκε χρόνος"(να το πούμε στον προπονητή να τον βάλει περισσότερο μπας και βρει ρυθμό) και ο παίκτης ο οποίος μονίμως συγκεντρώνει την οργή του και τον στέλνει στον πάγκο με το παραμικρό λάθος είναι σύμφωνα με το Ranking της στατιστικής ο κορυφαίος του γηπεδού τότε λογικά όπως οι "ρεαλιστές" μας φωνάζουν εδώ και χρόνια δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτή την ομάδα. Ούτε καν κόντρα σε αντιπάλους σαν τον μπάογκ των 350.000€  που με παίκτες σαν τον Σόμπι(από αυτούς που δεν υπάρχουν στην αγορά όταν ψωνίζει ο ΑΡΗΣ), τον Άσκα και τον Μακφάντεν που ήρθαν καθυστερημένα(ιδίως οι 2 πρώτοι) σε παίζει μέσα στην έδρα σου θεωρώντας την ομάδα τους καλύτερη(όπως άλλωστε το δήλωσαν) γιατί πολύ απλά τους το επιτρέπεις. Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω η χθεσινή νίκη ήταν ακόμη ένας άθλος, μια υπέρβαση, μια σφαίρα του extra...

Μάλλον κάτι σαν και αυτό που είδαμε χθες θα εννοούσε ο Ν.Λάσκαρης όταν στην πρόσφατη τοποθέτηση του είχε μιλήσει για κακές νίκες και καλές ήττες και όσο και αν διαφωνούμε για το κομμάτι της τοποθέτησης που αναφέρεται σε "καλές ήττες" για τις κακές νίκες συμφωνούμε απόλυτα με τον πρόεδρο. Θα με συγχωρέσουν όμως οι φίλοι συνΑρειανοί που από χθες πανηγυρίζουν τη νίκη σαν τρελοί αλλά αυτός ο ΑΡΗΣ έτσι όπως λειτουργεί συνολικά μου προκαλεί  θλίψη.... Και το γεγονός ότι μερίδα του κόσμου το αποδέχεται και το δικαιολογεί όλο αυτό που παρακολουθούμε φέτος με απογοητεύει όσο τίποτα άλλο... Ας ευχηθούμε την Τετάρτη που ο ΑΡΗΣ δεν θα παίζει με την πλάτη στον τοίχο να βγάλει το καλό του πρόσωπο μέσα στο κρατικό και να τελειώσει εκεί τη σειρά. Γιατί αν αυτοί οι παίκτες με αυτόν τον προπονητή φθάσουν σε  τρίτο παιχνίδι "τελικό" μέσα στο κατάμεστο Παλέ υπό το φόβο της επισημοποίησης της αποτυχίας με τους πλέον δραματικούς τίτλους αμφιβάλλω αν θα καταφέρουν να σταθούν όρθιοι πάνω στο παρκέ για να διεκδικήσουν τη νίκη... 

ΥΓ. Συνήθως ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ όταν παρακολουθεί ένα παιχνίδι κάθεται στα επίσημα παρέα με τη διοίκηση του γηπεδούχου...

ΥΓ2. Γενικά την φάση του να φοράς φανέλα άλλης ομάδος με κίτρινα και να έρχεσαι στο γήπεδο ποτέ δεν την γούσταρα γιατί θεωρώ τον ΑΡΗ την μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη οπότε το να κυκλοφορώ με φανέλα άλλης ομάδος δεν με εκφράζει. Το να δω όμως συνΑρειανό στο Παλέ σε παιχνίδι με τον μπάογκ να φοράει φανέλα Φενερμπαχτσέ.... πραγματικά με ξεπερνάει...

Έφθασε η στιγμή της ύψιστης διάκρισης για τον έναν και μοναδικό ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ όπου και επίσημα από χθες(01/04)  αποτελεί κομμάτι του Basketball Hall of Fame παρέα με άλλους θρύλους του μπάσκετ! Μια σπουδαία τιμή για τον μεγαλύτερο αθλητή που έχει βγάλει ποτέ αυτή η χώρα και εμείς οι Αρειανοί είχαμε την ευλογία να μεγαλουργήσει με την φανέλα του ΑΡΗ μας!

Τα λόγια για τον Νίκο Γκάλη είναι περιττά. Όσοι είχαμε την τύχη να ζήσουμε την Ελληνική επανάσταση στο μπάσκετ με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 87 αλλά και τις ξέφρενες πορείες του ΑΡΗ που καθήλωναν ένα ολόκληρο έθνος κάθε Πέμπτη μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες  γνωρίζουμε ποια είναι η συμβολή αυτού του ανθρώπου σε αυτή τη χωρά και στις ζωές όλων μας. Και μόνο που μια ολόκληρη γενιά έκανε στροφή στον αθλητισμό, γέμισε με μπασκέτες κάθε γωνιά αυτής της χώρας και μας ανάγκασε να μεγαλώνουμε με μια πορτοκαλί μπάλα με σπυριά στα χέρια και στις καρδίες μας λέει πολλά και για το τι πέτυχε αλλά και την κληρονομία που έχει αφήσει σε αυτή τη χώρα.

ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!

