Συνεχίζεται το «διαδικαστικό» της μεταβίβασης των μετοχών εδώ και 2 εβδομάδες περίπου με τις λεπτομέρειες που κολλάει το ζήτημα να μεταβάλλονται διαρκώς. Όπως ακριβώς μεταβάλλεται διαρκώς και η στάση του Γουλιέλμου από μέρα σε μέρα με τις διαρροές και την τάχα θετική διάθεση για λύση στο διοικητικό πρόβλημα του ΑΡΗ. Μια στάση που δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν μιας και από την πρώτη ημέρα της παρουσίας του στον ΑΡΗ έτσι ακριβώς λειτουργούσε. Το «διαδικαστικό» πήρε αναβολή οριστικά(?) για αύριο και άπαντες ελπίζουν να ολοκληρωθεί ώστε να μπορέσει η νέα διοίκηση να ασχοληθεί πιο ουσιαστικά με την επόμενη ημέρα του ΑΡΗ.

Με την αισιοδοξία για καλύτερες ημέρες όπως συνηθίζεται τέτοια εποχή να εκφράζεται για ακόμη μια φορά με το μόνο που διαφέρει σε σχέση με προηγούμενα καλοκαίρια είναι τα κριτήρια συμμετοχής του ΕΣΑΚΕ και η απαίτηση υψηλής εγγυητικής σε σχέση με το τι ισχύει ως τώρα αλλά και το εγγυημένο ελάχιστο μπάτζετ κάθε ομάδας. Μια διαφορά σε σχέση με το παρελθόν που ίσως και να αποτελεί την ελπίδα για να βρει ο ΑΡΗΣ μας τον δρόμο του. Τι αλλάζει; Συνοπτικά από εκεί που έπρεπε μια ομάδα να καταθέσει 60.000€ εγγυητική για να συμμετέχει στο πρωτάθλημα πρέπει πλέον να καταθέσει 200.000€. Ενώ μπαίνει και ως κριτήριο το μπάτζετ της ομάδος  που θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 800.000€ . Με λίγα λόγια όσοι δηλώνουν έτοιμοι να μπουν μπροστά  στη νέα διοικητική σελίδα του ΑΡΗ θα πρέπει από την πρώτη ημέρα ενασχόλησης να δεσμευτούν με πραγματική οικονομικά δεδομένα και όχι με αερολογίες και στην πορεία θα δούμε πως θα βγει η χρονιά… Όχι ότι αυτά τα κριτήρια αν τελικά ζητηθούν και εφαρμοσθούν κανονικά  από τις ομάδες θα δούμε κάτι πολύ πιο διαφορετικό από ότι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια αλλά σίγουρα θα είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Διαφορετικά λίγα θα είναι αυτά που αλλάξουν σε σχέση με τον ΑΡΗ της μετριότητας των τελευταίων χρόνων και ακόμη πιο λίγα αυτά που θα εμπνεύσουν τον κόσμο να αγκαλιάσει για ακόμη μια φορά την προσπάθεια οικονομικής εξυγίανσης.

Αέρας αισιοδοξίας φυσάει στο Παλέ πριν καν ολοκληρωθεί το «διαδικαστικό» της μεταβίβασης  των μετοχών… Επιβάλλεται η αλλαγή και αξίζουν χίλια μπράβο σε όσους έχουν το σθένος αυτήν περίεργη εποχή για όλους μας και ιδιαίτερα δύσκολη για τον μπασκετικό ΑΡΗ να βγουν μπροστά. Στη συνέχεια όμως ακούς τα διάφορα υποψήφια ονόματα(με τους σχετικούς διθυράμβους) για το ρόστερ της νέας σεζόν, ακούς και κάποιες εκτιμήσεις για το μπάτζετ, το δίλλημα(ή αδυναμία) συμμετοχής στην Ευρώπη και αναρωτιέσαι αν ο ΑΡΗΣ της επιβίωσης των τελευταίων χρόνων ήταν κατάντημα ή αυτοσκοπός…

ΥΓ. Ειλικρινά τώρα… υπάρχει άνθρωπος που πίστεψε τον Δημήτρη Γουλιέλμο ότι θα παραχωρήσει έτσι απλά τις μετοχές ότι έτσι απλά θα γινόταν;

