Σε ένα παιχνίδι όπου το κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο δυνατός άνεμος και όχι το ποδόσφαιρο που έπαιζαν οι 2 ομάδες, ο ΑΡΗΣ έμεινε στο Χ επεκτείνοντας το σερί των αγώνων μακριά από τη νίκη.  Το δώρο αυτογκόλ του Λιάγκα στο 10’ δεν  ήταν αρκετό για να κουκουλώσει τα αγωνιστικά μας προβλήματα και να μας οδηγήσει στη νίκη. Μπερδεμένος, άνευρος και ανούσιος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο από τύχη θα φεύγαμε με το τρίποντο.

ΠΗΡΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥΡΩΘΗΚΕ

Με 3-5-2 σχηματισμό και τον Ράτσιτς να επιστρέφει στο αρχικό σχήμα ο ΑΡΗΣ ήθελε να διαχειριστεί τις απουσίες του και να ελέγξει το παιχνίδι. Δειλά δειλά έβγαινε η ομάδα μπροστά με την κεφαλιά του Μόντσου να είναι η πρώτη απειλή προς την αντίπαλη εστία. Στο 10’ ο Λιάγκας σε μια φαινομενικά εύκολη φάση για την άμυνα του Λεβαδειακού στην προσπάθεια του να διώξει έστειλε την μπάλα στα δίχτυα δίνοντας μας ένα ανέλπιστο προβάδισμα από το πουθενά.  Από εκείνο το σημείο όμως και μετά ο ΑΡΗΣ άλλαξε εικόνα, οπισθοχώρησε, ταμπουρώθηκε και αρκέστηκε στο να αποκρούει τις προσπάθειες του Λεβαδειακού να επιτεθεί. Χωρίς ιδιαίτερες απειλές κύλησε χαλαρά όλο το πρώτο ημίχρονο αλλά αυτή η εικόνα του παθητικού ΑΡΗ που το μυαλό του ήταν μόνο στην άμυνα, δεν σε γέμιζε και με αισιοδοξία.

ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ, ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Φουλ άμυνα σημαίνει ότι δίνεις το δικαίωμα στον αντίπαλο να επιτεθεί με όλες τις δυνάμεις του χωρίς να φοβάται για τα μετόπισθεν. Και όταν αυτή η πίεση αρχίζει από το 11’ και σταδιακά κλιμακώνεται κάποια στιγμή θα γίνει η στραβή όπως και έγινε. Και όπως μας συνηθίζει ο ΑΡΗΣ μας, από μια στημένη φάση ο Πεντόσο ανενόχλητος μέσα στην περιοχή με μια ωραία κεφαλιά έκανε το 1-1 στο 59’. Ισοφάριση και ψυχολογικό προβάδισμα για τον αντίπαλο μας που ήθελε να συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς για ένα δεύτερο γκολ. Ευτυχώς ο Χιμένεθ την ψιλιάστηκε και έριξε μέσα τους Δώνη και Γιαννιώτα που έδωσαν στην ομάδα την ενέργεια και την ταχύτητα που έλειπε. Σε συνδυασμό και με την κούραση των μαχητικών παικτών του Λεβαδειακού, καταφέραμε να ισορροπήσουμε το παιχνίδι, να βγούμε επιτέλους στην επίθεση και να ψάξουμε ένα 2^ο γκολ. Γκολ που σε τουλάχιστον 3 φάσεις θα μπορούσαμε να το είχαμε πετύχει αν οι Μορόν και Γιαννιώτας δεν έβρισκαν μπροστά τους έναν εξαιρετικό Λοντίγκιν.

ΑΝΕΜΟΜΑΖΩΜΑΤΑ ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ

Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα είναι ο τίτλος που ταιριάζει στον ΑΡΗ που παρακολουθήσαμε σήμερα. Σχήματα ανάγκης, ανέτοιμοι παίκτες και ένας προπονητής που συνεχίζει να καταγράφει τα υλικά του και να δοκιμάζει συνταγές. Συνταγές που όσο λογική και αν έχουν ελέω των πολλών τραυματισμών, η απουσία πάθους, έντασης και επιθετικού προσανατολισμού καταλήγουν σε κάτι άγευστο και απροσδιόριστο. Έτσι όπως ακριβώς ήταν ο ΑΡΗΣ μας σήμερα. Προηγήθηκε από τύχη,  έπαθε εμμονή με την άμυνα και αφού ισοφαρίστηκε χρειάστηκε περίπου 20’ για να αποφασίσει να επιτεθεί. Και αυτό είναι μια αγωνιστική νοοτροπία που δεν έχει να κάνει με έναν ή δύο παίκτες μεμονωμένα αλλά με ολόκληρο το σύνολο. Σε αυτό πρέπει να επικεντρωθεί και ο Χιμένεθ και όχι τόσο στο ποιος είναι έτοιμος και ποιος όχι. Γιατί και η βιασύνη να μπουν κάποιοι τραυματίες στο πλάνο έχει να κάνει με την αδυναμία αξιοποίησης των υπόλοιπων διαθέσιμων παικτών.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ Ή ΑΛΛΟΘΙ, ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ

Κόντρα ο άνεμος, κόντρα οι τραυματισμοί, κόντρα και ο τρόπος που διαχειριστήκαμε και το προβάδισμα μας. Πέρα από ελάχιστες εκλάμψεις που είχε η ομάδα μας μέσα στο παιχνίδι , δεν έδειξε απολύτως τίποτα. Και αυτή η απουσία βελτίωσης που θα σε ψήσει ότι κάτι πάει να γίνει πονάει περισσότερο από την απώλεια της νίκης. Κάθε μέρα και ένας νέος τραυματίας κάθε μέρα και ένα καινούργιο πρόβλημα. Υπαρκτή δικαιολογία από την μια, άλλοθι για να μην προσπαθήσεις περισσότερο από την άλλη.

ΥΓ. Έχουμε τα νεύρα μας με τα χάλια μας, έχουμε και τον Τσακαλίδη να μας τσιγκλάει.