Σχεδόν 3 εικοσιτετράωρα μετά την επίσημη λήξη της αγωνιστικής χρόνιας και σίγουρα η στιγμή είναι σαφώς πιο κατάλληλη για να κάνουμε έναν ψύχραιμο απολογισμό του μπασκετικού ΑΡΗ στην πρώτη γεμάτη χρονιά της οικογένειας Λάσκαρης στο τιμόνι της ΚΑΕ. Αναμφισβήτητα το πρόσημο είναι θετικό και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι το πρόσημο όταν ο Νίκος Λάσκαρης κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να πείσει άπαντες ότι ο ΑΡΗΣ έχει γυρίσει σελίδα και ότι το μέλλον του ανήκει. Η αποπληρωμή μέρους των χρεών, το λίφτινγκ στο γήπεδο και ο εκσυγχρονισμός πολλών λειτουργιών της ΚΑΕ σε συνδυασμό με την αύξηση του μπάτζετ και την οικονομική σταθερότητα που υπήρχε ολόκληρη την χρονιά είναι μερικά από τα επιτεύγματα του νέου ιδιοκτήτη της ΚΑΕ.  Αν θέλουμε όμως να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να διαχωρίσουμε το αγωνιστικό κομμάτι από το διοικητικό και να δούμε κατά πόσο ο Δ.Πρίφτης και οι παίκτες του ανταποκρίθηκαν στις φετινές μας προσδοκίες. Ενώ φυσικά το ενδιαφέρον όλων μας έχει επικεντρωθεί στις κινήσεις για την επόμενη χρονιά όπου οι στόχοι αναμένεται να είναι σαφώς πιο υψηλοί.

Σε μια προσπάθεια να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί γίνεται(και για να μην μας κατηγορήσουν ως εμπαθείς) θα χωρίσουμε την αγωνιστική ανάλυση μας σε 2 κομμάτια. Στην θετική πλευρά και στην αρνητική πλευρά του Αυτοκράτορα πάνω στο παρκέ.

ΣΤΑ ΘΕΤΙΚΑ

Οι 4 Αμερικάνοι που ήρθαν φέτος βάσει του αγωνιστικού μπάτζετ αποδείχθηκαν πολύ καλές επιλογές. Παράλληλα βοήθησαν στο να παίξει η ομάδα πιο ελκυστικό μπάσκετ και σε γενικές γραμμές να γουστάρουμε αυτό που βλέπουμε πάνω στο παρκέ. Οι υπόλοιποι είχαν τις αναλαμπές τους αλλά σίγουρα οι 4 Αμερικάνοι έκλεψαν την παράσταση. Οι νίκες στην Ευρώπη επί αντιπάλων όπως η Ούνιξ και η Αρμάνι είναι σημείο αναφοράς όπως και η 3η θέση στην κανοινκή διάρκεια της σεζόν που ήρθε με καλές νίκες  όπως στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ και στο κρατικό επί του συμπολίτη. Ενώ στα πλέιοφς σίγουρα οι 2 νίκες επί του Παναθηναϊκού ήταν  ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους ότι αυτός είναι και θα είναι ο ΑΡΗΣ από εδώ και πέρα και όχι ο ΑΡΗΣ των τελευταίων ετών όπου στο άκουσμα και μόνο ενός αντιπάλου όπως είναι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχανε με κατεβασμένα χέρια. Όλα αυτά βοήθησαν να γεμίσει το Παλέ και η σπίθα του Αυτοκράτορα και των ακόλουθων του που ποτέ δεν είχε σβήσει να αρχίσει να δυναμώνει.

ΣΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ

Η ομάδα αν και έδειξε από το ξεκίνημα ότι έχει δυνατότητες σε κανένα σημείο της χρονιάς δεν μπόρεσε να σταθεροποιήσει την απόδοση της. Οι μεταπτώσεις στην απόδοση λόγω έλλειψης ενέργειας, εμπειρίας ή ακόμη και ξεκάθαρου αγωνιστικού πλάνου ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μας. Όσο "εύστοχος" ήταν ο Δ.Πρίφτης στις επιλογές του ξένου τόσο άστοχος(ή άτυχος) ήταν στις υπόλοιπες επιλογές του. Η ομάδα κατά την διάρκεια της χρονιάς ουσιαστικά έπαιζε χωρίς 3αρι και αναπληρωματικό 5αρι ενώ και στον άσσο λόγω του παραγκωνισμού των Φλιώνη και Δίπλαρου οι Γουότερς και Ξανθόπουλος δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Ο χρόνος που πήραν παίκτες σαν τον Τσούπκοβιτς, τον Ζάρα και τον Πελεκάνο όπως και η ανάδειξη του Σίμτσακ ως βασικότατου παίκτη της ομάδος ενώ προοριζόταν ως 5ος ψηλός δείχνει πολλά. Στα αρνητικά θα πρέπει να προσθέσουμε ότι δεν δόθηκε η ευκαιρία στον Λαρετζάκη που κατέληξε στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης μετά από 2 καλές χρονιές στην Ρόδο αλλά και οι Φλιώνης και Δίπλαρος δεν μπήκαν ποτέ στο ροτέισον της ομάδος αν και στον ελάχιστο χρόνο που πήραν έδειξαν καλά στοιχεία και όταν την ίδια στιγμή σε μια εκ των διεκδικητών του τίτλου οι συνομίληκοι και συμπαίκτες τους στην Εθνική Ελλάδος ξεκινούσαν μέχρι και βασικοί... Όλα αυτά τα προβλήματα ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να στοιχίσουν στην ομάδα με αποτέλεσμα στην Ευρώπη σε μια βατή διοργάνωση να μην γίνει ένα ή και περισσότερα βήματα ενώ στην Ελλάδα η 3η θέση στην κανονική σεζόν που κατακτήθηκε πανάξια να χαθεί σχετικά εύκολα από μια ομάδα-καφενείο. Το τελικό αποτέλεσμα της 4ης θέσης που είναι ακριβώς η ίδια με πέρσι όπου είχες χαμηλότερο μπάτζετ και πιο δυνατούς αντιπάλους σε συνδυασμό  με την απουσία μεταγραφών "κορμού"(κάτι  που θα φανεί ξεκάθαρα μέσα στις επόμενες ημέρες) ώστε να έχει αυτή η ομάδα μια συνέχεια δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως επιτυχία.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πριν καν τελειώσει το πρωτάθλημα και η μεταγραφολογία σχετικά με τον Όκαρο Γουάιτ και τον Δημήτρη Πρίφτη είχε αρχίσει ήδη να οργιάζει. Η παραμονή του Γουάιτ θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη μιας και πολύ δύσκολα ο MVP της φετινής Basket League να προτιμήσει τον ΑΡΗ μας. Από την μια το NBA που είναι ο στόχος του, από την άλλη η Ευρωλίγκα με ομάδες που προσφέρουν εκτός από πολλά χρήματα και  "πρόσβαση" σε τίτλους και τον ΑΡΗ μας από την άλλη πλευρά εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το "όμορφο κλίμα" να μην μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω σε χρήμα και στόχους(με τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον). Φυσικά τα πάντα θα κριθούν από την παραμονή του Δ.Πρίφτη μιας και η πρόταση ανανέωσης που του έγινε από τον Ν.Λάσκαρη με γοργούς ρυθμούς μέσα σε λίγες ώρες έχει πάρει τον χαρακτήρα "σήριαλ". Σεβαστή η δουλειά του Δ.Πρίφτη στον ΑΡΗ αλλά καλό είναι να μην είμαστε "τεχνοκράτες" μόνο στα μπάτζετ των αντιπάλων που μας κερδίζουν αλλά και στην επίτευξη των στόχων. Συν ότι το να είσαι προπονητής στον ΑΡΗ επιβάλλει να έχεις υψηλούς στόχους και μεγάλη ευθύνη πάνω σου. Αν παραμείνει ο Δ.Πρίφτης τότε πολύ πιθανό να γίνει μια προσπάθεια να διατηρηθούν 5-6 παίκτες από την φετινή χρονιά συν τους πιτσιρικάδες. Σε διαφορετική περίπτωση πολύ δύσκολα να αποφύγουμε την δημιουργία μιας ολοκαίνουργιας ομάδας στημένη πάνω σε διαφορετική φιλοσοφία. Οι πληροφορίες σχετικά με το μπάτζετ της νέας χρονιάς αναφέρουν διπλασιασμό(ίσως και παραπάνω) κάτι που ναι μεν είναι θετικό αλλά αν μιλάμε για παραμονή των 4 Αμερικανών που φέτος με τις εμφανίσεις τους ανέβασαν σημαντικά το κασέ τους τότε ένα μεγάλο μέρος θα φύγει στην προσπάθεια να διατηρηθείς στα ίδια επίπεδα. 

Ο "ΚΟΡΜΟΣ"  ΣΕ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ... 

Γουάιτ, Μακνήλ, Γουότερς και Χάγκινς, 4 Αμερικάνοι που βοήθησαν πάρα πολύ φέτος και αν υπάρχει η δυνατότητα σίγουρα είναι προτιμότερο να παραμείνουν από το να ρισκάρει ο ΑΡΗΣ να βρει αντίστοιχους ή και καλύτερους. Σίγουρες λύσεις που ξέρεις πλέον τι μπορείς να πάρεις από τον καθένα.

Πελεκάνος και Ζάρας δεν ανταποκρίθηκαν στον ρόλο τους και ιδίως ο πρώτος λόγω και ηλικίας δύσκολα να παραμείνει. 

Ο Κοέν αν και έδειξε εξαιρετικά στοιχεία ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε απόλυτα ο Πρίφτης και αυτό πιθανόν να τον έχει οδηγήσει πριν καν τελειώσει η χρονιά σε άλλους προορισμούς όπως ακούγεται. 

Ο Ξανθόπουλος αν και συχνά έμεινε από δυνάμεις είναι από τους παίκτες που "έβγαλε" τα λεφτά του και σαν δεύτερος ή τρίτος πόιντ γκαρντ σίγουρα θα πρέπει να παραμείνει. 

Ο αρχηγός Σπύρος Μούρτος που μένει ελεύθερος αν δεν "πιέσει" πράγματα και καταστάσεις όπως έκανε στην προηγούμενη ανανέωση του συμβολαίου του μάλλον θα παραμείνει. Μπορεί να μην είναι ο αρχηγός που θα θέλαμε στον ΑΡΗ μας αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σε κάθε αγώνα τα δίνει όλα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο "φιλότιμος" Βασίλης Σίμτσακ παρά την εξαιρετική χρονιά που έκανε(όπως και πέρσι) σύμφωνα με όλη την επαγγελματική του καριέρα εφόσον μείνει ο Πρίφτης, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να παραμείνει. Παρόλο που η οικογένεια του είναι στην Αθήνα και οι φήμες λένε ότι υπάρχει αρχική συμφωνία με ομάδα Α2 από την Αθήνα. Πάντως αν παραμείνει καλό είναι να περιοριστεί στον ρόλο του και να μην αναδειχθεί σε αρκετά παιχνίδια ως ο βασικός σέντερ της ομάδος μιας και για να αναγκάζεσαι να περιμένεις να σε σώσει ο συμπαθής Σίμτσακ στα 35 του, τότε κάτι λάθος έχεις κάνει στον σχεδιασμό σου.

Για την περίπτωση Τσούπκοβιτς τα λόγια είναι περιττά...