ΥΓ2. Και ενώ φαίνεται να πλησιάζουμε στο τέλος του σήριαλ της μεταβίβασης των μετοχών ξαφνικά αρχίζουν και φουντώνουν οι φήμες για την αθώωση του Λάσκαρη και την αποδέσμευση των λογαριασμών του αλλά και για σπουδαίους αθλητές του χώρου που θέλουν να επενδύσουν στην καψούρα τους τον ΑΡΗ! Τυχαίο;

Τίτλοι τέλους μπήκαν στη σεζόν 2019-20 για τον μπασκετικό ΑΡΗ με τρόπο άκομψο αλλά δίκαιο μιας και οποιαδήποτε άλλη απόφαση θα αποτελούσε μια κατάφορη αδικία.  Ο ΑΡΗΣ έδειχνε σε σαφώς καλύτερη αγωνιστική κατάσταση σε σχέση με τους ανταγωνιστές του και σύμφωνα με το πρόγραμμα που ακολουθούσε έδειχνε να κρατάει την τύχη στα χέρια του.  Ακόμη και για τον εξίσου δύσμοιρο συμπολίτη θα ήταν μια άδικη απόφαση μιας και μαθηματικές ελπίδες υπήρχαν. Ωστόσο άλλο να σου μένει η ρετσινιά γιατί έτυχε όταν διεκόπη το πρωτάθλημα να είσαι στη ζώνη του υποβιβασμού και άλλο το θαύμα της παραμονής που έψαχνες να παρουσιάζεται με τη μορφή μιας παγκόσμιας πανδημίας. Η ομάδα έστω και έτσι απέφυγε το χειρότερο σενάριο. Ένα σενάριο αδιανόητο, ακατάληπτο και ανέφικτο για όσους έχουν προλάβει την χρυσή εποχή του μπασκετικού ΑΡΗ αλλά με την παρουσία μας τα τελευταία χρόνια το έχουμε κάνει υπαρκτό και λογικό…

Όσο εύκολη και αν  είναι η κριτική από έναν οπαδό(όπως είναι ο γραφών) μακριά από τις διοικητικές φουρτούνες  δεν είναι επικίνδυνη για την ομάδα όπως είναι η τακτική της μετατόπισης των ευθυνών από τους πρωταγωνιστές των διοικητικών εξελίξεων εδώ και πολλά χρόνια στον ΑΡΗ. Ο ΑΡΗΣ μπορεί να μην κινδύνεψε στην προ Λάσκαρη – Γουλιέλμου εποχή αλλά όλα έδειχναν ότι αργά ή γρήγορα θα φθάναμε σε αυτό το σημείο. Από το υπερήφανο πλασάρισμα στην εξάδα και  τον θρίαμβο της τετράδας μέχρι τον αποκλεισμό από ομάδα Α2 στο κύπελλο και έναν τελικό ντροπής όπου όλοι έφυγαν χαμογελαστοί εκτός από τους φίλους της ομάδος μας. Ελάχιστα ήταν αυτά που θύμιζαν ΑΡΗ με το χειρότερο από όλα να είναι η ικανοποίηση, η χαρά και η ακατάπαυστη θριαμβολογία για την  κατάκτηση επιμέρους στόχων που ήθελαν ειδική επεξήγηση για να καταλάβεις.  Βραβείο «καλύτερης οικογένειας», βραβείο «ομοψυχίας αποδυτηρίων», βραβείο «στήριξης παίκτη που θα έπρεπε να είχε φύγει μετά την πρώτη προπόνηση», βραβείο «καλύτερου νέου συμβολαίου σε άλλη ομάδα χάρη στον ΑΡΗ», βραβείο  «φιλοτιμίας και προσπάθειας».  Μόνο σαν λάβαρα δεν κρεμάστηκαν στην οροφή του Παλέ δίπλα στους τίτλους του συλλόγου.  Και το χειρότερο από όλα, όλοι οι πρωταγωνιστές εντός και εκτός παρκέ έδειχναν όχι μόνο να τα έχουν αποδεχτεί  και να στηρίζουν αυτή την κατάσταση αλλά να την απολαμβάνουν κιόλας! Σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η προοπτική της Α2 ή της Β Εθνικής(πριν την αλλαγή του νόμου για την διαγραφή χρεών) για κάποιους να αποτελεί την ευκαιρία που περιμένουν διακαώς για να την αρπάξουν από τα μαλλιά. Και όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με κανέναν Λάσκαρη και Γουλιέλμο.

