Κατώτερος των περιστάσεων παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα στον τελικό του κυπέλλου, δίνοντας το δικαίωμα στη διαιτητή Φραπάρ και στον Παναθηναϊκό να του στερήσουν τον τίτλο. Το γκολ στην τελευταία φάση της αναμέτρησης, όπως και οι 2 αποβολές μέσα σε 5΄ που προηγήθηκαν κατέστρεψαν κάθε πλάνο του Μάντζιου, που μάλλον στην προσπάθεια του να οχυρώσει τακτικά την ομάδα ξέχασε ότι στα μεγάλα παιχνίδια χρειάζονται και άλλα στοιχεία πέρα την τακτική. Έντονες(και δικαιολογημένες) οι αντιδράσεις του Καρυπίδη, του Μάντζιου και των παικτών με τη λήξη του αγώνα προς τη Γαλλίδα διαιτητή που πρωταγωνίστησε στο προμελετημένο έγκλημα που παρακολουθήσαμε.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ, Η ΕΙΚΟΝΑ ΦΩΝΑΖΕ ΑΜΥΝΑ

Με τον Μανού Γκαρθία και τον Νταρίντα να ξεκινάνε βασικοί, όπως και ο Σαμόρα όλοι πιστέψαμε ότι ο ΑΡΗΣ θα έμπαινε με το μαχαίρι στα δόντια απαιτώντας τη νίκη. Ωστόσο από τα πρώτα λεπτά ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι ήθελε το παιχνίδι της υπομονής χωρίς να ρισκάρει. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τους αντιπάλους μας μιας και ούτε ο Παναθηναϊκός είχε τη διάθεση να πιέσει ή να επιτεθεί μαζικά. Μπορεί το θέαμα να μην ήταν αρεστό αλλά σε μεγάλο βαθμό έδειχνε να αποδίδει. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ακίνδυνος και εγκλωβισμένος ενώ ο ΑΡΗΣ που έψαχνε τη στιγμή του κατάφερε να φθάσει μια ανάσα από το πολυπόθητο γκολ με τον Λοντίγκιν όμως να αποκρούει την πολύ ωραία κεφαλιά του Φαμπιάνο και τον Μορόν σε δεύτερο χρόνο να μην μπορεί να στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

ΤΟ ΑΧΑΣΤΟ ΤΟΥ ΖΑΜΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΠΕΤΣΟΚΟΜΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΡΑΠΑΡ

Ιδανικά ξεκίνησε το Β ημίχρονο για τον ΑΡΗ  μας με την 2^η κίτρινη κάρτα που οδήγησε στην αποβολή του Κώτσιρα να μας δίνει το αριθμητικό πλεονέκτημα απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έτσι και αλλιώς έμοιαζε ακίνδυνος. Αυτό το πλεονέκτημα προσπάθησε να εξαργυρώσει η ομάδα με τον Σουλεϊμάνωφ να γυρίζει ιδανικά στον Ζαμόρα στο ύψος της μικρής περιοχής με το σουτ όμως που επιχείρησε να καταλήγει απελπιστικά έξω… Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν τραγικό. Μέσα σε 5’ ο ΑΡΗΣ έμεινε με 9 παίκτες με μια 2^η κίτρινη κάρτα εφεύρεση στον Νταρίντα (που όσο και να βλέπεις το replay δεν καταλαβαίνεις γιατί έχει τιμωρηθεί) αλλά και μια βλακώδη ενέργεια του Ζουλ που αντέδρασε με τον χειρότερο τρόπο στο σκληρό φάουλ που δέχθηκε από τον Μπακασέτα.  Ήταν φανερό ότι η Γαλλίδα διαιτητής έψαχνε την ευκαιρία να σπρώξει τον Παναθηναϊκό και την βρήκε από τον Ζουλ χωρίς να χρειαστεί να κάνει τα «μαγικά» της όπως έκανε στην αποβολή του Νταρίντα. Ενώ και λίγο πριν το 90’ που το παιχνίδι φαινόταν να οδηγείται στην παράταση «έπνιξε» την πεντακάθαρη 2^η κίτρινη κάρτα στον Μπερνάρ που με σκληρό εσκεμμένο φάουλ έκοψε την προσπάθεια του Μορόν να βγάλει την ομάδα στην αντεπίθεση. Το γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα ήταν μια από αυτές τις τρελές και ταυτόχρονα πικρές στιγμές που έχουμε βιώσει σε τελικούς, νοκ άουτ αγώνες και γενικότερα κρίσιμα παιχνίδια.

ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ, ΞΕΧΑΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ

Εκ του αποτελέσματος όλα σήμερα πήγαν στραβά. Ακόμη και αν μέχρι το σημείο που έμεινε η ομάδα μας με 9 παίκτες είχε περισσότερες και σημαντικότερες ευκαιρίες από τον αντίπαλο τελικά η προσέγγιση του αγώνα αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος λάθος. Επιλέχθηκε η πιο επιθετική ενδεκάδα για να παίξει άμυνα χωρίς όμως σε κανένα σημείο του αγώνα να έχει τη διάθεση να το δείξει με τον τρόπο που αγωνιζόταν. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στα πλέιοφς είχαμε και 2 παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό με 2 διαφορετικές προσεγγίσεις. Στο Κλ.Βικελίδης η ομάδα έπαιξε επιθετικά, «πάτησε» τον Παναθηναϊκό αλλά στο τέλος ηττήθηκε με 0-2. Αντιθέτως στη Λεωφόρο η ομάδα έπαιξε πιο «τακτικά» και έφθασε σε μια εύκολη νίκη παρά το εύθραυστο τελικό 0-1. Κατά τα άλλα… ναι, καλή η τακτική αλλά σε αυτά τα παιχνίδια θέλει και άλλα πράγματα. Θέλει δύναμη, θέλει πάθος, θέλει αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα που δεν την είχαμε και ως ένα βαθμό την είχε ο αντίπαλος. Αν έβαζε το γκολ ο Ζαμόρα… αν δεν είχε αποβληθεί άδικα ο Νταρίντα… αν δεν έκανε την ανόητη ενέργεια ο Ζουλ… αν ο Μάντζιος λειτουργούσε πιο έξυπνα και έβγαζε τους παίκτες που είχαν δεχθεί κίτρινη κάρτα μετά την αποβολή του Κώτσιρα μιας και ήταν ξεκάθαρο ότι η διαιτητής έψαχνε την ευκαιρία να επιβάλει την «ισορροπία»… αν έβαζε Βέλεθ όταν μειναμε με 9... Με τα αν δουλειά δεν γίνεται…  Το πρόβλημα είναι γενικότερο και έχει να κάνει με την νοοτροπία του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ που δεν συμβαδίζει με την νοοτροπία του κόσμου του. Το πως μπορεί να διορθωθεί θα πρέπει να το δούμε από αύριο.

ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Πικρή γεύση για ακόμη μια φορά ο τελικός κυπέλλου για τον ΑΡΗ μας που δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες του διψασμένου για έναν τίτλο κόσμου του. Προσδοκίες που είχε δημιουργήσει αυτός ο προπονητής με αυτούς τους παίκτες. Μάλλον όμως δεν είχαν υπολογίσει ότι σήμερα έπρεπε να δώσουν το κάτι παραπάνω ώστε να κερδίσουν και τη Γαλλίδα διαιτητή που μέσα σε 5’ άρπαξε την ευκαιρία για να αφήσει την ομάδα μας με 9 παίκτες. Απογοήτευση, στεναχώρια, αγανάκτηση…  σε μια προβληματική χρονιά από το ξεκίνημα που ούτε στο φινάλε κατάφερε να σωθεί. Συνεχίζουμε όμως... αναμένοντας το επόμενο σπουδαίο ραντεβού με την ιστορία.

ΥΓ. Με τον ορισμό μιας ουδέτερης έδρας όπως είναι το Πανθεσσαλικό αντί για το ΟΑΚΑ, προς στιγμή πιστέψαμε ότι οδηγούμαστε σε έναν τελικό όπου θα παιχτεί στα ίσια. Με το που ξεκίνησε όμως το παιχνίδι το 50-50 πήγε περίπατο.

ΥΓ2. Το διαβάσαμε και αυτό… πολύ κακή η διαιτητής, σωστά όμως τα σφυρίγματα!

ΥΓ3. Σωστή(και δικαιολογημένη) η αντίδραση της ομάδας μετά τη λήξη του αγώνα. Παρόλα αυτά η αντίδραση που θα προτιμούσαμε να δούμε θα έπρεπε να ήταν πριν την έναρξη του αγώνα από τη διοίκηση αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα από τους παίκτες μας.

Έφθασε η ώρα του μεγάλου τελικού! Η ημέρα που εδώ και μήνες περιμένουμε με περίσσια ανυπομονησία όλοι μας. Το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία!

Αυτή τη φορά τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά.

Το 50-50 σε ότι αφορά τις συνθήκες του τελικού έχει διασφαλιστεί.

Δεν είναι μια μάχη όπου συμμετέχεις ως το απόλυτο αουτσάιντερ.

Δεν είναι μόνο η δίψα και ο ενθουσιασμός της ομάδας και του κόσμου.

Σε αυτό το ραντεβού ΑΡΗ μου πρέπει να είσαι συνεπής!

Για 1914 λόγους και ακόμη περισσότερους, αυτή η μάχη θα πρέπει να κερδηθεί.

Πάμε ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ να το σηκώσουμε!

2 τελικούς μας επεφύλασσε η μοίρα, με τον έναν του κυπέλλου να είναι γνωστός εδώ και καιρό και τον δεύτερο του πρωταθλήματος να προκύπτει μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων αγωνιστικών. Ότι και αν κρίνεται όμως στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος για τους υπόλοιπους, για τον ΑΡΗ μας από την πρώτη ημέρα που είχε βγει το πρόγραμμα των πλέιοφς και ήθελε τον ποακ αντίπαλο μας στην τελευταία αγωνιστική τα πράγματα και ο στόχος της νίκης σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα ήταν εξαρχής γνωστά και τίποτα δεν αλλάζει. Αντιθέτως σε ένα παιχνίδι όπου η ομάδα μας και όλοι μας θα κατεβαίναμε με χαλαρή διάθεση… πλέον υπάρχει και ένα ιστορικό κίνητρο.  Σπουδαία ευκαιρία για τον φετινό ΑΡΗ αυτό το 2 στα 2, που δεν πρέπει να χαθεί.

1914 ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

Το συναίσθημα που νιώθει ο κάθε Αρειανός για την ομάδα του είναι κάτι προσωπικό, υποκειμενικό και δεν μπορεί να μπει σε καμία ζυγαριά. Αν ζεις και πεθαίνεις με τον ΑΡΗ στις χαρές και στις λύπες, ασχολείσαι επιδερμικά όποτε θυμάσαι ή όποτε η ομάδα είναι στα πάνω της δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αν όμως για την αναμέτρηση με τον συμπολίτη έχεις δεύτερες σκέψεις πέρα από τη νίκη και πρέπει κάποιος να σου εξηγήσει κάποιος γιατί κόντρα σε αυτή την ομάδα δεν υπάρχει άλλο στόχος πέρα από τη νίκη ανεξάρτητα από τις συνθήκες, τότε μάλλον δεν νιώθεις από ΑΡΗ. Από το ΠΟΚ4, το μπαράζ του Βόλου, τα αεροπλανάκια για τη Β Εθνική, το απροκάλυπτο εμετικό στήσιμο με την Καλαμαριά και άλλες ακόμη μυριάδες περιπτώσεις το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αντιπαλότητα από την πλευρά τους δεν έχει φραγμούς, δεν έχει μέτρο, δεν έχει λογική. Δεν έχει λογική όπως δεν είχε η "γκαστερική" δολοφονία του Τόσκο, η σφαγή του Άλκη και πόσα ακόμη μακάβρια σκηνικά που επειδή δεν θρηνήσαμε νεκρούς πέρασαν σε δεύτερη μοίρα... Οπότε το να τους αντιμετωπίζεις εσύ με λογικά κριτήρια είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις μια τρύπα στο νερό.

ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ

Ακόμη πιο αστείο από το να πρέπει να εξηγήσεις σε κάποιον Αρειανό γιατί στον «τελικό» του πρωταθλήματος δεν πρέπει να χάσουμε, είναι να εξηγήσεις σε κάποιον «ουδέτερο» ή «αλλόθρησκο» γιατί αυτό το παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με τη Θεσσαλονίκη αλλά αποκλειστικά με τα θέλω των 2 ομάδων. Η ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις της και σε αυτό. Ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού μπάσκετ ΑΡΗΣ ήταν κόσμημα και διαφήμιση για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Όχι μόνο δεν καπηλεύτηκε τα χρόνια της κυριαρχίας του για να εφαρμόσει το «μια πόλη, μια ομάδα» όταν ίσχυε κυριολεκτικά το «ένα Έθνος, μια ομάδα» για τον ΑΡΗ μας αλλά αντιθέτως παρέσυρε τον συμπολίτη μέσα από έναν υγιή ανταγωνισμό που κρινόταν μέσα στα γήπεδα να μεγαλουργήσει και αυτός με τον τρόπο του ακόμη και αν ήταν ο αιώνιος δεύτερος και πλέον το τμήμα μπάσκετ έχει διαγραφεί από τη μνήμη των κομπλεξικών οπαδών του. Στις μέρες μας…  επί Σαββίδη όπου ο μπαογκ μεγαλουργεί και διεκδικεί και κατακτά τίτλους έχει αποκαλυφθεί και το πραγματικό του πρόσωπο. Μια πόλη μια ομάδα μια τζατζίκι που λένε και οι Ηρακληδείς που άργησαν όμως να καταλάβουν με ποιους έχουν να κάνουν και το πλήρωσαν. Οι συνομιλίες στο «Koriopolis» δεν αφήνουν αμφιβολίες για τον τρόπο σκέψης τους. Η δράση τους όμως που εμπλέκει την αστυνομία, δημοτικές αρχές και όχι μόνο είναι ένας ανελέητος πόλεμος προς όποιον δεν αφουγκράζεται τις ίδιες απόψεις με τις δικές τους. Μακάρι κάποια στιγμή να αλλάξει αυτή η κατάσταση και να μπορούμε να ζήσουμε σε αυτή την πόλη πιο φυσιολογικά σαν συμπολίτες αλλά ακόμη απέχουμε έτη φωτός από αυτή την ημέρα.

ΚΑΘΑΡΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ Ο ΑΡΗΣ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ

Πέρα από το γόητρο, το πρωτάθλημα και τα θέλω των οπαδών υπάρχει και το καθαρά αγωνιστικό σκέλος. Εκεί όπου ο ΑΡΗΣ εδώ και χρόνια έχει πάρει τον αέρα του πόακ μέσα έξω με ελάχιστες παρενθέσεις χάρη σε κάποια εγκληματικά σφυρίγματα. Όπως ακριβώς και ο Μάντζιος όποτε συναντάει τον Λουτσέσκου φεύγει χαμογελαστός. Μάλιστα στα τελευταία 3 νικηφόρα παιχνίδια ο συμπολίτης που τον έφθασαν να διεκδικεί το πρωτάθλημα ο Ρουμάνος άλλαξε την τακτική αντιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό την «συνταγή Μάντζιου». Έλα όμως που στο αυριανό παιχνίδι που θέλει μόνο τη νίκη δεν μπορεί να παίξει. Ενώ και από άποψη δυνάμεων και ψυχολογίας ο ΑΡΗΣ είναι πιο φρέσκος λόγω της διαχείρισης και στο μυαλό του πέρα από τον τελικό του κυπέλλου του έχει και μια ευκαιρία για να πάει ακόμη «φτιαγμένος» για τον μεγάλο τελικό.

ΔΥΟ ΤΕΛΙΚΟΙ ΔΥΟ ΝΙΚΕΣ

Ψευτοδιλήμματα και δεύτερες σκέψεις σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν. Ο ΑΡΗΣ το μόνο που έχει να κάνει είναι να συνεχίσει την αγαπημένη του συνήθεια κόντρα στον wanna be πρωταθλητή ώστε να τελειώσει ιδανικά το πρωτάθλημα και να πάει με άλλον αέρα στον μεγάλο τελικό. Όλοι από νωρίς στο γήπεδο ντυμένοι στα κίτρινα να δώσουμε την ώθηση στην ομάδα για να κάνει το 2 στα 2 που θέλουμε όσο τίποτα άλλο. Δύο τελικοί, δύο νίκες, τίποτα λιγότερο! ΠΑΜΕ ΡΕ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Και με τον πλέον επίσημο τρόπο ο ΑΡΗΣ μας με αυτό το 0-0 σφράγισε το εισιτήριο του για τον μεγάλο τελικό! Δεν του βγήκαν οι φάσεις, αγχώθηκε και για μια δύο στιγμές αλλά ως εκεί. Ο ΑΡΗΣ επιβεβαίωσε το ρόλο του φαβορί και πήρε την αυτονόητη πρόκριση απέναντι στον Παναιτωλικό. Πανζουρλισμός στις κερκίδες του Κλ.Βικελίδης με τον κόσμο να αδιαφορεί για τα «κουλούρια» που παρακολούθησε και να απολαμβάνει με όλο του το είναι αυτήν πρόκριση στον τελικό μετά από 14 ολόκληρα χρόνια.

ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ, ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

Από την μια το άγχος του πρέπει για εμάς από την άλλη το «nothing to lose» του Παναιτωλικού δημιούργησαν εξαρχής ιδιαίτερες συνθήκες στην αναμέτρηση. Ο ΑΡΗΣ είχε τον έλεγχο, δεν κινδύνευε αλλά όποτε έφθανε στην αντίπαλη περιοχή τα έκανε όλα λάθος. Ο Παναιτωλικός έπαιζε με τον χρόνο θέλοντας να κρατήσει το 0-0 όσο μπορούσε ώστε να μεγαλώσει και άλλο το άγχος μας και ως ένα σημείο αυτό το πλάνο του λειτουργούσε ιδανικά.

ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΒΟΛΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΠΑΛΙΑ

Μπορεί οι κλασσικές ευκαιρίες που δημιουργήσαμε να ήταν ελάχιστες αλλά οι καταστάσεις όπου μπορούσαμε να σκοράρουμε ήταν πάρα πολλές. Εκεί φάνηκε το πόσο πιεσμένοι ήταν οι παίκτες μας σήμερα μιας και στις περισσότερες από αυτές τις φάσεις δεν καταφέραμε ούτε καν να σουτάρουμε. Λάθος πάσες, άνευρα σουτ πάνω στους αντιπάλους, χαμένα κοντρολ και μια ατολμία που γεννούσε μόνο εκνευρισμό. Ο Παναιτωλικός στα τελευταία 15’ προσπάθησε να γίνει απειλητικός. Είχε μια καλή κεφαλιά που πέρασε δίπλα από το δοκάρι και ως εκεί.  Στο τέλος ο Ανσαριφάρντ αφού μαζί με τον Μορόν δεν κατάφεραν να σκοράρουν λειτούργησε έξυπνα, έπαιξε με τον χρόνο και «κλείδωσε» την πρόκριση.

ΔΕΝ ΣΚΟΡΑΡΕ ΑΛΛΑ ΠΗΡΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ

Για πρώτη φορά φέτος ο Άκης Μάντζιος επέλεξε ενδεκάδα με όλους τους παίκτες στη διάθεση του ετοιμοπόλεμους για την πρόκριση και αυτό ήταν το αποτέλεσμα του ροτέισον που παρακολουθούμε εδώ και αρκετά παιχνίδια. Η παρουσία του Βέλεθ επιβεβαίωσε ότι στο πρόσωπο του ο προπονητής μας βρήκε έναν αξιόπιστο αμυντικό χάφ ενώ η ταυτόχρονη παρουσία του Μορόν με τον Ανσαριφάρντ ήταν κάτι καινούργιο που όμως φαινόταν ότι ταίριαζε. Για αυτό δούλευαν εδώ και καιρό ο Μάντζιος και οι παίκτες και σήμερα παρά το 0-0 το κατάφεραν. Και όταν μιλάμε για παιχνίδια που κρίνουν πρόκριση ή τίτλο το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.  Το αν έπαιξες καλά ή όχι αν στο τέλος πάρεις αυτό που θέλεις δεν θα το θυμάται κανείς.

ΤΙΣ ΕΝΥΤΠΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟ, Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΜΑΣ

Την ευκαιρία του να διεκδικήσει το πολυπόθητο κύπελλο επικύρωσε ο ΑΡΗΣ μας σήμερα, αφήνοντας τον Παναιτωλικό του Πετράκη με τις θετικές εντυπώσεις της προσπάθειας των 20’ του πρώτου αγώνα και της μιας ουσιαστικής ευκαιρίας σήμερα. Ο ΑΡΗΣ αν και αγχωμένος ήταν σοβαρός και πήρε αυτό που ήθελε. Μια πρόκριση ύστερα από 14 χρόνια σε έναν τελικό και μια ευκαιρία για έναν τίτλο ύστερα από ακόμη περισσότερο καιρό... Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που πανηγύρισε ο κόσμος την σημερινή πρόκριση. Με την απαίτηση για «Κύπελλο στον Πύργο τον Λευκό» να είναι το σύνθημα στα χείλη όλων μας! Πάμε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

ΥΓ. Κρατήσαμε και δυνάμεις για το παιχνίδι της Κυριακής για αυτούς που ρωτάνε και ανησυχούν...