Με λίγα λόγια ο ΑΡΗΣ στην καλύτερη περίπτωση και εφόσον συμφωνήσει ο Δ.Πρίφτης να πάει για 5 έμπειρους παίκτες. Διαφορετικά μπορεί να δούμε μέχρι και διψήφιο αριθμό... 

Το σίγουρο είναι ότι όσο και αν είναι το μπάτζετ, ο προπονητής της ομάδος οφείλει να το αξιοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί αποφεύγοντας μεταγραφές έμπειρων παικτών που θα αγωνίζονται μόλις 5΄ ή και καθόλου. Ευχής έργον είναι να αποκτηθούν κάποιοι καλοί έμπειροι Έλληνες που μαζί με τους πιτσιρικάδες που θα αποκτήσουν ενεργό ρόλο στην ομάδα να δημιουργηθεί ένας καλός Ελληνικός "κορμός" με προοπτική και όχι ημερομηνία λήξης. Μόνο έτσι μαζί με τους Αμερικάνους μπορείς να κάνεις ένα σύνολο που να σπάσει την 2αδα. Όσο για αυτό το τελευταίο, θεωρώ τη νέα σεζόν απαραίτητο η ομάδα να ξεκινήσει έχοντας ξεκάθαρους υψηλούς στόχους. Το να βγαίνεις 4ος και την επόμενη χρονιά να ξαναβγαίνεις 4ος και να πανηγυρίζεις όταν έχεις καταφέρει μόλις 3 φορές να βγείς 3ος τα τελευταία 23 χρόνια είναι πέρα από μίζερο και προσβλητικό για την δυναμική του ΑΡΗ και του κόσμου του. Οπότε ανεξάρτητα από παίκτες και προπονητή είναι ευθύνη της διοίκησης να θέσει ξεκάθαρα τους στόχους της νέας χρονιάς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχους που να αρμόζουν στην ιστορία της ομάδος, στο μεγαλείο του κόσμου της και στην δυναμική του ιδιοκτήτη της!

ΥΓ. 70.000€ για τον πρώτο χρόνο η πρόταση του Ν.Λάσκαρη και οι θαυμαστές-μάνατζερ του κόουτς έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν μικρή... Δηλαδή οικογένεια, συγκίνηση, χαμηλά το κεφάλι, αργά βήματα, οικονομία στον Λάσκαρη, μικρά μπάτζετ, "υπερβάσεις" τύπου Κολοσσου και Καβάλας αλλά η αμοιβή αμοιβή;

ΥΓ2. Τεράστιε Νίκο Λάσκαρη! Αν κάνει το κόλπο-γκρόσο τότε θα γράψω επισήμως εδώ "συγνώμη" για τις όσες φορές σε κατ ιδίαν συζητήσεις είπα ότι τον παρασέρνουν τον πρόεδρο!

ΥΓ3. Όλα τα παραπάνω είναι μια προσωπική άποψη με την οποία ελεύθερα ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει στο ίδιο μέσο που δημοσιεύτηκε.

Μια από τις χειρότερες εμφανίσεις της χρονιάς πραγματοποίησε ο ΑΡΗΣ μας στο κρατικό γήπεδο της Πυλαίας  γνωρίζοντας μια εύκολη ήττα σε ένα παιχνίδι που περιμέναμε να γίνει το μπρέικ. Αντιθέτως είδαμε έναν ΑΡΗ τόσο εντός των 4 γραμμών όσο και εκτός να τα έχει χαμένα και να περιμένει απλά να λήξει το παιχνίδι. Η αποκαρδιωτική εμφάνιση φαίνεται να πονάει πιο πολύ από την ήττα μιας και μετά το σημερινό η όποια αγωνιστική ανωτερότητα μπορεί να έχει ο ΑΡΗΣ έναντι του αντιπάλου μοιάζει να πηγαίνει περίπατο όταν παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο.

Με εξαίρεση το τρίποντο του Βεζένκοφ που ήταν το πρώτο καλάθι του αγώνα από την αρχή όλα έδειχναν ότι το παιχνίδι θα εξελιχθεί στραβά. Όταν στα πρώτα 3΄ έχεις χάσει  4-5 λέιαπ και αντί να προηγείσαι με 8-10 πόντους βρίσκεσαι πίσω με αντίστοιχη διαφορά τότε δύσκολα να μπορέσεις στη συνέχεια να συγκεκντρωθείς και να κάνεις το σωστό. Ιδίως όταν στο ίδιο χρονικό διάστημα και ο πάγκος μοιάζει να  τα έχει εξίσου χαμένα και αντί να κάνει τις κινήσεις που πρέπει για να φέρει την ηρεμία καταφέρνει να τα κάνει χειρότερα...  Ο φανερά εκνευρισμένος Πάσαλιτς συνέχισε να παραμένει μέσα ενώ και στη συνέχεια είδαμε και το απίστευτο να προσπαθούμε να ανατρέψουμε τη διψήφια διαφορά με Πουλιανίτη, Μούρτο, Σίμτσακ, Χαρίση και Τόμας ταυτόχρονα για πρώτη φορά φετός. Βέβαια όλα αυτά έχουν να κάνουν με την προετοιμασία και την τρόπο προσέγγισης  αυτών των αγώνων  που όπως φαίνεται είναι τραγικός. Τα 3' φυσιολογικού μπάσκετ στην 4η περίοδο ήταν αρκετά για να μας κάνουν να καταλάβουμε πως για ακόμη μια φορά κάναμε δώρο τη νίκη στον αντίπαλο.

