Μπορεί ο ΑΡΗΣ να έχει αρκετά χρόνια να πάρει κάποιον τίτλο ή έστω να συμμετέχει σε κάποιον τελικό καλό είναι όμως να ρίχνουμε μια ματιά στο ένδοξο παρελθόν μας για να θυμόμαστε γιατί ο ΑΡΗΣ είναι η μεγαλύτερη ομάδα μπάσκετ στην Ελλάδα και δικαιολογημένα έχει χαρακτηριστεί από όλους ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ του Ελληνικού αθλητισμού αλλά και γιατί ποτέ οι "μεγάλοι" της Αθήνας δεν θα τον φθάσουν ποτέ όσους τίτλους και αν κερδίσουν. Τα χθεσινά επεισόδια στον  τελικό δεν ήταν κάποια έκπληξη ή απρόσμενο γεγονός αντιθέτως ήταν κάτι το αναμενόμενο και ο βασικός λόγος για να κάτσεις να παρακολουθήσεις αυτή την "γιορτή" του μπάσκετ.

Μπορεί η φωτογραφία του άρθρου να λέει πολλά αλλά επειδή η ιστορία και η στατιστική που συνήθως την συνοδεύει γράφεται με ψυχρό τρόπο και δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες εγώ θα προσπαθήσω να υπενθυμίσω μερικές από αυτές τις λεπτομέρειες που κάνουν τον ΑΡΗ να διαφέρει τόσο από τον πρωταθλητή των τίτλων Παναθηναϊκό όσο και από τον Ολυμπιακό που τα τελευταία χρόνια με την παρουσία των Αγγελόπουλων δείχνει ένα πιο υγιές και με αθλητικό πνεύμα πρόσωπο σχετικά σε αντίθεση με τους Γιαννακόπουλους που το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" είναι το μότο τους, πιθανόν υιοθετημένο από τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Όλα αυτά έχουν συνθέσει ένα τοπίο αδιάφορο μπασκετικά για κάθε φίλο του αθλήματος και ενδιαφέρον μόνο προς τα επεισόδια για την μειοψηφία των οπαδών των 2 ομάδων. Που θα γίνει το πέσιμο, με τι θα τους "πυροβολήσουμε", πετύχαμε κανέναν παίκτη του αντιπάλου, κτλ κτλ... Τελικοί ανάμεσα σε πρωταθλητές Ευρώπης σε άδεια γήπεδα, με ελάχιστους εκλεκτούς κομάντο έτοιμους για όλα. Φωτοβολίδες, καπνογόνα, περίεργοι χοροί και καυστικές δηλώσεις τα highlights και MVP του αγώνα ο πρόεδρος του νικητή αντί για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Για γέλια και για κλάματα μαζί. Άραγε αυτή η εικόνα τι σχέση μπορεί να έχει με τον μεγάλο ΑΡΗ που γέμιζε γήπεδα 500χλμ μακριά από την έδρα του, όπου πήγαινε τον υποδεχόταν θερμά και την ανωτερότητα του την αναγνώριζαν εχθροί και φίλοι? Καμία απολύτως σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα. Αυτές οι 2 ομάδες για να ανέβουν στην κορυφή έπρεπε η κορυφή να πιάσει πάτο και έτσι το μπάσκετ που ο ΑΡΗΣ το εκτόξευσε αυτοί οι 2 το έριξαν στον βούρκο για να μπορούν να κολυμπάνε άνετα...

Φυσικά οι οπαδοί που δημιουργούν τα επεισόδια είναι οι τελευταίοι που φταίνε γιατί σε ένα οργανωμένο κράτος όταν επιτρέπεις σε μια μειοψηφία να τα κάνει όλα άνω κάτω η ευθύνη είναι δική σου. Αλλά και τι να κάνουν οι αρχές όταν η διοργανώτρια ΕΟΚ δεν έχει την διάθεση να κάνει τίποτα. Όταν λοιπόν η ίδια η ΕΟΚ δέχεται να γίνονται τελικοί με 1000 άτομα την ίδια στιγμή που γίνονται τελικοί ποδοσφαίρου με 60000 θεατές τότε ουσιαστικά οι ίδιοι οι διοργανωτές που θα έπρεπε να προασπίζουν τα συμφέροντα του μπάσκετ αδιαφορούν και συντηρούν μια αρρωστημένη κατάσταση. Είνα αστείο για μια πολιτισμένη χώρα να μην μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό με 2000 άτομα και κανείς να μην ενδιαφέρεται για αυτό, κανείς να μην κάνει κανείς τίποτα για να το αλλάξει και απλά να βλέπουμε μια επανάληψη. Άραγε στην Ευρώπη αυτά δεν τα βλέπουν και δίνουν θεσμικές θέσεις στις παραγοντάρες μας?

Έτσι απλά και χωρίς να το ψάξεις πολύ το θέμα καταλαβαίνεις ότι όσους τίτλους και αν πάρουν την επανάσταση που έκανε ο ΑΡΗΣ και την απήχηση που είχε αυτή σε ολόκληρη την Ελλάδα και στην Ευρώπη θα την έχουν πάντα στην άκρη του μυαλού τους σαν ένα παραμύθι, σαν έναν μύθο, σαν ένα θρύλο, σαν ένα σενάριο φαντασίας που για καλή μας τύχη(και κακή δική τους) το ζήσαμε. Αυτούς θα τους στοιχειώνει για πάντα γιατί είναι κάτι πραγματικά άπιαστο και ανεπανάληπτο και εμάς θα μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε οι οπαδοί της ομάδος που ψηφίστηκε ως η ομάδα του προηγούμενου αιώνα και να τραγουδάμε για πάντα ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!