Σίγουρα πρέπει οι μετοχές να αλλάξουν χέρια μιας και στα χέρια του Γουλιέλμου δεν έχουν την παραμικρή αξία αλλά πρώτα θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία του ΑΡΗ μας και  κυρίως όλων όσων εμπλέκονται. Από τους παράγοντες  που νομίζουν ότι  η επιβίωση είναι επιτυχία, των οπαδών της μετριότητας που είναι έτοιμοι να αποθεώσουν τον οποιοδήποτε μπορεί να περπατήσει χωρίς να σκοντάψει πάνω στα παρκέ και τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τον ΑΡΗ και μοιάζουν περισσότερο γραφείο συμβούλων επαγγελματικού προσανατολισμού στον χώρο του μπάσκετ για τον κάθε απίθανο που έχει γοητευτεί από το άθλημα και θέλει να φτιάξει το βιογραφικό του.

Και κάπου εδώ κολλάει και η προοπτική της Ευρώπης. Πόσο άχαρο είναι να διαβάζεις τις αναλύσεις για τα οφέλη της ευρωπαϊκής συμμετοχής από όλους αυτούς που είχαν αναλάβει τον ρόλο να εκλογικεύσουν την απόφαση να στρέψει το βλέμμα του αλλού ο ΑΡΗΣ από κάτι που θεωρούσαμε αυτονόητο και για πολλά χρόνια αποτελούσε την ελπίδα του Αρειανού για χαρές ακόμη και όταν η Αυτοκρατορία είχε κλείσει τον κύκλο της;  Μακάρι η μεταβίβαση των μετοχών που αργά ή γρήγορα θα γίνει να σημαδευτεί παράλληλα με μια τέτοια απόφαση και να πλαισιωθεί όμως με ανθρώπους που δεν θα τη θεωρήσουν από μόνη της ως επιτυχία ή ευκαιρία για προπόνηση και ταξίδια ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Διαφορετικά τόσο η «αξία» των χρεωμένων μετοχών όσο και η πορεία του ΑΡΗ μας θα παραμείνει στον ίδιο μίζερο δρόμο της απόλυτης απαξίωσης. Διεκδικήστε την αλλαγή και ο κόσμος θα στηρίξει ακόμη και αν από τη νέα σεζόν δεν θα έχει καν το δικαίωμα να γεμίσει το θρυλικό Παλέ.

ΥΓ. Αντίστοιχη πορεία με τον ΑΡΗ έχει και ολόκληρο το οικοδόμημα του Ελληνικού μπάσκετ. Είτε μιλάμε για τον «αγωνιστή» Βασιλακόπουλο κόντρα στους φωτογραφικούς νόμους είτε για τη νέα τάξη πραγμάτων του ΕΣΑΚΕ και της Basket League με τις ομάδες των 300 συγγενών και φίλων να κάνουν το κομμάτι τους. Κριτήρια συμμετοχής προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά πάντα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Τελικά τι έχει μεγαλύτερη αξία; ένα γεμάτο γήπεδο ή ένας μπαρουτοκαπνισμένος πρόεδρος με κάποια λεφτά για πέταμα; 

ΥΓ2. Αφού λοιπόν τα κεκλεισμένων των θυρών δεν σας τρομάζουν γιατί τα έχετε συνηθίσει και υπό φυσιολογικές συνθήκες και τα 50-60 άτομα που παρακολουθούσαν  τις (α)διάφορες μπασκετικές εκπομπές παρά τους «υψηλούς» καλεσμένους σε καιρό καραντίνας το βλέπετε θετικό ας κοπεί εντελώς και η κρατική επιδότηση να δούμε τελικά ποιος θα αντέξει. Σίγουρα όχι το Ελληνικο μπάσκετ.

ΥΓ3. Το έχουμε ξαναπεί χίλιες φορές κυρίως για τους νεότερους. Η αξία των αντιπάλων και της όλης διοργάνωσης δίνει αξία στον νικητή. Για να έρθει η κυριαρχία του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στο άθλημα έπρεπε πρώτα να ισοπεδωθεί σε τέτοιο βαθμό που ούτε οι ίδιες οι ομάδες δεν ενδιαφέρονται. Όχι μόνο για να κατακτήσουν τους εγχώριους τίτλους αλλά ούτε καν για να συμμετέχουν.