Τελικά βλέποντας τον ΑΡΗ σήμερα άρχισα να κατανοώ ολοένα και περισσότερα τι εννοούν όλοι αυτοί που μιλάνε για αγωνιστική υπέρβαση φέτος. Αν αυτοί είναι οι παίκτες του, αυτός είναι ο προπονητής του και αυτός είναι ο τρόπος που αγωνίζεται τότε ναι πράγματι έχει γίνει ένα μικρό θαύμα ως τώρα. Μετά το σημερινό κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια της σειράς αν όμως πραγματικά υπάρχουν παίκτες ή προπονητές που θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο λίγους ώστε κάθε επιτυχία τους να θεωρείται υπέρβαση καλό είναι να ενημερώσουν τη νέα διοίκηση ώστε ανάλογα με το πλάνο που θα υπάρχει του χρόνου να ξέρει τι θα κάνει... και ο Θεός βοηθός...

ΥΓ. Πιν εν ρολ με τον Σίμτσακ? Μάλλον δεν τους ξέρει τους παίκτες του... 

ΥΓ2. Είδαμε και πρώτη φορά στη ζωή μας γκαρντ να ξεκινάει για μπάσιμο προς το καλάθι σχεδόν αμαρκάριστος και από το ξεκίνημα της φάσης μέχρι και την λάθος πάσα να κοιτάει τον παίκτη που θέλει να πασάρει...

ΥΓ3. Δηλαδή αν ο μπαογκ παίξει με 5 πόιντ γκαρντ θα πρέπει να παίξουμε και εμείς?

ΥΓ4. "Συμβουλές" για το πως να συμπεριφέρονται έδιναν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου οι "κύριοι" Γαλατσόπουλος και Ζουρνατζίδης στον Πάσαλιτς και στον Μούρτο... ακόμη να καταλάβουν ότι τα καραγκιοζλίκια πλέον δεν πουλάνε  όπως φάνηκε από την προσέλευση του κόσμου και σήμερα στο κρατικό γήπεδο της Πυλαίας...

Ο ΑΡΗΣ μας έστω και με αυτόν τον ιδιαίτερο δικό του αγχωτικό τρόπο πήρε τη νίκη φέρνοντας την σειρά στα ίσια. Αυτή εξέλιξη φυσικά δεν άρεσε στους συμπολίτες και βλέποντας ότι  εύκολα ή δύσκολα ο ΑΡΗΣ θα επικρατήσει έχουν επιστρατεύσει όλες τις "δυνάμεις" τους και τις "ιδιαίτερες στρατηγικές" τους ώστε να "αφυπνίσουν" τα εκατομμύρια οπαδών τους, να επηρεάσουν τους διαιτητές και να "αλλοιώσουν" όσο πιο πολύ μπορούν τις επερχόμενες αναμετρήσεις με την ομάδα μας. 

Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά όλα όσα διαδραματίστηκαν ώστε ο μπαογκτζής να πρέπει σηκωθεί από τον καναπέ  του και σαν γνήσιος Μακεδονομάχος να πολεμήσει για ακόμη μια φορά το "κατεστημένο" του ΑΡΗ μας που μέχρι και οι πέτρες γνωρίζουν την ύπαρξη του...

Η "ήττα" πάνω στο παρκέ

Αυτή η ομάδα τραίνο του συμπολίτη που όλη την χρονιά "μάγεψε" με την πορεία της όπως φαίνεται πάνω στο παρκέ από τα πρώτα 2 παιχνίδια δεν κρατάει την τύχη στα χέρια της αλλά ελπίζει στα δώρα του αντιπάλου ΑΡΗ. Του αποδεκατισμένου ΑΡΗ που αγωνίζεται χωρίς τον πενταδάτο Νέιμικ, την πρώτη αλλαγή Αντεγκμπόγιε και τη ρεζέρβα Καραθανάση. Την ίδια στιγμή που στον συμπολίτη μόνο ο Βόν θεωρείται απουσία μιας και οι Χαραλαμπίδης και Κακαρούδης αντικαταστάθηκαν επάξια από Μπρέμερ και Χαριτόπουλο.

Η "τιμωρία" της έδρας

Την ίδια στιγμή που στον ΑΡΗ υπάρχει αγανάκτηση για την άδικη και παράλογη τιμωρία της έδρας με 4 αγωνιστικές τα εκατομμύρια φίλων του συμπολίτη έχουν γυρίσει την πλάτη στην αγαπημένη τους ομάδα παρόλο που αντίπαλος τους είναι ο ΑΡΗΣ... Και αν κανείς σκεφτεί ότι μιλάμε για τους ίδιους οπαδούς που τον Δεκέμβρη που σήκωναν πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και τον Μάιο που τα σάρωσαν όλα σε βόλεϊ και χάντμπολ έτρεχαν σαν τρελοί και γέμιζαν το γήπεδο τους τότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει αν μιλάμε για αγάπη και πάθος για την ομάδα ή για μια εφήμερη μόδα ή ένα απλό πανηγύρι...