Πικρό ήταν και φέτος το φινάλε στον θεσμό του κυπέλλου παρά την υπερπροσπάθεια των παικτών του Ένινγκ.  Στοίχισαν τελικά οι απουσίες των Βέλεθ και Σόουζα μιας και η αναγκαστική μετατόπιση του εξαιρετικού σήμερα Σάσα στα πλάγια «άδειασε» το κέντρο. Έχασε τη συγκέντρωση της η ομάδα μετά το γκολ του Ντιγκινί στο 92’ με τους παίκτες μας να βιάζονται να πιστέψουν ότι το παιχνίδι είχε κριθεί και τελικά να το πληρώνουν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.  

Παιχνίδι τακτικής από τον Ένινγκ κόντρα στη λογική που θέλαμε οι περισσότεροι να δούμε την ομάδα να αγωνίζεται με την εξέλιξη του αγώνα να δικαιώνει σχεδόν στο απόλυτο τον Γερμανό προπονητή. Ο ΑΡΗΣ έδωσε χώρους στην ΑΕΚ και προσπάθησε να αρπάξει την ευκαιρία στην αντεπίθεση αλλά και παράλληλα να διαβάσει τον αντίπαλο και να προσαρμόσει την άμυνα του. Η ΑΕΚ είχε τον πρώτο λόγο στο Α ημίχρονο αλλά οι ευκαιρίες που δημιούργησε ήταν ελάχιστες. Όπως ελάχιστες ήταν και οι δικές μας με τους Κόρχουτ και Φετφατζίδη να σπαταλάνε τις σημαντικότερες.  Εκεί που φάνηκε το άστρο του Ένινγκ ήταν στην επανάληψη. Εκεί όπου άλλος ΑΡΗΣ μπήκε μέσα και έφερε τα πάνω κάτω στο παιχνίδι. Η είσοδος του Μανσίνι έδωσε ζωντάνια στην ομάδα αλλά και το πολυπόθητο γκολ με τον Αργεντινό να εκμεταλλεύεται την ασίστ του Φετφατζίδη.  Με το σκορ πρόκρισης να έχει επιτευχθεί η ομάδα μας φαινόταν να πατάει σαφώς καλύτερα. Το 2-0 από τον Ντιγκινί έγινε σε πανηγυρικούς ρυθμούς και όλοι είχαν πιστέψει ότι η πρόκριση είχε κλειδώσει. Για ακόμη μια φορά η ομάδα φάνηκε αφελής και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων μετά από έντονη πίεση της ΑΕΚ δέχθηκε την ισοφάριση. Εκεί κάπου άδειασε η ομάδα  από ψυχικές δυνάμεις αλλά και από λύσεις ουσίας στην επίθεση μιας και οι Γκάμα και Φετφατζίδης ήταν στον πάγκο. Ο Λιβάγια αποδείχθηκε ο δήμιος της ομάδος μας και με δεύτερο γκολ τέλειωσε την υπόθεση πρόκριση. Τι και αν το πλάνο του Ένινγκ εφαρμόσθηκε άρτια, τι και αν οι αλλαγές του αποδείχθηκαν κινήσεις-κλειδί, τι και αν ο Μανσίνι πρόσθεσε μια ακόμη καλή εμφάνιση και σκόραρε και ο Φέτφα έδωσε μια εκπληκτική ασίστ.  Το τελικό αποτέλεσμα πάντα είναι αυτό που μετράει και σίγουρα δεν γίνεται κανείς να είναι ικανοποιημένος με το σημερινό.

Χάθηκε άλλη μια σπουδαία ευκαιρία για να πλησιάσουμε σε έναν τίτλο που το έχουμε τόσο ανάγκη αλλά ο ΑΡΗΣ δεν τελειώνει σήμερα… Αυτή η ομάδα με αυτόν τον προπονητή έδειξε και σήμερα ότι με τις κατάλληλες προσθήκες μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Τα 60’’ που χώριζαν την ομάδα μας από την πρόκριση στον μεγάλο τελικό και ο «Τίγρης» του ΟΑΚΑ τελικά έδωσαν την πρόκριση στην ΑΕΚ. Ψυχραιμία, ηρεμία και συνεχίζουμε…

ΥΓ. Αν τα 2 παιχνίδια ήταν ανάποδα στη σειρά σήμερα θα βιώναμε μια ακόμη σφαγή μετά από «ντου» του Μελισσανίδη στα αποδυτήρια.

ΥΓ2. Τι κριτική να κάνεις στην ομάδα όταν για λίγα δευτερόλεπτα δεν έχεις προκριθεί στον τελικό…

ΥΓ3. Και αυτό το πράγμα με τις καθυστερήσεις… μπείτε ρε παιδιά από τον πάγκο μέσα… κάντε τα λίγο τα-να-που να κυλήσουν τα δευτερόλεπτα.

ΥΓ4. 4-5 ποιοτικές προσθήκες να κάνεις σε αυτή την ομάδα με αυτόν τον προπονητή και ανεβαίνεις επίπεδο.

Στους ρυθμούς του κυπέλλου κινείται ο ΑΡΗΣ εδώ και πολύ καιρό με το άτυχο αποτέλεσμα απέναντι στον Ατρόμητο να έχει ξεχαστεί σαν να μην έγινε ποτέ. Οι παίκτες μας και ο Ένινγκ με τις δηλώσεις τους φαίνονται να ασπάζονται τις προσδοκίες μας για την κατάκτηση του κυπέλλου και τώρα έφθασε η στιγμή να το δείξουν και μέσα στο γήπεδο. Και αν στο ΟΑΚΑ οι φίλοι της ομάδος δεν θα έχουν την δυνατότητα να βρεθούν στην τελευταία προπόνηση και στο αεροδρόμιο Μακεδονία ο κόσμος έσπευσε μαζικά και εμψύχωσε την ομάδα λίγο προτού αναχωρήσει για Αθήνα!

Κλειστά χαρτιά για τον ΆΡΗ μας δεν υπάρχουν. Η ενδεκάδα νίκης του Μίχαελ Ένινγκ δεν κρύβει εκπλήξεις και από την στιγμή που δεν υπάρχουν απουσίες λογικά οι Ιντέγε, Λάρσον, Γκάμα, Φέτφα, Σάσα, Ματίγια, Κόρχουτ, Βέλεθ, Δέλη και Ρόζ θα είναι αυτοί που θα ξεκινήσουν. Έντεκα παίκτες που βρίσκονται ολοένα και καλύτερα μεταξύ τους και πλέον μετά το ροτέισον με τον Ατρόμητο έχουν και μια "άτυπη ψήφο εμπιστοσύνης" παραπάνω. Τα 2 παιχνίδια της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος θα πρέπει να είναι οδηγός και για το κύπελλο. Η ΑΕΚ αντί για 2 ήττες έκλεψε μια ισοπαλία και μια νίκη κυρίως λόγω διαιτητών αλλά και χάρη στην σκοπιμότητα που χαρακτήρισε το παιχνίδι της κυρίως μέσα στο Κλ.Βικελίδης. Καθαρά όμως αγωνιστικά ο ΑΡΗΣ δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πέρα από τον κακό του εαυτό και την ποδοσφαιρική αφέλεια που τον χαρακτηρίζει. Ιδίως το παιχνίδι στο Κλ.Βικελίδης θα πρέπει να μας έχει κάνει σοφότερους και να μην παρασυρθούμε από το παιχνίδι των αντιπάλων. Χρειάζεται τακτική και πλάνο που να συμπεριλαμβάνει 2 ενενηντάλεπτα . Ιδίως από την στιγμή που τα εκτός έδρας γκολ έχουν ξεχωριστή σημασία. Πέρα όμως από την τακτική θα χρειαστεί συγκέντρωση και πάθος από κάθε παίκτη ξεχωριστά. Όλοι με τις δηλώσεις τους έχουν τονίσει ότι το κύπελλο είναι ο διακαής τους πόθος, ώρα λοιπόν να το αποδείξουν!