ΥΓ4. Και αν νομίζουν οι επιστήμονες εξ Αθηνών ότι οι καλομαθημένοι οπαδοί τους που έχουν εκπαιδευτεί επί δεκαετίες στο να συμμετέχουν μόνο στα πανηγύρια θα αρκεστούν στο να είναι ρολίστες της Ευρωλίγκας στην πορεία θα εκπλαγούν.

ΥΓ5. Και για αυτούς που αρνούνται να καταλάβουν τη διαφορά… Ο ΑΡΗΣ και ο μπάογκ δεν υποβιβάσθηκαν πάνω στο παρκέ και η παραμονή τους στην κατηγορία έστω με αυτόν τον τρόπο δεν έκλεψε τον ιδρώτα κάποιας άλλης ομάδας. Αντιθέτως η ανάδειξη του Παναθηναϊκού ως πρωταθλητή στέρησε την ευκαιρία της ΑΕΚ(ή του Προμηθένα) να κάνει το ντάμπλ κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό όπως ακριβώς τον είχε κερδίσει και στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.

ΥΓ6. Μονόδρομος η αλλαγή νοοτροπίας… διαφορετικά στο μέλλον θα καταντήσεις σαν τον Ηρακλή που τερμάτισε 7^ος μετά από πόσα χρόνια απουσίας από την Basket League και αν δεις λίγο τα «ρεπορτάζ»  τους θα  νομίζεις ότι κατέκτησαν κάποιο τίτλο ή ότι κέρδισαν το εισιτήριο τους για την επόμενη Euroleague.

ΥΓ7. Όσο για τον Μποχωρίδη όποιος παρακολουθεί την ομάδα μπορεί να καταλάβει ότι από ένα σημείο και μετά αυτή η σχέση κάνει κακό και στους δύο.

Με 5 παίκτες να σκοράρουν διψήφιο αριθμό πόντων(πιθανόν η πρώτη φορά στο πρωτάθλημα) ο ΑΡΗΣ κέρδισε εύκολα τον Ήφαιστο Λήμνου και έκανε το πρώτο βήμα για τη σωτηρία! Μπράουν και Φιτζπάτρικ ήταν οι κορυφαίοι για τον ΆΡΗ μας ενώ και οι Ντραγκίσεβτις, Μιλόσεβιτς και Μποχωρίδης πρόσφεραν πολύτιμες βοήθειες. Προβλημάτισαν τα νεκρά διαστήματα του δευτέρου ημιχρόνου όπως και κάποιες συμπεριφορές των παικτών μας που επιβεβαίωσαν το "εσωτερικό θέμα" που υπάρχει στα αποδυτήρια της ομάδος.

Φορτσάτος μπήκε ο ΑΡΗΣ μας στο παιχνίδι όπου δείχνοντας εντυπωσιακή συνέπεια σε άμυνα και επίθεση δεν άφησαν κανένα περιθώριο στους αντιπάλους μας. Ντραγκίσεβιτς και Μιλόσεβιτς έκαναν την αρχή με τους Μπράουν και Φιτζπάτρικ να είναι αυτοί που πάτησαν το γκάζι και η ομάδα μας ξέφυγε με μια διαφορά 22 πόντων. Μια διαφορά που αν και αρχικά φαινόταν να την κρατάμε εύκολα στην 4η περίοδο τα λάθη μας και η εκνευριστική ευστοχία στα τρίποντα των παικτών του Ήφαιστου την έφθασαν στο +6. Σε εκείνο το σημείο ο Φιτζπάτρικ έκανε τη διαφορά, ο Μποχωρίδης πέτυχε σημαντικά καλάθια και ο Μπράουν τους αποτελείωσε! Η ομάδα ήταν καλή σήμερα δείχνοντας στοιχεία βελτίωσης τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Η έλλειψη συγκέντρωσης όμως στην 4η περίοδο τείνει να γίνει πληγή που άμεσα θα πρέπει να γιατρευτεί. Όπως πληγή παραμένει η διαχείριση του ρόστερ και οι ρόλοι των παικτών στην ομάδα. Εκτός ρυθμού εντελώς ο Μόρις, χωρίς ρόλο ο Γκετσεβίτσιους παρόλο που πήρε σχεδόν 20' σε ένα παιχνίδι όπου στη μεγαλύτερη διάρκεια του κερδίζαμε με ιδιαίτερη ευκολία. Ενώ τα παράπονα μερικών παικτών όταν "τολμούσε" να τους βγάλει ο Καμπερίδης φανέρωναν το κλίμα που υπάρχει στην ομάδα. Παρά όμως τις περίεργες συνθήκες που υπάρχουν στον φετινό ΑΡΗ θα πρέπει παίκτες και τεχνικό τιμ να βάλουν το εγώ τους στην άκρη και να τα δώσουν όλα για την σωτηρία της ομάδος. Όπως το θέμα με τον Μπράουν φαίνεται να ξεπερνιέται και ο Φιτζπάτρικ να βρίσκει τον ρόλο του στην ομάδα έτσι θα πρέπει Μόρις και Γκετσεβίτσιους να μάθουν να συνυπάρχουν με τους υπόλοιπους προς όφελος της ομάδος. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Μποχωρίδη που σήμερα χωρίς να έχει τόση πολύ ώρα την μπάλα στα χέρια του κατάφερε να είναι θετικός αποφεύγοντας να μονοπωλεί τις επιθέσεις αλλά και τα λάθη. Μακάρι στη συνέχεια να δούμε ακόμη καλύτερα πράγματα από όλους τους παίκτες.