Η "προκλητική" ανακοίνωση της ΚΑΕ ΑΡΗΣ

Μπορεί  οι διοικούντες του συμπολίτη να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια ότι περνάει από το χέρι τους για να μην δυναμιτίζουν το κλίμα(βλέπε ανακοινώσεις για τη διακοπή ρεύματος στο Παλέ, Φ.Συρίγο, απόφαση ΑΣΕΑΔ, μόνιμες διαμαρτυρίες Σούλη, κ.α.) αλλά η ΚΑΕ ΑΡΗΣ που τόλμησε να ζητήσει από τον κ.Κοντονή και τους υπόλοιπους να δείξουν την ίδια ευαισθησία που έδειξαν και στην περίπτωση των μεμονομένων υβριστικών που ακούστηκαν για τον Ξηροκώστα στον αγώνα με την ΑΕΚ τώρα που οι οπαδοί του συμπολίτη έβριζαν εν χορώ τον μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών δυναμιτίζει το κλίμα. Πραγματική πρόκληση... Μάλιστα εδώ το παραλλήρημα είναι τόσο μεγάλο που επιστρατεύτηκαν και μονταρισμένα βιντεάκια σαν απόδειξη ότι και οι Αρειανοί έβρισαν τον Γκάλη οπότε όλα καλά... Φυσικά αυτές οι λογικές μπορεί να πείθουν τους οπαδούς του συμπολίτη αλλά όχι και τους υπόλοιπους Έλληνες που μπορεί να διαχωρίσουν τι σημαίνει μειοψηφία και τι τσουβάλιασμα. 

Οι υπεράριθμοι θεατές στο κεκλεισμένων των θυρών Παλέ

Προφανώς εδώ οι ιθύνοντες της ΚΑΕ μπαογκ θα μπερδεύτηκαν και θα θεώρησαν ότι στα παιχνίδια που είναι τιμωρημένη η έδρα του αντιπάλου ισχύει κάποιου είδους αναλογική λογική στον επιτρεπόμενο αριθμό θεατών. Δεν γίνεται ρε φίλε εγώ στην καυτή μου έδρα να έχω 1000 οπαδούς και εσύ χωρίς κόσμο να έχεις 50... Μάλιστα ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε ότι οι διοικούντες του συμπολίτη σκέφτονται να καταθέσουν στην ΕΟΚ, τον ΕΣΑΚΕ, την FIBA και την ULEB βίντεο του αγώνα που να δείχνει αναλυτικά τις μητέρες που έφεραν τα παιδιά τους στο γήπεδο ξεπερνώντας με αυτόν τον τρόπο το όριο των θεατών.

Η "σφαγιαστική" διαιτησία

Σαν ένας άλλος Πάμπλο Γκαρσία με το παραμύθι του Σπάθα αυτή τη φορά ο ηρωικός Μαργαρίτης ήταν ο παίκτης που σημάδεψε η διαιτησία και εξόντωσε με γρήγορα φάουλ τον παίκτη κλειδί του συμπολίτη. Αυτόν τον παίκτη που σε όλη την "λαμπρή  πολύχρονη καριέρα" του στην Α1 ποτέ δεν έχει αποβληθεί με φάουλ και χθες ήταν μια άτυχη βραδιά.  Αφού οι διαιτητές σταμάτησαν τον Μαργαρίτη όλα τα υπόλοιπα ήταν παιχνιδάκι για τους παίκτες του ΑΡΗ... Φυσικά γεγονότα όπως ότι ο Λάγκφορντ βάρεσε 14 βολές, ότι όλος ο μπάογκ είχε πολλές περισσότερες βολές με τη διαφορά να μειώνεται στο τέλος που έκαναν φάουλ επίτηδες, φάουλ που δεν δόθηκε πχ πάνω στον Βεζένκοφ στο καθοριστικό σημείο  και ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής καλαθοσφαίρισης διαιτητής γύρισε το παιχνίδι 3 φάσεις πίσω, χρησιμοποίησε το instant replay, ανακάλυψε μια νέα οπτική γωνία της φάσης από αυτήν που είδαμε εμείς στην τηλεόραση και χάρισε 1 πόντο στον συμπολίτη ούτε καν αναφέρονται... 

Η μανούρα με τον Πρίφτη και με τον κομισάριο του αγώνα

Μπορεί το παιχνίδι να ήταν κεκλεισμένων των θυρών αλλά πάλι υπήρχαν συνθήκες ζούγκλας. Ο κομισάριος του αγώνα απαγόρευσε σε ανθρώπους του μπάογκ  που δεν ήταν στην λίστα να μπουν μέσα ενώ ο γνωστός "αλητήριος" και πάντα "προκλητικός" Δ.Πρίφτης  την έπεσε στον γνωστό για την ηρεμία που δείχνει στους αγωνιστικούς χώρους Σούλη Μαρκόπουλο. Ζούγκλα λέμε... Και εσύ μπαογκτζσή είσαι ακόμη στον καναπέ σου; 

Μέχρι και ο Βεζένκοφ "κόπηκε" από το NBA

Το πόσο ενόχλησε η ήττα φάνηκε από την ενασχόληση των άμπαλων ποδοσφαιρο-δημοσιογράφων με τον Βεζένκοφ.  Σύμφωνα με τους οπαδούς του συμπολίτη που φημίζονται για τις μπασκετικές τους γνώσεις βλέπουν ότι Βεζένκοφ είναι μια φούσκα που δεν πρόκειται να κάνει καριέρα πουθενά... Μάλιστα μετά από τα τελευταία δημοσιεύματα και τοποθετήσεις για τον Βεζένκοφ απολύθηκαν όλοι οι σκάουτερς των ομάδων του NBA που παρέλασαν από το Παλέ για να δουν τον αθλητή ενώ και οι συνάδελφοι τους ανά την Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα αναγκάστηκαν να διαψεύσουν τα δημοσιεύματα για το ενδιαφέρον ομάδων για την απόκτηση του παίκτη από Μπαρτσελόνα, Εφές. Φενέρ, Παναθηναϊκου και άλλων πλούσιων συλλόγων της Ευρώπης... Ενώ οι ανούσιες συγκρίσεις με τον Στογιάκοβιτς ειλικρινά μας ξεπερνάνε σε λογική...