Παρά τις χαμηλές πτήσεις στο φινάλε του πρωταθλήματος αυτή η ομάδα έχει πείσει ότι είναι ικανή να σηκώσει την κούπα. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει αυτή την ομάδα που μας έκλεψε 2 φορές τη νίκη με τα δεκανίκια της εξυγίανσης να της δώσουμε ένα καλό μάθημα! Πρώτα μάθημα αύριο το απόγευμα στο ΟΑΚΑ, το δεύτερο μάθημα θα ακολουθήσει λίγο πιο αργά στο Κλ.Βικελίδης. ΑΡΗ ΕΣΥ ΕΣΥ ΕΣΥ ΘΑ ΠΡΟΚΡΙΘΕΙΣ!

ΥΓ. Και ναι επιτέλους ο ΑΡΗΣ θα αντιμετωπίσει ομάδα των big-πορδ με ξένο διαιτητή!

Η χθεσινή ήττα στο ΟΑΚΑ με την "σκούπα" της ΑΕΚ επισημοποίησε το τέλος μιας από τις περίεργες χρονιές που έχουμε βιώσει στον μπασκετικό ΑΡΗ. Δεν θα την χαρακτηρίσω ως μια από τις χειρότερες μιας και η 4η θέση και η συμμετοχή  στον τελικό του κυπέλλου δεν δείχνει κάτι τέτοιο αλλά με τα μάτια ενός οπαδού που λατρεύει το μπάσκετ ήταν μια από τις πιο ξενέρωτες που μπορώ να θυμηθώ τα τελευταία 20 χρόνια. Ο λόγος φυσικά είναι οι συνθήκες και οι προσδοκίες που υπήρχαν το περασμένο καλοκαίρι όπου ο ΑΡΗΣ μας δεν κατέβηκε με ομάδα ανάγκης, με εράνους, με στόχο να αποφύγει τον υποβιβασμό, με απαγόρευση μεταγραφών, με διοίκηση οπαδών ή διαχειριστών αλλά με μια δυνατή διοίκηση που αύξησε το μπάτζετ και το ελάχιστο στο οποίο στόχευε(άσχετα αν φοβόταν να το πει) ήταν να δώσει συνέχεια στην περσινή "συμπαθητική" χρονιά όπου ο ΑΡΗΣ βγήκε 4ος με μια ομάδα που άρεσε στον κόσμο.

Οι ομάδες λένε χτίζονται το καλοκαίρι και όπως φάνηκε στην πορεία όλα τα λάθη έγιναν μαζεμένα το καλοκαίρι. Από την μη στελέχωση της ΚΑΕ από ανθρώπους που γνωρίζουν τον χώρο, από την ανανέωση του Δ.Πρίφτη, την παράδοση των "κλειδιών" της ομάδος σε έναν μόνο άνθρωπο χωρίς την ανάλογη εμπειρία στη διαχείριση μεγάλων μπάτζετ με μεγαλύτερων απαιτήσεων από αυτές μιας "συμπαθητικής" χρονιάς, την τραγική εκτίμηση προσφοράς και κόστους των ξένων της προηγούμενης χρονιάς και φυσικά την επιλογή των νέων ξένων που θα ήταν αυτοί που θα σήκωναν την ομάδα στις πλάτες τους. Ο Δ.Πρίφτης δεν μπορούσε να δει ότι οι "μέτριοι" Αμερικανοί του που δεν τους εκτιμούσε και τόσο πολύ όπως ήταν οι Γουότερς και Χάγκινς ήταν από τις σταθερές αξίες της περσινής ομάδος. Ενώ και ο Μακνήλ που ήταν εκ των αγαπημένων του τελικά χάθηκε στη διαπραγμάτευση... Πάντα φυσικά με το σκεπτικό ότι "ουδείς αναντικατάστατος"... όταν όμως αυτό το σκεπτικό προέρχεται από έναν προπονητή που δεν μπόρεσε να βρει τον αντικαταστάτη του Τσούπκοβιτς τότε μάλλον πρόκειται για υπερβολή. Αν στους 3 Αμερικάνους που ο ΑΡΗΣ μας είχε την ευκαιρία να τους κρατήσει βάλουμε και τον Κοέν που μπορούσε να προσφέρει με πολλαπλούς τρόπους μιλάμε για μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός κορμός και η περσινή "συμπαθητική" ομάδα να έχει μια συνέχεια. 

Το αποτέλεσμα ήταν ο φετινός τζόγος με τους ξένους που κρίνοντας από την απόδοση τους μάλλον μιλάμε κυριολεκτικά για τζόγο. Γιατί ναι μεν μπορεί εμείς ως οπαδοί να βλέπουμε τα καρφώματα του Μπάκνερ και να εντυπωσιαζόμαστε αλλά ως τεχνικό τιμ οφείλεις να δεις και κάτι παραπάνω από μερικά τρίλεπτα βιντεάκια στο Youtube. Οφείλεις να ρωτήσεις μερικούς φίλους σου για το αν ο Τζένκινς είναι ηγετική φυσιογνωμία ή ρολίστας πολυτελείας και φυσικά δεν γίνεται να αψηφάς την στατιστική για έναν Αμερικάνο σαν τον Μάρμπλ που θα αγωνιζόταν για πρώτη φορά στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Το πιο τραγελαφικό στην όλη υπόθεση με τους ξένους ήταν ότι η καλύτερη επιλογή του Δ.Πρίφτη ήταν αυτή του Κάμινγκς. Ενός παίκτη που μπορεί ΑΝ βελτιωθεί σημαντικά να αποτελέσει κάτι το αξιόλογο στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο πόιντ γκαρντ με την εμπειρία που χρειαζόταν ο ΑΡΗΣ για να βασιστεί πάνω του. Μάλιστα για όσους βλέπουν πιο καθαρά τα πράγματα μπορεί να ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που όλοι οι υπόλοιποι παίκτες από τους οποίους περιμέναμε να έχουν σημαντική προσφορά παρουσιάστηκαν πολύ κατώτεροι του αναμενομένου. Ναι σίγουρα ο ΑΡΗΣ είναι ένα πιο απαιτητικό περιβάλλον αλλά δεν γίνεται ο Καββαδάς με τον Αρκαδικό να είναι εκ των κορυφαίων του πρωταθλήματος και σε εμάς ακόμη και με αντιπάλους από τη μέση της βαθμολογίας και κάτω να είναι άφαντος. Το ίδιο ισχύει και σχεδόν για όλη την υπόλοιπη ομάδα εκτός από αυτούς που δεν περιμέναμε κάτι το συγκλονιστικό παρά μόνο την προσπάθεια όπως ήταν οι Σίμτσακ, Μούρτος, Ζάρας, Ξανθόπουλος...  Ο Σανικίντζε που δεν προλάβαμε να τον δούμε μιας και τραυματίστηκε νωρίς νωρίς στη συνέχεια παρουσιάστηκε ίσως ως ο καλύτερος ξένος παίκτης που έχει έρθει στον ΑΡΗ μετά τον αείμνηστο Ρόι Τάρπλεϊ. Αν και αποκτήθηκε μόλις 2 εβδομάδες πριν την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων τελικά όμως μας είπαν ήταν ο παίκτης πάνω στον οποίο ο Δ.Πρίφτης είχε βασίσει όλο τον φετινό ΑΡΗ γιατί θα έκανε τα πάντα μέσα στο γήπεδο! Και αλήθεια να ήταν αυτό και μόνο το χρονικό σημείο της απόκτησης του δείχνει την προχειρότητα με την οποία έγινε ο σχεδιασμός της ομάδος. Ενώ το παραμύθι με τον Σανικίντζε συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος της χρονιάς με τους "υπωντιστές" του κόσμου του ΑΡΗ να μιλάνε για την στιγμή που ο Σάνι θα επιστρέψει πάνω στο παρκέ λες και δεν γνώριζαν ότι ένας τέτοιος τραυματισμός σε αυτή την ηλικία μπορεί να σήμαινε και το τέλος της καριέρας τους...