Η πολυφωνία στην επίθεση και η καλή αμυντική λειτουργία(κυρίως στο πρώτο ημίχρονο) ήταν αρκετά για να φθάσουμε σε μια εύκολη νίκη. Οι 2 βαθμοί της νίκης σε συνδυασμό και με τα άλλα αποτελέσματα επανέφεραν την αισιοδοξία που είχε χαθεί στη Ρόδο. Η αρχή για τη σωτηρία της ομάδος έγινε, η συνέχεια στο Περιστέρι! Πάμε ρε ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!

ΥΓ. Παρά τις αστείες διαιτησίες στο κρατικό γήπεδο της Πυλαίας και στη Λάρισα που θέλησαν να καθορίσουν το αποτέλεσμα, η αξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος κέρδισε πόντους σήμερα. Περιστέρι και Λαύριο που κέρδισαν αλλά και ο Κολοσσός Ρόδου με τον Ήφαιστο Λήμνου παρά τις ήττες τους, απέδειξαν ότι δεν είχαν τη διάθεση να χαριστούν σε κανέναν.

ΥΓ2. Ακόμη αναμένουμε την ενίσχυση της ομάδος…

Χαμένος στην ηττοπάθεια του ο ΑΡΗΣ μας, ένα παιχνίδι που 2 φορές φάνηκε να το έχει στα χέρια του κατάφερε στο φινάλε να το χαρίσει στον αντίπαλο. Εμφανώς χωρίς τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα η ομάδα, ανύπαρκτο και το τεχνικό τιμ που απλά παρακολουθεί το παιχνίδι από εξέχουσα θέση. Μια ήττα που μας κρατάει κολλημένους στην τελευταία θέση και μας αναγκάζει να θέλουμε να τρέμουμε τον Κολοσσό(όπως και τον Ιωνικό) σε τυχόν πολλαπλές ισοβαθμίες.

Με τα γνωστά "τρικ" του Καμπερίδη με τον Φλιώνη αντί του Μπράουν στο ξεκίνημα μπήκε η ομάδα με τον Κολοσσό να έχει το πάνω χέρι χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει. Στην δεύτερη περίοδο ο ΑΡΗΣ με κινητήρια δύναμη τον Μποχωρίδη και ρεσιτάλ ομαδικότητας κατάφερε να βρει εύκολους πόντους και να φθάσει τη διαφορά στο +14. Μέσα όμως σε ελάχιστα λεπτά στο φινάλε της 2ης περιόδου και στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου η διαφορά εξανεμίστηκε με τους παίκτες μας να βραχυκυκλώνουν και τον Καμπερίδη να παρακολουθεί με αγωνία… Και εκεί που περιμέναμε την κατάρρευση της ομάδος μας όπως τόσες φορές έχουμε δει πάλι με τον Μποχωρίδη μπροστάρη ο ΑΡΗΣ ανέβασε την απόδοση του και απέκτησε και πάλι διψήφια διαφορά. Ούτε όμως αυτή τη φορά υπήρχε η ηρεμία και τα αντανακλαστικά και ο Κολοσσός κάλυψε τη διαφορά καταφέρνοντας ύστερα από σχεδόν 30' να μπει σε ρόλο οδηγού. Από εκείνο το σημείο και μετά οι παίκτες μας έπαιζαν με "βαρίδια" στα πόδια με τον Μποχωρίδη παρά την εξαιρετική του εμφάνιση να είναι αυτός που με τα λάθη του και τις χαμένες βολές να παρασέρνει όλη την ομάδα στην ήττα. Με τον Καμπερίδη και στο φινάλε να παρακολουθεί με αγωνία τις προσπάθειες απελπισίας των παικτών του από την καλύτερη θέση του γηπέδου.