Πάντα έχουν ενδιαφέρον τα ΑΡΗΣ - μπαογκ ανεξάρτητα από το επίπεδο και τη δυναμική των 2 ομάδων. Ευτυχώς που γίνονται κάτι τέτοια για να ευθυμούμε και να μην ξεχνιόμαστε γιατί τους "αγαπάμε" τόσο. Αφού άφησαν την αγωνιστική ανωτερότητα που υποτίθεται ότι είχαν φέτος όλη τη σεζόν στην άκρη και ασχολούνται με άλλα, ουσιαστικά παραδέχονται ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν απέναντι στον ΑΡΗ για αυτό και κοιτάνε να δουν πως μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Ας το δουν λιγάκι αυτό όλοι εκεί στην ΚΑΕ και το Σάββατο ας κάνουμε το αποφασιστικό βήμα για να ξεμπερδέψουμε με αυτούς. Κρίμα που δεν μπορούμε να πάμε στο γήπεδο να γουστάρουμε λιγάκι παραπάνω...

Έστω και με τη ψυχή στο στόμα ο ΑΡΗΣ πήρε αυτό που ήθελε και ισοφάρισε τη σειρά με τον μπάογκ. Η ομάδα παρουσιάστηκε για ακόμη μια φορά διπρόσωπη, έχτισε μια σημαντική διαφορά και στη συνέχεια έκανε υπερπροσπάθεια για να χάσει το παιχνίδι. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν το κάναμε το δώρο στον συμπολίτη και κρατήσαμε τη νίκη για πάρτυ μας. Παρόλα αυτά νομίζω ότι ο Δ.Πρίφτης θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προβληματισμένος με την εικόνα των παικτών του σε αυτά τα 2 πρώτα παιχνίδια στη σειρά.

Ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε δυνατά στην επίθεση με τον Βεζένκοφ να είναι σε κέφια και τον Πάσαλιτς να ακολουθεί. Στην άμυνα όμως υπήρχε μια ανεξήγητη χαλαρότητα που έδινε το δικαίωμα στους αντιπάλους μας είτε να σουτάρουν ελεύθεροι είτε να τρυπώνουν με τεράστια ευκολία μέσα στο καλάθι. Όσο κυλούσε ο χρόνος ο ΑΡΗΣ γινόταν πιο σοβαρός, έβρισκε και επιθετικές λύσεις από όλους σχεδόν τους παίκτες(σκόραραν όλοι εκτός του Πουλιανίτη που αγωνίστηκε 49'', ενώ 6 παίκτες είχαν διψήφιο αριθμό πόντων!!!)  άρχισε να ξεφεύγει μέχρι που στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου έδειχνε να έχει κλειδώσει τη νίκη. Εκεί οι τάσεις αυτοχειρίας έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους και έχοντας τραγικές αντιδράσεις σε άμυνα, ριμπάουντ και επίθεση επέτρεψαν στον  μπάογκ να κάνει το παιχνίδι ντέρμπι... Ευτυχώς εκεί οι παίκτες μας έβαλαν κάποια μεγάλα σουτ και κλείδωσαν τη νίκη. Μπορεί ο Βεζένκοφ να ήταν αυτή τη φορά ο εξαιρετικός αλλά  MVP της αναμέτρησης ήταν ο Πάσαλιτς που με εξαίρεση κάποια χαμένα ελεύθερα τρίποντα έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση με 16 πόντους, 6 κλεψίματα, 1 ασιστ και μόλις 1 λάθος. Όπως είπαμε και πριν όλοι οι παίκτες βοήθησαν επιθετικά, κάτι στο οποίο δεν μας συνηθίζουν αλλά ολόκληρη η ομάδα υστέρησε σημαντικά στην άμυνα κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τους 88 πόντους που δέχθηκε. Ο Νέιμικ δεν  αγωνίστηκε ούτε σήμερα και όλοι ευχόμαστε αυτό να είναι "κίνηση στρατηγικής" από τον κόουτς και όχι αδυναμία του παίκτη. 

Μπορεί ο ΑΡΗΣ να κέρδισε σήμερα αλλά μάλλον περιμέναμε να δούμε συνολικά μια καλύτερη εικόνα. Μπορεί ο Πρίφτης αυτή τη φορά να έκανε το προφανές και να μην έδωσε στο τέταρτο δεκάλεπτο το εύκολο τρίποντο όπως έκανε στη Πυλαία με την άμυνα ζώνης αλλά πάλι δεν μπόρεσε να βρει τον τρόπο ώστε να κρατήσει τους παίκτες του συγκεντρωμένους και να τους κάνει να λειτουργήσουν με ψυχραιμία σε άμυνα και επίθεση. Θα πρέπει να ανακατέψει την τράπουλα, να μην ακολουθεί διαρκώς τον αντίπαλο κόουτς στα σχήματα και τις εμπνεύσεις του. Δεν απαιτούμε θαύματα στο τέλος της χρονιάς και με τόσες απουσίες αλλά τον παρακολουθούμε τον ΑΡΗ από την αρχή της σεζόν και μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα.

ΥΓ. Άραγε ο Σούλης Μαρκόπουλος όσα χρόνια είναι στον μπάογκ έχει χάσει κανένα παιχνίδι από τον ΑΡΗ χωρίς να του φταίνε οι διαιτητές?