Οι ήττες από Ρέθυμνο στην Κρήτη και μπάογκ μέσα στο Παλέ φανέρωσαν αυτά που ήδη είχαν φανεί από τα φιλικά και η γκρίνια σκέπασε την ομάδα. Ήρθαν και οι τραυματισμοί και κάπου εκεί νωρίς νωρίς ο κόουτς έχασε την μπάλα. Μπορεί η χρονιά να τελείωσε με τους "φίλους" του προπονητή να τα δίνουν όλα αλλά για όποιον παρακολούθησε από κοντά την φετινή πορεία θα διαπίστωσε ότι ο κόουτς φέτος είχε περισσότερους "εχθρούς" μέσα στα αποδυτήρια παρά φίλους. Μια κατάσταση που ποτέ δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ο Δ.Πρίφτης με αποτέλεσμα να δούμε έναν ΑΡΗ από την αρχή μέχρι το τέλος όπου όποτε συναντούσε έναν σοβαρό αντίπαλο έχανε και συνήθως έχανε εύκολα... Οι εμφανίσεις συνολικά στα πλέιοφς παρά τις "σκούπες" σε ημιτελικά και μικρούς τελικούς ήταν ίσως οι μοναδικές εμφανίσεις που παρέπεμπαν σε ομάδα μιας και εκεί ο Δ.Πρίφτης είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να μπολιάσει παίκτες και να κάνει κάτι διαφορετικό από το να εμπιστευτεί τους 5-6 παίκτες που πίστευε και τον πιστεύαν. Ενώ ο αγώνας στην Τουρκία με την Μπάνβιτ(την φιναλίστ του Basketball Champions League) παρά την άδικη ήττα ήταν ίσως το μοναδικό παιχνίδι όπου είδαμε έναν ΑΡΗ μαχητή που αρνιόταν πεισματικά να χάσει. Αντιθέτως ο τρόπος που αντιμετώπισε η ομάδα μας τον τελικό με τον Παναθηναϊκό μέσα στο Παλέ  περισσότερο πλήγωσε την υπερηφάνια μας  παρά μας έκαναν να νιώσουμε ότι παλέψαμε και πέσαμε σαν μαχητές. Αν σε όλη τη χρονιά σε ότι αφορά καθαρά το αγωνιστικό κομμάτι βγάλουμε την συγκυρία όπου στα πλέιοφς αντιμετωπίσαμε τον συμπολίτη που βγήκε 5ος και στη θέση του ήταν το Ρέθυμνο ή ο Κολοσσός αμφιβάλλω αν θα είχαν το κουράγιο ο προπονητής και οι παίκτες; μας ευθαρσώς να δηλώνουν ότι η χρονιά ήταν πετυχημένη και τα κατάφεραν παρά τις δυσκολίες. Το ότι η χρονιά για πολλά μέλη αυτής της ομάδος όπως και για μερίδα του κόσμου θεωρείται πετυχημένη μόνο και μόνο επειδή απέκλεισες στα πλέιοφς αυτόν τον ανύπαρκτο συμπολίτη δείχνει και το βαθύτερο πρόβλημα που υπάρχει στον μπασκετικό ΑΡΗ...

Φυσικά το αγωνιστικό πάντα είναι σε άμεση συνάρτηση με την διοικητική και οικονομική ηρεμία της ομάδος και φέτος ο ΑΡΗΣ και σε αυτό το κομμάτι είχε προβλήματα. Οι διαφορετικές απόψεις εντός της διοίκησης για το αν θα έπρεπε να μείνει ο Δ.Πρίφτης αλλά και για το αν θα έπρεπε να τον αφήσουν να είναι το απόλυτο κουμάντο στο χτίσιμο της ομάδος ήταν ίσως το πρώτο σημάδι ότι γυαλί πάει να ραγίσει... Η αλόγιστη σπατάλη του διπλάσιου μπάτζετ για μια ομάδα που δεν έπειθε κανέναν λογικό είναι να μην ξενέρωσε μόνο εμάς αλλά και αυτούς που μάτωνουν οικονομικά για να ξαναοδηγήσουν τον ΑΡΗ στον δρόμο των επιτυχιών. Ήταν ολοφάνερο ότι από ένα σημείο και μετά ο Νίκος Λάσκαρης πέταξε λευκή πετσέτα για τη φετινή χρονιά. Έδωσε προτεραιότητα στις "περιπέτειες" του εκτός ΑΡΗ και άφησε τον χρόνο να κυλάει όσο πιο αναίμακτα οικονομικά γινόταν. Παίκτες όπως ο Τζάκσον και ο Σκοτ αν δεν ήταν Αμερικάνοι δεν θα ερχόντουσαν ποτέ σε μια ομάδα σαν τον ΑΡΗ ακόμη και σε μέτριες χρονιές. Ακόμη όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις φάνηκε ότι ο δίαυλος επικοινωνίας και η εμπιστοσύνη μεταξύ διοίκησης και προπονητή είχε χαθεί. Δύσκολα όμως μπορεί να δώσει κανείς άδικο στον Ν.Λάσκαρη γιατί ίσως το μεγαλύτερο του λάθος ήταν ότι εμπιστεύτηκε ανθρώπους που υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες τους, απέτυχαν και παρέσυραν στην αποτυχία τους και τον ΑΡΗ.