Δεν θα κρυφθούμε πίσω από το δάχτυλο μας αλλά αυτό το +14 και την εικόνα που είχε ο ΑΡΗΣ σήμερα δεν την περιμέναμε. Όταν όμως η νίκη είναι το μοναδικό ζητούμενο το ποιος έπαιξε καλά και το ποιος όχι δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο Μπράουν εξουδετερώθηκε από τους διαιτητές αλλά πρωτίστως εξουδετερώθηκε και από τον προπονητή του. Αν Σάββα μου δεν καταλαβαίνεις ότι ο ΑΡΗΣ στην παρούσα φάση έχει ανάγκη την τρέλα, τον εγωισμό και το κρύο αίμα του Μπράουν τότε δυστυχώς δεν έχεις καθαρή σκέψη. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι τόσα χρόνια στον ΑΡΗ ότι ο Μποχωρίδης όσο καλός παίκτης και αν είναι αδυνατεί να σηκώσει το βάρος που του έχουν φορτώσει και στα κρίσιμα χάνεται τότε απορώ τι έβλεπες στο πλευρό των μεγάλων μπασκετικών γκουρού που σε δασκάλεψαν. Αν πάλι θεωρείς ότι για ότι συμβαίνει στην ομάδα την ευθύνη την έχουν μόνο οι παίκτες και κάποιος Γουλιέλμος μάλλον λάθος στα έχουν πει. Και αυτό ισχύει και για εσάς τους "σωτήρες" που ακόμη αλλάζετε παίκτες και ενισχύεται την ομάδα…

Μεγάλη ευκαιρία έχασε ο ΑΡΗΣ σήμερα που με μια νίκη θα έμπαινε δυνατά στην μάχη της επιβίωσης. Πλέον μετά την πιθανή ισοβαθμία με τον Ιωνικό και αυτή με τον Κολοσσό μπορεί να αποβεί καταστροφική. Για να ανησυχούμε όμως για τις ισοβαθμίες θα πρέπει πρώτα να κερδίσουμε. Και με αυτή την αυτοκαταστροφική διάθεση που έδειξε η ομάδα και σήμερα καμία νίκη δεν μπορούμε να την θεωρούμε δεδομένη. Και όσο η διοίκηση και ο προπονητής ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου το "θέλω" υπερτερεί του "μπορώ" οι ελπίδες θα εξανεμίζονται.

ΥΓ. Όλα τα "καλά" σφυρίγματα οι διαιτητές τα κρατούσαν για το τέλος με πολλά από αυτά να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Καμία όμως αντίδραση από τον πάγκο μας.

ΥΓ2. Και άντε λεφτά δεν έχετε ή δεν θέλετε να βάλετε για να βοηθήσετε την ομάδα. Ούτε να καθίσετε 2-3 από εσάς εκεί στον πάγκο να εμψυχώνετε λίγο τους παίκτες και να γκρινιάζετε στους διαιτητές; Εκτός αν περιμένατε και αυτό να το κάνει ο Καμπερίδης μαζί με τα υπόλοιπα που περιμένατε…

ΥΓ3. Μπήκε και ο Γεωργάκης και έπαιξε! Μπράβο Σάββα...