Ηχηρό χαστούκι έδωσε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα στον υπερόπτη Ολυμπιακό που "κάθισε" πάνω στις 2 εύκολες νίκες στο ΣΕΦ και το πλήρωσε ακριβά. Από την άλλη ο προπονητής και οι παίκτες μας έδειξαν ότι διαθέτουν φιλότιμο και ότι αφουγκράζονται τα θέλω του κόσμου που τις τελευταίες ημέρες δικαιολογημένα έβγαλε αγανάκτηση για τους διασυρμούς στο ΣΕΦ. Η σημερινή εύκολη(έφθασε στο +16 η διαφορά) όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι νίκη φανερώνει ότι η διαφορά ανάμεσα στις 2 ομάδες δεν είναι αυτή των 45 και 35 πόντων που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα και ότι όλα έχουν να κάνουν με τη διάθεση που δείχνουν οι παίκτες όταν πατάνε στο παρκέ.

Ο Ολυμπιακός προτίμησε να ξεκουράσει τον Σπανούλη και να προστατέψει τον Πέτγουεϊ θεωρώντας ότι ο κουρασμένος και γεμάτο απουσίες(Νέιμικ, Αντεγκμπόγιε, Σίμτσακ, Καραθανάση) ΑΡΗΣ δεν θα αποτελούσε ούτε σήμερα σοβαρό αντίπαλο. Ιδίως από την στιγμή που το παιχνίδι διεξήχθη χωρίς κόσμο. Αυτό όμως που δεν υπολόγιζαν ότι οι παίκτες του ΑΡΗ είχαν στην άκρη του μυαλού τη νίκη και παράλληλα την απάντηση στους διασυρμούς του ΣΕΦ. Μπορεί αναγκαστικά λόγω απουσιών να μην παίξαμε τόσο σκληρά στην άμυνα αλλά με σωστές αλληλοκαλύψεις κατάφεραν και να κλείνουν σχετικά καλά τους διαδρόμους αλλά και να αποφεύγουν την επαφή και τα γρήγορα φάουλ. Στην επίθεση ο ΑΡΗΣ έπαιξε πραγματικά ελεύθερα αλλά έχοντας ως στόχο να τρέξει, να πιάσει την άμυνα του Ολυμπιακού ανοργάνωτη αλλά και να φέρει την μπάλα κοντά στο καλάθι εκμεταλλευόμενος την εκπληκτική εμφάνιση του Κώστα Χαρίση. Ένας Χαρίσης που ήταν άξιος συμπαραστάτης του μόνιμου MVP Βεζένκοφ που από το πρώτο δευτερόλεπτο έδειξε ότι σήμερα ήθελε τη νίκη. Ο Ολυμπιακός μπορεί να αποφάσισε να αντεπιτεθεί στο Β ημίχρονο αλλά δεν υπολόγισε στη διάθεση των παικτών του ΑΡΗ που είδαν την ευκαιρία να αρπάξουν τη νίκη και αυτό ακριβώς έκαναν.

Η σημερινή νίκη μπορεί να μην σημαίνει τίποτα όσο αφορά τους ημιτελικούς αλλά σίγουρα σημαίνει πάρα πολλά όσο αφορά το γόητρο της ομάδος και του κόσμου. Όταν γκρινιάζουμε και κράζουμε για τους διασυρμούς στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ είναι γιατί αυτή η ομάδα μας έχει αποδείξει ότι όταν θέλει μπορεί να ξεπεράσει τις δυνατότητες της και να παρουσιαστεί ανταγωνιστική ανεξάρτητα από τον αντίπαλο που έχει απέναντι του. Ντροπιαστικές εμφανίσεις σαν και αυτές στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ αδικούν τους ίδιους τους παίκτες και τον προπονητή μας. Αν αυτές ήταν οι δυνατότητες τους τότε σήμερα θα έχαναν είτε με 5 ή είτε με  25 πόντους διαφορά... οι απουσίες(έλειπε και ο Σίμτσακ) θα έπαιζαν τον ρόλο τους.. η ομάδα θα έκανε απλή "διαχείριση" δυνάμεων και ήδη θα σκεφτόμασταν την επόμενη σειρά... Και όμως η μαζική κατακραυγή του κόσμου (εκτός από κάποιους που έχουν παρασυρθεί από την κατρακύλα του συλλόγου τα τελευταία χρόνια) λειτούργησε θετικά, ο ΑΡΗΣ με όσους παίκτες είχε στη διάθεση του έπαιξε σαν ΑΡΗΣ και έδωσε ένα καλό μάθημα στον δευτεραθλητή Ευρώπης. Άλλωστε ο Αρειανός ξέρει να κρίνει... ας παλεύουν όλα τα παιχνίδια με όλες τις δυνάμεις τους όπως οφείλουν και αν τελικά μείνουν από δυνάμεις ή ξεμείνουμε από παίκτες θα δείξουμε κατανόηση...   "επιλογή" αγώνων και ήττες με κατεβασμένα τα χέρια δεν αρμόζουν στον ΑΡΗ  και στον κόσμο του...

ΥΓ. Ποιο γρήγορα συμβιβάστηκαν με την ήττα οι παίκτες του Ολυμπιακού παρά τα "κοράκια".

ΥΓ2. Και επί την ευκαιρία απλά να υπενθυμίσουμε το ότι ότι ο ΑΡΗΣ δεν κατέβασε ούτε δεκάδα σήμερα έχει να κάνει πέρα από τους τραυματισμούς με τη συνολική διαχείριση του ρόστερ. Γκίκας, Μανωλόπουλος αποχώρησαν για τους λόγους τους ενώ και ο Λαρετζάκης δόθηκε από το καλοκαίρι δανεικός. Που τελικά να μην έμενε και ο Χαρίσης...

ΥΓ3. Πολλά νεύρα το παιδί-σπυρί... 

ΥΓ4. Αδερφέ Αρειανέ να απαιτείς πάντα από την ομάδα σου το καλύτερο!