Η επόμενη ημέρα θέλει τον Π.Γιαννάκη να επιστρέφει στο σπίτι του και τον ΑΡΗ να αλλάζει σελίδα όπως έπρεπε να είχε κάνει από την πρώτη ημέρα που ήρθε ο Ν.Λάσκαρης. Όταν όμως ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που η εναλλακτική λύση που του προτείνουν αντί για τον Πρίφτη είναι ο Λυκογιάννης τότε καταλαβαίνετε τι είδους νοοτροπία υπάρχει εκεί στην ΚΑΕ ΑΡΗΣ. Τα υπόλοιπα για την επόμενη ημέρα στον μπασκετικό ΑΡΗ θα τα αναλύσουμε όταν και ο ίδιος ο Ν.Λάσκαρης ανοίξει τα χαρτιά του.... 

ΥΓ. Για τους "χαρούμενους" συνΑρειανούς μας για την κατάκτηση της 4ης θα διοργανωθεί ειδική φιέστα στον Λευκό Πύργο με specialguestτον Τσούπκοβιτς.

ΥΓ2. Το γράψαμε και στο ποστ μετά το χθεσινό παιχνίδι με την ΑΕΚ αλλά ας το ξαναγράψουμε και σήμερα μπας και το εμπεδώσουν μερικοί που δεν θέλουν να καταλάβουν και βλέπουν εμμονές σε πρόσωπα και καταστάσεις.  Ευχόμαστε στον ΑΡΗ του Ν.Λάσκαρη να μην ξαναδούμε προπονητές και παίκτες που διακρίνονται περισσότερο για το ήθος και τον χαρακτήρα τους από ότι για τα επιτεύγματα τους πάνω στο παρκέ.

Χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία να προσθέσει η αγαπημένη μας ομάδα άλλο έναν τίτλο στη συλλογή της γνωρίζοντας την ήττα από τον Παναθηναϊκό με 68-59. Σε ένα παιχνίδι που παρά την μέτρια εικόνα μας κυρίως στην επίθεση ήταν στα μέτρα μας και μπορούσαμε να κάνουμε την έκπληξη. Έλειπε ένας ηγέτης πάνω στο παρκέ, έλειπε ένας ηγέτης στον πάγκο και έλειπε και ένας ηγέτης παραέξω...Μοιραία ο ΑΡΗΣ παρουσιάστηκε σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι ακριβώς όπως και στα περισσότερα παιχνίδια από την αρχή αυτής της "περίεργης" χρονιάς και ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα που βρέθηκε σε εξίσου κακή βραδιά.

Εξαρχής άπαντες γνώριζαν ότι για να μπορέσει ο ΑΡΗΣ σήμερα να διεκδικήσει το κύπελλο έπρεπε να παίξει καλή άμυνα αλλά και να έχει υψηλά ποσοστά ευστοχίας στα τρίποντα. Ναι μεν στην άμυνα τα πήγαμε καλά αλλά στην επίθεση υπήρχε το γνωστό χάος. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε από το ξεκίνημα να πάρει μια διαφορά ασφαλείας αλλά ο ΑΡΗΣ βρήκε στο πρόσωπο του Τσαϊρέλη τον μπροστάρη της αντεπίθεσης και κατάφερε να προσπεράσει στο σκορ. Οι 2 πόντοι διαφοράς  που υπήρχαν στο ημίχρονο με τους περισσότερους παίκτες  μας να είναι "κρυμμένοι" έδινε την ελπίδα ότι ακόμη και έτσι μπορούσαμε. Στο τρίτο δεκάλεπτο όμως η δική μας ομάδα δεν μπήκε ποτέ στο γήπεδο και ο Παναθηναϊκός μας τιμώρησε εκτοξεύοντας την διαφορά στο +17. Σε εκείνο το χρονικό σημείο σαν να έκαναν την εμφάνιση τους τα φαντασματάκια του Παλέ  και με τον Τζένκινς και τον Κάμινγκς να σκοράρουν με κάθε ευκαιρία καταφέραμε να μειώσουμε στους 4. Έλα όμως που οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται... Ανόητα λάθη στην επίθεση που ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι πρέπει να περάσουμε την μπάλα στον ψηλό, ολιγωρία από τον πάγκο που αποφάσισε  για σχεδόν ένα ολόκληρο δεκάλεπτο να παίξουμε χωρίς σέντερ την ώρα που οι αντίπαλοι ανανέωναν τις επιθέσεις τους, έκλεισαν και τα ματάκια τους σε 1-2 φάσεις  οι διαιτητές και κάπως έτσι χάθηκε η κούπα...

Ναι μεν προσπάθησε η ομάδα αλλά απείχε πάρα πολύ από αυτό που θα θέλαμε να δούμε σήμερα. Ναι μεν ότι και να έκανες μπορεί να έχανες αλλά το να μην βλέπεις νεύρο, ένταση, σκλήρη ως αντιαθλητική άμυνα στα κρίσιμα ή έστω μια μικροφασαρία μπας και αλλάξεις κάτι είναι κάτι που δεν χωνεύεται... Αλλά δυστυχώς όσοι παρακολουθούμε αυτή την ομάδα από κοντά δεν περιμέναμε κάτι περισσότερο. Αυτός είναι ο προπονητής της ομάδος και αυτοί είναι οι παίκτες που επέλεξε. Χαμηλοί τόνοι, καλά παιδιά και αξιοπρέπεια.... Λείπει ο εγωισμός, λείπει το θράσσος, λείπει ο τσαμπουκάς και το σημαντικότερο λείπει η φιλοδοξία... Είμαστε χαρούμενοι που παίξαμε τελικό, να προχωρήσουμε και λίγο ακόμη στην Ευρώπη, να δώσουμε τον υπερ πάντων αγώνα για να βγούμε 4οι και όλα καλά. Η ιστορία πάντως έγραψε... μετά το κύπελλο των "απλήρωτων.... είχαμε και το κύπελλο των "χεσμένων"...

ΥΓ. Ας παραδειγματίζοντε λίγο και οι δικοί μας από τα καμωματα του Γιαννακόπουλου. Σε ένα γήπεδο όπου δεν υπήρχε η παραμικρή ένταση(μέχρι το φινάλε), οι φίλοι του Παναθηναϊκού ήρθαν σαν κύριοι στις θέσεις του και όλα λειτουργούσαν αρμονικά ο Τράκης  ήρθε και πούλησε τρέλα όταν εσένα σε τρέχουν από εδώ και από εκεί... και σε "ουδέτερες" έδρες οι οπαδοί σου πρέπει να γίνουν κομμάντο για να μπουν.

ΥΓ2. Με αρχηγό που δεν παίζει(?) καθόλου, ηγέτη έναν παραδοσιακά παγκίτη μικρομεσαίων ομάδων και προπονητή βοηθό αποτυχημένων δεν πας μπροστά...

ΥΓ3. Αν ο διαιτητής σφύριζε το φάουλ και αν ο προπονητής έβαζε μέσα κανά ψηλό και αν η γιαγιά μου είχε πατίνια...

ΥΓ4. Τελικά εκεί στην ΚΑΕ αισθάνονται δικαιωμένοι; τα μοίρασαν σωστά τα εισιτήρια;

ΥΓ5. Υπήρχε μεγάλο δίλλημα για την επιλογή της φωτογραφίας για το συγκεκριμένο ποστ. Οι "θριαμβευτές" που παραλαμβάνουν τα μετάλια τους στα αποδυτήρια(με κάποιος χαμογελαστούς?!?!?!)  ή τα σπασμένα καρεκλάκια στο Παλέ?