Αξιόμαχος παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας απέναντι στον Παναθηναϊκό χωρίς όμως να καταφέρει το μικρό θαύμα που ήθελε. Η υπεροπλία του Παναθηναϊκού, τα προβλήματα της "τελευταίας" στιγμής και η προκλητική διαιτησία οδήγησαν στην ήττα. Παρόλα αυτά η ομάδα με την εικόνα της και την μαχητικότητα που έδειξε στέλνοντας το μήνυμα της ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Με την απρόσμενη απουσία του Μπράουν να διογκώνει το πρόβλημα στη θέση του πόιντ γκαρντ λόγω του τραυματισμού του Φλιώνη, ο ΑΡΗΣ είχε εξαρχής να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα. Κάτι που φρόντισε ο Σάββας Καμπερίδης να το κάνει ξεκάθαρο(μην τυχόν και κάποιος δεν γνώριζε το πρόβλημα και είχε απαιτήσεις) από το τζάμπολ επιλέγοντας να ξεκινήσει με τον νεαρό Βλάσσιο. Το 0-10 στο ξεκίνημα υπενθύμισε στον νεαρό κόουτς ότι ο ΑΡΗΣ έχει ξαναπαίξει με τον Μποχωρίδη στον άσσο και τον Γκετσεβίτσιους σε πιο δημιουργικό ρόλο. Και ενώ οι περισσότεροι περιμέναμε να δούμε μετά το κακό ξεκίνημα έναν ΑΡΗ να εγκαταλείπει την προσπάθεια και να αφήνεται στις διαθέσεις του Παναθηναϊκού όπως πολλές φορές έχουμε δει στο παρελθόν οι παίκτες μας έβγαλαν αντίδραση και κατάφεραν να επιστρέψουν στο παιχνίδι. Όσο και αν πάλευε ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να "κλειδώσει" από νωρίς τη νίκη. Μποχωρίδης, Μιλόσεβιτς, Ντραγκίσεβιτς και Φιτζπάτρικ πήραν την ομάδα στις πλάτες του και προσπάθησαν να την σπρώξουν προς την ανατροπή. Ωστόσο η ποιότητα του Παναθηναϊκού αλλά και η κλασσική πράσινη σφυριχτά αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια και ο ΑΡΗΣ μας αρκέστηκε στις εντυπώσεις. Πήραν χρόνο και οι πιτσιρικάδες λόγω των απουσιών με τον Σιδηροηλία να ξεχωρίζει. Αγωνίστηκε και ο νεοαποκτηθέντας Γεωργάκης γεννώντας ερωτηματικά για το πώς κατέληξε αυτός ο παίκτης στην ομάδα μας…

Πάλεψε ο ΑΡΗΣ όσο μπορούσε απέναντι στα προβλήματα του και τον Παναθηναϊκό κερδίζοντας τις εντυπώσεις… εντυπώσεις που στα επόμενα παιχνίδια θα πρέπει να γίνουν νίκες ώστε να σωθεί η ομάδα. Αηδία για την "πράσινη" διαιτησία αλλά και τον "υπερήφανο" πρωταθλητή που φαίνεται να απολαμβάνει τον εξευτελισμό του ελληνικού μπάσκετ. Συγκινητική η παρουσία του κόσμου σε ένα παιχνίδι χαμένο από τα αποδυτήρια που συνήθως εξελίσσεται σε βασανιστήριο. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, συνεχίζουμε!

ΥΓ. Μετά και την φυγή του Μπράουν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την άρση του μπαν αλλά και για όλους τους Αρειανούς παράγοντες που εδώ και πολλά χρόνια "γυροφέρνουν" την ομάδα να κάνουν αυτά που πρέπει για να βγει η ομάδα από το αδιέξοδο. Ναι μεν αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους βγαίνουν μπροστά σε αυτή την δύσκολη στιγμή …αλλά όταν βγαίνεις μπροστά το κάνεις γιατί μπορείς να παλέψεις.

ΥΓ2. Αντάξιος πρωταθλητής του ξεπεσμένου ελληνικού πρωταθλήματος των "δεινοσαύρων" της ΕΟΚ,  των "φυτευτών" του ΕΣΑΚΕ και των γκρι εντολοδόχων με την σφυρίχτρα ο Παναθηναϊκός.

ΥΓ3. Στα π@π@ρια μας και αν δεν έρθει στη συνέντευξη τύπου ο μπαρμπα Πιτίνο…

ΥΓ4. Αν έχεις καλό μάνατζερ μπορείς να πετύχεις πολλά στον αθλητισμό λένε… και αν ο μάνατζερ έχει  καλούς φίλους μπορεί να κάνει το απίστευτο πιστευτό… γιατί οι φίλοι δεν θέλουν να στεναχωρούν ο ένας τον άλλο για να μην χαλάσει το οικογενειακό κλίμα και οι παρέες παλιάς γειτονιάς …που φάγανε τον ΑΡΗ.