Ολοκληρώθηκε το παιχνίδι στο ΣΕΦ πριν από λίγο και μαζί το σημερινό φαρμάκι για τον Αρειανό οπαδό... Μπορεί σε μεγάλο βαθμό η ήττα να ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένα άπαντες εντός και εκτός ομάδος να είχαν το μυαλό τους στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου αλλά αυτή η εικόνα σίγουρα δεν τιμάει την ομάδα μας. Το βέβαιο είναι ότι αν ο Δ.Πρίφτης και οι παίκτες του είχαν σήμερα ως στόχο να μην ξοδέψουν ενέργεια και να "μπερδέψουν" τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού τότε θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η αποστολή ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι με τον ΑΡΗ μας να είναι εμφανώς αδιάφορος και χαλαρός λίγα πράγματα μπορούμε να πούμε.   Η κακή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση και τα πολλά λάθη επισκίασαν την όποια προσπάθεια των παικτών μας για να μείνουν κοντά στο σκορ. Πέρα από κάποια καλά αμυντικά  δίλεπτα, την διάθεση που έδειξε και πάλι ο Τζάκσον αλλά  και την καλή παρουσία στην επίθεση του Καββαδά δύσκολα να μπορέσουμε να κρατήσουμε κάτι παραπάνω. Θετικό το ότι πήρε χρόνο συμμετοχής ο Λούκας αλλά και ότι δεν είχαμε κανένα απρόοπτο πρόβλημα τραυματισμού ενόψει του τελικού.

Λογικό ως ένα σημείο να μην είναι συγκεντρωμένοι οι παίκτες μας αλλά όσο περνάνε τα χρόνια ολοένα και πιο συχνά βιώνουμε αδιάφορα παιχνίδια που δεν μας ενδιαφέρει το τελικό αποτέλεσμα. Δύσκολα να το χαρακτηρίσεις καν σαν προπόνηση αυτό που είδαμε. Πάντως αν η σημερινή εμφάνιση σχετίζεται τεχνικά με κάποιον τρόπο με το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό τότε σίγουρα μάθαμε όλα αυτά που ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε το απόγευμα του Σαββάτου...

ΥΓ. Το πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να παρουσιαστεί ο ΑΡΗΣ σήμερα στο ΣΕΦ είναι κάτι που ποτέ δεν θα το μάθουμε και πιθανόν να βολεύει πολλούς έτσι...

ΥΓ2. Ένας ονειροπόλος τρελός οπάδος θα έλεγε ότι ίσως να ήταν προτιμότερο ο ΑΡΗΣ να χτυπούσε σήμερα το παιχνίδι προσπαθώντας να εφαρμόσει με επιτυχία αυτά που θέλει να κάνει πάνω στο παρκέ σαν όντως να έκανε μια δυνατή προπόνηση. Μπορεί πάλι να έχανε γιατί παίζεις μέσα στην έδρα μιας από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη τη δεδομένη χρονική στιγμή αλλά ίσως αν τους κόντραρες να κέρδιζες μπόλικους πόντους αυτοπεποίθησης.

Λίγες ημέρες έχουν απομείνει πριν το μεγάλο τελικό στο Nick Galis Hall, εκεί όπου ο Δ.Πρίφτης και οι παίκτες του θα παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους για να προσθέσουν ένα ακόμη λάβαρο στην οροφή του θρυλικού Παλέ. Πριν όμως την μάχη πάνω στο παρκέ οι φίλοι της ομάδος μας που θέλουν να παραβρεθούν στο παιχνίδι δίνουν την δική τους μάχη για να εξασφαλίσουν ένα από τα μαγικά χαρτάκια! 

Τα 1100 εισιτήρια είναι ελάχιστα για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο της ομάδος, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν τελικό μέσα στην έδρα μας και όπως είναι λογικό πολλοί είναι αυτοί που θα αρκεστούν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Αρειανόμετρα για όλα τα γούστα έχουν βγει στην φόρα με τον καθένα να διαλέγει το target group που θέλει αδιαφορώντας ότι μιλάμε για έναν ελάχιστο αριθμό εισιτήριων αλλά και το σημαντικότερο από όλα ότι αν ήθελε η ΚΑΕ θα μπορούσε με συνοπτικές διαδικασίες να εντοπίσει τους "πιστούς" οπαδούς. Όχι γιατί ο τάδε θα βοηθήσει την ομάδα περισσότερο από τον άλλο αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει κόσμος που ήταν από την αρχή δίπλα σε αυτή την ομάδα. Είτε την πίστευε αγωνιστικά είτε όχι, ήταν εκεί. Και αυτούς τους οπαδούς που αποδεδειγμένα εμπράκτως στηρίζουν αυτή τη προσπάθεια θα έπρεπε η ΚΑΕ να προσπαθήσει με κάποιον τρόπο να δείξει ότι τους σέβεται και όχι απλά να αφήνει τις ημέρες να περνάνε μέχρι απλά να ανακοινωθεί ότι τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν.

Το στενάχωρο στην όλη διαδικασία είναι ότι για ακόμη μια φορά λόγω της αδυναμίας της ΚΑΕ να διαχειριστεί την κατάσταση έχει αφήσει τον κόσμο να τρώγεται για αυτό το θέμα σε αντίθεση με την διοίκηση του Παναθηναϊκού όπου από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρη για τον τρόπο με τον οποίο θα διαθέσει τα εισιτήρια του αγώνα. Αντιθέτως στην ομάδα μας αν και αρχικά φάνηκε να βαδίζουμε προς την ίδια λογική κατεύθυνση τελικώς φαίνεται να πηγαίνουμε σε μεσοβέζικες λύσεις και χωρίς να έχει ανακοινωθεί κάτι παραπάνω πέρα από ότι αφορά ένα μικρό ποσοστό των εισιτηρίων ξαφνικά φαίνεται όλα τα εισιτήρια να έχουν "δεσμευθεί". Ναι τα ακριβά τα διαρκείας έχουν προτεραιότητα, ναι μετά η 2-3 ναι και κάπως έτσι εξαφανίσθηκαν 1100 εισιτήρια...  Προφανώς στον ΑΡΗ οι "επίσημοι" είναι σαφώς περισσότεροι από ότι νομίζαμε... 

ΥΓ. Το χειρότερο από το να μην βρίσκει κάποιος από τους "μόνιμους κάτοικους" του Παλέ εισιτήριο είναι να ακούς άτομα που μπορεί να μην έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε γήπεδο μπάσκετ να δίνουν απλόχερα την θέση τους στους άλλους και να σου υποδεικνύουν ποιος πρέπει να πάει και ποιος όχι... Συμπλήρωσε φύλο, ηλικία και εκδρομές που συμμετείχες και βλέπουμε... 

ΥΓ2. Προφανώς  αυτοί που είναι τόσο υπεράνω και  δεν χαλιούνται ενώ δεν χάνουν ούτε παιχνίδι στο Παλέ(ή και εκτός) που δεν θα βρεθούν στον τελικό είναι  οι ίδιοι που δεν χαλιούνται όταν ο ΑΡΗΣ έχει για ταβάνι του την 4η θέση και τους 32 της Ευρώπης.